Chapter 22 ทำสิ่งที่ถูกต้อง
หลี่ซู่เริ่มมีความกังวลใจ เช้าที่เร่งรีบเกือบจะจบลงแล้ว
โดยทั่วไปหลังสิบโมงเช้า คนจะมาที่นี่น้อยลง การขายสินค้าก็จะยิ่งยากขึ้น
จี้หยวนหยวนมองไปรอบ ๆ แล้วคิดอย่างหนัก
แค่การขายปลีกแบบนี้ทำเงินให้พวกเขาได้ไม่มากนัก
จะเป็นการดีที่สุดที่จะเปิดเป็นซูเปอร์มาร์เก็ต แต่ในเส้นทางนี้จะต้องมีความชัดเจนภายใต้เงื่อนไขที่เหมาะสม
รูปแบบหลักของซุปเปอร์มาร์เก็ตบางแห่ง คือราคาถูกและทำกำไรจากคนธรรมดาสามัญทั่วๆไป
อีกรูปแบบหนึ่งของซุปเปอร์มาร์เก็ต คือ สร้างรายได้จากกลุ่มคนรวย
เมื่อเปรียบเทียบทั้งสองรูปแบบแล้ว เงินของคนรวยจะหาได้ง่ายกว่า
สิ่งที่คนรวยแสวงหาคือคุณภาพและความสดใหม่
บังเอิญว่าสิ่งที่เธอปลูกในพื้นที่ของเธอนั้นมีคุณภาพดีและความสดใหม่
ขณะที่ความคิดของจี้หยวนหยวนกำลังฟุ้งซ่าน เธอเห็นเงินก้อนหนึ่งหลุดออกจากกระเป๋าของชายคนหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกล
ดูจากลักษณะของมันอย่างน้อยก็คงราวๆ 300 หยวน
300 หยวนไม่ใช่เงินน้อยๆเลย หลังจากที่ชายคนนั้นจากไป หญิงคนหนึ่งที่ยืนเหมือนกำลังซื้อผักที่แผงขายของก็เดินออกไปทันทีและหยิบเงินที่อยู่บนพื้นมาใส่ในกระเป๋าของเธอราวกับพวกขโมย
จากนั้นเธอก็กลับมานั่งลงที่แผงขายของทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
จี้หยวนหยวนเห็นสิ่งนี้ก็ขมวดคิ้ว เธอลุกขึ้นทันทีและวิ่งไล่ตามชายคนนั้น
หลี่ซู่ ตกตะลึงอยู่ชั่วครู่ เมื่อเธอได้สติ จี้หยวนหยวนก็วิ่งไกลออกไปหลายสิบเมตรแล้ว
“หยวนหยวน กลับมาก่อน.…” เธอตะโกน
อย่างไรก็ตาม จี้หยวนหยวนกล่าวว่า “แม่คะ รออยู่ที่นี่ก่อน เดี๋ยวหนูจะรีบกลับมาค่ะ”
หลี่ซู่ จะสบายใจได้อย่างไร? เธอทำได้เพียงหยิบตะกร้าไม้ไผ่แล้วไล่ตามลูกสาวไปทันที
ชายคนนั้นเดินอย่างช้าๆ ราวกับว่าเขากำลังพิจารณาว่าจะซื้ออาหารจากร้านไหน ดังนั้นขาสั้นๆของจี้หยวนหยวนจึงไล่ตามเขาทัน “คุณลุงคะ…”
เธอเขย่งตัวด้วยความพยายามอย่างมากและคว้าข้อมือของชายคนนั้นไว้
ชายคนนั้นก้มศีรษะลงและเห็นว่ามันเป็นลูกบอลเล็กๆ ที่น่ารัก เขาพูดขึ้นด้วยความแปลกใจ “หนูกำลังเรียกฉันอยู่เหรอ?” จี้หยวนหยวนพยักหน้า “ใช่ค่ะคุณลุง คุณทำบางอย่างหล่นหายไป”
ไม่เพียงแต่เป็นลูกบอลเล็กๆ ที่น่ารักเท่านั้น แต่ยังเป็นลูกบอลเล็กๆ น่ารักที่มีจิตใจดีอีกด้วย
ชายคนนั้นยิ้มและล้วงลงที่กระเป๋าของเขา“ลุงทำอะไรหล่นหายไปหรอ? หนูเก็บมันขึ้นมารึป่าว?”
