บทที่ 20 ความคิดบ้าๆ
บทที่ 20 ความคิดบ้าๆ
ในสถานที่ลึกลับแห่งหนึ่ง ชายหัวล้านเมื่อครั้งก่อนวางสายโทรศัพท์ ลูกน้องของเขาถามด้วยความสงสัยว่า "หัวหน้า ทำไมเราถึงต้องขอความช่วยเหลือจากองค์กรหงเป่ยจวี่มาจัดการเรื่องภายในของบริษัทเราด้วยล่ะครับ พวกนั้นมีจุดยืนที่ค่อนข้างน่าสงสัย และมีแนวโน้มต่อต้านมนุษย์นะครับ"
"ก็เพราะครั้งก่อนที่แผนกข่าวกรองส่งมนุษย์กลายพันระดับ C ที่มีประสบการณ์มากมายมามั้ย แต่กลับถูกฆ่าตายอย่างไร้ร่องรอย พอส่งศพกลับไปที่สำนักงานใหญ่ก็ไม่พบอะไรเลย ชิปชีวภาพภายในเต็มไปด้วยรหัสวุ่นวาย น่าจะเป็นฝีมือของบริษัทอันจื๋อเจี๋ยนั่นแหละ" ชายหัวล้านกล่าวยิ้มๆ
ลูกน้องเพิ่งตระหนักได้ "โอ้ ไม่แปลกใจเลยที่ภารกิจนี้ถูกมอบหมายให้พวกเราอีกครั้ง นี่มันไม่ใช่การโยนความผิดให้เราหรอกเหรอ"
"การต่อสู้ของผู้บริหารระดับสูง เราไม่อยู่ในฐานะที่จะพูดอะไรได้ แต่การต่อสู้กับยักษ์ใหญ่อย่างอันจื๋อเจี๋ยนั้นไม่เหมาะกับเราเลย พวกเขาถือความลับของผู้คนไว้มากมาย ถึงแม้อันจื๋อเจี๋ยจะไม่กล้าเปิดเผย แต่การใส่ร้ายป้ายสีเราก็ไม่ใช่เรื่องยาก"
"องค์กรหงเป่ยจวี่นั้นเป็นทางเลือกที่ดี ก็แค่จ่ายด้วยเครดิตไม่ใช่เหรอ ตอนไหนกันที่บริษัทเราขาดเครดิต มันก็แค่ตัวเลขส่วนหนึ่งเท่านั้น และฉันคิดว่า การปรากฏตัวของสมาชิกระดับ A ขององค์กรหงเป่ยจวี่ในเมืองวอล์ คงมีบางอย่างเกิดขึ้นแน่ๆ สุภาษิตพูดว่า ตกปลาในน้ำขุ่น ยิ่งมันวุ่นวายเท่าไหร่ ก็ยิ่งเป็นประโยชน์ต่อพวกเราเท่านั้น นายไปบอกให้แผนกภารกิจภายนอกส่งคนไปเมืองวอล์ แต่ให้ระวังตัวและรอรับคำสั่ง" ชายหัวล้านลุกขึ้นและเดินไปที่หน้าต่าง ด้านนอกเป็นความมืดมิด เห็นได้ชัดว่านี่คืออวกาศที่ไหนสักแห่ง
ลูกน้องได้ยินแบบนี้ก็รีบประจบสอพลอทันที "หัวหน้าช่างชาญฉลาดจริงๆ เราเตรียมไว้สองทางเลย ถ้าพวกหงเป่ยจวี่ทำสำเร็จ หัวหน้าก็ได้ชื่อเสียง แต่ถ้าพวกเขาก่อเรื่องวุ่นวาย คนของเราก็จะได้จังหวะเข้าจัดการ เรียกว่าชนะแน่นอน"
"เฮ่อ เฮ่อ รู้มั้ยว่าทำไมองค์กรแบบหงเป่ยจวี่ถึงยังอยู่รอดมาได้จนถึงทุกวันนี้" ชายหัวล้านหัวเราะเบาๆ
ลูกน้องดูงงงวยถามว่า "หัวหน้าหมายความว่ายังไงครับ"
