บทที่ 3 เป็นหรือตาย?

ในที่สุดชายสวมหน้ากากก็เคลื่อนไหว เขาหายไปจากสายตาของหลงเทียน อย่างไม่ลังเลหลงเทียนบดขยี้ยันต์อาคมในมือของเขาทันที

ในโลกนี้ โอสถ สมบัติ อาวุธ และยันต์อาคมล้วนถูกจัดหมวดหมู่ตามระดับ ระดับต่ำสุดคือทั่วไป ระดับเหนือกว่านั้นนั้นคือ จิตวิญญาณ ปฐพี สวรรค์และอื่นๆ ซึ่งหลงเทียนเคยได้ยินแค่ระดับสวรรค์ ระดับที่สูงกว่านั้นเขาไม่เคยได้ยินหรือเห็นมาก่อน และในอาณาจักรสุ่ยไม่มีสมบัติระดับสวรรค์ แม้แต่ในอาณาจักรใกล้เคียงเองก็เช่นกัน สมบัติระดับสูงสุดในอาณาจักรสุ่ยคือระดับปฐพีเท่านั้น

ยันต์อาคมที่หลงเทียนใช้นั้นเป็นยันต์อาคมระดับจิตวิญญาณขั้นกลางที่เรียกว่ายันต์อาคมคุ้มครองศักดิ์สิทธิ์ มันเป็นยันต์อาคมที่แพงมาก คนทั่วไปไม่มีวันได้ครอบครอง มีเพียงแค่ตระกูลใหญ่เท่านั้นที่สามารถซื้อมันได้ ซึ่งคุณสมบัติหลักของมันคือสามารถหยุดการโจมตีของจอมยุทธระดับแก่นทองขั้นต้นได้

ถึงแม้ว่าหากถูกโจมตีซ้ำแล้วซ้ำเล่า มันก็อาจพังทลายได้ แต่อย่างน้อยมันก็สามารถปกป้องได้บ้าง ซึ่งยันต์อาคมนี้เป็นหนึ่งในสมบัติที่ปู่ของเขามอบให้เพื่อปกป้องชีวิตของเขา แม้จะต้องแลกมาด้วยทรัพย์สินมากมายก็ตาม แต่ตระกูลหลงก็ยินดีที่จะจ่าย

หลงเทียนทำได้แค่หวังว่าปู่ของเขาจะมาช่วยเขาได้ทันเวลาก่อนที่กำแพงอาคมของเขาจะพังทลาย มือสังหารยังคงโจมตีเขาไม่หยุด เพราะมันรู้ว่ากำแพงอาคมนี้สามารถพังทลายได้

หลังจากที่เขาถูกโจมตีซ้ำแล้วซ้ำเล่าเป็นเวลา 2 นาที รอยแตกก็เริ่มปรากฎบนกำแพงอาคม

“ดูเหมือนว่ามันจะทนได้อีกไม่นาน” หลงเทียนคิด

“ข้าอยากจะเห็นนักว่าเจ้าจะซ่อนอยู่ในนั้นได้นานแค่ไหน เจ้าหนู” นักฆ่ากล่าว

ชายสวมหน้ากากยืนอยู่ด้านหลังหลงเทียนพร้อมกับมีดที่อยู่ในมือ แม้ว่ามีดเล่มนี้เป็นสมบัติระดับจิตวิญญาณขั้นต่ำ แต่ระดับของมันก็ต่ำกว่ายันต์อาคมระดับจิตวิญญาณขั้นกลางของหลงเทียนอยู่มาก ตอนนี้หลงเทียนสามารถสัมผัสได้ถึงพลังปราณในอากาศและเริ่มกระสับกระส่าย

“สะบั้นนภา!” เสียงคำรามของชายสวมหน้ากากดังขึ้น ขณะที่เขาใช้ทักษะต่อสู้ และก่อนที่หลงเทียนจะตั้งรับได้ทันก็มีมีดฟันตรงมาที่เขา

แม้ว่าทักษะนี้จะไม่ได้ทรงพลังมากนักในสายตาของจอมยุทธที่แข็งแกร่ง แต่ในมุมมองของหลงเทียน มันเหมือนกับทักษะที่สามารถผ่าได้แม้แต่สวรรค์ ทันทีที่การโจมตีนี้สัมผัสกับกำแพงอาคมของเขา กำแพงอาคมก็แตกละเอียดทันทีเหมือนกับกระจก แม้ว่าการโจมตีนี้จะทรงพลังมาก แต่มันก็ทำให้หลงเทียนรับรู้ว่ากำแพงอาคมของเขาสามารถทนการโจมตีแบบนี้ได้อย่างน้อยหนึ่งครั้ง แต่เนื่องจากมันรับการโจมตีมามาก ทำให้มันแตกสลายทันที