ทันทีที่เขาพูด รอยยิ้มของชายคนนั้นก็เจื่อนลงทันที
เงินของเขาอยู่ที่ไหน? เงินที่เขาต้องใช้ซื้อของอยู่ที่ไหน? ชัดเจนแล้วว่าในกระเป๋าของเขาตอนนี้เป็นยังไง ?
เป็นไปได้ไหมที่ลูกบอลตัวเล็ก ๆ นี้เห็นว่าเขาทำเงินหล่นหาย?
ชายคนนั้นสูดหายใจเข้าลึกๆ ค่อยๆย่อตัวลง แล้วถามว่า “เพื่อนตัวน้อย หนูช่วยบอกลุงหน่อยได้มั้ย ว่าเงินที่ลุงทำหายอยู่กับหนูรึเปล่า”
จี้หยวนหยวนชี้ไปที่หญิงผู้ที่เก็บเงินนั่นไว้ แล้วพูดว่า "คุณลุงคะ หนูเห็นเธอเก็บเงินของคุณ"
ชายคนนั้นมองตามมือของเธอไปและเห็นว่าการแสดงออกของผู้หญิงคนนั้นดูลุกลี้ลุกลนราวกับว่าเธอพยายามปกปิดความผิดอะไรบางอย่าง
เขาจึงลุกขึ้นอุ้มจี้หยวนหยวนขึ้นมาแล้วเดินตรงไปทางนั้น
จี้หยวนหยวนคุ้นเคยกับความรู้สึกที่เท้าของเธอลอยจากพื้นเป็นอย่างมากแล้ว
ดังนั้นทันทีที่ชายคนนั้นอุ้มเธอขึ้นมา เธอก็เอื้อมมือไปกอดคอของเขา
อืม คนนี้น่าจะเป็นเชฟนะ ร่างกายของเขามีกลิ่นเหมือนควันน้ำมัน
หลี่ซู่เข้าใกล้ชายคนนั้นอย่างรวดเร็ว โดยขณะนี้จี้หยวนหยวนอยู่ในอ้อมแขนของเขา เธอพยายามจะถือตะกร้าไม้ไผ่และพูดอย่างกังวลใจว่า “วางลูกสาวของฉันลงเดี๋ยวนี้นะ คุณกำลังจะทำอะไรน่ะ…”
จากนั้นชายคนนั้นก็ตระหนักได้ว่าลูกบอลเล็กๆ นี้กำลังจะกลับไปหาเจ้าของของเธอแล้วจริงๆ
เขาพูดอย่างกระอักกระอ่วน “พี่สาว ลูกสาวของคุณบอกว่าเธอเห็นคนที่เก็บเงินของฉันได้ ฉันเลยอยากจะพาเธอไปถามหา”
จี้หยวนหยวนก็รีบพยักหน้าเช่นกัน “แม่คะ หนูเห็นจริงๆค่ะ ป้าคนนั้นเป็นคนเก็บเงินของลุงคนนี้”
หลี่ซูค่อนข้างลังเล เธอไม่อยากให้ลูกสาวของเธอเข้าไปเกี่ยวข้องกับเรื่องเหล่านี้จริงๆ
แต่เนื่องจากสิ่งต่างๆได้เกิดขึ้นแล้ว เธอจึงทำได้แค่ให้มันเป็นไปตามนั้น
“พี่สาว คุณเพิ่งเก็บเงินของฉันได้เหรอ?” เขาถามคำถามแรก การแสดงออกของชายผู้นี้ดูหนักแน่น
โดยธรรมชาติแล้ว ไม่จำเป็นต้องให้เกียรติกับบุคคลเช่นนี้