"ฉันจะเล่าเรื่องหนึ่งให้ฟัง กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วในเมืองแห่งหนึ่ง มีพวกโจรปล้นธนาคาร ผู้จัดการธนาคารให้ความร่วมมืออย่างดี ยอมมอบเงินให้พวกโจรไป พอพวกโจรกลับบ้านไป พบว่าตัวเองปล้นมาได้ 5 ล้าน แต่ตอนนั้นสื่อกลับรายงานว่าธนาคารถูกปล้น 50 ล้าน และโจรทั้งหมดถูกสังหารตอนจับกุม" หัวหน้ากล่าว
ลูกน้องได้ยินดังนั้นก็ครุ่นคิดถามว่า "หัวหน้าหมายความว่า คนของหงเป่ยจวี่กำลังปิดบังอะไรบางอย่างอยู่หรือครับ"
"เฮ่อ เฮ่อ ความมืดคือสิ่งที่เป็นนิรันดร์ของโลก มันเหมือนท้องฟ้านี้ แม้จะมีดาวนับไม่ถ้วน แต่ความมืดก็ยังครอบคลุมเนื้อที่ส่วนใหญ่ ดวงดาวอาจมีวันดับสูญ แต่ความมืดจะคงอยู่ตลอดไป"
"หัวหน้าพูดอย่างนี้ช่างเต็มเปี่ยมด้วยปรัชญาจริงๆ"
"ไปทำงานเถอะ บอกคนที่ไปจับตาเป้าหมายให้ระวังตัวให้ดีล่ะ อันจื๋อเจี๋ยนั้นไม่ใช่พวกที่คุณจะไปหาเรื่องได้"
"เข้าใจแล้วครับ"
ด้านหยางป๋อออกไปทำงานตามปกติ ส่วนใหญ่ทำหน้าที่ทำความสะอาดทั่วไป วันจันทร์ได้ค่าจ้าง 900 เครดิต บวกกับเงินเดือนพื้นฐานอีก 500 เครดิต
"เงินไม่พอใช้เลย" หยางป๋อกลับมาถึงที่พักก็รู้สึกกลุ้มใจ
ตอนนี้ยังไม่มีการทดสอบจำลองระดับ E การเล่นเกมนั้นสนุกก็จริง แต่ค่าใช้จ่ายในเกมก็สูงมาก โดยเฉลี่ยแล้วชั่วโมงนึงก็เกือบ 1,000 เครดิตแล้ว
ถ้าต้องต่อสู้กับสัตว์ประหลาดหรือมนุษย์กลายพันธุ์ ความเสียหายของหุ่นยนต์ก็จะยิ่งมากขึ้น ระบบในเกมนี้ง่ายมาก เพียงสังหารศัตรูไม่ว่าจะเป็นสัตว์ประหลาดกลายพันธุ์ มนุษย์กลายพันธุ์ หรือหุ่นยนต์ฝ่ายตรงข้าม ก็จะได้รับรางวัล
ส่วนรางวัลจะมากน้อยแค่ไหน ก็แบ่งเป็นสองประเภท หนึ่งคือรางวัลตายตัว ซึ่งหน่วยศัตรูแต่ละประเภทในแต่ละระดับจะมีรางวัลที่กำหนดไว้ ส่วนอีกอย่างคือการประเมินค่าของทรัพย์สินที่ได้มา
"หรือว่าสัตว์ประหลาดพวกนั้นจะถูกนำไปผลิตเป็นวัตถุดิบในยาเสริมพันธุกรรมกันนะ"
"แล้วมนุษย์กลายพันธุ์ฝ่ายศัตรู หรือว่าพวกเขาจะเป็นผู้กลายพันธุ์อีกประเภทหนึ่งกัน"
"แล้วหุ่นยนต์ฝ่ายศัตรู มันเป็นอะไรกันนะ"
หยางป๋อครุ่นคิดพลางอาบน้ำเขาก็ใช้ ‘พลังงาน' ภายในตัวเข้าต้มน้ำผ่านทางฝ่ามือเหมือนเคย
