บทที่ 8 การพบกันครั้งแรก

เมื่อหลงเฉินกำลังจะเดินผ่านหอสมบัติ เขาก็เห็นประตูหอสมบัติเปิดออก และมีหญิงสาวแสนสวยคนหนึ่งเดินออกมา หลงเฉินจำนางได้ นางเป็นลูกสาวของผู้อาวุโสตระกูลหลง หลงมู่ ชื่อของนางคือ หลงเสวียอิง

หลงมู่เป็นหนึ่งในสมาชิกที่มีอิทธิพลมากที่สุดของตระกูลหลง ในแง่ของความแข็งแกร่ง เขาเป็นรองแค่ผู้นำตระกูลและผู้อาวุโสสูงสุดของตระกูลหลงเท่านั้น หลงมู่มีบุตรสาวเพียงคนเดียว และภรรยาของเขาได้เสียชีวิตไปแล้วในตอนที่ลูกสาวของเขาอายุ 12 ปี จากอาการเจ็บป่วย เป็นเหตุให้หลงมู่ให้ความสำคัญกับนางมาก และพยายามเติมเต็มความปรารถนาของนางทุกประการ

หลงเสวียอิงดูเหมือนจะอายุประมาณ 16-17 ปี นางมีผมสีแดงเพลิง ซึ่งยาวและเป็นประกาย และสวมชุดสีแดงสดใสยาวต่ำกว่าเข่าของนางเล็กน้อย เผยให้เห็นเรียวขาสีขาวดั่งกับหยก

หลงเฉินรู้สึกตกตะลึงมาก เมื่อเขาเหลือบมองไปที่นาง เสื้อคลุมที่รัดรูปของนางพันรอบอกอย่างแน่นหนา ทำให้มันดูใหญ่ขึ้นมาก

นางดูมีความภาคภูมิใจและสง่าผ่าเผย นางแต่งหน้าบางๆ มีคิ้วโค้งมน มีนัยน์ตาที่งดงาม และมีจมูกที่สวยสมบูรณ์แบบ ซึ่งทำให้นางดูน่าดึงดูดมากยิ่งขึ้นไปอีก แต่การแสดงออกของนางกลับเต็มไปด้วยความกระตือรืนร้นราวกับกำลังรีบไปที่ไหนสักแห่ง

หลงเฉินตกตะลึงมาก เขาไม่เคยเห็นหญิงสาวที่งดงามเช่นนางมาก่อน และไม่แน่ใจว่ามันเป็นผลของการฝึกฝนบ่มเพาะพลังหรือไม่ เขาอยากจะเข้าไปมองนางใกล้ๆ ดังนั้นเขาเลยตัดสินใจเดินตรงไปที่หอสมบัติ ทว่าขณะที่หลงเฉินกำลังจะเดินไปหานาง เขาก็เห็นนายเดินออกมาจากหอสมบัติในเส้นทางของเขา ราวกับว่าพวกเขากำลังเดินตรงมาหากันและกัน

หลงเฉินยังคงมองไปที่นางไม่หยุด เมื่อระยะห่างระหว่างพวกเขาเหลือประมาณ 5 เมตร อุบัติเหตุก็เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน หลงเฉินสะดุดเข้ากับบางสิ่งอย่าง ทำให้เขาสะดุดล้มไปหานางและเดินเร็วขึ้น เป็นเหตุทำให้ระยะห่างระหว่างเขากับนางเหลือแค่ 2 เมตรเท่านั้น

เขาสูญเสียการทรงตัว และในขณะที่เขากำลังล้มลง ร่างกายของเขาก็สัมผัสกับนาง และแขนของเขาก็โอบกอดนางโดยไม่ทันรู้ตัว มันเป็นสัญชาตญาณที่จะคว้าบางสิ่งบางอย่างที่อยู่ใกล้ตัวขณะล้ม และนางก็เป็นคนเดียวที่อยู่ใกล้เขาพอดี แล้วทั้งสองคนก็ล้มลง

หลงเฉินตกตะลึงกับอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นมาก เขาพบว่าตัวอยู่ข้างบนและโอบกอดนางอยู่ และสัมผัสได้ถึงบางอย่างที่นุ่มนิ่มกระทบกับหน้าอกของเขา ซึ่งเขารับรู้ได้ทันทีว่ามันคืออะไร มันคือหน้าอกของหลงเสวียอิงที่นูนออกมาจากชุดรัดรูปของนาง และเผยให้เห็นถึงความสง่าผ่าเผย

