บทที่ 22 ระเบิดปลา
บทที่ 22 ระเบิดปลา
ไม่ว่าท้องฟ้าจะใหญ่แค่ไหน แผ่นดินจะกว้างเพียงใด สิ่งสำคัญที่สุดคือการกินและการนอน ส่วนเรื่องอื่นๆ ค่อยว่ากันไปทีละเรื่อง วันที่สองหยางป๋อได้ทำความสะอาดห้องเก็บของขนาดเล็ก ซึ่งอัดแน่นไปด้วยหนังสือต่างๆ นานา บางเล่มมีภาพอนาจารน่าอายประกอบอยู่ด้วย รวมถึงแผ่นดิสก์โบราณอีกจำนวนหนึ่ง
แต่ก็ถือเป็นเรื่องปกติสำหรับพนักงานทำความสะอาดของบริษัทอันจื๋อเจี๋ย ระดับล่างสุดก็มีหน้าที่จัดการกับสิ่งไม่เหมาะสมพวกนี้ของผู้มีอิทธิพลและชนชั้นสูง หยางป๋อคาดเดาว่าบริษัทอันจื๋อเจี๋ยคงเป็นบริษัทที่ทำงานสกปรก ส่วนพนักงานทำความสะอาดระดับสูงกว่านี้ อาจจะต้องทำสิ่งที่ผิดกฎหมายด้วยซ้ำ
หลังเลิกงาน หยางป๋อก็นั่งรถประจำทางกลับบ้าน ระหว่างทางผ่านอาคารขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง ซึ่งดูเหมือนพวกเขากำลังจัดการแสดงอะไรบางอย่างอยู่ สังเกตให้ดีจะเห็นว่า นักร้องซูเปอร์สตาร์หลี่ไอตั๋วกำลังจะมาจัดคอนเสิร์ตที่โดมแห่งนี้
หลี่ไอต๋วมีใบหน้าเหมือนตุ๊กตา หุ่นก็ไม่เลว รูปร่างเล็กกะทัดรัด แต่จุดเด่นที่สุดคือเสียงร้องดีมาก มีความรู้สึกเหมือนอยู่บนสวรรค์ อย่างไรก็ตามบางคนคาดเดาว่า หลี่ไอต๋วคงจะปลุกพันธุกรรมทางด้านน้ำเสียงขึ้นมา
เจ้าของร่างเดิมเป็นแฟนคลับของหลี่ไอต๋ว แต่น่าเสียดายที่เขาเป็นแค่หมูตัวเล็กๆ ตัวหนึ่งเท่านั้น จึงไม่มีโอกาสได้เข้ากลุ่มแฟนคลับสักที
ทว่าหลังจากหยางป๋อเข้ามาควบคุมร่างนี้แล้ว เขาไม่สนใจจะตามซุปตาร์แต่อย่างใด สำหรับเขาตอนนี้ขอแค่ร้องเพลงได้ไม่เพราะก็พอ
กลับถึงบ้าน หยางป๋อก็ทำเหมือนอย่างทุกวัน อาบน้ำชำระร่างกายเป็นอันดับแรก และปล่อยให้พลังงานในตัวถูกปลดปล่อยออกมาจนหมด หยางป๋อรู้สึกได้ชัดเจนว่าพละกำลังของเขาเพิ่มขึ้นมาก เพราะแม้แต่น้ำในอ่างอาบน้ำก็ถูกต้มจนร้อนเป็นไอ หากไม่ได้เปิดน้ำทิ้งไว้ตลอด ไม่อย่างนั้นมันไฟคงจะไหม้ไปนานแล้ว
"35% ก็แสดงว่าร่างกายนี้ตอนนี้กักเก็บพลังงานไว้ได้ราว 1,750 กิโลวัตต์ ซึ่งก็ไม่ได้มากจนเกินไป" หยางป๋อพึมพำกับตัวเอง
หลังจากเข้าไปในเกมโลกหุ่นยนต์ หยางป๋อไม่รู้เลยว่าชื่อเขาโด่งดังเป็นอย่างมากในเว็บบอร์ด ชื่อ 'จอมสับนก”' ได้แพร่สะพัดไปในเกมจนทั่วแล้ว
เริ่มแรก 'จอมสับนก”' ปรากฏตัวด้วยการใช้ดาบยาว 5 เมตรฟันนกน้อยตัวจิ๋วที่บินผ่านมาพอดี
จากนั้นเขาก็ใช้หุ่นยนต์ไปตัดหญ้า เผาทุ่ง และทำลายสิ่งแวดล้อม
ผลคือเขาดันไปเผยตัวตนของผู้ลักลอบระดับ B ออกมาเฉยเลย! นั่นทำให้ภารกิจนี้เพอร์เฟ็กต์
โชคร้ายที่ระบบป้องกันฐานได้ทำลายทั้งผู้ลักลอบและ 'จอมสับนก”' เป็นจุณไปด้วยกัน!
