บทที่ 56 กระแสน้ำเชี่ยว (1)
[แฟนเพจBamแปลNiyay:ลงแบบราคาถูกโคตรในmy-novel(ลงช้ากว่าThai-novel100ตอน)กับthai-novelเท่านั้น หากอ่านที่อื่นนอกจากสองเว็บนี้คือไม่ใช่ผมนะ ถ้าเจอคนอ่านก็อปดันเยอะกว่าก็ท้อเป็นนะครับ]
[ถ้าอ่านฟรีแบบเถื่อนไม่ว่าจะได้มายังไงนั้น ผมไม่ว่าเลยครับ และต่อให้ไม่มีคนอ่าน ผมก็ยังจะแปลต่อจนจบด้วย แต่ถ้าจะจ่ายเงินให้เว็บหรือคนที่copyไปขายอีกที คุณโคตรแย่เลยครับ]
[หลังแปลจบจะมีการแก้คำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้น ดังนั้นถ้าคุณอ่านแบบเถื่อน ก็เชิญเลยครับ เพราะมันไม่มีอัพเดทให้หรอก]
บทที่ 56 กระแสน้ำเชี่ยว (1)
ครึ่งหลังของ ‘ผู้เชี่ยวชาญด้านนิติจิตวิทยาเสเพล’ จะอยู่ในช่วงปี 2010 หลังจากการค้นพบศพบนภูเขาแล้ว รองหัวหน้าพัคก็ปรากฏตัวในฉาก วิธีการฆาตกรรมของเขา ตรงกับการฆาตกรต่อเนื่องที่ยังไม่คลี่คลายในอดีต เขาจึงกลายเป็นผู้ต้องสงสัย
โลกกลับตาลปัตร แต่รองหัวหน้าพัคกลับนิ่งสงบ
วิธีการกำกับก็ถือว่าค้อนข้างโดดเด่นเช่นกัน แม้เรื่องจะดำเนินมาถึง 45 นาทีแล้ว แต่เมื่อฉากเปลี่ยนเป็นทางด้านรองหัวหน้าพัค มันกลับเริ่มช้าลงและอบอุ่นขึ้น
ณ สวนสาธารณะที่เงียบสงบ
ตั้งแต่ฉากแรก มันเป็นฉากที่รองหัวหน้าพัคถูกถ่ายระยะใกล้เต็มใบหน้า ด้วยเหตุนี้ ใบหน้าของเขาจึงเต็มหน้าจอทีวี หากเคยรู้จักใบหน้าของนักแสดงโนเนมคนนี้ ถ้าไม่ได้สมองเสื่อมก็คงจำกันได้ทั้งนั้น
เพราะอย่างนั้นแหละ...
“…ไอ้บ้านั่น”
ปฏิกิริยาของคิมแดยองมันราวกับว่าดวงตาของเขาแทบจะหลุดออกมาจากเบ้าตา ทำไมงั้นเหรอ? เพราะเพื่อนของเขาที่เคยเข้าร่วมเทศกาลหนังสั้นเมื่อไม่กี่วันก่อน ตอนนี้กลับกำลังปรากฏตัวในละครเรื่องใหญ่อย่าง ‘ผู้เชี่ยวชาญด้านนิติจิตวิทยาเสเพล’
ดวงตาของคิมแดยองเบิกกว้างขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อนึกถึงวันที่เขาไล่ตามคังวูจิน
“นี่คืองานชิ้นต่อไปที่แกกำลังพูดถึงงั้นเหรอ?!”
ไม่เห็นมีพูดกันสักหน่อยว่างานละครที่เขาถ่ายทำจะออกเร็วขนาดนี้ นี่มันเพิ่งจะช่วงครึ่งปีแรกไม่ใช่หรือไงกัน?! เสียงตะโกนของคิมแดยองทำให้เพื่อนร่วมงานของเขาต่างประหลาดใจกันอีกครั้ง
"มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเหรอ?! เป็นอะไรไปเนี่ย?! เฮ้อ นายทำให้ฉันตกใจแทบแย่เลย”
“ทำไมต้องแปลกใจขนาดนั้นด้วย? แดยอง! เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ? ทำไมทำตัวแบบนั้นล่ะ?”
คิมแดยองที่ชะงักไป จึงโดนคำถามจากเพื่อนร่วมงานของเขาที่ผสมไปด้วยความกังวลและความงุนงง
“ไม่….คือว่านั่น...”
