บทที่ 560 : ประเภทภารกิจ : พิชิต (18)
[แฟนเพจBamแปลNiyay:ลงแบบราคาถูกโคตรในmy-novel(ลงช้ากว่าThai-novel100ตอน)กับthai-novelเท่านั้น หากอ่านที่อื่นนอกจากสองเว็บนี้คือไม่ใช่ผมนะ ถ้าเจอคนอ่านก็อปดันเยอะกว่าก็ท้อเป็นนะครับ]
[ถ้าอ่านฟรีแบบเถื่อนไม่ว่าจะได้มายังไงนั้น ผมไม่ว่าเลยครับ และต่อให้ไม่มีคนอ่าน ผมก็ยังจะแปลต่อจนจบด้วย แต่ถ้าจะจ่ายเงินให้เว็บหรือคนที่copyไปขายอีกที คุณโคตรแย่เลยครับ]
[หลังแปลจบจะมีการแก้คำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้น ดังนั้นถ้าคุณอ่านแบบเถื่อน ก็เชิญเลยครับ เพราะมันไม่มีอัพเดทให้หรอก]
บทที่ 560 : ประเภทภารกิจ : พิชิต (18)
“เมื่อฉันกลับไป...”
“เมื่อเรากลับไป….แล้วยังไงต่อ?”
“ฉันว่าเราต้องพูดคุยเรื่องนี้กันอีกครั้ง”
สิ่งที่โลกนี้ซ่อนไว้ซับซ้อนและลึกลับกว่าที่ฉันคาดไว้
'ถ้าต้องการกอบกู้โลก ให้มาที่เซิร์ฟเวอร์ที่ 1'
ฉันจำคำพูดของอัลฟ่าซีโร่และไซเซลได้
ทั่พวกเขาพูดมันก็ไม่ผิด ยกเว้นว่าตอนนี้ฉันได้ข้อมูลบางอย่างมา
[อัตราการชาร์จ - 80%]
ฉันมองไปทางขวา
หน้าต่างแชทที่เด้งขึ้นมาตลอดเวลานั้นหายไปแล้ว
ไรก็ได้น่าจะยุติการถ่ายทอดสดระหว่างการปฏิบัติภารกิจ มันคงเป็นเรื่องยากที่จะต้องทอดนต่อการคำพูดดูถูกและคำวิพากษ์วิจารณ์เกี่ยวกับเกมอย่างต่อเนื่อง
ภารกิจบนชั้น 80 สิ้นสุดลงไปเงียบๆ
ประเภทของภารกิจคือการพิชิต อย่างไรก็ตามเราไม่สามารถรู้ได้เลยว่าจะต้องพิชิตและก้าวข้ามอะไรกันแน่
พิชิตโชคชะตา และก้าวข้ามขีดจำกัด
เหมือนพูดไปเรื่อยแต่แล้วก็ไม่มีอะไรเลย
อย่างน้อยก็ช่วยทำอะไรที่มันสมจริงขึ้นมาหน่อย
ริมฝีปากของเฟรียซิสค่อยๆขยับนิดหน่อย
มีคำพูดสั้นๆ หลุดออกมาจากปากของเธอ
'ท่านพี่'
อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เราไม่พบร่างของเจ้าชายเลย
"พอแล้ว มันจบแล้ว"
ฉันเอามือแตะหูแล้วกระซิบ
หลังจากนั้นสักพัก
“มันจบแล้วเหรอ?”
เวคิสนั่งลงกับพื้น
และเศษผลึกต่างๆ ก็ร่วงตกลงมาเรื่อยๆ
“แล้วไอ้ตัวนั้นยังไม่กลับไปอีกเหรอ?”
เวคิสชี้เข้าไปในหลุม
คริสตัลขนาดใหญ่ขนาดหลายร้อยเมตรกำลังจะโผล่ออกมาจากหลุม
[คริสตัลแห่งความสิ้นหวัง Lv.315x315]
"เฟรียซิสจะจัดการมันเอง”
และทันทีหลังจากที่เวคิสพูดจบ
[อัตราการชาร์จ - 100%]
คราวนี้ก็ไม่มีเสียงการจากโจมตีดังออกมาเช่นกัน
แสงสีทองจากปลายดาบของเฟรียซิสทอดยาวขึ้นไปบนท้องฟ้า
แสงนั้นทะลุผ่านหลุมขนาดใหญ่บนท้องฟ้า
และแสงสีทองนั้นก็ล้อมรอบทั้งหลุมดำนั้น ราวกับกำลังโอบกอดมันไว้อย่างอ่อนโยน
ฉันหลับตาลงแน่น
[เคลียร์ด่านเรียบร้อย!]