ในเกมมีสถานการณ์ที่โดนระบบป้องกันโจมตีผิดพลาดบ้าง แต่ก็มีน้อยมากๆ!
ท้ายที่สุดตามการวิเคราะห์ข้อมูล งานตัดหญ้าของ 'จอมสับนก”' ในครั้งนี้ จะทำให้เขาได้รับเงินรางวัลอย่างต่ำ 500,000 เหรียญทอง...
หยางป๋อเองก็ไปหาข้อมูลเกี่ยวกับผู้ลักลอบระดับ B ด้วย!
ผู้ลักลอบเป็นสาขาหนึ่งในอาชีพของฝ่ายศัตรู เชี่ยวชาญการซุ่มซ่อน ปลอมตัว และจู่โจม ที่สำคัญคือพวกเขาใช้หุ่นยนต์ที่ผลิตจากสิ่งมีชีวิต หรือหุ่นยนต์ชีวภาพ ที่สามารถขยายพลังของผู้ลักลอบได้ ซึ่งการวิจัยเกี่ยวกับหุ่นยนต์ชีวภาพนั้นถูกห้ามในสหพันธ์ แต่ไม่รู้แน่ชัดว่าด้วยเหตุผลอะไร
หยางป๋อศึกษาตลาดในเกมอย่างละเอียด และค้นหาข้อมูลต่างๆ ในเน็ตไปพร้อมกัน ในที่สุดเขาก็เลือกซื้อระเบิดสั่นสะเทือนชนิดหนึ่ง ที่ใช้กับมอนสเตอร์ที่ซ่อนอยู่ในถ้ำโดยเฉพาะ ระเบิดนี้จะก่อให้เกิดคลื่นกระแทกรุนแรงมาก
ราคาครั้งละ 10,000 เหรียญทอง หยางป๋อซื้อมา 3 ลูก จริงๆ เขาอยากซื้อระเบิดไฮโดรเจนระดับจิ๋วมากกว่า แต่ต้องใช้เงินถึง 100,000 เหรียญทองต่อลูก แน่นอนว่าหยางป๋อจะลองใช้ระเบิดสั่นสะเทือนนี้ดูก่อน ถ้าไม่ได้ผลค่อยซื้อระเบิดไฮโดรเจนจิ๋ว
อย่างไรก็ตาม การที่หยางป๋อซื้อระเบิดไฮโดรเจนจิ๋ว ไม่ได้มีไว้เพื่อใช้ระเบิด แต่ตั้งใจจะแกะออกมาใช้สารพิษอันตรายข้างในทำร้ายสัตว์ตัวเล็กๆ ต่างหาก
ก็ทางเกมบอกเองไม่ใช่เหรอว่าเป็นเกมที่มีอิสระสูง แล้วแต่ใครจะมีอิสระได้มากกว่ากัน ตัวเขาก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ว่านี่เป็นการควบคุมระยะไกล
หยางป๋อพร้อมกับระเบิดสั่นสะเทือน 3 ลูกในมือออกเดินทางออกไป หุ่นยนต์ระดับต่ำที่สุดไม่มีความสามารถในการบิน มีแต่จะก้าวเดินด้วยขายาวๆ ตึงตังไปสู่เป้าหมาย ทุ่งหญ้ากว้างสุดลูกหูลูกตา มีแต่หญ้ารกและพุ่มไม้ อีกทั้งยังมีบึงน้ำ แต่สำหรับหุ่นยนต์ที่มีเจ็ทแพ็คติดหลังแล้ว บึงน้ำก็ไม่น่ากลัวอะไร