เขาหุบปากไปกลางประโยค ประโยคที่สมบูรณ์คือ ‘นั่นคือเพื่อนของฉัน’ แต่เขาจำได้ว่าคังวูจินบอกให้เขาไม่พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ความตกใจก็ยังคงอยู่เช่นเดิม
‘อา ไอ้สารเลวนี้! ระเบิดมาครั้งเดียวเลยนะ นี่มันบ้าอะไรกัน ลอบโจมตีหรือไง?!'
คิมแดยองรู้สึกประหลาดใจมากที่คังวูจินปรากฏตัวในหนังสั้น ‘สำนักงานนักสืบ’ แต่ตอนนี้ เพื่อนของเขาที่กลายเป็นนักแสดงในชั่วข้ามคืนกำลังปรากฏตัวในละคร
และยิ่งไปกว่านั้น
'ระยะเวลาบนหน้าจอและการตัดมุมกล้อง คงรับบทบาทสนับสนุนใช่ไหม? เขาเข้าถ่ายทำละครเรื่องแรกในฐานะนักแสดงสนับสนุนงั้นเหรอ?'
แต่ดูเหมือนรองหัวหน้าพัคจะไม่ใช่บทบาทรองธรรมดาทั่วไป
เพราะอย่างนั้นแหละ เขาจึง...
“……”
เขาไม่ได้ตอบคําถามของเพื่อนร่วมงานเขา เพียงแค่จ้องมองทีวีอย่างว่างเปล่า ทำให้เพื่อนร่วมงานของเขาได้แต่เอียงศีรษะหันมามองทีวีตาม
มุมมองของรองหัวหน้าพัคได้ถูกถ่ายจากมุมมองที่หลากหลาย
จากรอยยิ้มแปรเปลี่ยนเป็นใบหน้าไร้ความรู้สึก ช่วงเวลาสั้น ๆ นั้นมุมกล้องได้มีการสลับจากด้านหน้าและด้านข้างอย่างรวดเร็ว ความลึกของการเปลี่ยนแปลงนั้นเพิ่มมากขึ้น ทุกคนต่างรับรู้ได้อย่างชัดเจน ใบหน้าของเขานั้นถูกสวมหน้ากากด้วยสีหน้าจอมปลอม
[“……”]
ไม่มีบทสนทนาใดเกิดขึ้น รองหัวหน้าพัคในสวนที่เงียบสงบได้มองไปข้างหน้า ใบหน้าของรองหัวหน้าพัคเต็มหน้าจอทีวีไปหมด จากนั้น มุมปากของเขาก็กระตุกและกลับมาเป็นไร้อารมณ์เช่นเดิม ใบหน้าที่เปลี่ยนแปลงไปนี้ดูน่าขนลุกอย่างประหลาด หลังจากนั้นไม่นาน มุมปากของรองหัวหน้าพัคก็ยกขึ้นเล็กน้อยอีกครั้ง แต่มันก็อยู่ได้ไม่นาน มันกลับไปไร้ความรู้สึกอีกครั้ง
ด้วยเหตุนี้ เพื่อนร่วมงานของคิมแดยองจึงพากันอุทานออกมา
“ว้าว บ้าไปแล้ว ตอนนี้เขากำลังฝึกยิ้มอยู่หรือเปล่า?”
“เขาเหมือนพวกไซโคพาธเลย น่าขนลุกมากไปแล้ว นักแสดงแสดงคนนี้แสดงได้ดีเกินไปไหม? อืม แต่การมาได้เล่นในละครแบบนี้ก็ต้องมีฝีมืออยู่แล้วล่ะ”
“ช่างน่าทึ่งจริง ๆ ดูนั่นสิ แต่ละรอยยิ้มให้ความรู้สึกที่แตกต่างกันออกไปเล็กน้อยว่าไหม? สีหน้าแต่ละแบบก็ดูแตกต่างกันหมดเลยด้วย”
“เขาดูเหมือนไซโคพาธไร้อารมณ์ไม่มีผิด”
เพื่อนร่วมงานของเขาต่างก็ขนลุกชูชัน บางคนถึงกับตะลึงไปแล้ว ส่วนทางด้านคิมแดยองที่กำลังดูเพื่อนของเขาในทีวี ก็แค่ชื่นชมการแสดงของรองหัวหน้าพัค
‘การแสดงแบบนี้…มันเป็นไปได้ด้วยเหรอ? มันเป็นตัวละครที่แตกต่างจาก ‘สำนักงานนักสืบ’ อย่างสิ้นเชิง ฉันไม่เห็นถึงความคล้ายคลึงกันเลยสักนิดเดียว’
ในสายตาของเขา ‘คิมรยูจิน‘ และ 'รองหัวหน้าพัค’ ดูเหมือนจะเป็นตัวละครที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ราวกับแสดงด้วยนักแสดงคนคนละคนกัน
[“ฉันเหยียบขี้หมา”]
ระดับการแสดงของเพื่อนเขาทำให้ตัวละครแต่ละตัวนั้นแตกต่างกันไปมาก
["อา เจอแล้ว ไอ้ลูกหมา"]
ก่อนที่พวกเขาจะรู้ตัว คิมแดยองและเพื่อนร่วมงานของเขาก็เข้าไปในโลกของ ‘ผู้เชี่ยวชาญด้านนิติจิตวิทยาเสเพล’ แล้ว คงต้องบอกว่าเป็นเพราะการแสดงอันเลิศเลอของรองหัวหน้าพัคกระมัง
“…..เป็นเพราะเขาแสดงดีงั้นเหรอ? มันถึงได้น่าหลงใหลขนาดนี้?”
