บทที่ 552 : ประเภทภารกิจ : พิชิต (10)
[แฟนเพจBamแปลNiyay:ลงแบบราคาถูกโคตรในmy-novel(ลงช้ากว่าThai-novel100ตอน)กับthai-novelเท่านั้น หากอ่านที่อื่นนอกจากสองเว็บนี้คือไม่ใช่ผมนะ ถ้าเจอคนอ่านก็อปดันเยอะกว่าก็ท้อเป็นนะครับ]
[ถ้าอ่านฟรีแบบเถื่อนไม่ว่าจะได้มายังไงนั้น ผมไม่ว่าเลยครับ และต่อให้ไม่มีคนอ่าน ผมก็ยังจะแปลต่อจนจบด้วย แต่ถ้าจะจ่ายเงินให้เว็บหรือคนที่copyไปขายอีกที คุณโคตรแย่เลยครับ]
[หลังแปลจบจะมีการแก้คำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้น ดังนั้นถ้าคุณอ่านแบบเถื่อน ก็เชิญเลยครับ เพราะมันไม่มีอัพเดทให้หรอก]
บทที่ 552 : ประเภทภารกิจ : พิชิต (10)
มันเป็นผลที่ตามมาเมื่อมีบางสิ่งนอกเกมเข้ามาแทรกแซง
[การเข้าถึงฉุกเฉิน!]
[ตรวจสอบรหัสผ่านของคุณ]
[ปล. : **********]
ดู รู ดู รู ดุงงงงงงงง
ข้อความต่างๆปรากฏขึ้นพร้อมเอฟเฟกต์เสียง
[ป้อนรหัสรที่ได้รับอนุญาต - อัลฟ่าวัน]
[การเข้าถึงได้รับอนุญาต ทางเดินสำรองถูกเปิดออกเรียบร้อยแล้ว]
แกร๊ก!
ที่ด้านนอกสนาม
รอยแตกปรากฏขึ้นคล้ายกับรอยแตกในกระจกเงา
“ฉันไม่ได้อยากให้ยืมมือใครหน้าไหน”
ฉันไม่สามารถทำอะไรได้ถ้ามันออกมาเป็นแบบนี้นั้น
'มันไม่ควรเป็นแบบนี้'
อย่างมากมันเป็นเพียงเรื่องของการสร้างสมดุล
แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว
[กาเบจเกม : อะไรนะ? ฮ่าๆ เกมเด้งอีกแล้วเหรอ? เด้งตอนที่อยู่บนชั้นที่ 80เนี่ยะ? ฮ่าฮ่า เซิร์ฟเวอร์ยอดเยี่ยมากจริงๆ!]
[เมชา คูชา (ผู้กล้าหาญ7) : ดูเอาเถอะเกมขยะแบบนี้]
เวลาภายในโมเบียสหยุดลง แต่เวลาบนโลกที่เป็นมิติที่สูงกว่ายังคงเดินต่อไป
ห้องแชทก็เต็มไปด้วยความคิดเห็นที่ดูกถูก เยาะเย้ย และถากถาง เจ้าชายมองออกด้านหน้า
ราวกับว่าเขาสามารถมองเห็นทุกอย่างได้แบบเดียวกับฉัน
“ข้างนอกมีคนดูเยอะมาก”
เจ้าชายพึมพำเบาๆ
“พวกเขาคงเป็นผู้คนที่มารอดูตอนจบของละครที่ไร้สาระนี่สินะ”
“อยากพูดอะไรก็พูดไปเถอะ”
“พวกเขาจะลงโทษฉันเพียงเพราะผิดบทเหรอ?”
แกร๊ก!
รอยแตกร้าวบนกำแพงก็ชัดเจนยิ่งขึ้น
ชื่อรหัสที่แทรกแซงคืออัลฟ่าวัน เขาอันดับต่ำกว่าผู้อำนวยการทั่วไปอย่างอัลฟ่าซีโร่
<สถานการณ์เป็นยังไงบ้าง?>
เสียงที่ไม่ควรได้ยินดังก้องอยู่ในหัวของฉัน
ฉันไม่อยากจะเชื่อหูของฉันลยจริงๆ
<สภาพแวดล้อมโดยรอบหยุดลงอย่างกะทันหัน ฮีโร่และสัตว์ประหลาดก็เช่นกัน นี่เป็นส่วนหนึ่งของ 'ภารกิจ' หรือไม่นะ? ฮาน สบายดีไหม?>
"เมน"
<ใช่>
"ยังสบายดีงั้นเหรอ?"