นอกจากนี้ หุ่นยนต์ยังมีระบบเรดาร์ ที่จะแนะนำเส้นทางที่ควรไปด้วย
ทางฝั่งหยางป๋อที่เพิ่งนำหุ่นยนต์ออกจากฐานไป ก็ถูกคนอื่นสังเกตเห็นแล้ว เพราะหุ่นยนต์ระดับต่ำมีผู้ใช้น้อยมาก และหลายคนมักจะอัปเกรดหุ่นของตัวเอง ขณะที่ของหยางป๋อนี่เรียกว่าเบสิคสุดๆ
หยางป๋ออยากอัปเกรดเหมือนกัน แต่ต้องเสียเงินเป็นก้อน เช่นการติดตั้งเครื่องขับดันสำหรับการบิน ที่ใช้ครั้งเดียวแล้วทิ้ง อีกอย่างหยางป๋อก็ไม่ได้ออกไปล่าพวกมนุษย์กลายพันธุ์หรือสิ่งมีชีวิตที่ปนเปื้อนทางพันธุกรรมอะไร เขาแค่รังแกสัตว์ตัวเล็กๆ ที่ไม่มีพิษมีภัยเท่านั้น อัปเกรดทำไม?
ระยะทางกว่า 200 กิโลเมตร ใช้เวลาเดินทางครึ่งชั่วโมง หยางป๋อรู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างมาก เพราะอย่างน้อยก็เสียไป 500 เหรียญทองแล้ว
"ที่นี่เป็นเขตอันตราย โปรดระวังให้ดี" หยางป๋อดูแผนที่แล้วพบว่าบริเวณนี้เป็นเขตอันตรายแล้ว ซึ่งระดับอันตรายจะขึ้นอยู่กับเลเวลของหุ่นยนต์ที่หยางป๋อใช้
ทะเลสาบแห่งหนึ่งที่มองไม่เห็นขอบฝั่ง มีแต่หญ้ารกเรื้อรอบๆ แทบไม่มีผู้คนมาที่นี่เลย แม้ว่าหุ่นยนต์จะกันน้ำได้ แต่ก็ไม่แนะนำให้ใช้ใต้น้ำ เพราะจะทำให้ประสิทธิภาพลดลงในทุกด้าน ถ้าจะใช้ใต้น้ำต้องใช้หุ่นยนต์สำหรับใต้น้ำโดยเฉพาะ
"ให้ตายเถอะ ถ้าเอาเรดาร์ค้นหาสิ่งมีชีวิตแบบนี้ไปใช้ที่โลก พวกนักตกปลาต้องเปิดสงครามแย่งกันใช้แน่ๆ ไม่เพียงแต่ตรวจจับขนาดปลาได้ ยังระบุสายพันธุ์ได้ด้วย" หยางป๋อเปิดเรดาร์แล้วพูดขึ้น
สภาพแวดล้อมที่แตกต่าง ส่งผลต่อระยะและความลึกในการตรวจจับของเรดาร์ขนาดเล็กในหุ่นยนต์
ปลาไหลไฟฟ้าอาศัยอยู่ในแม่น้ำน้ำจืด หยางป๋อสแกนดูก็พบปลาไหลไฟฟ้าได้อย่างรวดเร็ว มันอยู่ห่างจากเขา 50 เมตร ที่ความลึก 3 เมตรในทะเลสาบ
"ยุ่งยากหน่อยนะเนี่ย" ปลาไหลแค่ตัวเดียว ฉันไม่มีทางใช้ระเบิดแน่ๆ
"ทำระบบจับปลาพลังงานใหม่ดีไหมนะ?"
