บทที่ 15 แหวนมิติ

รถม้าของหลงชูใช้เวลาเดินทางประมาณ 1 ชั่วโมง ขณะที่เขากำลังนั่งสบายอยู่ข้างในและจ้องมองไปที่หลงเฉิน แล้วในที่สุดรถม้าของเขาก็เดินทางมาถึงจุดหมายปลายทาง

หลงชูเดินออกมาจากรถม้าของเขาและมองไปรอบๆ เมื่อเห็นว่าเขามาถึงหน้าผาสวรรค์แล้ว ในที่สุดก็มีรอยยิ้มปรากฏอยู่บนใบหน้าของเขา จากนั้นเขาก็ลากหลงเฉินลงมาจากรถม้าและพาเขาเข้าไปใกล้หน้าผาสวรรค์ แต่ในขณะที่เขาลากหลงเฉิน หลงชูก็สังเกตเห็นว่าเปลือกตาของหลงเฉินขยับเล็กน้อย

“ดูเหมือนว่าผลของยาจะไม่ได้ดีอย่างที่มันอธิบายไว้ ทั้งที่ยังไม่ถึง 5 ชั่วโมงด้วยซ้ำ แต่มันกลับกำลังจะตื่นแล้ว” หลงชูพูดพึมพำกับตัวเอง

“ฮ่าๆ จะยังไงก็ตาม นั่นก็ไม่ได้เป็นปัญหา แม้ว่ามันจะตื่นขึ้นมา แต่ตอนนี้พวกเราอยู่นอกตระกูลเฉินแล้ว อย่างน้อยมันก็สามารถเห็นได้ด้วยตาตัวเองว่าจะตายยังไง” หลงชูหัวเราะขณะที่ลากหลงเฉินเข้าไปใกล้ริมขอบหน้าผามากขึ้นเรื่อยๆ

หลงเฉินค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ทันทีที่เขาลืมตาขึ้น สิ่งแรกที่เขาเห็นคือใบหน้าของหลงชู แต่ก่อนที่เขาจะรู้ตัวว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น เขาก็รู้สึกได้ว่าถูกใครบางคนผลัก แรงโน้มถ่วงรอบตัวเขาก็เปลี่ยนไป หลงชูยิ้มขณะที่ผลักหลงเฉินลงไปในหน้าผาสวรรค์

“ลาก่อน น้องชายสารเลวของข้า! ฝากทักทายพ่อของเจ้าในนรกแทนข้าด้วยล่ะ” หลงชูพูดเสียงดังเหมือนกับว่าเขากลัวว่าหลงเฉินจะไม่ได้ยินคำพูดของเขา

ขณะถูกผลักลงไปในหน้าผาหลงเฉินได้เห็นใบหน้าที่ยิ้มเยาะอย่างชั่วร้ายของหลงชู และปรากฏความคิดหนึ่งในใจของเขา

“ทำไม... ทำไม... ทำไมเขาถึงทำแบบนี้กับข้า? ข้าไม่เคยทำอะไรผิดกับเขาเลย และไม่เคยเจอเขามาก่อนด้วยซ้ำ ทำไมเขาถึงทำแบบนี้กับข้า? หรือคนในตระกูลต้องการฆ่าข้า? นี่คือสัจจะของโลกใบนี้? นี่คือโฉมหน้าที่แท้จริงของพวกเขา?” หลงเฉินคิดอยู่ในใจด้วยความผิดหวัง

“หลงชู!!! ข้าจะสังหารเจ้าด้วยมือของข้าเอง ถ้าข้ามีชีวิตรอดจากความตายครั้งนี้! ข้าขอสาบานต่อเจ้า!!!” หลงเฉินกรีดร้อง หลังจากที่ความผิดหวังของเขากลายเป็นความโกรธแค้น

ทว่าหลงชูกลับมองเห็นแค่ปากของหลงเฉินขยับ เขาไม่ได้ยินเสียงที่อีกฝ่ายพูดเลยแม้แต่คำเดียว และเขากำลังเพลิดเพลินกับฉากตรงหน้าที่หลงเฉินกำลังตกลงสู่ความมืด ใบหน้าของเขายังคงประดับด้วยรอยยิ้ม จนกระทั่งหลงเฉินได้หายไปจากสายตาของเขา

จากนั้นเขาก็กลับขึ้นไปบนรถม้าและสั่งให้คนขับพาเขากลับคฤหาสน์ตระกูลหลง แม้ว่าคนรับรถม้าจะเห็นทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่นี่ แต่เขาก็เพิกเฉยกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เพราะเขาจงรักภักดีต่อหลงชูเท่านั้น จากนั้นเขาก็เริ่มขับรถม้ากลับตระกูล

