165 (ฟรี)
165 (ฟรี)
หลังจากออกจากบริษัท หลินเป่ยฝานก็ตรงไปที่บริษัทลี่เฉิง
เมื่อไปถึงบริษัทลี่เฉิง เขาก็ติดต่อฉู่รั่วเสวี่ย
หลังจากได้รับอนุญาต เขาจึงขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นดาดฟ้า และพบกับเธอ
ฉู่รั่วเสวี่ยถามด้วยความดีใจ “นายมาได้ยังไง?”
เมื่อกี้เธอยังคิดถึงเขาอยู่เลย ไม่นึกเลยว่าเขาจะมาหา หรือเป็นเพราะเรามีใจตรงกันรึเปล่านะ?
หลินเป่ยฝานยิ้ม “เมื่อคืนเธอตกใจ ฉันก็มีส่วนผิดด้วย ฉันรู้สึกผิดจริงๆ! เลยมาดูว่าเธอดีขึ้นรึยัง?”
ฉู่รั่วเสวี่ยรู้สึกหวานในใจ “ดีขึ้นเยอะแล้ว ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ!” เธอมองหลินเป่ยฝานด้วยสายตาหวานเยิ้ม “ไม่คิดเลยว่านายจะเป็นคนละเอียดอ่อนขนาดนี้ รู้จักใส่ใจฉันด้วย!”
ด้วยความดีใจ เธอลุกขึ้นรินชาให้หลินเป่ยฝานด้วยตัวเอง
“แน่นอน ก็เราเป็นหุ้นส่วนกันนี่!” หลินเป่ยฝานจิบชาหนึ่งอึก แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “จริงๆ แล้ว ครั้งนี้ฉันมาหาเธอ เพราะมีเรื่องอยากจะขอคำปรึกษา”
ฉู่รั่วเสวี่ยคิดว่าเขาจะมาคุยเรื่องธุรกิจ จึงตั้งใจฟังอย่างจริงจัง “เรื่องอะไร พูดมาสิ!”
หลินเป่ยฝานกระแอม “คือว่า…...ดูเหมือนเธอจะดีขึ้นมากแล้ว เธอเลิกเอาเรื่องคนร้ายพวกนั้นได้ไหม? ยังไงพวกเขาก็โดนซะเละแล้ว ปล่อยๆ ไปเถอะ!”
ฉู่รั่วเสวี่ย “ทำไม? ทำไมฉันต้องปล่อยพวกมันไป?”
ฉู่รั่วเสวี่ยพูดอย่างจริงจัง “ตั้งแต่เกิดมา ฉันไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้มาก่อน! นายคิดดูสิ ถ้าวันนั้นไม่มีพวกนาย จะเกิดอะไรขึ้น? ฉันจะเจอเรื่องอะไรบ้าง?”
“ชีวิตฉัน อาจจะพังไปแล้วก็ได้!” ฉู่รั่วเสวี่ยขึ้นเสียง
“เพราะฉะนั้น ฉันไม่มีทางปล่อยคนพวกนี้ไปแน่! ไม่ใช่แค่ไม่ปล่อย แต่ฉันจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด! ให้พวกมันรู้สำนึก ว่าถ้ามาหาเรื่องฉันจะต้องเจออะไรบ้าง! ถือซะว่ากำจัดคนเลวให้สังคม!”
หลินเป่ยฝานรีบปลอบใจ “ฉันรู้ ใจเย็นๆ ก่อน! ฉันเข้าใจความรู้สึกของเธอดี แต่เรื่องมันไม่ใช่อย่างที่เธอคิด มันมีเบื้องหลัง ฉันบอกเธอไม่ได้! เอาแบบนี้ดีกว่า
หลินเป่ยฝานชูนิ้วขึ้นห้านิ้ว “ถ้าเธอยอมปล่อยพวกเขาไป ไม่เอาเรื่องพวกเขาต่อ! ฉันจะให้เธอกู้เงินห้าพันล้านโดยไม่มีดอกเบี้ย เป็นเวลาสองปี!”
