บทที่ 19 บทนำสู่งานเลี้ยง
บทที่ 19 บทนำสู่งานเลี้ยง
"ฉันจะต้องดูว่าทักษะที่ฉันตอนนี้อยู่ระดับไหนบ้างแล้ว และท้ายที่สุดแล้วทักษะการบินจะบินได้จริงๆหรือไม่" หยางป๋อออกจากเกม เล่นไปสองชั่วโมง ค่าบริการข้อมูล 600 เครดิต แล้วก็ค่าบำรุงรักษาหุ่นยนต์ 1,500 เครดิต
"น่าเสียดายที่ปืนเลเซอร์ของหุ่นยนต์ ราคาถูกที่สุดก็ต้องหลายล้านเครดิต" ถูกต้อง เพราะในเกมของหยางป๋อเขาไม่มีเงินอยู่เลย จึงใช้ได้แค่เครดิต เงินในเกมกับชีวิตจริงใช้อัตราแลกเปลี่ยนหนึ่งต่อหนึ่ง
"ไม่รู้ว่าจะหาปลาไหลไฟฟ้าได้จากที่ไหน" หยางป๋อมองทักษะการบินที่เพิ่มขึ้นมาใหม่ การบิน : ระดับสูง (135/1000)
เยี่ยม เพียงสองชั่วโมงสั้นๆ ก็มีนกอย่างน้อย 135 ตัวที่โดนดาบพลาสมายาวห้าเมตรฟันตาย
หยางป๋อไม่รู้เลยว่าในเกมมีพวกบางคนได้ถ่ายภาพเขาขณะกำลังฟันนกอยู่
แถมยังมีข้อความกำกับมาด้วย "ไอ้นกโจร กินดาบข้านี่!"
รูปนั้นคือหยางป๋อกำลังควบคุมหุ่นยนต์ลิเบอเรเตอร์ กระโดดขึ้นฟ้าฟันนกตัวเล็กๆตัวหนึ่ง นี่ไม่ใช่แค่ฆ่าไก่ด้วยขวานแล้ว แต่เป็นการฆ่ายุงด้วยขวานชัดๆ
"ไอนี่ต้องมีปํญหาจิตแน่ๆ"
"ในชีวิตจริงไอ้คนนี้ต้องมีปัญหาแน่"
"ใช่ บางทีอาจจะมาระบายอารมณ์ก็ได้"
"นี่อาจจะเป็นนักรบคีย์บอร์ดในตำนานโบราณอย่างนั้นเหรอ"
"ฮ่าๆ อาจจะใช่"
"ไอ้ผู้เล่นนี่ใครกันวะ ฉันต้องการข้อมูลอย่างละเอียดของมัน บ้าชิบ กล้าดียังไงมาทารุณกรรมสัตว์เล็กๆ"
"พี่ชาย นี่มันเกมนะ ใครจะไม่เคยฆ่าสัตว์เล็กๆบ้าง ฉันว่านะ ผู้เล่นคนนี้กำลังฝึกฝนทักษะการต่อสู้ต่างหาก"
"บ้าเอ๊ย ทักษะการต่อสู้อะไรของมัน...
"มึงนั่นแหละบ้า..."
ในเกมมีคนทุกประเภท พูดอะไรก็ได้ทั้งนั้น ส่วนหนึ่งเป็นพวกปกป้องสัตว์เล็ก ต่อว่าหยางป๋ออย่างเผ็ดร้อน อีกพวกหนึ่งก็เป็นสไตล์ข้าอยากทำอะไรก็ทำ แล้วไง ในเกมพวกมึงจะว่าไรมากมาย?
แน่นอนว่าข้อมูลของหยางป๋อไม่มีทางรั่วไหลออกไปแน่นอน ไม่มีใครรู้หรอกว่าในหุ่นยนต์เป็นใคร ไม่มีการแสดงชื่อในเกม
รู้สึกหิวจัง หยางป๋อกำลังจะไปล้างหน้าแล้วหาอะไรกิน แต่แล้วอยู่ๆก็เกิดความคิดขึ้นมา
ชาร์จไฟโดยตรงเลยดีกว่า!
ยี่สิบนาทีต่อมา หยางป๋อค่อนข้างประหลาดใจ รู้สึกเต็มไปด้วยพลังทั่วทั้งร่าง แถมท้องก็ไม่หิวแล้วด้วย
"นี่ข้ายังเป็นมนุษย์อยู่หรือเปล่าเนี่ย ไม่ไหวแล้ว ต้องดื่มนมกล่องหนึ่งเพื่อเป็นยาระงับประสาทหน่อย" หยางป๋อรู้สึกว่าร่างกายของตัวเองแปลกๆ
นอกจากนี้พลังงานที่ใช้ระหว่างการชาร์จครั้งนี้เพิ่มขึ้น 10% เมื่อเทียบกับปริมาณชาร์จในช่วงบ่าย ซึ้งแสดงบอกใว้บนแบตเตอรี่ นี่หมายความว่ายังไง? หมายความว่าความจุพลังงานรวมของร่างกายเขาเพิ่มขึ้นหลอ?