<ก็……ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น>
“ฮาลเจียนมาที่นี่ที”
ฉันถูกตัดการสื่อสาร
เจ้าชายตรงหน้าฉันยิ้มออกมาอย่างไม่มีเหตุผล
'ฮาลเจียนเองก็ไม่สามารถตอบกลับมาได้’
แม้แต่สายพันธุ์เหนือธรรมชาติที่หลุดพ้นจากขีดจำกัดของชีวิตก็ไม่สามารถต้านกระแสการแทรกแซงได้
สิ่งมีชีวิตที่ยังเคลื่อนไหวได้ปกติมีแค้ฉันที่มาจากโลกและเจ้าชายซึ่งเป็นเป้าหมายในภารกิจ เช่นเดียวกับที่เทลทำเมื่อต้องรับมือกับลาสกันด้า
แต่ตอนนี้เฟรียซิสที่เป็นเพียง NPC ในเกมได้ติดต่อเข้ามาหาฉัน
"ฮาน!"
เมื่อฉันมองไปด้านข้าง
เฟรียซิสกำลังวิ่งกระหืดหระหอบเข้ามาหาฉัน
ชุดสีเงินหรูหราของเธอเต็มไปด้วยเลือดและฝุ่น
"ฝ่าบาท!!"
ใบหน้าของเฟรียซิสแข็งกระด้างเมื่อเธอสบตากับเจ้าชาย
“นี่เป็นสิ่งที่ฝ่าบาทวางแผนไว้ใช่หรือไม่?”
“น้องไม่เรียกพี่ว่าพี่ชายเช่นเดิม”
“ไม่!! เพราะฝ่าบาทคือฝ่าบาท…!”
“หรือเป็นเพราะน้องคิดทรยศต่อทาวเนียร์หรือเปล่า”
เฟรียซิสกัดริมฝีปากของเธอแน่น
“หม่อมฉันคิดว่าฝ่าบาทรักทาวน์เนียมากกว่าใครๆทั้งหมด”
“คิดเองเออเองเฟรียซิส ฉันไม่เคยรักทาวน์เนียตั้งแต่แรก”
เจ้าชายชี้ไปที่ท้องฟ้า
“ในที่สุด …ทุกอย่างก็ตรงตามเงื่อนไข”
"เงื่อนไข?"
“หลุมบนท้องฟ้าได้เปิดออกแล้ว ต้องขอบคุณความเสียสละของสองคนนั้น หลุมมันถึงใหญ่ขึ้นอย่างมาก การแทรกแซงของผู้ดูแลก็มาถึงเราแล้วเช่นกัน มันไม่ใช่เรื่องแย่เลย”
“...”
“การเสียสละครั้งต่อไปกำลังจะมาถึงในไม่ช้า”
มันเป็นเรื่องผิดปกติ
ฉันยกมือขึ้น
ไบฟรอสที่วางอยู่บนพื้นกลับเข้ามาอยู่ในมือขวาของฉัน
[AZ: สมดุล……อยากจะเลีย…เซริว…การควบคุม… … .]
รอยแตกเริ่มกว้างขึ้นเรื่อยๆ
เจ้าชายหมุนดาบยาวของเขา
ชริ้ง! แสงสีทองสดใสส่องอยู่บนใบมีด
“เฟรียซิส เธอถามว่าฉันกำลังต่อสู้เพื่ออะไรใช่ไหม?”
“....”
“ที่ดิน สถานที่ที่มีทุ่งข้าวสาลีสีมองทอดยาวออกไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุดและมีบ้านหลังเล็กๆ ถูกสร้างขึ้นอย่งเรียบง่าย ที่นั่นเราไม่จำเป็นต้องบังคับตัวเองให้ต่อสู้หรือจัดการคนที่เข้ามาขัดขวาง”
“ฝ่าบาท หม่อมฉันเข้าใจแล้ว….”
