บทที่ 21 ผลึกพลังปราณ

ก่อนที่หลงเฉินจะบินขึ้นไป เขาตัดสินที่จะเก็บเกี่ยวผลไม้สีทองพวกนั้นก่อนเพื่อไว้ใช้ในอนาคต เขาเดินไปที่ต้นไม้ที่มีผลไม้สีทอง และเก็บเกี่ยวพวกมันทั้งหมดเขาไปในแหวนมิติของเขา

หลังจากเก็บผลไม้สีทองพวกนั้นเข้าไปในแหวนมิติของเขาแล้ว หลงเฉินก็เดินกลับไปที่ทะเลสาบ ตอนนี้มันถึงเวลาแล้วที่เขาจะต้องบินกลับบ้าน

หลงเฉินมองดูทิวทัศน์ด้านล่างหน้าผาสวรรค์เป็นครั้งสุดท้าย และพยายามจดจำพวกมันไว้ในใจ เนื่องจากมันเป็นประสบการณ์ที่ทำให้ชีวิตของเขาต้องเปลี่ยนไป

ในที่สุด หลงเฉินก็เริ่มใช้ทักษะปีกปีศาจสวรรค์ ปีกที่งดงามคู่หนึ่งก่อตัวขึ้นอยู่ข้างหลัง ข้างหนึ่งมีสีทอง ส่วนอีกข้างหนึ่งมีสีดำ จากนั้นเขาก็เริ่มบินขึ้นไปข้างบน จากสายลมที่กระทบใส่หน้าของเขา ทำให้เขารู้สึกได้ว่าความเร็วในการบินของเขารวดเร็วมาก

ตอนนี้ใบหน้าของหลงเฉินเต็มไปด้วยความสุข ในที่สุดเขาก็จะได้กลับบ้าน และอยากจะเห็นสีหน้าของหลงชูเมื่อเขากลับไปที่ตระกูลหลง เพราะอีกฝ่ายคงคิดว่าเขาได้ตายไปแล้ว

แต่เมื่อหลงเฉินบินขึ้นไปข้างบนได้ประมาณ 50 เมตร ปีกปีศาจสวรรค์ของเขาก็สลายไป และเขาก็ตกลงสู่พื้น โชคดีที่ตอนนี้เขาทะลวงผ่านระดับก่อจิตวิญญาณแล้ว ดังนั้นเขาเลยไม่ได้รับบาดเจ็บมากนัก

“เฮ้อ ข้าใช้ทักษะนี้บินไปได้ไม่กี่วินาทีพลังปราณของข้าก็หมดแล้ว แล้วเป็นแบบนี้ข้าจะกลับบ้านได้ยังไง?” หลงเฉินพูดกับตัวเองด้วยสีที่ผิดหวังและเกรี้ยวกราด

ขณะที่หลงเฉินบินไปได้ 50 เมตร พลังปราณของเขาก็หมดลง เนื่องจากทักษะปีกปีศาจสวรรค์ใช้พลังปราณมาก ดังนั้นเมื่อพลังปราณของเขาหมด ทักษะนี้เลยสลายหายไป และทำให้หลงเฉินตระหนักว่าพลังปราณของเขาในตอนนี้ทำได้เพียงบินได้ไม่กี่วินาทีเท่านั้น

“ถึงแม้ว่าทักษะนี้จะยอดเยี่ยมแค่ไหน แต่มันก็ต้องใช้พลังปราณมหาศาลอยู่ดี ข้าจะต้องแข็งแกร่งขึ้นเพื่อที่จะได้กลับบ้าน แต่ก่อนอื่นข้าต้องมีพลังปราณมากพอที่จะบินขึ้นไปบนหน้าผาสวรรค์เสียก่อน” หลงเฉินพูดพึมพำกับตัวเอง