ในขณะที่หลงชูกำลังกลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลหลง หลงเฉินยังคงล่วงหล่นสู่ด้านล่าง แต่หลังจากที่ผ่านไป 5 นาที หลงเฉินก็สงบลง ด้วยความเร็วและความสูงจากจุดที่เขาตกลงมา เขาก็เริ่มสงสัยว่าเขาจะมีชีวิตรอดจากการตกครั้งนี้ได้อย่างไร มันเป็นไปไม่ได้เลยว่าเขาจะมีชีวิตรอด

ในที่สุด เขาก็ตกลงเข้าสู่หมอกที่ปกคลุมหน้าผาสวรรค์ และเมื่อเขามองไปด้านล่าง เขาก็เห็นจุดสิ้นสุดของหน้าผาสวรรค์ มันมีทะเลสาบอยู่ด้านล่าง และทะเลสาบนี้เหมือนจะมีน้ำ แต่เหมือนกับว่ามันจะแตกต่างจากน้ำปกติ

แม้ว่าน้ำจะดูโปร่งใสเหมือนน้ำปกติ แต่ก็มีสีเขียวเล็กน้อย ซึ่งแทนที่เขาจะโล่งใจ แต่กลับทำให้เขาวิตกกังวลมากยิ่งขึ้น หลงเฉินตระหนักว่าถ้าเขาตกลงจากความสูงระดับนี้ ถึงเขาจะตกลงไปในน้ำ แต่ร่างของเขาก็จะถูกแรงกระแทกตายอย่างแน่นอน

เขาคิดกับตัวเองว่า ‘ถ้าข้ายังร่วงหล่นแบบนี้ ข้าจะต้องตกลงไปในทะเลสาบและตายเพราะแรงกระแทกอย่างแน่นอน’

เขาเริ่มสวดภาวนาขอให้มีปาฏิหาริย์เกิดขึ้น โดยอธิษฐานว่าขอให้เขารอดพ้นจากวิกฤตครั้งนี้ และในขณะที่เขาอยู่เหนือทะเลสาบประมาณ 5 เมตร เขาก็หลับตาลง

เขาตกลงไปในทะเลสาบ แต่น่าแปลกที่เขาไม่ได้รับแรงกระแทกอย่างที่คาดการณ์เอาไว้ ซึ่งหลงเฉินรู้สึกเหมือนกับว่าเขาไม่ได้ตกลงไปในน้ำด้วยซ้ำ แต่เมื่อเขารู้ว่าเขาอยู่ในน้ำ เขาก็เริ่มว่ายขึ้นไปบนผิวน้ำของทะเลสาบ

เขามีความสุขมากที่ได้เรียนรู้วิธีว่ายน้ำบนโลก ซึ่งหลงเทียนเจ้าของร่างเดิมนั้นไม่รู้วิธีว่ายน้ำ ถ้าตัวเขาเองไม่รู้วิธีว่ายน้ำเหมือนกัน ตอนนี้เขาคงจะจมน้ำตายไปแล้ว

หลงเฉินเริ่มว่ายไปทางริมทะเลสาบ หลังจากว่ายน้ำได้ไม่กี่นาทีก็ถึงฝั่งแล้วขึ้นจากน้ำ

หลังจากขึ้นจากน้ำแล้ว เขาก็นอนราบกับพื้น

"ช่างเป็นทะเลสาบที่แปลกอะไรขนาดนี้... ทำไมแรงกระแทกถึงเบานัก?" หลงเฉินสงสัย หลังจากนั้นครู่หนึ่งเขาก็ลุกขึ้นนั่งและจ้องมองไปที่ทะเลสาบ แม้จะคิดอยู่พักหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้ข้อสรุป

'มันดูธรรมดามาก... ไม่มีอะไรเหมือนที่ข้าคิด ว่าด้านล่างของหน้าผาสวรรค์จะเป็นแบบนี้' หลงเฉินคิดในขณะที่เขามองไปรอบ ๆ และสิ่งที่เขาเห็นก็ไม่ได้ทำให้เขาประหลาดใจเลยแม้แต่น้อย มันมีแค่ต้นไม้เท่านั้นที่สายตาของเขามองเห็น และเขาไม่สามารถมองเห็นสิ่งที่อยู่อีกด้านหนึ่งของต้นไม้ได้ บางทีอีกด้านหนึ่งก็คงจะมีแต่ต้นไม้

“ดูเหมือนว่าจะมีแค่ทะเลสาบและป่าไม้อยู่ใต้หน้าผาสวรรค์ มันน่าผิดหวังมากที่ไม่มีอะไรน่าสนใจ” หลงเฉินพูดพึมพำกับตัวเอง