หยางป๋อตอนนี้ก็ยังไม่รู้เลยว่า 'พลังงาน' ประเภทนี้ในตัวเขามันคืออะไรกันแน่ ไม่เพียงแต่เปลี่ยนรูปเป็นกระแสไฟฟ้าได้ แต่ยังแปรเป็นพลังงานแสงได้ด้วย
หลังจากใช้พลังงานเสร็จแล้วก็ชาร์จต่อ รอให้เล่นเกมเสร็จค่อยชาร์จอีกรอบ
เข้าไปในเกม หุ่นยนต์ของเขาซ่อมบำรุงเสร็จแล้ว หยางป๋อรีบวิ่งออกจากฐานไปด้านนอกทันที เวลาเป็นเงินเป็นทอง
หุ่นยนต์เคลื่อนที่โดยการเดิน โดยปกติจะไม่ใช้ระบบขับเคลื่อนเจ็ทแพคด้านหลัง
โชคดีที่ถนนหนทางรอบๆฐานได้รับการซ่อมแซมเป็นอย่างดี หยางป๋อตั้งใจจะเข้าไปในทุ่งหญ้ากว้าง เพราะเรดาร์ตรวจพบว่าบริเวณรอบฐานมีหนูและนกจำนวนมาก ซึ่งหยางป๋อจัดการพวกมันไปเมื่อวาน ทำให้จำนวนลดลงไปพอสมควร
ทุ่งหญ้านี้มีหญ้าที่คล้ายกับต้นกก แต่สูงกว่ามาก ประมาณ 7-8 เมตร หุ่นยนต์เดินอยู่ในนั้นมองเห็นไม่ค่อยชัดเจน
"จะลองจุดไฟดูมั้ยนะ" หยางป๋อมองทุ่งหญ้านี้ที่มีใบไม้แห้งหนาแน่น
คิดแล้วก็ลงมือทำเลย แต่หยางป๋อก็ไม่ได้ทำอย่างบ้าบิ่น เขาสังเกตลักษณะภูมิประเทศก่อน เลือกจุดที่สูงกว่าจุดอื่น เรดาร์แสดงให้เห็นว่ามีหนูและนกจำนวนมากในบริเวณนี้ ส่วนพื้นที่ต่ำกว่านั้นมีน้ำขังหรือมีความชื้น จากนั้นหุ่นยนต์ลิเบอเรเตอร์ก็เริ่มทำงานเหมือนเครื่องตัดหญ้า ใช้ดาบพลาสม่ายาว 5 เมตรตัดทำแนวกันไฟกว้าง 20 เมตรรอบๆพื้นที่สูงเนื้อที่ร้อยกว่าไร่นี้
ตอนที่หยางป๋อตัดหญ้าอยู่นั้น ก็มีพวกไทยมุงเริ่มถ่ายรูปและโพสต์ในกระทู้แล้ว
"พี่น้องทั้งหลาย เพชฌฆาตนกออกมาตัดหญ้าแล้ว"
"ใช่คนบ้ารึเปล่าเนี่ย เรียก GM หน่อย"
"ดาบพลาสม่า: พี่นก คุณมีมารยาทมั้ย"
"ฮ่าๆ พี่นกนี่มีท่าเด็ดใหม่ๆทุกวันเลยนะ"
"แหมๆ สภาพแวดล้อมในเกมแย่จัง นี่ทำไมทีมงานถึงได้ปล่อยปละละเลยไม่อัพเดตเวอร์ชั่นบ้างล่ะ"
แน่นอนว่าหยางป๋อไม่รู้หรอกว่ามีคนกำลังแอบถ่ายเขาอยู่ หญ้ารกเหล่านี้อาจจะเติบโตมานานหลายปี โดยมีชั้นใบไม้แห้งหนาทับถมกันอยู่ในปีที่แล้ว
หยางป๋อใช้โล่พลังงานเป็นพลั่วตักใบหญ้าที่ตัดแล้วขึ้นมากองรวมกันตรงกลางเป็นเวลา 20 นาทีจนเป็นกองใหญ่ จากนั้นจึงเริ่มจุดไฟ
เปิดระบบขับเคลื่อนเจ็ทแพ็ค จุดไฟ!