ตอนนี้เธอได้เห็นที่มาของเงินก้อนนี้อย่างชัดเจน แต่เธอยังคงเลือกที่จะเก็บมันเข้ากระเป๋าของเธอ
ผู้หญิงคนนั้นรีบหลบตา แต่ยังคงแสดงออกอย่างแข็งกร้าว “ฉันไม่ได้เก็บเงินนั่น มีใครเห็นฉันเก็บเงินนั่นรึป่าว? คุณต้องมีหลักฐาน ก่อนจะพูดอะไรออกไปนะ”
"หนูเห็นค่ะ คุณป้า คุณวิ่งมาตรงนี้เพื่อเก็บเงินไปเมื่อกี้นี้” จี้หยวนหยวนชี้ไปที่กลางถนนแล้วตอบอย่างหนักแน่น
“ถ้าคุณยังไม่คืนเงินฉัน ฉันจะแจ้งตำรวจ” ชายคนนั้นก็ตอบกลับทันควันเช่นกัน
สีหน้าของผู้หญิงคนนั้นดูสับสนกระวนกระวายใจมาก แต่เธอยังคงพูดอย่างดื้อรั้นว่า “คุณจะจริงจังกับคำพูดของเด็กน้อยอมมือได้อย่างไร? ยิ่งไปกว่านั้น ใครจะรู้ว่าเธออาจจะเป็นลูกสาวของคุณก็ได้ ? คุณสองคนสมรู้ร่วมคิดเพื่อหลอกลวงเงินของฉันแน่ๆ”
ชายผู้นี้ไม่คาดคิดว่าผู้หญิงคนนี้จะดื้อรั้นมากขนาดนี้ เขาจึงพูดขึ้นทันทีว่า “ถ้าอย่างนั้นก็ไม่มีอะไรที่จะต้องคุยกันแล้ว คงต้องเรียกตำรวจ”
ตลาดใหญ่เช่นนี้มีป้อมตำรวจอยู่ใกล้ๆ
ชายคนนั้นมองไปที่หลี่ซู “พี่สาว ได้โปรดไปที่ป้อมตำรวจแล้วช่วยฉันเรียกตำรวจมาที่นี่ด้วย ฉันจะอยู่ที่นี่และเฝ้าดูเธอไว้”
“โอเค ฉันจะไปให้เดี๋ยวนี้ล่ะ” หลี่ซู่ ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เธอจะตอบโต้ เธอวางตะกร้าไม้ไผ่ไว้ข้างๆเท้าของชายคนนั้น “ฝากดูแลมันด้วยนะ”
แน่นอนว่าเธอไม่ลืมที่จะพาจี้หยวนหยวนออกไปด้วย “หยวนหยวน ตามแม่ไปหาตำรวจนะจ๊ะ”
เธอสามารถช่วยชายผู้นี้ให้การต่อตำรวจได้ แต่เธอไม่สามารถปล่อยให้ลูกสาวของเธอคลาดสายตาได้
อย่างไรก็ตาม ก่อนที่ชายคนนั้นจะส่งตัวจี้หยวนหยวนกลับไปที่หลี่ซู่ ผู้หญิงที่แผงขายผักก็เอ็ดตะโรขึ้นว่า "เอาล่ะ เอาล่ะ ลืมมันซะ เอาเป็นว่าวันนี้ฉันโชคไม่ดี ฉันจะให้เงินเพื่อปัดเป่าสิ่งชั่วร้ายก็แล้วกัน โอเคไหม?”
ขณะที่เธอพูด เธอก็โยนเงินก้อนหนึ่งออกไป
ชายคนนั้นมองดูใกล้ๆ นี่ไม่ใช่เงินก้อนนั้นของเขาเหรอ?
