บทที่ 4 ภารกิจครั้งแรก
บทที่ 4 ภารกิจครั้งแรก
หยางป๋อรู้สึกร้อนใจไม่น้อย บ้าเอ๊ย ใครจะไปรู้ว่าการฆ่าสัตว์เหล่านี้จะต้องเผชิญกับบทลงโทษอะไรบ้าง ได้ยินว่ากฎหมายคุ้มครองสัตว์ขนาดเล็กของโลกนี้มีมากกว่า 3,700 ฉบับ และมากกว่า 500 ฉบับที่สามารถตัดสินจำคุกตลอดชีวิต
อู๋ปิงกำลังขนต้นไม้เหล่านี้ไปใว้ด้านหลังและเก็บพวกมันใส่ลงในถุงขนาดใหญ่ หลังจากเห็นค้างคาวในมือของหยางป๋อ อู๋ปิงก็พูดด้วยความประหลาดใจ "ไม่เป็นไรหรอก ผู้ว่าจ้างยังจะให้เงินพิเศษเราอีก ค้างคาวเป็นพาหะของเชื้อโรคหลายชนิด แต่ในรายการบริการของเราไม่ได้รวมรายการนี้ใว้ ฉันจะติดต่อแม่บ้านทันที”
"พี่อู๋ การฆ่าสัตว์ขนาดเล็กเป็นเรื่องร้ายแรงมาก..."
"น้องชาย เรื่องนี้นายไม่ต้องกังวล พอจบงานนี้แล้วฉันจะอธิบายให้ฟังอย่างละเอียด ฉันจะไปติดต่อแม่บ้านก่อนนะ" อู๋ปิงใส่ซากค้างคาวในถุงใสแล้วไปหาแม่บ้านที่อีกด้านหนึ่ง
แม่บ้านรีบมาที่นี่อย่างรวดเร็ว มองดูค้างคาวในถุง และไม่รู้ว่าพูดอะไรกับอู๋ปิง จากนั้นคนที่แต่งตัวเหมือนคนใช้ถือถุงสีดำมาใบหนึ่ง และเอาถุงยักเข้าไปในมือของอู๋ปิง
หยางป๋อมีความรู้สึกถึงแปลกๆ จากข้อมูลที่ได้รับในความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม คือห้ามทำร้ายสัตว์ใด ๆ เด็ดขาด มิฉะั้นจะเผชิญกับผลที่ตามมาอย่างร้ายแรง
แต่ในขณะนี้หยางป๋อพบว่าต้นไม้ในสวนนี้ข้อนค่างจะมีค่ามาก ขณะที่ทำงานอยู่และคิดถึงเรื่องสิทธิพิเศษของนักเดินทางข้ามเวลา ทันใดนั้นอู๋ปิงก็ร้องอุทานออกมา
หนูตัวหนึ่งกระโดดขึ้นมาจากใต้ดิน พุ่งตรงมาทางหยางป๋อ เพราะมีต้นไม้ที่ยังไม่ได้เก็บกวาดมากมายทางด้านของหยางป๋อ
"ฆ่ามันซะ" อู๋ปิงพูดอย่างร้อนรน
หยางป๋อได้ยินดังนั้น เขาก็โยนพลั่วในมือออกไปทันที พอดีกระแทกโดนตัวหนู หนูกระเด็นไปทีหนึ่งแล้วก็สิ้นใจ
ทักษะมุมมองไดนามิก +1!
ครั้งนี้หยางป๋อมองอย่างตั้งใจ ในหัวของเขาก็ปรากฏข้อความแบบนี้จริง ๆ
"ระบบ?"
"แผงตัวละคร?" หยางป๋อเรียกสิ่งต่าง ๆ ในใจ แต่ก็ไม่มีอะไรออกมา เขายิ่งสงสัยมากขึ้นไปอีก ความสามารถของเขามาจากที่ไหนกัน?