หลายคนในกระทู้ต่างสงสัยว่าพี่นกนี่กำลังทำอะไรกันแน่ พอเห็นหยางป๋อจุดไฟเข้าก็ยิ่งงงหนักมาก
ในพื้นที่ร้อยกว่าไร่นี้มีหนูอยู่หลายพันตัวเลยทีเดียว
หญ้ารกเริ่มลุกไหม้ กลุ่มควันหนาทึบลอยขึ้นจนทำเอาผู้ควบคุมฐาน 16 ก็งงไปตาม แต่ไฟนี้ไม่น่าจะมีอันตรายอะไร
พอลมพัดปุบ ใบไม้ที่สะสมอยู่ใต้หญ้าก็ลุกเป็นไฟลุกโชนขึ้นมา พื้นที่ที่ถูกเผาผลาญก็เหมือนทุ่งอ้อยที่โดนเผาในประเทศตะวันตก
การมองเห็นแบบไดนามิก +1!
การบิน +1!
การมองเห็นแบบไดนามิก +1!
มองเห็นภาพความร้อน +1!
หยางป๋อรับรู้ถึงข้อมูลที่ปรากฏขึ้นในสมองทีละข้อความ มองไปยังทุ่งหญ้ากว้างใหญ่อยากจะเผามันทั้งหมดเลยจริงๆ แต่พอคิดอีกทีก็ยังไม่ดีกว่า
ถ้าโดนค่ายเกมปรับหรือลงโทษขึ้นมาคงจะไม่ดีแน่ การเผาพื้นที่เล็กๆขนาดนี้ก็แค่ทดลองเท่านั้น หากค่ายเกมไม่ว่าอะไรก็... เฮ่อะๆ!
"แต่เราใช้ภารกิจเป็นข้ออ้างไปทำลายข้างนอกก็ได้นี่!" หยางป๋อนึกไอเดียได้อย่างรวดเร็ว
"นี่มันโง่ชัดๆ!"
"เอิ่ม ทำแบบนี้ก็..." หลายคนในกระทู้ด่ากราดกัน
หยางป๋อยืนมองไฟไหม้ ถือดาบพลาสม่าไว้ในมือ ครุ่นคิดว่าตอนนี้ยังไม่เห็นทีมงานเกมตอบสนองอะไร ไม่รู้ว่าจะหาที่ไหนจุดไฟต่อดี
แต่จู่ๆก็มีเงาดำขนาดใหญ่วิ่งออกมาจากกองไฟ พุ่งเข้าใส่หุ่นยนต์ของหยางป๋ออย่างรวดเร็ว ซึ่งหยางป๋อก็คอยระวังอยู่แล้วกลัวนกบางตัวจะหนีไป พอเห็นเงาดำนี่ มือที่ถือดาบพลาสม่าก็หมุนข้อมือฟันเข้าใส่ในทันทีโดยสัญชาตญาณ
จากนั้นหน้าจอก็ดับลงไปเหลือแต่ความมืด!
"ให้ตายเถอะ..." หยางป๋อรู้สึกตัวเย็นเยียบเป็นน้ำแข็ง ค่าซ่อมหุ่นยนต์ลิเบอเรเตอร์นั้นเป็นตัวเลขที่มหาศาลมาก
(จบบทที่ 20)