‘ถ้ามันได้ผล ข้าต้องการความแข็งแกร่งเพิ่มขึ้นอีกเพื่อสังหารหลงชู’ หลงเฉินคิด

แผนการกลับบ้านทั้งหมดของเขาต้องถูกเลื่อนออกไป เพราะเขายังแข็งแกร่งไม่พอ หลงเฉินทำได้แค่นั่งลงอยู่บนก้อนหินและครุ่นคิดอยู่สักพัก หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ตัดสินใจว่ายน้ำในทะเลสาบเพื่อทำให้จิตใจสงบลง ก่อนที่จะเริ่มฝึกฝนบ่มเพาะพลังอีกครั้ง

หลงเฉินถอนเสื้อผ้าทั้งหมดออก และกระโดดลงไปในทะเลสาบ หลังจากว่ายน้ำไปได้สักพัก หลงเฉินก็พบว่าทะเลสาบแห่งนี้มีบางอย่างแปลกๆ นอกจากน้ำสีเขียวเล็กน้อยของมัน

ในตอนแรกที่หลงเฉินถูกหลงชูโยนเขาลงมาจากหน้าผาสวรรค์และตกลงไปในทะเลสาบด้านล่าง เขาไม่ทันสังเกตเห็น เพราะช่วงเวลานั้นจิตใจของเขามุ่งเน้นไปที่การเอาชีวิตรอดเท่านั้น เพราะเขายังไม่ทะลวงผ่านระดับก่อจิตวิญญาณ แต่ตอนนี้ขณะที่เขากำลังว่ายน้ำอยู่ในทะเลสาบ เขาก็รู้สึกได้ว่าทะเลสาบแห่งนี้เต็มไปด้วยพลังปราณบริสุทธิ์ที่สามารถดูดซับมันได้โดยตรง และสามารถช่วยเขาลดระยะเวลาฝึกฝนบ่นเพาะพลังได้

“ทำไมพลังปราณในทะเลสาบนี้ถึงหนาแน่นกว่าในอากาศ?” หลงเฉินเริ่มสงสัย

ในที่สุดหลงเฉินก็ได้ข้อสรุป หลังจากครุ่นคิดอยู่ได้พักหนึ่ง มันอาจจะเป็นทะเลสาบศักดิ์สิทธิ์ก็เป็นได้ หรืออาจมีแหล่งกำเนิดที่ทำให้ทะเลสาบแห่งนี้มีพลังปราณบริสุทธิ์ก่อตัวขึ้น หลงเฉินเชื่อว่ามีโอกาสสูงที่จะเป็นความคิดเห็นที่สอง ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะหาแหล่งกำเนิดของมัน

หากเขามีแหล่งกำเนิดพลังงานนั่น เขาก็สามารถใช้มันเพื่อเพิ่มการฝึกฝนของเขาได้อย่างรวดเร็ว โดยการดูดซับพลังปราณบริสุทธิ์จากมันโดยตรงแทนที่จะดูดซับพลังปราณในอากาศ ด้วยวิธีนี้เขาก็จะกลับบ้านได้เร็วขึ้น

หลงเฉินดำลงไปในทะเลสาบเพื่อค้นหาแหล่งพลังงาน เนื่องจากตอนนี้เขาทะลวงผ่านระดับก่อจิตวิญญาณแล้ว ทำให้ตอนนี้เขาสามารถกลั้นหายใจได้นานขึ้น และสามารถดำดิ่งลึกลงไปได้โดยไม่ต้องหายใจ ในขณะที่เขาดำลึกลงไปได้ประมาณ 100 เมตร เขาก็มองเห็นแสงสีฟ้าเปล่งประกายอยู่ในระยะไกล

หลงเฉินรีบว่ายไปหาแสงนั้นทันที หลังจากดำลงไปได้อีก 50 เมตร หลงเฉินก็สามารถมองเห็นแหล่งที่มาของแสงได้ชัดขึ้น มันมีผลึกสีฟ้าเปล่งประกายอยู่ด้านล่างก้นทะเลสาบ