หลังจากมองสำรวจรอบๆได้สักพัก และไม่พบร่องรอยของสิ่งมีชีวิต เขาก็ถอดเสื้อผ้าที่เปียกออกทั้งหมด และวางตากบนก้อนหินให้แห้ง

จากนั้นเขาก็เริ่มมองหาของกิน หลังจากเดินไปได้ไม่กี่นาที ในที่สุดเขาก็พบผลไม้ ผลไม้ดูเหมือนแอปเปิ้ลแต่มีสีทอง หลงเฉินไม่เคยเห็นหรือเคยอ่านเจอเกี่ยวกับผลไม้ประเภทนี้มาก่อน ดังนั้นเลยเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ที่เขาจะกินพวกมันอย่างระมัดระวัง

“ข้าสงสัยว่าผลไม้พวกนี้จะมีพิษหรือไม่? บางทีข้าน่าจะเดินสำรวจต่ออีกหน่อย เผื่อเจออะไรที่สามารถกินได้” หลงเฉินคิดและเดินหน้าต่อไป

ขณะที่หลงเฉินกำลังมองไปรอบๆ เพื่อหาต้นไม้ที่มีผลไม้ทั่วไป เขาก็พบแหวนโบราณที่สวยงาม ซึ่งดึงดูดความสนใจของเขา แหวนวงนี้ดูเก่าแก่และโบราณ และมีลวดลายแปลกๆเล็กน้อย หลงเฉินหยิบแหวนขึ้นมาและจ้องมองมันอย่างใกล้ชิด นอกจากลวดลายที่ปรากฏอยู่บนแหวนแล้ว เขาก็ไม่พบอะไรอย่างอื่นอีก

“ทำไมถึงมีแหวนอยู่ที่นี่? มันดูเก่าแก่และมีราคาแพงมาก ข้าจะต้องขายมันได้ราคาดีอย่างแน่นอน” หลงเฉินพูดพึมพัมขณะตั้งใจดูมันอย่างใกล้ชิด

จากความทรงจำของหลงเฉิน เขาจำได้ว่าโลกนี้มีแหวนพิเศษที่เรียกว่าแหวนมิติ ซึ่งแหวนมิติสามารถใช้เก็บสิ่งของต่างๆได้ ทำให้ตอนนี้เขากำลังสงสัยว่าแหวนวงนี้คือแหวนมิติหรือไม่ ดังนั้นเขาเลยปล่อยพลังปราณเข้าไปในแหวนมิติ แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

หลงเฉินเคยอ่านเจอเกี่ยวกับแหวนมิติ และรู้วิธีการใช้งาน แหวนมิติจะต้องใส่พลังปราณเข้าไปข้างในเพื่อเปิดใช้งานแหวนหรือใส่ของเข้าไปข้างใน ทว่ามันกลับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อเขาใส่พลังปราณเข้าไปในแหวน

‘บางทีแหวนวงนี้อาจไม่ใช่แหวนมิติ แต่ยังไงมันก็ดูน่าสนใจอยู่ดี’ หลงเฉินคิดด้วยสีหน้าผิดหวัง ถึงกระนั้นเขาก็สวมมันอยู่ดี

เขาตัดสินใจสวมแหวนไว้ที่นิ้วกลางขวา ขณะที่เขาสวมมันลงบนนิ้ว เขาก็สัมผัสได้ว่าตัวเขากำลังเชื่อมต่อกับแหวน

แม้ว่าเขาจะมีความรู้เรื่องแหวนมิติอยู่ไม่น้อย แต่ก็ไม่เคยอ่านเจอหรือได้ยินมาก่อนว่ามันจะเชื่อมจิตกับผู้ใช้กับแหวนมิติ

ครั้งนี้ เขาพยายามส่งความคิดเข้าไปในแหวน โดยไม่ใช้พลังปราณ และในขณะที่เขาทำเช่นนั้น เขาก็สามารถเข้าถึงพื้นที่มิติด้านใน และมันก็ทำให้เขารู้ว่ามันเป็นแหวนมิติจริงๆด้วย แต่วิธีการใช้งานนั้นแตกต่างจากหลักการปกติของโลกใบนี้

หลงเฉินประหลาดใจเมื่อเขาเห็นพื้นที่ด้านในของมัน มันเต็มไปด้วยสิ่งที่เขาไม่เคยเห็นหรือจินตนาการมาก่อนว่าจะมีอยู่ในโลกใบนี้ แหวนมิติที่แพงที่สุดที่เขาได้ยินมาจะมีพื้นที่กักเก็บไม่กี่ร้อยตารางเมตร แต่ดูเหมือนว่าแหวนมิติวงนี้จะมีพื้นที่กักเก็บหลายตารางกิโลเมตร

นอกจากนี้หลงเฉินก็สังเหตเห็นบางอย่างอยู่ภายในแหวนมิติ