ความแวววาวบนดาบของเจ้าชายเริ่มแสงอ่อนลง
ผ้าพันแผลสีแดงที่ปกคลุมทั้งตัวกลายเป็นฝุ่นและกระจัดกระจายไปทั่ว
“ตลอดระยะเวลา 17 ครั้ง ฉันมีประสบการณ์การการต่อสู้มานับพันครั้ง ฉันหลั่งเลือดและน้ำตานับหมื่นหยด แต่ตอนนั้นฉันเพิ่งรู้ตัว”
"……ฝ่าบาทพยายามที่จะทำอะไร?"
มีแสงสว่างปรากฏขึ้นในดวงตาของเจ้าชาย
“ดูสิเฟรียซิส…นี่ต่างหากคือดาบแห่งห่วงมิติที่แท้จริง”
ฟึ้บ!
แสงสีทองกลายเป็นเปลวไฟอย่างน่าอัศจรรย์
และเปลวไฟปกคลุมทั่วร่างของเจ้าชายและร่างเขาพุ่งทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้า
"ฮาน!"
ฉันถือดาบไว้ในมือซ้ายแล้วกระโดดขึ้นจากพื้น
เช่นเคย มีผนังโปร่งใสก็ขวางทางฉันเอาไว้ไว้
'…เดี๋ยวนะ'
เขากำลังจะบอกว่าพลังของเขาเพียงพอที่จะรบกวนระบบใช่ไหม?
ฉันหันมองไปทางขวา
[AZ : สิริจัง… .]
ฉันยื่นมือขวาออกไปและแป้นพิมพ์เสมือนจริงก็ปรากฏขึ้น
ฉันเริ่มพิมพ์ประโยคนั้นลงไปด้วยความเร่งรีบ
[โลกิ779 : อัลฟ่าซีโร่! หยุดมันซะ!]
ข้อความที่ฉันพิมส่งไปก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วจนเต็มหน้าต่าง
เจ้าชายเล็งดาบสีทองแวววาวของเขาไปข้างหน้า
ในขณะนั้น มีบางอย่างกำลังจะโผล่ออกมา
[การเปิดเส้นทางเสร็จสมบูรณ์!]
[การปรับกำลังสมดุลเริ่มต้นขึ้น]
[โปรดทำหน้าที่ของคุณให้สำเร็จ]
เพล้ง!
เสียงเศษแก้วแตกดังขึ้น
จากนั้นชายในชุดดำก็เดินออกมา
“ผู้รับหน้าที่คืออัลฟ่าวัน ได้รับสำสั่งจากบริษัทโดยตรง.. ….”
“คุณมาจากเซิร์ฟเวอร์ที่ 1สินะ”
“อ้อ….ใช่แล้ว.”
รอยยิ้มบนริมฝีปากของเจ้าชายกว้างมากขึ้น
“งั้นก็มาเริ่มวัดกันเถอะ…”บทที่ 552 : ประเภทภารกิจ : พิชิต (10)
มันเป็นผลที่ตามมาเมื่อมีบางสิ่งนอกเกมเข้ามาแทรกแซง
[การเข้าถึงฉุกเฉิน!]
[ตรวจสอบรหัสผ่านของคุณ]
[ปล. : **********]
ดู รู ดู รู ดุงงงงงงงง
ข้อความต่างๆปรากฏขึ้นพร้อมเอฟเฟกต์เสียง
[ป้อนรหัสรที่ได้รับอนุญาต - อัลฟ่าวัน]
[การเข้าถึงได้รับอนุญาต ทางเดินสำรองถูกเปิดออกเรียบร้อยแล้ว]
แกร๊ก!
ที่ด้านนอกสนาม
รอยแตกปรากฏขึ้นคล้ายกับรอยแตกในกระจกเงา
“ฉันไม่ได้อยากให้ยืมมือใครหน้าไหน”
ฉันไม่สามารถทำอะไรได้ถ้ามันออกมาเป็นแบบนี้นั้น
'มันไม่ควรเป็นแบบนี้'
อย่างมากมันเป็นเพียงเรื่องของการสร้างสมดุล
แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว
[กาเบจเกม : อะไรนะ? ฮ่าๆ เกมเด้งอีกแล้วเหรอ? เด้งตอนที่อยู่บนชั้นที่ 80เนี่ยะ? ฮ่าฮ่า เซิร์ฟเวอร์ยอดเยี่ยมากจริงๆ!]