[ไม่มีคะแนนประสบการณ์ในภารกิจนี้]
[รางวัล - 10,000,000 ทองคำG เหล็กสีขาวขั้นสูงสุด (A) … .]
[MVP - 'เวคิส (★★★★★★)']
เมื่อฉันลืมตาขึ้นมา…ทุกอย่างก็จบลง
ทันทีที่หลุมปิดลง เหล่าสัตว์ประหลาดก็หยุดนิ่งและล้มลง
ศพของพวกมันกลายเป็นของเหลวสีดำปกคลุมถนนและตรอกซอกซอยเต็มไปหมด
“แล้วผู้ที่ได้รับบาดเจ็บล่ะ?”
<693 คน>
โรเดอริกตอบกลับมา
มีผู้รอดชีวิตประมาณ 300 คน…ผลลัพธ์ก็ไม่ได้แย่เพราะฉันคิดไว้ว่ามันคงจะเสียหายจนถึงเหมือนกับการทำลายล้างเลยด้วยซ้ำ
'มีอะไรเหลืออยู่อีกไหม….'
ไม่มีอะไรเหลืออยู่เลย
สถานที่แห่งนี้ไม่สามารถเรียกว่าเมืองได้อีกต่อไป
อาคารบ้านเรือนไหม้ และพังทลาย
เฟรียซิสที่ถือดาบอยู่ล้มลงอย่างอ่อนแรง
ฉันค่อยๆลุกขึ้นและเเดินข้าไปหาเธอ เมื่อฉันวางมือบนไหล่เธอเสียงแผ่วเบาก็เล็ดลอดออกมาจากปากของเฟรียซิส
"มันจบแล้วหรือยังฮาน?"
“ตอนนี้หลุมถูกปิดแล้ว มันจะไม่เปิดสักพักใหญ่เลยล่ะ เรียนรู้วิธีใช้พลังนั้นให้ดี มันจะช่วยได้มากในการต่อสู้ครั้งต่อไป”
เฟรียซิสไม่ตอบอะไรกลับมา
ฉันถอนหายใจแล้วพูดต่อ
“เธอเสียใจหรือเปล่า?”
“……มันไม่ใช่แบบนั้น”
“ฉันเองก็ไม่คิดอย่างนั้นเหมือนกัน”
“ไม่เป็นไรหรอก…”
“....”
"ให้เวลาฉันสักนิดนะ ฉันอยากอยู่คนเดียว"
เฟรียซิสลุกขึ้นยืนแต่เซไปเล็กน้อย
และเธอก็เริ่มเดินไปที่ไหนสักแห่ง
ฉันไม่มีทางเลือกนอกจากมองเธอจากทางด้านหลัง
'ได้เวลาแล้ว'
แสงที่เป็นสัญญาณแห่งการกลับห้องรอปกคลุมร่างกายของฉัน
ก่อนที่จะพูดอะไร ฉันก็กลับไปยังสถานที่ที่คุ้นเคยแล้ว
ห้องรอของทาวน์เนีย
ผู้รอดชีวิตจากภารกิจต่างมองหน้ากันด้วยสีหน้าที่ว่างเปล่า
เมื่อโรเดอริกออกคำสั่งให้ทุกคนแยกย้ายไปพักผ่อน พวกเขาก็มุ่งหน้าไปยังห้องพักของเขาด้วยฝีเท้าที่ค่อนข้างไม่มั่นคง
[ฮาน อิสรัต!]
ไอเซลล์กระพือปีกแล้วบินมาหาฉันอย่างสดใส
[อะแฮ่มๆๆ ฉันรู้ว่าคุณจะต้องชนะอย่างแน่นอน! ด้วยสิ่งนี้ คุณได้พิชิตชั้นที่ 80 ของ เนลม์ไฮมฟ์ และ ทาวน์เนีย....]
"ไว้คุยกันทีหลัง"
[ฮะ?]
