บทที่ 12 ตกอยู่ในแผนการ

ขณะที่หลงเฉินกำลังเดินอยู่กับหลงชู ตลอดทางเขาได้แต่สงสัยว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้น ทำไมหลงชูผู้ที่ไม่เคยพูดคุยกับเขามาก่อนถึงเป็นฝ่ายเริ่มพูดคุยกับเขา?

เขาเคยได้ยินเรื่องของหลงชูมาก่อน อีกฝ่ายเป็นอัจฉริยะของตระกูลหลง และเป็นบุตรชายของหลงฮัว ซึ่งหลงเฉินไม่เคยคิดมาก่อนว่าคนที่แข็งแกร่งอย่างเขาจะมาพูดคุยกับเขาเพียงแค่ฝึกฝนทักษะต่อสู้สำเร็จ

‘หรือว่ามันจะเป็นอย่างที่เขาพูด? เขาอารมณ์ดีหลังจากฝึกฝนทักษะต่อสู้สำเร็จ ถ้างั้นถ้าทักษะต่อสู้นั่นคงจะน่าทึ่งมากถึงทำให้เขาแลดูมีความสุขขนาดนี้’ หลงเฉินคิดกับตัวเอง

ถึงเขาจะคิดว่าโอกาสที่จะเป็นแบบนั้นได้จะค่อนข้างต่ำ แต่มันก็ยังมีความเป็นไปได้อยู่บ้างที่มันจะเป็นเรื่องจริง

เขาไม่คิดว่าหลงชูจะวางแผนร้ายอะไร เพราะอีกฝ่ายไม่เคยกลั้นแกล้งเขามาก่อน และหลงเฉินก็คิดว่าเขาไม่ได้แข็งแกร่งพอที่จะขัดขืนอีกฝ่ายได้

ระดับบ่มเพาะพลังของพวกเขานั้นต่างกันอย่างสิ้นเชิง หลงชูเป็นจอมยุทธระดับก่อวิญญาณขั้น 8 ขณะที่หลงเฉินเป็นจอมยุทธระดับหลอมกายาขั้น 10 เท่านั้น ดังนั้นหลงเฉินเลยคิดว่าเขาไม่สามารถต่อต้านอีกฝ่ายได้เลย แม้เขาจะสัมผัสได้ถึงอันตรายตั้งแต่วินาทีแรกที่เห็นหลงชูก็ตาม

ขณะเดินไปตามทาง หลงเฉินก็สงสัยว่าทำไมถึงไม่มีใครเดินผ่านพวกเขาเลยแม้แต่คนเดียว ไม่เห็นคนในตระกูล ไม่เห็นคนรับใช้ ไม่มีใครสักคนในเส้นทางที่หลงชูกำลังเดินไป ทุกสถานที่ที่เขาเดินผ่านล้วนว่างเปล่า ไม่มีใครอยู่ในทางเดินของพวกเขา

ความสงสัยเริ่มทวีความรุนแรงมากยิ่งขึ้น แต่หลงเฉินก็ไม่สามารถทำอะไรได้ มันเป็นเพียงแค่ความสงสัยของเขาเท่านั้น ท้ายที่สุดแล้ว ความบังเอิญแปลกๆ มักจะเกิดขึ้นอยู่เสมอ แม้แต่โลกที่เขาเกิดก็เหมือนกัน เรื่องแบบนี้ค่อนข้างเกิดขึ้นบ่อย บางครั้งถนนที่ควรจะมีคนพลุกพล่านกลับว่างเปล่า ดังนั้นหลงเฉินเลยปัดความสงสัยของเขาทิ้งไปอีกครั้ง

หลังจากเดินประมาณ 15 นาที หลงเฉินก็มองเห็นลานบ้านที่สวยงาม แม้ว่ามันจะไม่ได้เป็นสวนที่ใหญ่และงดงามเหมือนกับสวนของหลงเทียน แต่ก็ยังให้ความรู้สึกหรูหราพอๆกับของเขา

‘ไม่แปลกใจเลยที่เขาเป็นหลานชายของผู้อาวุโสสูงสุด และเป็นจอมยุทธระดับก่อจิตวิญญาณ สวนของเขาไม่เลวเลยทีเดียว’ หลงเฉินคิดขณะมองไปที่หลงชู

หลงชูพาเขาเข้าไปข้างใน และนั่งลงบนเก้าอี้ หลงเฉินนั่งลงบนเก้าอี้ ด้านหน้าเขามีเพียงแค่โต๊ะขวางพวกเขาสองคน หลังจากที่ทั้งสองคนนั่งลงแล้ว หลงชูก็ขอให้คนรับใช้นำชามาให้พวกเขา ขณะคนรับใช้จากไป หลงชูก็ยิ้มออกมาและเริ่มพูดคุยกับหลงเฉินอย่างเป็นมิตร

“เจ้ารู้ไหม น้องชายเทียน ข้าฝึกฝนทักษะต่อสู้นี้มาเป็นเวลานาน มันมีชื่อว่า ทักษะราชสีห์คำราม เป็นทักษะต่อสู้ประเภทคลื่นเสียง ในที่สุดข้าก็ฝึกฝนมันได้สำเร็จ” หลงชูกล่าวกับหลงเฉินด้วยรอยยิ้ม