"ไม่ต้องกลัว ไม่เป็นไร เรื่องแบบนี้เป็นเรื่องธรรมดามาก รู้ไหมทำไมคนอื่นถึงมาจ้างพวกเราที่เป็นผู้อยู่อาศัยมาทำวานแบบนี้ ก็เพราะสิ่งพวกนี้แหละ ถ้าจะจ้างบริษัทกำจัดหนูมืออาชีพ ต้องยื่นเอกสารตั้งมากมายไปยังหลายหน่วยงานเพื่อให้อนุมัติอีก แถมยังต้องจ่ายค่าธรรมเนียมเป็นเงินก้อนโต" อู๋ปิงมองหยางป๋อที่ยืนนิ่งอึ้ง พลางทำความสะอาดไปด้วยอธิบายไปด้วย
"เหมือนหนูที่เราพึ่งฆ่าไปวันนี้ ก็จำเป็นที่จะต้องยื่นคำร้อง แล้วถ้าอยากไล่ค้างคาวยิ่งยุ่งยากกว่า และสิ่งเหล่านี้จะถูกบันทึกทั้งหมด สำหรับคนรวยแล้ว สวนคือของส่วนตัว ไม่ใช่ของคนอื่น"
"ซากสัตว์เล็ก ๆ พวกนี้ มีบริษัทมือมาอาชีพจัดการ คนรวยแค่ต้องจ่ายเงินก้อนหนึ่งก็เท่านั้น กลับง่ายกว่าด้วยซ้ำ" อู๋ปิงสวมชุดทำงานพูดขึ้นมา
"แล้วทำไมคนใช้ของพวกเขาทำเองไม่ได้ล่ะ?" หยางป๋อถามด้วยความสงสัย
"ถ้าพวกเขาทำเอง นั่นจะเป็นการทำร้ายโดยเจตนา ซึ่งกล่าวได้ว่ามีการไตร่ตรองไว้ล่วงหน้า แต่ถ้าพวกเราบังเอิญไปทำร้ายสัตว์เล็ก ๆ ตอนเก็บกวาดเข้า ความหมายมันจะแตกต่างออกไป" อู๋ปิงพูดต่อ
"งั้นพวกเราจะมีผิดไหม?" หยางป๋อถามขึ้น
"ไม่แน่นอน แถมพวกเรายังได้เงินชดเชยจำนวนมากอีกต่างหาก บางทีอาจต้องไปพบจิตแพทย์ด้วย ใท้ายที่สุดแล้ว ไม่มีใครเต็มใจที่จะฆ่าสัตว์น่ารักหรอก" อู๋ปิงพูดกับหยางป๋ออย่างจริงจัง
ถ้าฉันเชื่อนายฉันก็คงบ้าแล้ว เมื่อกี๊ใครเป็นคนตะโกนให้ฆ่า?
"แต่เรื่องแบบนี้พูดได้เฉพาะในสถานที่แบบนี้เท่านั้น คฤหาสน์ของคนรวยพวกนี้ ไม่มีอุปกรณ์ชิ้นไหนบุกรุกได้หรอก หลังจากได้นาฬิกาคืนแล้ว และการกระทำของนายให้ดี" อู๋ปิงพูดต่อ
"ขอบคุณพี่อู๋" หยางป๋อรู้แล้วว่า คนรวยมีสิทธิ์หลายอย่าง
"แต่สิ่งที่พึ่งพูดไปเมื่อกี้ ฉันไม่ยอมรับหรอกนะ ดังนั้น..." อู๋ปิงยังพูดอีก
"ผมเข้าใจแล้ว" หยางป๋อพยักหน้า แสดงว่าเข้าใจ
"ต่อไปถ้านายไปบริการคนเดียว ขอแค่จำไว้อย่างหนึ่งว่า นอกเหนือจากขอบเขตุการให้บริการของเราแล้ว ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ผู้ว่าจ้างพวกนี้ล้วนมีความสามารถจัดการได้ และพวกเขาต้องจ่าย"
ฆ่าหนูตัวหนึ่ง ทักษะมุมมองไดนามิก +1!
ฆ่าหนูตัวหนึ่ง ทักษะมุมมองไดนามิก +1!
ฆ่าหนูตัวหนึ่ง ทักษะมุมมองไดนามิก +1!