ฉันผลักไอเซลล์ออกไปแล้วเดินไปที่ลิฟต์
หลังจากเข้าไปในคฤหาสน์และเดินเข้าห้อง ฉันก็ล็อคประตูทันที
ฉันก็นั่งลงบนเตียงแล้วพึมพำบางอย่าง
“ฉันมีเรื่องจะพูด…”
หมอกหนาทึบก่อรวมตัวกันที่หน้าฉัน
หมอกก่อตัวเป็นรูปร่างของหญิงคนหนึ่งที่สวมเสื้อคลุม
ยูเน็ต ซีด
'เธอแอบดูฉันทำภารกิจหรือเปล่า'
ฉันคิดว่าเธอสังเกตเห็นสิ่งที่ฉันรู้ระหว่างภารกิจด้วย
“ทำไมไม่บอกฉัน?”
<…ฉันคิดว่านายท่านจะไม่เชื่อที่ฉันพูด>
หลังจากลังเลอยู่พักหนึ่งยูเน็ตก็เปิดปากพูดออกมา
“คิดว่าฉันจะไม่เชื่อเธอเหรอ?”
<เพราะมันห่างไกลจากเความจริงมาก>
“นั่นมันยากที่จะเชื่อ”
พูดตามตรง มันยังยากสำหรับฉันที่จะยอมรับมัน
รู้สึกเหมือนบางสิ่งบางอย่างจากอีกโลกหนึ่ง บางสิ่งบางอย่างที่ห่างไกลจากความจริงมาก
“อย่างน้อยฉันก็พยายามที่จะเข้าใจมัน”
<ที่นี่….มันเป็นโลกที่อันตรายและสกปรกมากกว่าที่นายท่านคิด>
"แล้วยังไง?"
<…ฉันคิดว่ามันคงจะดี….ที่ปล่อยนายท่านไป>
ฉันหัวเราะออกมาดังๆ
“แล้วเธอก็เลยจงใจทำให้ฉันเกลียดเธองั้นเหรอ? กำลังบอกฉันไม่ให้สนใจโลกใบนี้เหรอ?”
“....”
“นั่นก็แปลกมากเหมือนกัน เธอเคยคิดไหมว่าถ้าหากฉันรู้ความจริงฉันจะกลับโลกทันที? ไม่จำเป็นต้องต่อสู้เพื่อเรื่องแบบนี้”
ยูเน็ตก้มศีรษะลง
และเธอก็ไม่ได้คำแก้ตัวใดๆเอ่ยออกมา
“น่าปวดหัวจริงๆ”
<……ขอโทษค่ะ>
“มาตรวจสอบกันเป็นครั้งสุดท้าย”
ฉันกอดอกมองยูเน็ตและถามเธอ
“จุดประสงค์ที่พาฉันมาจากโลกนี้คืออะไร?”
<นี่คือการแทนที่เซิร์ฟเวอร์ที่หมดอายุการใช้งานแล้ว มีผู้ที่รับเลือกห้าคน และสี่คนตกรอบ คนสุดท้ายที่เหลืออยู่คือนายท่าน>
“....”
<การรวมนายท่านและฮีโร่เข้าด้วยกันจะทำให้เกิดสิ่งเหนือธรรมชาติ และด้วยสิ่งนี้ เซิร์ฟเวอร์หลักเก่าของพิกมีอัพจึงถูกแทนที่ นี่คือจุดประสงค์ของท่านเทพธิดาที่สร้างฮีโร่ระดับเจ็ดดาวและนั้นคือความจริงที่เซริสเปิดเผยให้เราทราบ>
ยูเน็ตหลับตาลงเบาๆ
<หากนายท่านไปที่เซิร์ฟเวอร์ที่ 1 เขาจะไม่สามารถมีชีวิตอยู่หรือตายได้ แต่จะถูกเผาจากพลังรบกวนทั้งหมดและยืดอายุของจักรวาล>
“....”
<มันดีกว่าที่จะกลับไปยังโลกโดยไม่รู้อะไรเลย ดีกว่าการกลับมายังโลกโดยรับรู้ถึงความจริงอันไร้สาระนี้...... มันจะดีกว่าสำหรับนายท่านหรือไม่>
“มีทางที่ฉันจะไปกลับได้ไหม?”
<ไม่นานมานี้ เราได้รู้ตำแหน่งร่างของนายท่านแล้ว>
ยูเน็ตโบกมือของเธอ
หน้าต่างโฮโลแกรมโปร่งใสปรากฏขึ้นมาทันที
ภาพที่ไม่คุ้นเคยสะท้อนออกมา
'วอร์ด…ในโรงพยาบอล…อย่างนั้นสินะ'
ในห้องที่มืดมิด
มีชายคนหนึ่งนอนอยู่บนเตียงสีขาว