จากนั้นหยางป๋อก็พบว่า ปฏิกิริยาตอบสนองของตัวเองดูเหมือนจะเร็วขึ้นนิดหน่อย
"พรุ่งนี้ต้องไปทำงานก่อน ตอนเย็นกลับมาค่อยฝึกเพิ่มทักษะการมองเห็นแบบไดนามิกละกัน" หยางป๋อคิดอย่างรอบคอบ พบว่าตัวเองละเลยความสามารถสำคัญอย่างหนึ่งไป นั่นคือการมองเห็นแบบไดนามิก ถ้าตอนที่ขับหุ่นยนต์ไม่มีการช่วยเหลือจากการมองนี้ เกือบจะไม่สามารถคาดการณ์เส้นทางการบินของนกได้เลย
แม้ว่าหุ่นยนต์จะมีคอมพิวเตอร์ช่วย แต่ว่าใครจะบอกชัดเจนได้ว่านกบินไปตามเส้นทางไหนในอากาศ และตั้งแต่คอมพิวเตอร์ส่งสัญญาณเตือนจนกระทั่งคนขับตอบสนอง ก็ต้องใช้เวลา ช้ากว่าปฏิกิริยาของตัวเองหน่อย
การต่อสู้ที่ความเร็วเหนือเสียง ขั้นต่ำสุดก็วินาทีละ 400 เมตร หนึ่งในสิบของวินาทีก็คือ 40 เมตร ปฏิกิริยาช้า 0.01 วินาทีก็คือ 4 เมตร
นอนบนเตียง หยางป๋อนึกถึงคำพูดประโยคหนึ่งของอู๋ปิง นั่นคือดาวเคราะห์การปกครองบางดวงของมนุษย์หายไปแล้ว
งั้นหมายความว่าดาวระเบิด หรือว่ามันเป็นแบบในเกม?
ได้ค่าจ้างวันอาทิตย์เป็นสองเท่า 5,400 เครดิต ซู้ด! แถมเกมจะต้องใช้เงินด้วย หยางป๋อไม่คิดจะใช้คะแนนแล้ว
ตอนเย็นกลับมาบ้าน เขารู้สึกเหนื่อยหน่อย หยิบแบตเตอรี่มาชาร์จไฟ ปลดปล่อยความเหนื่อยล้า หยางป๋อชาร์จไฟที่เครื่องชาร์จของที่พักโดยตรง ชาร์จสิบนาทีเต็ม ครั้งละห้าสิบเครดิต
แต่อาหารก็ต้องกินอยู่ดี กินเสร็จแล้วก็เข้าเกม
หยางป๋อทำความเข้าใจอย่างละเอียด ค่าบำรุงรักษาส่วนใหญ่คือเจ็ตแพ็ค ของชิ้นนี้สามารถผลักดันหุ่นยนต์ที่มีน้ำหนักกว่าร้อยตันให้ถึง 3 เท่าของความเร็วเสียงในทันที ใช้เวลาสามวินาทีเพื่อผลักดันให้ถึง 6 เท่า
เมื่อเทียบกับหุ่นยนต์ระดับสูงที่ใช้เวลาหนึ่งวินาทีทำความเร็วสิบเท่าของเสียง มันก็แค่ขยะในบรรดาขยะ
แต่ถึงจะเป็นขยะก็ยังคงเป็นหุ่นยนต์อยู่ดี หุ่นยนต์ระดับเริ่มต้น ระดับกลางส่วนใหญ่ใช้แบตเตอรี่นิวเคลียร์ หุ่นยนต์ระดับสูงบางส่วนใช้พลังงานของแข็ง ของนั่นมีพลังระเบิดแรงสูงมาก
"เป้าหมายแรกคือหนู เป้าหมายที่สองคือนก" หยางป๋อไม่มีแผนจะห่างจากป้อมมากนัก คิดจะแค่เดินวนๆรอบนี้ เพราะถ้าไกลเกินไปจะเสียเวลา
แต่บริเวณใกล้ๆก็ไม่มีสัตว์ตัวใหญ่ มีแต่นก,กระต่ายอะไรพวกนี้ที่เป็นสัตว์เล็กๆ
หยางป๋อก็ไม่รังเกียจ ถ้ามันช่วยเพิ่มทักษะได้ก็ดีมากๆแล้ว
ปุ้ง! เหยียบลงไปในพุ่มหญ้า
การมองเห็นแบบไดนามิก+1!