[เมชา คูชา (ผู้กล้าหาญ7) : ดูเอาเถอะเกมขยะแบบนี้]
เวลาภายในโมเบียสหยุดลง แต่เวลาบนโลกที่เป็นมิติที่สูงกว่ายังคงเดินต่อไป
ห้องแชทก็เต็มไปด้วยความคิดเห็นที่ดูกถูก เยาะเย้ย และถากถาง เจ้าชายมองออกด้านหน้า
ราวกับว่าเขาสามารถมองเห็นทุกอย่างได้แบบเดียวกับฉัน
“ข้างนอกมีคนดูเยอะมาก”
เจ้าชายพึมพำเบาๆ
“พวกเขาคงเป็นผู้คนที่มารอดูตอนจบของละครที่ไร้สาระนี่สินะ”
“อยากพูดอะไรก็พูดไปเถอะ”
“พวกเขาจะลงโทษฉันเพียงเพราะผิดบทเหรอ?”
แกร๊ก!
รอยแตกร้าวบนกำแพงก็ชัดเจนยิ่งขึ้น
ชื่อรหัสที่แทรกแซงคืออัลฟ่าวัน เขาอันดับต่ำกว่าผู้อำนวยการทั่วไปอย่างอัลฟ่าซีโร่
<สถานการณ์เป็นยังไงบ้าง?>
เสียงที่ไม่ควรได้ยินดังก้องอยู่ในหัวของฉัน
ฉันไม่อยากจะเชื่อหูของฉันลยจริงๆ
<สภาพแวดล้อมโดยรอบหยุดลงอย่างกะทันหัน ฮีโร่และสัตว์ประหลาดก็เช่นกัน นี่เป็นส่วนหนึ่งของ 'ภารกิจ' หรือไม่นะ? ฮาน สบายดีไหม?>
"เมน"
<ใช่>
"ยังสบายดีงั้นเหรอ?"
<ก็……ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น>
“ฮาลเจียนมาที่นี่ที”
ฉันถูกตัดการสื่อสาร
เจ้าชายตรงหน้าฉันยิ้มออกมาอย่างไม่มีเหตุผล
'ฮาลเจียนเองก็ไม่สามารถตอบกลับมาได้’
แม้แต่สายพันธุ์เหนือธรรมชาติที่หลุดพ้นจากขีดจำกัดของชีวิตก็ไม่สามารถต้านกระแสการแทรกแซงได้
สิ่งมีชีวิตที่ยังเคลื่อนไหวได้ปกติมีแค้ฉันที่มาจากโลกและเจ้าชายซึ่งเป็นเป้าหมายในภารกิจ เช่นเดียวกับที่เทลทำเมื่อต้องรับมือกับลาสกันด้า
แต่ตอนนี้เฟรียซิสที่เป็นเพียง NPC ในเกมได้ติดต่อเข้ามาหาฉัน
"ฮาน!"
เมื่อฉันมองไปด้านข้าง
เฟรียซิสกำลังวิ่งกระหืดหระหอบเข้ามาหาฉัน
ชุดสีเงินหรูหราของเธอเต็มไปด้วยเลือดและฝุ่น
"ฝ่าบาท!!"
ใบหน้าของเฟรียซิสแข็งกระด้างเมื่อเธอสบตากับเจ้าชาย
“นี่เป็นสิ่งที่ฝ่าบาทวางแผนไว้ใช่หรือไม่?”
“น้องไม่เรียกพี่ว่าพี่ชายเช่นเดิม”
“ไม่!! เพราะฝ่าบาทคือฝ่าบาท…!”
“หรือเป็นเพราะน้องคิดทรยศต่อทาวเนียร์หรือเปล่า”
เฟรียซิสกัดริมฝีปากของเธอแน่น
“หม่อมฉันคิดว่าฝ่าบาทรักทาวน์เนียมากกว่าใครๆทั้งหมด”
“คิดเองเออเองเฟรียซิส ฉันไม่เคยรักทาวน์เนียตั้งแต่แรก”
เจ้าชายชี้ไปที่ท้องฟ้า
“ในที่สุด …ทุกอย่างก็ตรงตามเงื่อนไข”
"เงื่อนไข?"