หลงเฉินรู้เกี่ยวกับทักษะนี้จากความทรงจำของหลงเทียน ทักษะนี้ได้รับการกล่าวขานว่าเป็นทักษะระดับจิตวิญญาณขั้นกลาง และเป็นเหมือนที่หลงชูกล่าว มันเป็นทักษะที่ฝึกฝนได้ยากต้องใช้เวลาหลายปีถึงจะฝึกฝนสำเร็จ และมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่เลือกฝึกฝนทักษะนี้

หลงชูยังคงพูดถึงเรื่องที่ทำให้เขามีความสุข นั่นทำให้หลงเทียนคิดว่าเขาควรแบ่งปันความสุขของเขาด้วยการดื่มชาเป็นเพื่อเขาและแสดงความดีใจให้กับเขาด้วย

ในที่สุด คนรับใช้ก็เข้ามาในห้องพร้อมกับถ้วยชา และมีถ้วยชาสองใบวางอย่างเรียบร้อยอยู่ในถาด

“เชิญดื่ม น้องชายเทียน” หลงซูกล่าวด้วยท่าทางกระตือรือร้น

หลงเฉินสังเกตเห็นว่าสีหน้าของเขาเปลี่ยนเล็กน้อย เขาเหลือบมองไปถ้วยชาพวกนั้น แต่ก็ไม่ได้หยิบมันขึ้นมา และสงสัยว่ามีอะไรปะปนอยู่ในชาพวกนี้หรือไม่ และอดไม่ได้ที่จะสงสัยกับท่าทางของหลงชู แต่หลังจากที่หลงชูสังเกตเห็นถึงความลังเลของเขา เขาก็เริ่มหัวเราะ

“ฮ่าฮ่าฮ่า น้องชายเทียน เจ้าคิดว่าข้าจะใส่ยาพิษเข้าไปในน้ำชาอย่างนั้นหรือ? ข้ามีเหตุใดที่ต้องทำแบบนั้น? แม้แต่จะเป็นความฝันข้าก็ยังไม่กล้าแม้แต่จะคิด เพราะข้ายังไม่อยากตายด้วยมือปู่ของเจ้า” หลงชูกล่าว และพูดถึงปู่ของหลงเฉินที่เป็นผู้นำของตระกูลหลง ขณะเดียวกันก็พยายามทำให้ตัวเองดูบริสุทธิ์

แต่ถึงพูดแบบนั้น หลงเฉินก็ยังไม่หยิบถ้วยชาขึ้นมา เพราะเขาไม่กล้าเสี่ยงชีวิตของเขาไปกับเรื่องแบบนี้

เมื่อเห็นเช่นนั้นและทุกอย่างไม่เป็นไปตามแผน แต่สีหน้าของหลงชูก็ยังคงปรากฏรอยยิ้มบนใบหน้า เขามีแผนสำรองอยู่ในใจ และคิดไว้แล้วว่าจะมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น แม้ว่าเขาจะรู้อยู่แล้วว่าตอนนี้หลงเฉินได้กลายเป็นเจ้าโง่ตัวหนึ่ง แต่บางครั้งคนโง่ก็สามารถทำเรื่องฉลาดได้โดยบังเอิญ ดังนั้นเขาเลยมีแผนสำรองหลายแผนและพร้อมที่จะรับมือกับทุกสถานการณ์ที่อาจเกิดขึ้น

เขาหยิบถ้วยชาใบหนึ่งในถาดขึ้นมา และดื่มมันหมดรวดเดียว

“ตอนนี้เจ้าเชื่อข้าแล้วหรือยัง น้องชายเทียน?” หลงชูกล่าวด้วยรอยยิ้ม

หลงเฉินคิดว่าบางทีเขาอาจจะกังวลมากเกินไป และเขาก็หยิบถ้วยชาที่เหลืออยู่บนถาดขึ้นมา แล้วเริ่มดื่มชา หลังจากดื่มไปได้สองสามจิบ เขาก็รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ ทันใดนั้นเอง เขาก็เริ่มหมดสติและรู้สึกง่วงนอน

“น้องชายเทียน เจ้าเป็นอะไรไหม? เจ้าง่วงนอนอย่างนั้นรึ?” หลงชูกล่าวด้วยสีหน้ากังวล แต่แอบหัวเราะอยู่ในใจ

หลงเฉินรู้ว่าเขาถูกวางยา และตกอยู่ในแผนการชั่วร้ายของหลงซู ซึ่งเขาก็ไม่รู้ว่าทำไมหลงชูถึงทำกับเขาแบบนี้

หลงเฉินพยายามลุกขึ้นยืนและอยากออกไปจากที่นี่ แต่เขาไม่สามารถทำได้ เขาง่วงมากจนทำอะไรไม่ได้และหลับไป

“ฮ่าฮ่าฮ่า...หลงเทียน เจ้าควรดีใจที่ข้าไม่ได้ใส่ยาพิษลงไป แต่เป็นเพียงแค่ยานอนหลับเท่านั้น เพราะข้าเป็นคนที่มีจิตใจเมตตา และข้าแค่ต้องการให้เจ้าหลับไปสักพัก” หลงชูกล่าวขณะจ้องมองไปที่หลงเฉินที่กำลังหลับ

แม้ว่าหลงชูจะพูดแบบนั้นออกมา แต่แท้จริงแล้วมีเหตุผลอยู่เบื้องหลังว่าทำไมเขาถึงไม่วางยาพิษกับหลงเฉิน และทำให้เขาแค่นอนหลับไป