ไม่ผิดแน่ เหยียบหนูตายไปตัวหนึ่ง
เพราะว่าเวลาคือเงิน แค่หุ่นยนต์ขยับก็ต้องมีการบำรุงรักษา นี่ก็คือเงิน ดังนั้นหยางป๋อเลยไม่ได้ลงมือกับกระต่ายและสัตว์อื่นๆ เรดาร์ก็จับเฉพาะนกและหนูเท่านั้น
บนแผนที่ขนาดเล็กของเกม สามารถมองเห็นจุดสีเขียวหลายจุด นี่ก็คือจุดที่เรดาร์ค้นหาตามการตั้งค่าของหยางป๋อ
หุ่นยนต์ยิ่งใช้ก็ยิ่งลื่นไหล ดาบพลาสมาในมือเหมือนเคียวพิฆาติของยมทูต ฟันนกทีนึงก็ตายตัวนึง ภายใต้แรงผลักดันชั่วขณะของเจ็ตแพ็ค ทำให้หุ่นยนต์หนักกว่าร้อยตันพุ่งขึ้นสูงถึง 80 เมตร หยางป๋อโบกดาบในมือ นกตัวหนึ่งก็ถูกผ่าครึ่ง
จากนั้นด้วยแรงผลักดันตรงกันข้ามของเจ็ตแพ็ค ก็ลงจอดอย่างปลอดภัย...สมบูรณ์แบบ!
ฐานที่ 16 เป็นฐานที่ทำจากโลหะทั้งหมด เส้นผ่านศูนย์กลาง 1,000 เมตร ความสูง 800 เมตร ตั้งอยู่บนหินแกรนิตแข็ง
หยางป๋อใช้เวลาสองชั่วโมง กวาดล้างหนูและนกรอบๆฐานระยะ 1,000 เมตร สองรอบ แล้วก็ออกจากเกม
หยางป๋อไม่รู้เลยว่าตัวเขามีชื่อเสียงอยู่บ้างในฟอรั่มเกมโลกหุ่นยนต์ วันนี้การแสดงของหยางป๋อรอบๆฐาน ถูกคนถ่ายภาพมาอีกแล้ว
"บอกข้ามาสิว่ามันอยู่ที่ไหน ข้าจะไปรายงานไอ้งั่งนี่"
"เฮอะ ชีวิตจริงของไอ้หมอนี่คงอัดอั้นตันใจน่าดู"
"ชีวิตจริงต้องเป็นไอ้ขี้ขลาดตาขาวแน่ๆ ไอ้ขี้ขลาด"
"ฮ่าๆ พี่น้อง ข้ารู้แล้วว่าไอ้หมอนี่อยู่ที่ไหน เดี๋ยวส่งหน่วยสอดแนมไปดู"
หยางป๋อไม่เคยเข้าฟอรั่มเกมเลย และเขาก็ไม่มีความคิดที่จะเข้าเหมือนกัน อีกอย่างวันละสองชั่วโมงก่อนนอนก็ถือเป็นขีดจำกัดของเขาแล้ว
"ดูเหมือนต้องซื้อของมาวัดพลังของรา่งกายหน่อยแล้ว" หยางป๋อชาร์จไฟเสร็จ รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงของร่างกายตัวเอง
ดูทักษะอีกที
การบิน : ระดับสูง (265/1000)
การมองเห็นแบบไดนามิก : ระดับสูง (375/1000)
"ไม่รู้ว่าจะหาปลาไหลไฟฟ้าได้ที่ไหนกบพิษเรืองแสงก็เหมือนกัน"
"ถ้าเจอถ้ำค้างคาวหลายพันตัวคงจะดีเอามาก ๆ"
ก่อนนอนหยางป๋อยังคิดฝันอยู่
แต่ห่างจากที่อยู่ของหยางป๋อสามกิโลเมตร ในห้องพักแห่งหนึ่ง หนุ่มผมเหลืองกำลังดูเอกสารในมือ แล้วก็โยนมันทิ้งไป เปิดเครื่องสื่อสาร ถามด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน "แค่คนแบบนี้เอง เป็นแค่ผู้อยู่อาศัยธรรมดา เป็นเพียงพนักงานระดับต่ำสุดของบริษัทอันจื๋อเจี๋ย พวกนายถึงกับจ้างคนอย่างฉันมาจัดการ?"
ในเครื่องสื่อสาร มีเสียงจักรกลพูดว่า "นายจะรับงานนี้ไหม?"
"รับก็ได้แต่เงื่อนไขข้อจำกัดเวลาต้อง 40 วัน" หนุ่มผมเหลืองมองเงินรางวัล รับปากในทันที
"ทำไม?" อีกฝั่งถามผ่านเครื่องสื่อสาร
"เรื่องที่ไม่ควรถามอย่าถาม" หนุ่มผมเหลืองลุกขึ้นยืน มองตึกใหญ่ที่อยู่ไกลออกไป
"ได้" ฝ่ายตรงข้ามในเครื่องสื่อสารตอบกลับมา
"อีก 38 วันจะมีงานเลี้ยงใหญ่ ฉันต่างหากที่จะเป็นตัวเอกอย่างแท้จริง" หนุ่มผมเหลืองมองตึกใหญ่ไกลออกไป มีตัวอักษรแถวหนึ่งเรืองแสงอยู่ 'เหลือเวลาอีก 38 วัน ก่อนหลี่ไอตั๋วจะเริ่มทัวร์คอนเสิร์ตสหพันธ์ครั้งที่ 32' ตัวหนังสือสีแดงทำให้หนุ่มผมเหลืองรู้สึกตื่นเต้นนิดหน่อย
(จบบท)