"ว่าไหมล่ะ? จะว่าไปนักแสดงคนนั้นคือใครกันนะ? ถ้าฉันค้นหาในเน็ตจะเจอชื่อเขาไหม?”
ในไม่ช้า คิมแดยองก็ตอบเพื่อนร่วมงานของเขาที่รู้สึกสนใจในตัวนักแสดงที่รับบทเป็นรองหัวหน้าพัคอย่างเงียบ ๆ
“คังวูจิน นักแสดงคนนั้นชื่อคังวูจิน”
"หา?? แดยองรู้จักเขาเหรอ?”
หลังจากนั้น
"ว้าว! ดูนั่นสิ!"
หนึ่งในเพื่อนร่วมงานชี้ไปที่ทีวี เหตุผลมันก็เรียบง่ายมาก
“ว้าว ดูสิว่า CG เป็นธรรมชาติแค่ไหน พวกเขากำลังแสดงมุมมองของตัวละครอยู่เหรอ? น่าทึ่งชะมัดยาก!”
ฉากปัจจุบันในหน้าจอเหมือนโลกเทพนิยายที่บิดเบี้ยว ผ่านดวงตาของรองหัวหน้าพัค สีแดง สีส้ม สีเหลือง สีเขียว สีฟ้า สีกรมท่าและสีม่วง แต่สีพวกนี้ดูไม่เป็นธรรมชาติอย่างยิ่ง มีการเติมเฉดสีเล็กน้อย โลกธรรมดากลายเป็นโลกแห่งเทพนิยายที่แปลกประหลาด เอฟเฟคพิเศษนี้ยิ่งทำให้ตัวตนของรองหัวหน้าพัคดูบ้าคลั่งมากขึ้น
จากนั้นเอง รองหัวหน้าพัคก็ยกสุนัขตัวหนึ่งที่มีขนสีเหลืองขึ้นมา
[“แกน่ารักนะ เจ้าขนปุกปุย ฉันอยากจะระเบิดแกเหลือเกิน”]
เพื่อนร่วมงานของเขาได้แต่กลืนน้ำลาย
"ไม่มีทางน่า! เขาจะฆ่าลูกสุนัขตัวนั้นงั้นเหรอ?”
“บางทีที่พวกเขาใช้สีแบบนี้ อาจเพราะมันจะดูโหดร้ายเกินไปก็ได้”
“ฉันว่าดอกไม้ไฟสีแดงหมายถึงเลือดที่พุ่งออกมามากกว่า”
“อ๊ะ ปล่อยนะ อย่าทำแบบนั้น!”
รองหัวหน้าพัคในทีวีก็หายไปพร้อมกับรอยยิ้มและสุนัขในมือของเขา ส่วนทางด้านคิมแดยองที่เฝ้าดูอยู่จนถึงตอนนี้ก็ยิ้มออกมาและหยิบโทรศัพท์ขึ้น
เขาเข้าสู่ระบบช่องแชทกลุ่มของเพื่อนสนิทเขา
- แดยอง: เฮ้ คังวูจิน ไอ้สารเลว! ถ้าฉันได้พบแกอีกครั้ง ฉันจะทุบตีแกแน่
ที่ตลกก็คือ คังวูจินผู้ไม่เคยตอบกลับมาเลยนั้นได้ตอบกลับเร็วที่สุด
- วูจิน: แกกำลังดูช่อง SBC อยู่เหรอพวก?