เขาตรวจนับแล้วพบว่าไม่มีแม้แต่สตางค์เดียวที่ขาดหายไป
ผู้หญิงคนนั้นมองดูการกระทำของเขาด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยเต็มใจและไม่สำนึก
“พบเงินแล้ว” ผู้ชายคนนั้นไม่สนใจคำพูดของหญิงผู้นี้เลย
“พี่สาว ขอบคุณมากนะสำหรับวันนี้” ชายคนนั้นอุ้มจี้หยวนหยวนและไปส่งสองแม่ลูกกลับไปยังสถานที่ที่พวกเขาเคยตั้งแผงขายของไว้ เขาวางจี้หยวนหยวนลงและหยิบธนบัตรออกมาสองสามใบจากเงินก้อนนั้น เขาวางไว้ตรงหน้าหลี่ซู่ แล้วกล่าวว่า “ฉันมีเงินไม่มาก ฉันแค่อยากจะซื้อขนมให้เด็กด้วยเงินจำนวนนี้”
โดยธรรมชาติแล้ว หลี่ซู่ ไม่สามารถยอมรับเงินนั้นได้ เธอรีบปฏิเสธเขาและพูดว่า “คุณก็สุภาพเกินไป เรารับเงินพวกนี้ไว้ไม่ได้หรอก”
หลังจากที่ทั้งสองปฏิเสธซึ่งกันและกัน จี้หยวนหยวนมองดูอยู่ก็รู้สึกทำอะไรไม่ถูก
เหมือนญาติผู้ใหญ่แจกอั่งเปาช่วงปีใหม่เลยเหรอ?
ในท้ายที่สุด ชายคนนั้นเห็นว่าหลี่ซูตั้งใจที่จะไม่ยอมรับมัน และบังเอิญเห็นลูกพีชอยู่บนพื้น เขาจึงหันไปถามว่า "พี่สาว ลูกพีชพวกนี้ราคาเท่าไหร่?"
หลี่ซูลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ฉันจะให้คุณในราคา 60 เซ็นต์ก็แล้วกัน”
เธอคิดว่าเมื่ออีกฝ่ายสุภาพมากในตอนนี้ เธอจึงไม่อยากเพิ่มราคาขึ้นไปอีก
ชายคนนั้นพูดทันทีว่า “ถ้าอย่างนั้นก็ช่วยชั่งน้ำหนักนี่ให้หน่อย ฉันต้องการมันทั้งหมด”
“ทั้งหมด…” ดวงตาของ หลี่ซู่ เบิกกว้าง “นี่มันอย่างน้อยก็ 30 Catties!”
ชายคนนั้นยิ้มและพูดว่า “ฉันทำงานในโรงอาหารของรัฐบาล ในหน่วยงานมีคนเยอะมาก ลูกพีชแค่นี้ไม่พอที่จะใช้แค่วันเดียวหรอก”
หลี่ซู่ ลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วเอาตาชั่งมาชั่งพวกมัน 35 Catties พอดี
“ให้ฉัน 20 หยวนก็พอค่ะ” หลี่ซูกล่าวอย่างสุภาพ
ชายคนนั้นให้เงินเธอทันที 25 หยวน “เอาล่ะ พี่สาว คุณไม่ต้องทอนเงินให้ฉันเลยนะ”
มีลูกพีชลูกหนึ่งถูกตัดเข้าไปข้างใน ชายคนนั้นจึงหยิบมันขึ้นมากัด
จากนั้นเขาก็เบิกตากว้าง “พี่สาว ลูกพีชของคุณหวานมากเลยทีเดียว”
หลี่ซู่ ยิ้มอย่างเขินอาย “ฉันปลูกมันเองค่ะ”
“ที่บ้านคุณมีอะไรอย่างอื่นอีกไหม?” ชายคนนั้นถามอีกครั้ง
“มีค่ะ มีผักหลายชนิดเลย มะเขือเทศ แตงกวา และอื่นๆอีก” หลี่ซูพูดอย่างรวดเร็ว
ชายคนนั้นหันไปมอง แล้วพูดว่า “เอาอย่างนี้ดีกว่า คุณช่วยทิ้งหมายเลขโทรศัพท์ไว้หน่อย ในอนาคตเมื่อฉันต้องการจะซื้อผัก ฉันจะซื้อจากคุณเท่านั้น”
