Chapter 20 เริ่มต้นไปโรงเรียน

หลี่ซูมองจีหยวนหยวนด้วยความประหลาดใจ “ลูกหมายถึงอะไร”

“มันเป็นพื้นที่ของหนูค่ะแม่ หนูสามารถเข้ามาเมื่อไรก็ได้เท่าที่หนูต้องการ และหนูยังสามารถพาคนอื่นเข้ามาได้ด้วยค่ะ”

เธอมีอิสระที่จะเข้ามาเอาอะไรก็ได้ที่เธอต้องการ และแน่นอน เช่นเดียวกับในชีวิตก่อนหน้านี้ของเธอ โซ่เหล็กดึงรั้งเธออยู่ เธอจึงไม่สามารถหนีออกมาจากตรงนั้นได้ เธอทำได้เพียงนำสิ่งที่อยู่ข้างในพื้นที่ออกมาเท่านั้น

เมื่อได้ยินคำพูดของจี้หยวนหยวน หลี่ซูก็ถามอย่างกังวลใจว่า “ลูกได้พาใครเข้ามาบ้างแล้วจ๊ะ?”

แม้ว่าเธอยังไม่เข้าใจว่านี่เป็นสถานที่แบบไหน เธอรู้เพียงว่านี่คือสิ่งที่ดำรงอยู่อันน่าเหลือเชื่อ

หากคนอื่นรู้เรื่องนี้ หยวนหยวนอาจจะถูกจับตัวไปเพื่อทำวิจัย

ดังนั้นเรื่องนี้จะต้องไม่ให้ผู้อื่นรู้โดยเด็ดขาด

“ไม่มีคะแม่  มีแม่เป็นคนแรก แม่มีความสุขไหมคะ?” จี้หยวนจงใจล้อเล่นเพื่อคลายความวิตกกังวลของหลี่ซู “สิ่งนี้แสดงให้เห็นว่าในใจของเธอ แม่คือคนที่สำคัญที่สุด”

อย่างไรก็ตาม หลี่ซู่ ไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะมีความสุข เธอพูดกับจี้หยวนหยวนอย่างระมัดระวังว่า “หนูจะบอกเรื่องนี้กับใครไม่ได้นอกจากแม่นะ แม้แต่พี่ชายสองคนของหนู คุณพ่อ คุณน้า และก็คุณตาคุณยาย…”

หลังจากหยุดไปครู่หนึ่ง หลี่ซู่ ก็เสริมขึ้นมาอีกคน “และก็พี่ ฉินมู่เชิง ที่หนูชอบด้วย หนูเข้าใจไหมจ๊ะ?”

จี้หยวนหยวนกลั้นหัวเราะและพยักหน้า “แม่ หนูเข้าใจแล้วค่ะ รีบมาดูพื้นที่ของหนูเร็วๆ สิ มันสนุกดีนะคะ”

เธอนำหลี่ซู่ ไปยังผืนดินขนาดใหญ่ด้านนอกก่อน เธอแสร้งทำเป็นไร้เดียงสามากและพูดว่า “แม่คะ เราสามารถปลูกผักที่นี่ได้ แล้วจากนั้นแม่ก็เอามันไปขาย”

หลี่ซู่ยังไม่ฟื้นตัวจากอาการตกใจของเธอ เมื่อเธอได้ยินคำพูดของจี้หยวนหยวน เธอก็ตอบได้เพียง เออ ออตามไปเท่านั้น

หลังจากนั้นเธอก็เห็นปราสาท “นั่นคืออะไรน่ะ?”

จี้หยวนหยวนพูดตรงๆ “แม่คะ หนูจะพาแม่ไปดูมันให้ทั่วเลย”

จี้หยวนหยวนพาหลี่ซูสำรวจพื้นที่แห่งนั้นทั้งหมด

เมื่อเธอเห็นสิ่งต่างๆ ที่อยุ่ในโกดังของปราสาท หลี่ซู่เกือบจะเป็นลมด้วยความตกใจ

เธอจะมีเงินมากขนาดไหน ถ้าเธอเอาของเหล่านี้ออกไปขายเพื่อเปลี่ยนเป็นเงินน่ะ ?