“หลุมบนท้องฟ้าได้เปิดออกแล้ว ต้องขอบคุณความเสียสละของสองคนนั้น หลุมมันถึงใหญ่ขึ้นอย่างมาก การแทรกแซงของผู้ดูแลก็มาถึงเราแล้วเช่นกัน มันไม่ใช่เรื่องแย่เลย”
“...”
“การเสียสละครั้งต่อไปกำลังจะมาถึงในไม่ช้า”
มันเป็นเรื่องผิดปกติ
ฉันยกมือขึ้น
ไบฟรอสที่วางอยู่บนพื้นกลับเข้ามาอยู่ในมือขวาของฉัน
[AZ: สมดุล……อยากจะเลีย…เซริว…การควบคุม… … .]
รอยแตกเริ่มกว้างขึ้นเรื่อยๆ
เจ้าชายหมุนดาบยาวของเขา
ชริ้ง! แสงสีทองสดใสส่องอยู่บนใบมีด
“เฟรียซิส เธอถามว่าฉันกำลังต่อสู้เพื่ออะไรใช่ไหม?”
“....”
“ที่ดิน สถานที่ที่มีทุ่งข้าวสาลีสีมองทอดยาวออกไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุดและมีบ้านหลังเล็กๆ ถูกสร้างขึ้นอย่งเรียบง่าย ที่นั่นเราไม่จำเป็นต้องบังคับตัวเองให้ต่อสู้หรือจัดการคนที่เข้ามาขัดขวาง”
“ฝ่าบาท หม่อมฉันเข้าใจแล้ว….”
ความแวววาวบนดาบของเจ้าชายเริ่มแสงอ่อนลง
ผ้าพันแผลสีแดงที่ปกคลุมทั้งตัวกลายเป็นฝุ่นและกระจัดกระจายไปทั่ว
“ตลอดระยะเวลา 17 ครั้ง ฉันมีประสบการณ์การการต่อสู้มานับพันครั้ง ฉันหลั่งเลือดและน้ำตานับหมื่นหยด แต่ตอนนั้นฉันเพิ่งรู้ตัว”
"……ฝ่าบาทพยายามที่จะทำอะไร?"
มีแสงสว่างปรากฏขึ้นในดวงตาของเจ้าชาย
“ดูสิเฟรียซิส…นี่ต่างหากคือดาบแห่งห่วงมิติที่แท้จริง”
ฟึ้บ!
แสงสีทองกลายเป็นเปลวไฟอย่างน่าอัศจรรย์
และเปลวไฟปกคลุมทั่วร่างของเจ้าชายและร่างเขาพุ่งทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้า
"ฮาน!"
ฉันถือดาบไว้ในมือซ้ายแล้วกระโดดขึ้นจากพื้น
เช่นเคย มีผนังโปร่งใสก็ขวางทางฉันเอาไว้ไว้
'…เดี๋ยวนะ'
เขากำลังจะบอกว่าพลังของเขาเพียงพอที่จะรบกวนระบบใช่ไหม?
ฉันหันมองไปทางขวา
[AZ : สิริจัง… .]
ฉันยื่นมือขวาออกไปและแป้นพิมพ์เสมือนจริงก็ปรากฏขึ้น
ฉันเริ่มพิมพ์ประโยคนั้นลงไปด้วยความเร่งรีบ
[โลกิ779 : อัลฟ่าซีโร่! หยุดมันซะ!]
ข้อความที่ฉันพิมส่งไปก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วจนเต็มหน้าต่าง
เจ้าชายเล็งดาบสีทองแวววาวของเขาไปข้างหน้า
ในขณะนั้น มีบางอย่างกำลังจะโผล่ออกมา
[การเปิดเส้นทางเสร็จสมบูรณ์!]
[การปรับกำลังสมดุลเริ่มต้นขึ้น]
[โปรดทำหน้าที่ของคุณให้สำเร็จ]
เพล้ง!
เสียงเศษแก้วแตกดังขึ้น
จากนั้นชายในชุดดำก็เดินออกมา
“ผู้รับหน้าที่คืออัลฟ่าวัน ได้รับสำสั่งจากบริษัทโดยตรง.. ….”
“คุณมาจากเซิร์ฟเวอร์ที่ 1สินะ”
“อ้อ….ใช่แล้ว.”
รอยยิ้มบนริมฝีปากของเจ้าชายกว้างมากขึ้น
“งั้นก็มาเริ่มวัดกันเถอะ…”