- แดยอง: ใช่ ไอ้สารเลว เฮ้ ทุกคน ตอนนี้วูจินกำลังโผล่ในละครทางช่อง SBC
- วูจิน: อย่าลืมดูผู้เชี่ยวชาญด้านนิติจิตวิทยาเสเพลช่อง SBC ล่ะ
- คยองซอง: ???เกิดอะไรขึ้นกัน???
- แดยอง: ผลงานชิ้นต่อไปของนักแสดงคังวูจินคนนี้ ไอ้บัดซบนี้ มันกำลังออกฉายอยู่
- คยองซอง: ??? คังวูจิน ไอ้สารเลวนี่เอาอีกแล้วเหรอ??
-ฮย็องกู: งานต่อไปอะไรกัน? หนังสั้นของเขาเพิ่งออกฉายเมื่อไม่กี่วันก่อนไม่ใช่เหรอ?
- แดยอง: ดูด้วยตาของนายเองเถอะ มันอยู่ในช่อง SBC
ในไม่ช้าเพื่อน ๆ ที่ได้ยินข่าวก็เข้าช่อง SBC จากที่ต่าง ๆ ลีคยองซองที่กำลังเพลิดเพลินกับราเม็งที่บ้านได้โยนมันทิ้งไปและเปิดทีวี ก่อนจะเริ่มสบถออกมาทันที
“... บ้าเอ๊ย เป็นมันจริง ๆ เหรอเนี่ย?”
ส่วนนาฮย็องกูผู้กำลังออกเดท... ในขณะที่เขากำลังดื่มอยู่ เขาก็เปิดช่อง SBC บนโทรศัพท์ของเขา นาฮย็องกูสบถออกมาอย่างเงียบ ๆ แม้ว่าจะมีผู้หญิงอยู่ตรงหน้าเขาก็ตาม
“ไอ้สารเลวนี่ มันเล่นละครจริง ๆ เหรอ?”
ในขณะเดียวกัน ‘รองหัวหน้าพัค‘ ของคังวูจินก็แพร่กระจายไปทั่วประเทศ ผ่านสัญญาณการออกอากาศ ทุกคนที่ดูช่อง SBC ทางทีวีในเวลานี้ ต่างกำลังดูรองหัวหน้าพัคกัน ตัวอย่างเช่น คนที่บริษัทออกแบบ พวกเขาดูทีวีในห้องประชุมในขณะที่รับประทานอาหารว่างยามดึกเนื่องจาก้ตองทำงานล่วงเวลา
"หา? นักแสดงคนนั้น…วูจินไม่ใช่เหรอ?”
"หา? เขาไม่ได้ไปทำงานต่างประเทศหรอกเหรอ?”
“…ไม่สิ นั่นเขาแน่ใช่ไหม? นี่มันอะไร ละครงั้นเหรอ?”
"อืม ฉันกดหยุดช่องนี้เพราะมันดูน่าสนใจดี ไม่สิ นั่นวูจินใช่ไหม? เป็นเขาเลยใช่ไหม?"
"ดูแล้วน่าจะใช่ เขาคือวูจินแน่นอน ใช่เลย! หา?!! หือ?"
“วูจินไปทำอะไรที่นั่นกัน??!”
กลุ่มเด็กผู้หญิงรวมตัวกันรอบโน๊ตบุ๊คในหอพักของมหาวิทยาลัย ไม่สิ คงต้องบอกว่าเป็นน้องสาวของคังวูจิน คังฮยอนอาและเพื่อน ๆ ของเธอ
"พระเจ้าช่วย! นี่ คังฮยอนอา! นั่นพี่ชายเธอไม่ใช่เหรอ??”
"ใช่! เขาดูเหมือนรูปที่เขาได้รับรางวัลเลย!”
“เดี๋ยวก่อนนะ แสดงว่านี้เป็นเหตุผลที่เธอลากเรามาดูเรื่องนี้ให้ได้เหรอ?? เพราะพี่ชายของเธอแสดงเรื่องนี้เนี่ยนะ!?!”
"แต่ว่ามันก็น่าอัศจรรย์จริง ๆ แฮะ เฮ้ เฮ้ ฮยอนอา! พี่ชายของเธอดังใหญ่แล้ว! เขาถึงขั้นแสดงละครแล้วเหรอเนี่ย??”