หลงเฉินหยิบผลึกสีฟ้าขึ้นมาและเก็บมันเข้าไปในแหวนมิติของเขา พร้อมกับกวาดสายตามองหาอะไรเพิ่มเติม หลังจากที่ค้นหาอยู่นาน หลงเฉินก็พบผลึกสีฟ้าอีกก้อน เขาหยิบมันขึ้นมาและเก็บเข้าไปในแหวนมิติเหมือนเดิม และกวาดสายตาค้นหาต่อไป แต่หลังจากนั้นหลงเฉินก็ไม่พบอะไรเพิ่มเติม มันไม่มีผลึกสีฟ้าให้เขาเก็บอีกแล้ว นอกจากนี้เขาก็เริ่มรู้สึกว่าเขาคงไม่สามารถกลั้นหายใจได้นาน

หลงเฉินเลยตัดสินใจยอมแพ้ และเริ่มว่ายกลับขึ้นไปบนผิวน้ำ หลังจากขึ้นมาบนผิวน้ำแล้ว เขาก็ว่ายขึ้นฝั่งและสวมเสื้อผ้าของเขา

หลังจากสวมเสื้อผ้าเสร็จ หลงเฉินก็นำผลึกสีฟ้าสองก้อนออกมาและเริ่มตรวจสอบพวกมัน

“ในที่สุดก็มีเรื่องที่ข้ารู้สักที หวังว่าพวกมันจะทำให้ข้ากลับบ้านได้เร็วขึ้น” หลงเฉินพูดกับตัวเองด้วยรอยยิ้ม

หลงเฉินจำได้ว่าผลึกสีฟ้าพวกนี้คือผลึกพลังปราณ ผลึกพลังปราณนั้นเกิดจากการตกผลึกของพลังปราณบริสุทธิ์ พวกมันเป็นที่ต้องการอย่างมาก เนื่องจากสามารถนำมาใช้บ่มเพาะพลังได้ นอกจากนี้ยังใช้เป็นสิ่งของแลกเปลี่ยนระหว่างจอมยุทธได้เช่นกัน

แต่ผลึกพลังปราณที่หลงเฉินเก็บได้นั้นมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว หลงเฉินเคยอ่านเจอในหนังสือ เขาจำได้ว่าผลึกพลังปราณในโลกใบนี้มีหลายระดับ โดยทั่วไปแล้วที่จอมยุทธใช้กันจะเป็นผลึกพลังปราณระดับต่ำ เหนือกว่านั้นคือระดับกลาง ระดับสูง และระดับสูงสุด

โดยทั่วไปจอมยุทธส่วนใหญ่จะใช้ผลึกพลังปราณระดับต่ำ เนื่องจากผลึกพลังปราณระดับสูงกว่านั้นเป็นอะไรที่หาได้ยากมาก เพียงแค่ผลึกพลังปราณระดับกลางก็มีมูลค่าเท่ากับผลึกพลังปราณระดับต่ำ 1000 ก้อน ส่วนผลึกพลังปราณระดับสูงก็มีมูลค่าเท่ากับผลึกพลังปราณระดับกลาง 100 ก้อน

ส่วนผลึกพลังปราณระดับสูงสุดนั้นเป็นเหมือนดั่งตำนาน เนื่องจากมันเป็นอะไรที่หายากที่สุด และแทบเป็นไปไม่ได้เลยที่จะพบเห็นมัน ผลึกพลังปราณระดับสูงสุดนั้นถูกพบเห็นครั้งสุดท้ายเมื่อ 100 กว่าปีที่แล้ว หากนำไปประมูล มูลค่าของมันก็จะมีค่ามากกว่าผลึกพลังปราณระดับสูงหลายร้อยก้อน

ทว่าสิ่งที่อยู่ในมือของหลงเฉินตอนนี้คือผลึกพลังปราณระดับสูงสุดที่กล่าวถึง และเขาได้ตัดสินใจที่จะใช้พวกมันอย่างชาญฉลาด