“ก้าวพริบตา!” หลงเทียนใช้ทักษะการเคลื่อนที่ของเขาและหลบการโจมตี แต่เนื่องจากการโจมตีของอีกฝ่ายนั้นเร็วเกินไป ทำให้เขาหลบไม่พ้น และเริ่มมีเลือดไหลออกมาจากแผลที่ไหล่

แม้ว่านี่จะเป็นทักษะการเคลื่อนที่ของตระกูลหลงที่หลงเทียนฝึกฝนตั้งแต่เริ่มต้นจนเชี่ยวชาญ แต่มันก็ยังไม่เร็วพอที่จะช่วยให้เขาหลบพ้นการโจมตีของจอมยุทธระดับแก่นทอง

หลงเทียนคำรามด้วยความเจ็บปวด หลังจากได้รับบาดเจ็บ ทำให้มีเลือดไหลออกมาจากไหล่ของเขาไม่หยุด นี่ทำให้หลงเทียนรู้ว่าถ้าเขาไม่ได้เป็นจอมยุทธระดับหลอมกายาขั้นสูงสุดแล้วล่ะก็ เป็นไปได้สูงที่ไหล่ของเขาจะถูกตัดขาดไปแล้ว

หลงเทียนหันกลับไปมองมือสังหาร ทว่ามันกลับไม่อยู่ตรงนั้น แม้ว่าเขาจะกวาดสายตาหันไปรอบๆแล้วก็ตามก็ไม่พบมือสังหาร แต่เขากลับสัมผัสได้ถึงสายตาของใครบางคนกำลังจ้องมองมาที่เขาอยู่ ราวกับอสรพิษที่กำลังมองดูเหยื่อ

“หมดเวลาเล่นแล้ว เจ้าหนู!” ใครบางคนพูดมาจากด้านหลัง

หลงเทียนหันกลับไปมอง แต่ก่อนที่เขาจะได้ทำอะไร ก็มีมือขนาดใหญ่คว้าคอของเขาเอาไว้ เขาพยายามดิ้นรนเพื่อทำให้ตัวเองเป็นอิสระ แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ และชายสวมหน้ากากนั้นก็ทุบเขาลงกับพื้นซ้ำไปซ้ำมา

หลงเทียนรู้สึกเหมือนกับว่ากระดูกทุกส่วนในร่างกายของเขากำลังแตกหัก และโลหิตของเขาก็สาดกระจายไปทั่ว

“ได้เวลาแล้ว เขาคงจะมาถึงที่นี่ในไม่ช้า” ชายสวมหน้ากากพึมพำ ก่อนที่จะโยนหลงเทียนขึ้นไปในอากาศ

ก่อนที่หลงเทียนจะตกลงกับพื้น ก็มีเสียงหนึ่งคำรามลั่น มันเป็นเสียงของนักฆ่า

“หมัดพยัคฆ์คำราม” กำปั้นพุ่งไปที่หน้าอกของหลงเทียน ซึ่งทำให้เขากระเด็นออกไปเหมือนกับว่าวที่ลอยไปตามสายลม ทะลุผ่านต้นไม้หลายต้น ก่อนที่จะตกลงบนพื้น และชีพจรกับลมหายใจของเขาก็หยุดลงทันที

มือสังหารตรวจสอบชีพจรของหลงเทียนก่อนที่จะยิ้มออกมา

“ภารกิจสำเร็จแล้ว” มือสังหารพูดพึมพำ แต่ทันใดนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน เขาสัมผัสได้ถึงคลื่นจิตสังหารที่รุนแรงกำลังเข้ามาใกล้

‘ดูเหมือนว่าเขาจะมาถึงที่นี่ในอีกไม่กี่วินาที’ มือสังหารคิด ขณะที่หันไปมองทางทิศใต้ และเขาก็รีบหายไปจากจุดนั้นทันที

หลังจากผ่านไปเกือบ 10 วินาที ใครบางคนก็มาถึงจุดเกิดเหตุ มันเป็นชายชราคนหนึ่งที่มีเส้นผมและเคราสีขาว สวมชุดคลุมที่มีลายมังกรปักอยู่ เขาคือผู้นำตระกูลหลง และเป็นปู่ของหลงเทียน เขาคือ หลงเหริน แม้ว่าเขาจะดูแก่เฒ่า แต่ร่างกายของเขาก็เต็มไปด้วยพละกำลังและความแข็งแกร่ง