ในขณะที่เพื่อน ๆ กระทบไหล่คังฮยอนอาด้วยความตื่นเต้น แต่คังฮยอนอาเองก็กำลังตกตะลึงเมื่อมองไปที่พี่ชายของเธอในละคร ดูแล้ว เพื่อนของเธอคงตื่นเต้นมากกว่า
“เขาแสดงเก่งมากเลยนะ!”
"อ่า! ฮยอนอา! โทรหาพี่ชายของเธอที โทรหาเขาหน่อย!”
“ดูเหมือนเขาจะมีเวลาอยู่บนหน้าจอนานมากเลยนะว่าไหม?? อะไรเนี่ย? อ๊า! บทสนับสนุน! เขาคงรับบทบาทสนับสนุนแน่เลย!”
ในขณะนั้นเอง เมื่อเห็นรอยยิ้มของรองหัวหน้าพัคในละคร คังฮยอนอาก็นึกถึงบางอย่างขึ้นมาได้
“อ่า… นั่นคือรอยยิ้มจากตัวอย่างนิ”
รอยยิ้มของชายผู้หนึ่งที่เต็มไปทั้งหน้าจอตัวอย่างของ ‘ผู้เชี่ยวชาญด้านนิติจิตวิทยาเสเพล’ เธอเพิ่งรู้ว่านั่นคือรอยยิ้มพี่ชายของเธอเอง
“ไม่ มันเป็นไปได้ด้วยเหรอ? เขาเพิ่งเริ่มแสดงเมื่อสองเดือนก่อนใช่ไหม??! มันเป็นไปได้จริงเหรอที่เขาจะได้รับบทบาทสนับสนุนแบบนี้???!'
มันดูไม่สมเหตุสมผลเลย แต่พี่ชายของเธอก็ปรากฏตัวในละครแล้วอย่างแน่นอน เมื่อมาถึงจุดนี้เอง คังฮูน่าก็ผลักเพื่อนที่เกาะเธออยู่ออกไป
“ปล่อยฉัน!”
เธอโทรหาแม่ของเธอทันที สายไม่ได้รอนานนัก
"แม่! ตอนนี้พี่กำลังเล่นละครอยู่!”
คำตอบจากแม่ของเธอ ซอฮยอนมี ได้ดังผ่านโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว
“…แม่รู้แล้ว ขอวางสายไปก่อนนะ”
อันที่จริง ‘ผู้เชี่ยวชาญด้านนิติจิตวิทยาเสเพล' ก็กำลังเล่นอยู่ที่ร้านโจ๊กในจินจูเช่นกัน ปัจจุบัน ร้านโจ๊กได้ถูกครอบครองโดยเหล่าอาจุมม่ามากมาย ซึ่งก็เป็นเรื่องปกติ เพราะพวกเธอเป็นคนที่สนิทกับซอฮยอนมี
อาจุมม่าเดาะลิ้นพลางมองดูรองหัวหน้าพัคบน TV
“เฮ้ ดูตาพ่อหนุ่มคนนั้นสิ ดูตาคู่นั้น”
“เขาดูแข็งกร้าวมาก เป็นเขาแน่ นี่แหละฆาตกร”
“ลูกชายของใครกันนะที่มีแววตาโหดเหี้ยมแบบนี้?”
ซอฮยอนมีและคังวูชอลที่ยืนอยู่เคียงข้างกันที่เคาน์เตอร์ก็ดูทีวี ทั้งคู่เบิกตากว้างแล้วตอบพร้อมกัน
“นั่นคือ…ลูกของฉัน”
“นั่นลูกชายของผมเอง”
ในขณะเดียวกัน ทีมละครเรื่องอื่น ๆ ก็กำลังติดตาม ‘ผู้เชี่ยวชาญด้านนิติจิตวิทยาเสเพล’ ทั้งช่อง MBS และ TVM
ละครทั้งสองเรื่องกำลังออกอากาศตอนแรกพร้อมกัน
ทีมละครของพวกเขาก็ประทานอาหารค่ำเช่นเดียวกับทีมของผู้เชี่ยวชาญด้านนิติจิตวิทยาเสเพล แถมยังมีทีมที่คอยตรวจสอบสถานการณ์ในกองด้วย ทว่า ทั้งสองช่องกลับกำลังดูนักแสดงที่เล่นเป็นรองหัวหน้าพัคอยู่
สิ่งที่น่าสนใจคือ ทั้งสองทีมถ่ายทำกำลังรู้สึกอิจฉาตาร้อน
“...เวร การแสดงของเขาดีมากเกินไปแล้ว”
“มันไม่ใช่แค่ดีหรอกนะ ดูเขาแสดงสิ มันเหมือนแสดงผ่านกล้ามเนื้อออกมาโดยไม่ต้องใช้คำพูดเลย บ้าไปแล้ว”
“มันไม่ได้แค่บ้าหรอกนะ การกระทำของเขามันดูรั้งเอาไว้ แต่กลับน่าหลงใหล มันรู้สึกมีชีวิตชีวาและแทนที่จะรู้สึกแข็งกระด้าง มันกลับเหมือนเขาแสดงมันออกมาแบบทั่วไป ราวกับมันเป็นแค่การแสดงง่าย ๆ อย่างไงอย่างงั้นเลย?”