"ค่อยๆ ดูไปก่อนแล้วกัน" หยางป๋อไม่รีบร้อน เดินดูไปรอบๆ ก่อน
สิ่งที่หยางป๋อไม่รู้คือ ในระยะไม่ถึง 1 กิโลเมตร มีนกสีเทาตัวเล็กๆ ตัวหนึ่งแอบมองหุ่นยนต์ของเขาอยู่ในพุ่มไม้
และในระยะหลายร้อยกิโลเมตรจากจุดนั้น มีพื้นที่ใต้ดินแห่งหนึ่งที่จัดเรียงอย่างเป็นระเบียบ บนจอภาพเสมือนจริงมีภาพเงาของหุ่นยนต์หยางป๋ออยู่
"ท่านนายพล จะลงมือตอนนี้เลยไหมครับ?" ชายร่างสูงใหญ่ที่มีเขาบนหัวถามเสียงดัง
"ไม่ต้องรีบ คนนี้สามารถจับสายลับระดับสูงของพวกเราได้ ต้องมีเหตุผลบางอย่างแน่ คนไร้ยางอายพวกนี้ ถึงกับให้คนควบคุมหุ่นจากระยะไกล ช่วงหลายปีมานี้ฝ่ายเราสูญเสียกำลังคนไปมากจริงๆ ส่วนอีกฝ่ายแค่เสียเครื่องจักรไปเท่านั้น" นายพลเป็นชายวัยกลางคน ร่างสูงเกือบ 2 เมตร ล่ำบึ้กด้วยกล้ามเนื้อ ใบหน้ามีขนสีเหลืองดำ จมูกใหญ่ หนวดเครารก ดูเหมือนเสือโคร่ง
ถ้าหยางป๋อเห็น คงรู้ว่านี่คือมนุษย์กลายพันธุ์หรือผู้กลายพันธุ์ที่เกมโฆษณาไว้
"ท่านนายพล ข้าขอไปจับมันมาเป็นๆ หุ่นยนต์ขั้นต่ำขนาดนี้ ก็แค่ดีกว่าเศษเหล็กนิดหน่อยเท่านั้น" ผู้หญิงรูปร่างเซ็กซี่คนหนึ่งพูดเสียงหวาน มือทั้งสองข้างของเธอดูเหมือนกรงเล็บ มีขนสีเทาขึ้นอยู่ ส่วนที่อื่นดูปกติดี
"ไม่ต้องรีบ รอก่อน" นายพลโบกมือห้าม
ตอนนี้หยางป๋อยืนอยู่ที่ริมทะเลสาบและเดินไปได้ระยะหนึ่งแล้ว "แย่จริง ปลาไหลไฟฟ้าพวกนี้อยู่กระจัดกระจายไปหมด"
ปัญหาคือหยางป๋ออยากใช้ต้นทุนต่ำสุดเท่าที่จะทำได้ ถ้าล่าทีละตัวก็ช้าไปหน่อย
ไม่มีทางเลือก อย่างไรก็ได้ทักษะระดับปรมาจารย์มา 2 ทักษะแล้ว ถึงจะเก็บเลเวลตอนนี้ก็คงไม่สนุกแล้ว
"น่าเสียดายที่เราไม่ได้ขับยานรบนะ ไม่งั้นก็จัดยานรบมายิงทะเลสาบทีเดียวพังไปเลย"
"ดูท่าจะต้องวางยาพิษซะแล้ว เหมือนจะจำได้ว่าระเบิดบางชนิดมีส่วนผสมที่เป็นพิษร้ายแรงนี่นา?" หยางป๋อตั้งใจจะหาดูข้อมูลเพิ่ม จากนั้นค่อยกลับไปหาวิธีทำ สารเคมีบางชนิดมีความเป็นพิษสูงมาก แต่ตอนนี้ก็เดินสำรวจไปก่อน ในเมื่อมาถึงนี่แล้ว
(จบบท)