ระหว่างที่เก็บกวาดหลังจากนั้น หยางป๋อฆ่าหนูไปสี่ตัว และตะขาบอีกไม่กี่ตัว พบรังมดด้วย แต่มีแค่การฆ่าหนูเท่านั้นที่ได้รับสิทธิพิเศษของนักเดินทางข้ามเวลา ส่วนตะขาบกับมดไม่ได้อะไรเลย
อู๋ปิงยังตีงูตายอีกหนึ่งตัว
ตอนเที่ยงสองคนกินข้าวกล่องที่ผู้ว่าจ้างเตรียมไว้ให้ กินเสร็จแล้วก็ทำงานต่อ
ตอนบ่ายทำงานอีกสามชั่วโมง ในที่สุดก็เก็บกวาดเสร็จ ในสวนขนาด 300 ตารางเมตร มีพื้นที่ปลูกต้นไม้ประมาณ 100 ตารางเมตร วัชพืชถูกถอนออกจนหมด แปลงดอกไม้ถูกปรับให้เรียบร้อย พื้นที่ถูกกวาดให้สะอาด และขนขยะที่เก็บกวาดได้ขึ้นรถ บริการก็เสร็จสิ้น
"หยางป๋อ วันนี้รู้สึกยังไงบ้าง?" พอกลับมาถึงบริษัท หลิวจื่อเจี๋ยก็ยิ้มแย้มถามหยางป๋อก่อน
"ท่านประธาน ผมรู้สึกโอเคครับ" หยางป๋อไม่ได้บอกว่าตนเองอยากทำแทบตาย เปิดปากตอบ
"วันนี้ค่าจ้างของนายคือ 462 เครดิต ต่อไปถ้านายออกไปทำงานคนเดียว ค่าจ้างจะสูงกว่านี้ นอกจากนี้หลังเข้าทำงานอย่างเป็นทางการแล้ว บริษัทจะซื้อประกัน จ่ายเงินบำนาญ กองทุนคลอดบุตร และอื่นๆ ให้ด้วย" หลิวจื้อเจี๋ยพอใจกับปฏิกิริยาของหยางป๋อมากแล้ว เพราะส่วนใหญ่มักจะออกไปทำภารกิจครั้งเดียวแล้วก็ไม่ทำต่ออีก ยังไงซะ ต่อให้จะไม่ทำงานก็ไม่ต้องกังวลเรื่องการกินและดื่มที่บ้านอยู่ดี
"ผมจะพิจารณาอย่างรอบคอบครับ" หยางป๋อพยักหน้า
หลิวจื้อเจี๋ยมองหยางป๋อเดินจากไป ก่อนจะพาอู๋ปิงเข้าไปในห้องหนึ่ง แต่ก่อนเข้าไปในห้องเขาก็ถอดนาฬิกาข้อมือออกก่อน
"เป็นยังไงบ้าง?" หลิวจื้อเจี๋ยถามด้วยน้ำเสียงเฉื่อยชาซึ่งแตกต่างจากตอนที่คุยกับหยางป๋ออย่างสิ้นเชิง
"มีโอกาสสูงที่จะอยู่ต่อสูงมากครับ วันนี้พนักงานใหม่คนนี้ฆ่าหนูตายไป 4 ตัว ค้างคาว 1 ตัว โดยเฉพาะการฆ่าค้างคาวครั้งแรกเกือบจะเป็นการตอบสนองโดยสัญชาตญาณเลยครับ" อู๋ปิ่งรายงานด้วยน้ำเสียงสุภาพ
"สำหรับคนที่อยากออกมาทำงานมีสองแบบ พวกหนึ่งอยากสัมผัสกับประสบการณ์ชีวิต และอีกพวกหนึ่งอยากมีอิสระ ฉันรู้สึกว่าหยางป๋อน่าจะเป็นพวกที่ต้องการอิสระ" หลิวจื้อเจี๋ยกล่าว
"อย่างนั้นก็ยิ่งดีเข้าไปใหญ่ เราก็แค่ให้ภารกิจที่ค่าตอบแทนสูงๆ ทำให้เขามีกำลังซื้อบ้าน ซื้อรถ เมื่อถึงตอนนั้นเขาก็จะรู้ว่าอิสระที่แท้จริงเป็นยังไง" อู๋ปิ่งกล่าวพร้อมหัวเราะหึๆ
"พรุ่งนี้นายพาเขาไปเจออะไรที่รุนแรงกว่านี้ ถ้าไหวก็ไหว ไม่ไหวก็ช่างมัน บางคนก็มีความรุนแรงฝังอยู่ในยีน" หลิวจื้อเจี๋ยบอก
"ครับท่าน"
"ฉันขอบใจนายมาก ฉันยังต้องการให้นายคอยสอนพนักงานใหม่พวกนี้" หลิวจื้อเจี๋ยกล่าวต่อ
"ท่านพูดอะไรอย่างนั้นครับ ถ้าไม่มีท่าน ผมก็คงไม่มีวันนี้"
"ไปเถอะ ได้เวลาเลิกงานแล้ว" หลิวจื้อเจี๋ยลุกขึ้นตบบ่าอู๋ปิ่งเบาๆ ก่อนจะเอ่ยปากบอก
"ฉันหวังว่าพนักงานใหม่คนนี้ของเราจะเป็นของจริงนะ"
"นั่นสิ อาชีพของพวกเราทำได้ยากขึ้นทุกที แถมปริมาณงานก็เยอะซะด้วย" หลิวจื้อเจี๋ยส่ายหน้าแล้วเดินออกจากห้องไป
(จบบท)