เขากวาดสายตามองไปรอบๆ และในไม่ช้าเขาก็เห็นภาพของหลงเทียน เขารีบเข้าไปปรากฏตัวอยู่ข้างกายของหลงเทียนทันที และอุ้มร่างของหลงเทียนไว้ในอ้อมแขนและตรวจสอบ ทว่าเขากลับไม่รู้สึกถึงชีพจรและลมหายใจของหลงเทียนแม้แต่น้อย สีหน้าของเขาเริ่มหวาดกลัว ถ้าใครบางคนมาเห็น พวกเขาจะต้องตกใจแน่นอนที่เห็นชายที่แข็งแกร่งที่สุดในอาณาจักรแสดงสีหน้าแบบนี้ออกมา

“แม้ว่าข้าจะไม่สามรถช่วยพ่อของเจ้าได้ แต่ข้าจะช่วยชีวิตเจ้า เทียนเอ๋อ เจ้าสมควรที่จะมีชีวิตอยู่ต่อ” ชายชราพึมพัมขณะมองไปที่หลงเทียน

เขาหยิบกล่องที่ดูธรรมดาออกมาจากแหวนมิติ และเปิดมัน ทันใดนั้น พลังปราณมหาศาลก็แพร่กระจายไปทั่วชั้นบรรยากาศ ภายในกล่องนั้นมีเม็ดยาที่ดูเก่าแก่และมีลวดลายแปลกๆ บิดตัวไปมา เขาหยิบมันออกมาทันทีและใส่เข้าไปในปากของหลงเทียน

“ข้าหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเม็ดยานี้จะแสดงปาฏิหาริย์ออกมาอย่างที่คนผู้นั้นอธิบายไว้” หลงเหรินพึมพำกับตัวเอง เม็ดยานี้เป็นสิ่งที่หลงเหรินได้รับมาจากจอมยุทธลึกลับผู้หนึ่งหลังจากที่เขาช่วยชีวิตคนผู้นั้นเอาไว้

จอมยุทธลึกลับผู้นั้นถูกคนกลุ่มหนึ่งไล่ล่าและได้รับบาดเจ็บสาหัส ในตอนนั้น หลงเหรินผ่านมาเห็นพอดี เขาเลยตัดสินใจยื่นมือเข้าไปช่วย

แต่เขาก็ต้องผงะ เมื่อเห็นว่ากลุ่มคนที่ไล่ล่าจอมยุทธลึกลับนั้นล้วนเป็นจอมยุทธระดับแก่นทองทั้งสิ้น และอ่อนแอกว่าตัวเขาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น บางทีพวกมันอาจจะไม่ใช่คนของอาณาจักรสุ่ย ถึงอย่างนั้นเขาก็แข็งแกร่งกว่าพวกมันอยู่ดี และสังหารพวกมันทั้งหมดได้และได้ช่วยชีวิตจอมยุทธลึกลับผู้นั้นเอาไว้

จอมยุทธลึกลับผู้นั้นรู้สึกขอบคุณเขาเป็นอย่างยิ่งและได้มอบเม็ดยานี้กับเขาแทนคำขอบคุณ เขากล่าวว่าเม็ดยานี้มีชื่อว่า ‘เม็ดยามอบชีวิต’ หลงเหรินไม่เคยได้ยินชื่อเม็ดยานี้มาก่อน และคำอธิบายก็ต้องทำให้เขาตกใจ จอมยุทธลึกลับผู้นั้นกล่าวว่าเม็ดยานี้สามารถรักษาอาการบาดเจ็บทั้งหมดได้ แม้แต่ฟื้นคืนชีพให้กับคนตายก็ทำได้เช่นกัน หากคนผู้นั้นยังตายไม่เกิน 2 นาที และถ้าไม่มีอวัยวะสำคัญถูกตัดออก อย่างเช่น หัว

หลงเหรินตั้งใจรอด้วยความลุกลน และในที่สุดมันก็เกิดขึ้น เขาเห็นบาดแผลกำลังสมานตัวด้วยตาเปล่า และลมหายใจของหลงเทียนก็เริ่มกลับมา หัวใจของเขาเริ่มเต้นอีกครั้ง

ตอนนี้หลงเหรินรู้สึกมีความสุขมาก

ในที่สุดหลงเทียนก็ลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