แน่นอนว่าเรื่องทั้งหมดที่มันเกิดขึ้น ก็เพราะรองหัวหน้าพัคได้มาปรากฏตัวในช่วงท้ายของตอน
“อา จู่ ๆ เขาก็โผล่ออกมาในตอนท้าย ดึงความสนใจไปหมดตัวคนเดียวเหรอเนี่ย? แค่เขาคนเดียวก็ทำให้ละครเรื่องนี้มันรู้สึกเคร่งเครียดได้แล้ว ว่าไหม?”
“เขาเหมาะกับเป็นตัวร้ายมาก ดูยังไงก็ใช่เลย เขาคงเป็นนักแสดงขโมยซีนที่นักเขียนพัคพูดถึงในการสัมภาษณ์แน่”
"ถูกต้อง สมกับที่ถูกยกย่องอย่างสูงโดยนักเขียนพัค แต่เขาเป็นใครกัน? เหมือนหน้าใหม่ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกไม่คุ้นเคยเลยสักนิด”
“ฉันก็เหมือนกัน ฉันรู้ว่าเขาเป็นหน้าใหม่ แต่เขาก็ดูหน้าคุ้นเคยอย่างประหลาด พวกเขาไปหาเพรชเม็ดงามเช่นนี้มาจากไหนกันนะ?”
“อาจจะเป็นหน้าเก่าที่เพิ่งกลับมาแสดงหรือเปล่า? ฝีมือการแสดงของเขาควรค่าแก่การดูเสียจริง จุ๊ ๆ ถ้าเขาทำงานได้ดีแบบนี้ ก็สมแล้วที่ผู้กำกับเองก็จะประทับใจในตัวเขา”
เพราะการปรากฏตัวของรองหัวหน้าพัค ทำให้ทีมละครคนอื่น ๆ อิจฉามาก เหตุผลมันก็เรียบง่ายยิ่ง
“โธ่เว้ย เขาดึงความสนใจไปหมดเลย พอได้แล้ว! มาจดจ่อกับละครของเราเถอะ!”
พวกเขาไม่มีอะไรดึงดูดความสนใจได้เหมือนกับรองหัวหน้าพัคเลย ณ จุดนี้ ‘ผู้เชี่ยวชาญด้านนิติจิตวิทยาเสเพล' กำลังมุ่งหน้าไปยังครึ่งหลัง รองหัวหน้าพัคที่เพิ่งเดบิวต์ได้สร้างความประทับใจอย่างมากในฉากสั้น ๆ เพียงแค่ 10 นาที
ไม่สิ แทนที่จะบอกแค่ว่าประทับใจมาก ต้องบอกว่ารองหัวหน้าพัคคือกุญแจสำคัญในตอนแรกมากกว่า
เขานำคดีที่ถูกปิดซ่อนอยู่ขึ้นสู่ผิวน้ำ สร้างความตกตะลึงให้กับผู้ชมจนเกิดเครื่องหมายคำถามมากมาย เรื่องราวจะประสบความสำเร็จ ก็ต่อเมื่อมีตัวร้ายที่คู่ควร กล่าวอีกนัยหนึ่ง รองหัวหน้าพัคไม่ใช่ของปลอมแต่เป็นของจริง คำประกาศของนักเขียนพัคอึนมีในงานแถลงข่าวการออกฉายนั้นเป็นความจริงทั้งหมด
คนที่รู้สึกเสียใจมากที่สุดเกี่ยวกับเรื่องนี้คือผู้สื่อข่าวที่กำลังรอคอยได้ตบหน้านักเขียน
“ชิ การแสดงของเขาดีเสียได้ ถ้ามันเป็นแบบนี้ มันคงไม่เจ๊งแหง”
ผู้สื่อข่าวกว่า 200 คนที่เข้าร่วมงานแถลงข่าวการออกฉาย รวมถึงผู้สื่อข่าวบันเทิงต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องกับสงครามละคร
“ว่าไง นักข่าวคิม? นักแสดงขโมยซีนใน ‘ผู้เชี่ยวชาญด้านนิติจิตวิทยาเสเพล' เขาเป็นตัวจริงเลยใช่ไหม?”