ดังนั้น เธอจะต้องไม่ให้ใครรู้

หากคนอื่นรู้เข้าและมีเจตนาชั่วร้าย หยวนหยวนคงตกอยู่ในอันตรายเป็นแน่

หลังจากเดินวนรอบๆ พื้นที่ทั้งหมดแล้ว  จี้หยวนหยวนก็นำหลี่ซูออกจากมิติพิเศษแห่งนั้น

หลี่ซูถอนหายใจด้วยความโล่งอก เธอเงยหน้าขึ้นและขมวดคิ้วเล็กน้อย

เมื่อทั้งสองเข้าไปในมิติพิเศษ ก็ควรจะเป็นเวลาเกือบแปดโมงแล้ว

พวกเขาใช้เวลาเดินสำรวจรอบๆ พื้นที่นานมาก  อย่างน้อยก็เป็นชั่วโมง

แต่หลังจากที่พวกเขาออกมา มันก็เป็นเวลาประมาณแปดโมงเท่านั้น

กล่าวได้ว่า สิบนาทีข้างนอกก็เท่ากับหนึ่งชั่วโมงในมิติพิเศษแห่งนั้น

ทันใดนั้น หลี่ซู่ ก็มีความคิดบางอย่างผุดขึ้นมาในใจ บางทีเธออาจจะปลูกผักในพื้นที่แห่งนั้นและเอามันออกไปขายได้จริงๆ

อุณหภูมิในนั้นก็พอเหมาะราวกับเป็นเรือนกระจกตามธรรมชาติ

ยิ่งไปกว่านั้น เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว และพืชผลก็เจริญเติบโตอย่างรวดเร็ว

หลี่ซูครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มาตลอดทั้งวันจนกระทั่งเธอเข้านอน ดังนั้นเธอจึงไม่ได้ไปจู้จี้กับลูกสาวของเธออีก

วันรุ่งขึ้น หลี่ซู่พาลูกสามคนของเธอไปโรงเรียน เด็กทั้งสามคนเรียนโรงเรียนเดียวกัน ดังนั้นจึงค่อนข้างสะดวกสำหรับเธอมาก เธอกำชับจี้ซีซวนและจี้ซีอังว่า “หลังเลิกเรียนตอนเที่ยงพาน้องกลับบ้าน แล้วก็ดูแลน้องดีๆด้วยนะ โอเคมั้ยจ๊ะ ?”

พี่ชายสองคนพยักหน้าพร้อมกัน หลี่ซูเริ่มสั่งจี้หยวนหยวนว่า “หากเพื่อนร่วมชั้นคนไหนรังแกหนู  ให้หนูไปหาพี่ชายทั้งสอง เข้าใจไหมจ๊ะ?”

จี้หยวนหยวนพยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจ

หลี่ซู่ฝืนใจเฝ้าดูเด็กทั้งสามเข้าไปในโรงเรียน ก่อนที่เธอจะหันหลังกลับและจากไป

เธอไม่ได้กลับบ้าน แต่เธอไปที่ตลาดแทน

ถ้าเธอต้องการขายผักทั้งหลาย เธอก็ต้องเข้าใจธรรมชาติของตลาดก่อน  เธอต้องการดูว่าอะไรขายได้เร็วและมีกำไรสูงกว่า

หลังจากเข้าไปในโรงเรียนแล้ว จี้ซีซวนและจี้ซีอังส่งจี้หยวนหยวนไปที่ห้องเรียนของเธอก่อน หลังจากที่ส่งเธอถึงที่นั่งของเธอแล้ว  พวกเขาจึงค่อยออกไป

ครูชั้นประถมศึกษาปีที่ 1 อดไม่ได้ที่จะหัวเราะชอบใจ เมื่อเห็นเด็กสองคนที่โตกว่ามาส่งเด็กน้อยเข้าในห้องเรียน  วันนี้เป็นวันแรกที่จี้หยวนหยวนไปโรงเรียน  เธอก็ไม่ได้โกรธหรือร้องไห้โวยวายใดใดเลย เขาประทับใจในตัวเธอทันที

ชั้นเรียนน่าเบื่อมาก ครูสอนแต่ตัวพินอิ จี้หยวนหยวนหาวออกมาด้วยความเบื่อหน่ายและมองดูสนามเด็กเล่นด้านนอก มีนักเรียนกลุ่มหนึ่งที่กำลังเรียนวิชาพลศึกษา แต่ละคนกำลังฝึกหัดกับอาจารย์

มันน่าเบื่อเกินไปจริงๆ จี้หยวนหยวนจึงเอนตัวลงบนโต๊ะ

เธอจ้องมองอย่างว่างเปล่าไปที่รูปคนตัวเล็กในหนังสือ

ในช่วงพัก จี้หยวนหยวนไปเข้าห้องน้ำด้วยตัวเอง เมื่อเธอกลับเข้ามา เธอเพิ่งนั่งลง ขณะนั้นเด็กอ้วนที่อยู่โต๊ะเดียวกัน พูดอย่างตะกุกตะกักว่า “จี้หยวนหยวน ต่อไปถ้าเธอจะไปเข้าห้องน้ำให้เรียกฉันนะ ฉันจะไปกับเธอ” จี้หยวนหยวนอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เธอจะโต้ตอบ  เธอกลั้นหัวเราะและพยักหน้า “ตกลง”