ฉู่รั่วเสวี่ยหรี่ตาลง “หลินเป่ยฝาน นายคิดว่าเรื่องพวกนี้ซื้อได้ด้วยเงินเหรอ?” “ตั้งแต่เมื่อกี้จนถึงตอนนี้ นายทำตัวแปลกๆ นะ! บอกมา นายเข้าข้างคนร้ายพวกนั้นทำไม? บอกมา นายมีจุดประสงค์อะไรกันแน่? ถ้าไม่พูดความจริงออกมา ฉันไม่ใช่แค่ไม่ปล่อยพวกมันไป แต่เราจะไม่ได้เป็นเพื่อนกันอีกด้วย!”
หลินเป่ยฝานถอนหายใจ “เอาล่ะ ฉันสารภาพก็ได้! จริงๆ แล้ว คนพวกนั้นเมื่อคืน ฉันเป็นคนจ้างมาเอง!”
ฉู่รั่วเสวี่ยตกตะลึง “อะไรนะ? นายจ้างมา? จ้างมาทำไม?”
หลินเป่ยฝานพูดด้วยสีหน้าสำนึกผิด “จริงๆ แล้ว ฉันแค่อยากจะเล่นบทวีรบุรุษพิทักษ์หญิงงาม หวังว่าจะเอาชนะใจเธอได้! แต่ไม่คิดเลยว่า การแสดงจะล้มเหลว! สหายเย่กระโดดออกมาปกป้องพวกเรา จัดการคนพวกนั้นจนนอนโรงพยาบาล แถมยังเรียกตำรวจมาจับพวกเขาอีก!”
หลินเป่ยฝานพูดด้วยความเสียใจ “หลังจากกลับมา ฉันก็รู้สึกไม่สบายใจ คิดว่าตัวเองทำผิดกับพวกเขามาก! เพราะฉะนั้น ฉันหวังว่าเธอจะยอมปล่อยพวกเขาไป ไม่ว่าจะต้องแลกกับอะไร ฉันก็ยอม!”
ฉู่รั่วเสวี่ยพูดโดยไม่ทันคิด “เป็นไปไม่ได้ที่นายจะเป็นคนทำ!”
หลินเป่ยฝานถาม “ทำไมถึงเป็นไปไม่ได้ล่ะ?”
ฉู่รั่วเสวี่ย “เพราะฉันรู้สึกว่า นายไม่ใช่คนแบบนั้น! นายไม่มีทางคิดแผนโง่ๆ แบบนั้นออกมาได้หรอก!”
ขณะเดียวกัน เย่ซิงเฉินที่อยู่ในบริษัท หลินอินเวสเมนต์ จามออกมาดังลั่น
“ไม่ใช่ฉัน แล้วจะเป็นใคร? ฉันสารภาพแล้วไง!”
สมองของฉู่รั่วเสวี่ยประมวลผลอย่างรวดเร็ว ดวงตาของเธอเป็นประกาย เธอชี้นิ้วไปที่จมูกของหลินเป่ยฝาน แล้วพูดว่า “มองตาฉัน แล้วบอกมา ว่าทั้งหมดนี่เป็นฝีมือของเจ้าสกุลเย่นั่นใช่ไหม? ตอนนี้ความแตกแล้ว นายเลยมาช่วยรับผิดชอบแทน?”
หลินเป่ยฝานหลบสายตา เถียงต่อไป “เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะเป็นคนทำ! สหายเย่เป็นคนดีขนาดนั้น! พูดเล่นรึเปล่า!”
ฉู่รั่วเสวี่ยตบโต๊ะ “ฉันว่าแล้วว่าต้องเป็นฝีมือเขา!”
“ไม่ใช่เขาจริงๆ ………”
“เลิกโกหกได้แล้ว นายหลอกฉันไม่ได้หรอก!”
ดวงตาของฉู่รั่วเสวี่ยเป็นประกายด้วยความเฉลียวฉลาด “จริงๆ แล้ว หลังจากกลับมาเมื่อคืน ฉันก็รู้สึกแปลกๆ มาตลอด! ทำไมจู่ๆ ถึงไปเดินเล่นที่ริมแม่น้ำเจียงปิน? แล้วทำไมอยู่ๆ ถึงมีคนร้ายโผล่มา? พวกคนร้ายพวกนั้นก็แปลก ทำไมถึงต้องปลอมเป็นผีมาหลอกก่อน แล้วค่อยลงมือ? ที่แท้ทั้งหมดนี้ ก็เป็นแผนของเจ้าสกุลเย่นั่นเอง!”