“ครับหัวหน้าบรรณาธิการ การแสดงของเขาน่าทึ่งมาก สมกับที่ได้รับคำชมในทีมฝ่ายผู้ผลิต”
"น่าเสียดาย เราคงมีข่าวเขียนได้เพิ่มพรุ่งนี้ถ้าเรื่องนี้มันเจ๊ง คุณคิดว่าคะแนนของผู้ชมจะสูงแค่ไหน?”
“ผมดูมาหมดทุกเรื่องแล้ว แต่ผมคิดว่าผู้เชี่ยวชาญด้านนิติจิตวิทยาเสเพลจะสูงที่สุด~”
ผู้สื่อข่าวจำนวนมากต่างก็จับตาดูละครเรื่องนี้ พวกเขาต้องกระโจนใส่ละครทุกเรื่องเหมือนต้องการล่าเหยื่อ แน่นอนว่าสิ่งที่ทุกคนสนใจเลยคือ ‘ผู้เชี่ยวชาญด้านนิติจิตวิทยาเสเพล’
แต่ ‘ผู้เชี่ยวชาญด้านนิติจิตวิทยาเสเพล’ มันเป็นงานที่สมบูรณ์แบบไปแล้ว
ณ จุดนี้เอง ผู้สื่อข่าวหลายคนเริ่มรู้สึกบางอย่างแปลก ๆ จากนักแสดงที่แสดงเป็นรองหัวหน้าพัค
“อ่า แบบนี้มันหงุดหงิดชะมัดยาก… หือ? แต่เหมือนฉันเคยเห็นนักแสดงคนนี้จากที่ไหนกันนะ?”
เขาเป็นหน้าใหม่แน่นอน แต่ทำไมมันคุ้นหน้าขนาดนี้กัน พวกเขาเคยเห็นเขาที่ไหน? ทันใดนั้น นักข่าวก็นึกถึงเทศกาลหนังสั้นที่เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่วันก่อน
"อ่า! เขาเป็นคนที่ได้รับรางวัลใหญ่ใน ‘เทศกาลหนังสั้นมิสอองแซง’ ไม่ใช่เหรอ?!”
นักแสดงโนเนมที่ได้รับรางวัลแดซังในงาน 'เทศกาลหนังสั้นมิสอองแซง‘ ที่ได้รับความนิยมในปีนี้ แต่เนื่องจากปัญหาต่าง ๆ เขาจึงไม่ได้รับความสนใจมากนัก รองหัวหน้าพัคคือนักแสดงคนนั้น
ยอดเยี่ยมมาก นี่มันเหยื่อชั้นดีเลยไม่ใช่เหรอ?
ผู้สื่อข่าวบางคนที่ติดตามเรื่องนี้ก็ได้ก็มีแววตาเปล่งประกายขึ้นมาทันใด
“นี่หมายความว่า ฮงฮเยยอนได้ทำสองโปรเจคร่วมกับเขาแล้วใช่ไหม? อ่า คนที่ได้รับรางวัลคนนี้มีชื่อว่าอะไรกันนะ?”
และไม่นานหลังจากนั้นเอง
『[ข่าวละคร] ‘ผู้เชี่ยวชาญด้านนิติจิตวิทยาเสเพล’ รอบปฐมทัศน์ …คังวูจิน นักแสดงที่เล่นเป็นรองหัวหน้าพัค ได้รับรางวัลชนะเลิศในงาน ‘เทศกาลหนังสั้นมิสอองแซง '』
บทความแรกเริ่มขึ้นแล้ว จากนั้นมันก็ระเบิดทันที
ประมาณ 23.30 น.
ร้านอาหารบาร์บีคิวขนาดใหญ่ที่ทีม ‘ผู้เชี่ยวชาญด้านนิติจิตวิทยาเสเพล’ มารวมตัวกันคึกคักเป็นอย่างยิ่ง การออกอากาศครั้งแรกของละครได้สิ้นสุดลงแล้ว ซึ่งจากใบหน้าของทีมผู้ผลิตไปจนถึงนักแสดงทุกคน ต่างคนต่างพอใจกับคุณภาพของตอนแรกที่ออกฉายกันมาก
“ว้าว ละครออกมาดีจริง ๆ !”