เขาพยายามที่จะลุกขึ้น

---------------------------------------------------------------

หลงเสวียอิงรอคอยมาอย่างเนิ่นนานที่จะได้เลือกอาวุธของตัวเองจากหอสมบัติ เป้าหมายของนางคืออาวุธระดับจิตวิญญาณ ดังนั้นนางจึงทุ่มเทความพยายามทั้งหมดเพื่อทะลวงผ่านระดับจิตวิญญาณขั้น 5 แล้วในที่สุดวันนี้ก็มาถึง นางทะลวงผ่านระดับจิตวิญญาณขั้นที่ 5 ได้สำเร็จ

หลังจากทะลวงผ่าน นางก็รีบมุ่งหน้าไปที่หอสมบัติทันที และได้รับอาวุธระดับจิตวิญญาณชิ้นแรกหลังจากผ่านบททดสอบ อาวุธที่นางได้รับเป็นอาวุธระดับจิตวิญญาณขั้นต่ำที่มีชื่อเรียกว่า ‘ผีเสื้อแผดเผา’

ว่ากันว่าช่างฝีมือที่สร้างอาวุธชิ้นนี้ขึ้นตั้งชื่อมันเพื่อรำลึกถึงหญิงสาวที่เขารัก หญิงสาวที่เขารักนั้นชื่นชอบดูผีเสื้อในสวน และใช้เวลาหลายชั่วโมงเพื่อดูพวกมัน และนางก็ได้เสียชีวิตในกองเพลิง เพื่อเป็นการรำลึกถึงนาง เขาเลยตั้งชื่ออาวุธชิ้นนี้ว่า ‘ผีเสื้อแผดเผา’ เพื่อเตือนตัวเองว่าเขาไม่สามารถช่วยนางเอาไว้ได้ สมบัติชิ้นนี้เลยมีความสำคัญกับเขามาก

หลังจากที่หลงเสวียอิงได้รับอาวุธระดับจิตวิญญาณชิ้นแรก มันทำให้นางรู้สึกดีใจมาก และอยากจะรีบนำไปอวดปู่ของนางให้เร็วที่สุด แต่ในขณะที่นางกำลังเดินออกจากหอสมบัติไปที่ตำหนักของตัวเอง ก็มีคนแปลกหน้าคนหนึ่งเดินมาชน และทำให้นางล้มลงกับพื้น อีกทั้งยังโอบกอดนางด้วย นางไม่เคยถูกคนอื่นแตะเนื้อต้องตัวมาก่อน นอกจากคนในครอบครัว แต่ตอนนี้นางถูกสัมผัสแล้ว

โลหิตของหลงเสวียอิงเริ่มเดือดพล่าน และอยากจะฆ่าชายตรงหน้าเดี๋ยวนี้

--------------------------------------------------------

ในขณะที่หลงเฉินพยายามลุกออกไปจากนาง พลังปราณในอากาศก็เริ่มสั่นไหว จนกระทั่งจู่ๆก็มีหมัดพุ่งเข้าใส่หลงเฉินและทำให้เขากระเด็นออกไป เขาพุ่งออกไปไกลก่อนที่จะล้มลงกับพื้น และกระอักเลือดออกมาขณะที่เขาพยายามลุกขึ้นยืน อาการบาดเจ็บของเขาไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต แต่ก็ทำเขารู้สึกเจ็บปวดไปทั่วร่างกาย

“เจ้ากล้าดียังไงถึงมาแตะตัวข้า!!!!” หลงเสวียอิงคำราม

นางเคลื่อนไหวและโจมตีไปที่หลงเทียนอีกครั้ง ซึ่งหลงเทียนเองก็พร้อมที่จะป้องกันตัว และเตรียมพร้อมที่จะใช้ทักษะต่อสู้ของเขาเพื่อป้องกันการโจมตีของนาง

“หยุด!” แต่ก่อนที่นางจะโจมตีหลงเฉิน ก็มีเสียงหนึ่งดังมาจากด้านหลัง