“เขาเป็นคนชวนพวกเราไปริมแม่น้ำเจียงปิน เพื่อสร้างสถานการณ์ให้แผนการของเขาดำเนินไปอย่างราบรื่น!”
“จากนั้นเขาก็เรียกเพื่อนของเขามา ปลอมตัวเป็นผีมาหลอก! จุดประสงค์ก็คือ ต้องการให้ฉันกลัว แล้วฉวยโอกาสลวนลามฉัน! ตอนนั้น เขามาอยู่ข้างๆ ฉันแล้ว แถมยังลุกขึ้นยืนอีกด้วย ดีนะที่ฉันไม่ได้หลงกลเขา!”
สุดท้าย ก็เป็นฉากไคลแม็กซ์ของวีรบุรุษพิทักษ์หญิงงาม!”
ฉู่รั่วเสวี่ยหัวเราะเยาะ “เขาออกมาปกป้องฉัน สู้กับคนพวกนั้น แล้วก็แน่นอนว่าเขาชนะ! แต่ว่าการแสดงของพวกเขามันดูเว่อร์วังเกินไป เดี๋ยวก็กระเด็นลอยไปไกล เดี๋ยวก็กระอักเลือด ดูเฟคสุดๆ!”
หลินเป่ยฝานอธิบาย “จริงๆ แล้ว ไม่ได้เฟคเลย พวกเขาโดนตีจนกระอักเลือดจริงๆ กระดูกหักไปหลายซี่เลยด้วย!”
“เจ้าสกุลเย่นี่มันโหดร้ายจริงๆ แม้แต่เพื่อนตัวเองยังทำได้ลงคอ! เพื่อผู้หญิงคนเดียว ทิ้งเพื่อนได้ขนาดนี้ ช่างเลือดเย็น! ช่างโหดร้าย! ช่างไร้ความปรานี!”
หลินเป่ยฝานพูด “เรื่องมันเป็นแบบนี้ต่างหาก………”
“จริงๆ แล้ว ฉันเป็นคนจ้างพวกเขามาแสดงเป็นวีรบุรุษพิทักษ์หญิงงาม แต่สหายเย่ไม่รู้เรื่อง เขาเลยลงมือหนักไปหน่อย!”
“เลิกแก้ตัวได้แล้ว! นายโป๊ะแตกไปตั้งนานแล้ว!”
“โป๊ะแตกอะไร? ฉันไม่เห็นโป๊ะเลย!”
“เมื่อคืนนี้ นายเป็นคนโทรแจ้งตำรวจก่อน!”
“ถ้านายรู้เรื่องนี้มาก่อน ถ้าคนพวกนั้นเป็นคนที่นายจ้างมาจริงๆ นายไม่มีทางโทรแจ้งตำรวจหรอก! ดังนั้น วันนี้นายถึงต้องดั้นด้นมาขอร้องให้ฉันปล่อยพวกเขาไป!”
“ถึงขนาดนี้แล้ว นายยังจะเถียงฉันอีกไหม?”
“ว่าไงหลินเป่ยฝาน!!!”
ภายใต้การซักไซร้ของเธอ หลินเป่ยฝานก็ยอมแพ้
เขาถอนหายใจ “ไม่คิดเลยว่าจะถูกเธอดูออก! แต่ว่าเรื่องนี้ก็ไม่ได้หมายความว่าเป็นฝีมือของสหายเย่สักหน่อย!”
ฉู่รั่วเสวี่ยถามอย่างไม่สบอารมณ์ “นอกจากเขาแล้ว จะมีใครที่ทำให้นายยอมมาช่วยรับผิดชอบแทน?”
“ปกตินายก็ฉลาด แต่พอเป็นเรื่องของเย่ซิงเฉินทีไร นายก็จะกลายเป็นคนโง่ ไม่มีความคิด ทำอะไรตามอารมณ์ตลอด ฉันดูนายออกตั้งนานแล้ว!”