“คุณ PD คุณตัดต่อโดยยัดยาใส่ลงไปเหรอ?!”
“ฮ่าฮ่า ผมก็อยากถามแบบนั้นเหมือนกัน! คุณ PD ซง! ฉากที่เปลี่ยนแปลงโลกของรองหัวหน้าพัคเป็นโลกฆาตกรคุณตัดต่อโดยเมายาหรือเปล่าเนี่ย?”
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง บนชั้นสองที่ซึ่งนักแสดงหลัก PDซงมันวูและทีมผู้ผลิตคนสำคัญมารวมตัวกัน มันแทบจะกลายเป็นเหมือนปาร์ตี้ที่บ้าคลั่งไปแล้ว นักแสดงและทีมงานต่างยุ่งอยู่กับการชมกันอยู่อย่างนั้น
ในระหว่างนั้นเอง คังวูจินก็คิดว่า
‘สนุกมากสนุกจริง ๆ ’
เขามีความสุขเป็นอย่างมาก แน่นอนว่าแค่ในใจเท่านั้น ใบหน้าของเขาแข็งกระด้างกว่าที่เคยเป็นมา แต่เขาไม่สามารถละสายตาจากทีวี ซึ่งกำลังแสดงละครที่เพิ่งจบลงไป
‘ตอนที่ฉันอยู่บนนั้น มันน่าอึดอัดจริง ๆ แต่ยิ่งฉันเห็นมันมากเท่าไร ฉันก็ดูเหมือนจะชินกับมันมากขึ้นเท่านั้น’
ที่จริง ‘สำนักงานนักสืบ’ แตกต่างจาก ’ผู้เชี่ยวชาญด้านนิติจิตวิทยาเสเพล' ที่ออกฉายไปทั่วประเทศมาก คิดดูสิว่าใครดูมันบ้าง? มีกี่คนที่ดูมัน? พวกเขาคิดยังไงกับการแสดงของเขา?
ในขณะนั้นเอง คังวูจินก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
‘พวกเขากำลังสติแตก ตามที่คาดไว้เลย’
เพื่อนสนิทของเขาคุยกันไม่หยุดในช่องแชทกลุ่ม ข้อความหลายสิบข้อความมาจากน้องสาวของเขา และหลายข้อความก็มาจากพ่อแม่ของวูจินด้วย ยิ่งไปกว่านั้น
‘เขาไม่ได้คาดคิดเลยว่าคนของบริษัทออกแบบจะดูมันด้วย’
คนจากบริษัทออกแบบที่เขาเคยทำงานด้วยก็ส่งข้อความมาเช่นกัน เขาอาจจะไม่รู้ แต่หลายคนคงได้ดูละครเรื่องนี้กันไปแล้ว
ตอนนั้นเอง
-♬♪
โทรศัพท์ของ PD ซงมันวู ผู้ซึ่งกำลังฉลองด้วยแก้วโซจูกับนักแสดงคนอื่น ก็ดังขึ้นมา มีข้อความเข้า PDซงมันวูรีบคว้าโทรศัพท์ของเขาขึ้นมาบนโต๊ะ
ดูเหมือนว่าเขากำลังรออะไรบางอย่างอยู่
สิ่งที่แปลกคือ
“มาถึงแล้วหรือ?”
“ราคาเท่าไร?”
"คุณPD เร็วเข้า เร็วเข้า!"
ทีมงานและนักแสดงทุกคนจับตามองดู PD ซงมันวู นักเขียนพัคอึนมีถึงกับกลืนน้ำลายด้วยสีหน้าจริงจัง วูจินเอียงศีรษะเล็กน้อย ทำไมทุกคนถึงหยุดดื่มและมองดู PD กัน
ตอนนั้นเอง
ฟึบ...
ทันทีที่ PD ซงมันวูมองไปที่หน้าจอโทรศัพท์ ดวงตาของเขาก็เบิกกว้าง จากนั้นเขาก็ค่อย ๆ เปิดปากพูด
“……ยอดการรับชมแบบเรียลไทม์ ช่อง MBS 5.9%”
ความเงียบที่น่าขนลุกแผ่ซ่านไปทั่วพื้นที่การถ่ายทำ นั่นอาจเป็นเหตุผลที่เสียงของ PD ซงมันวูดูดังขึ้นเป็นอย่างมาก
“ช่อง TVM 2.7%”
PD ซงมันวูที่ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นได้มองทุกคนและยิ้มออกมาเล็กน้อย
“เรา 20.3%”
*****