บางทีในสายตาของเด็กกลุ่มนี้ การไปเข้าห้องน้ำคนเดียวโดยที่ไม่มีใครไปด้วยอาจเป็นเรื่องที่น่าสลดใจที่สุดในโลก

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ เด็กหญิงตัวอ้วนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและคอยชำเลืองไปที่จี้หยวนหยวน

หลังเลิกเรียนในช่วงเที่ยง จี้ซีซวน และ จี้ซีอังกำลังรออยู่ที่ประตูห้องเรียนแล้ว

เมื่อเห็นจี้หยวนหยวนออกมา จี้ซีซวนก็รีบเดินไปข้างหน้าและจับมือของจี้หยวนหยวน “หยวนหยวน น้องคิดว่าเป็นยังไงบ้าง”

จี้ซีอังยังถามต่อว่า “มีใครรังแกน้องรึเปล่า?  ถ้ามีพี่รองจะไปจัดการพวกเขาเอง”

จี้หยวนหยวนส่ายหัว “ไม่มีค่ะ”

หรือถ้ามี เธอก็สามารถจัดการกับเด็กน้อยพวกนี้ได้ ไม่จำเป็นต้องถึงมือพวกเขาสองคนหรอก

เด็กทั้งสามคนจูงมือกลับบ้านพร้อมกัน  ในละแวกบ้านที่พวกเขาอาศัย อยู่ติดกับโรงเรียนประถมแห่งนี้ และใช้เวลาเดินทางเพียงสิบนาทีเท่านั้น

พวกเขาอาศัยอยู่บนชั้นสาม เมื่อพวกเขาขึ้นไปชั้นบน ขาสั้นๆของจี้หยวนหยวนเดินขึ้นอย่างเชื่องช้า จี้ซีซวนไม่รีบร้อน ค่อยๆเดินรอเธอ

จี้ซีอังเป็นคนใจร้อน เขาแทบจะรอไม่ไหว เขาวิ่งขึ้นไปชั้นบนและจำได้ว่าจี้ซีซวนเป็นคนถือกุญแจ

เมื่อไปถึง เขาทำได้เพียงนั่งรอที่หน้าประตูเท่านั้น

หลังจากรอมากว่า 40 วินาที สองพี่น้องก็ค่อยๆเดินตามขึ้นมา

จี้ซีซวนหยิบกุญแจออกมาแล้วเปิดประตู

ภายในบ้าน หลี่ซู่ กำลังทำอาหารอยู่ กลิ่นข้าวหอมฟุ้งไปทั้งบ้าน

ที่บ้านไม่มีเครื่องดูดควันในห้องครัว ควันจึงฟุ้งอบอวลไปทั่ว

จี้ซีอังรีบวางกระเป๋าแล้วเดินไปที่ห้องครัว เขาถามว่า “แม่ฮะ อาหารพร้อมหรือยัง?”

จี้หยวนหยวนกำลังนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น เมื่อเธอมองไปที่แม่ของเธอ ก็พบว่ามีพลั่ว ตะกร้าไม้ไผ่ และเครื่องมืออื่น ๆ อยู่ที่มุมห้องนั่งเล่น

ในตะกร้าไม้ไผ่มีเมล็ดพืชอยู่หลายห่อ

ห่อด้วยกระดาษเขียนไว้ว่า มะเขือเทศ แตงกวา ผักชอย ต้นหอม…

จี้หยวนหยวนรู้ได้ทันทีว่าหลี่ซูวางแผนไว้แล้ว

มีเวลาในช่วงพักกลางวันไม่มากนัก หลังอาหารกลางวัน หลี่ซู่ รีบพาจี้ซีซวนและจี้ซีอังเข้าไปในห้องเพื่องีบหลับตอนเที่ยง

จากนั้นเธอก็นำตะกร้าไม้ไผ่และเครื่องมืออื่น ๆ เข้าไปในห้องนอน และจี้หยวนหยวนก็เดินตามเธอเข้าไป

หลี่ซูล็อคประตูและกระซิบกับจี้หยวนหยวนว่า “ของพวกนี้ใส่เข้าไปได้ไหม?”

จี้หยวนหยวนพยักหน้า เธอเอื้อมมือออกไปคว้าที่จับของตะกร้าไม้ไผ่แล้วให้หลี่ซูถือพลั่ว

ในชั่วพริบตา ทั้งสองคนก็ได้นำสิ่งของต่างๆ เข้ามาสู่มิติพิเศษ

“หยวนหยวน ลูกไปพักผ่อนเถอะ แม่จะเป็นคนลงมือเอง”