บทที่ 18 การเล่นที่ไม่เหมือนใคร
บทที่ 18 การเล่นที่ไม่เหมือนใคร
สิ่งที่ทำให้หยางป๋อประหลาดใจคือ ในบ่อปลามีบางอย่างอยู่ นั่นคือกุ้ง กุ้งหลากสีสัน ดูเหมือนจะเป็นสัตว์ที่ได้รับการคุ้มครองด้วย ผู้ว่าจ้างต้องจ่ายเพิ่มอีก 500 เครดิต
"การทำงานวันเสาร์ช่างเพลิดเพลินจริงๆ" หยางป๋อเลิกงานกลับบ้าน คำนวณอย่างละเอียดแล้ว วันนี้มีรายได้ 4,200 เครดิต
"ลองดูซิว่า หลังจากใช้พลังงานแสงไปแล้ว การชาร์จไฟจะเติมกลับมาได้ไหม" หยางป๋อนึกถึงเรื่องนี้ในวันนี้ การควบคุมพลังงานแสง การควบคุมพลังงานไฟฟ้า สิ่งที่ถูกใช้ไปคืออะไรกันแน่?
มันเป็น 'พลัง' ของเขาเองงั้นเหรอ?
ในห้องน้ำ มือของหยางป๋ออยู่ในอ่างอาบน้ำ มีเสียงดังซี่ๆๆ ออกมา เขาคิดว่าการทอดปลาด้วยมือปล่าวไม่ใช่ความฝันอีกต่อไป
หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง หยางป๋อรู้สึกตัวเองอ่อนแรงไปทั้งตัว ลุกขึ้นสวมเสื้อคลุมอาบน้ำ นี่คือความรู้สึกเมื่อใช้พลังมากเกินไป จากนั้นหยางป๋อก็วางมือลงบนขั้วบวกของแบตเตอรี่ทันที
รู้สึกซ่าและอุ่นวาบไปทั้งตัว ความรู้สึกเริ่มจากฝ่ามือ แขน แล้วแผ่ซ่านไปทั้งตัว ที่ไม่ทดลองในอ่างอาบน้ำ เพราะกลัวไฟรั่วจะเกิดปัญหาที่ไม่จำเป็น อย่างเช่น ทำให้วงจรไฟฟ้าขัดข้องอะไรทำนองนั้น
20 นาทีต่อมา หยางป๋อรู้สึกกระปรี้กระเปร่า มองตัวเองในกระจก "หรือว่าต่อไปถ้าจะออกไปข้างนอก ต้องพกแบตเตอรี่ขนาดใหญ่ไปด้วย?"
แล้วเข้าไปในเกมโลกของหุ่นยนต์ด้วยความกระปรี้กระเปร่า การขับหุ่นยนต์ในเกม ทดสอบทักษะการตอบสนอง นักรบหุ่นยนต์ที่เก่งที่สุดสามารถต่อสู้ได้ที่ความเร็ว 15 เท่าของความเร็วเสียง
การต่อสู้ในความเร็วระดับนี้แทบจะไร้เทียมทาน
ส่วนการฝึกต่อสู้ของหยางป๋อในเกม เพียงแค่ต้องให้ถึงความเร็วเหนือเสียงก็พอ
แน่นอนว่า หุ่นยนต์ลิเบอเรเตอร์ที่หยางป๋อขับอยู่ในเกมตอนนี้ ก็ไม่สามารถทำความเร็วถึง 15 เท่าของเสียงได้
ลิเบอเรเตอร์: หุ่นยนต์รูปทรงมนุษย์รุ่นที่ 3 สูง 8.2 เมตร น้ำหนัก 115 ตัน ติดตั้งเจ็ทแพ็ค ความเร็วสูงสุด 5 เท่าของเสียง เดินเครื่องเต็มกำลังได้นานสุด 20 นาที ติดอาวุธมีดตัดพลาสมา โล่พลังงาน
หุ่นยนต์ส่วนใหญ่เป็นโหมดต่อสู้ระยะประชิด ส่วนอาวุธระยะไกลมีน้อยมาก
ทำไมน่ะเหรอ?
ถ้าจะใช้ระยะไกลจริงๆ ก็เรียกยานอวกาศมาใช้ปืนเลเซอร์ยิงเลยจะดีกว่า การล็อกเป้าหมายและยิงโดนวัตถุที่เคลื่อนที่ด้วยความเร็วกว่าเสียงหลายเท่าในระยะหลายกิโลเมตรนั้นยากมาก
แน่นอนว่าไม่ใช่ไม่มีนะ แต่ต้องใช้ผู้กลายพันธุ์ที่มีความสามารถพิเศษ ไม่อย่างนั้นคงตอบสนองไม่ทัน
หยางป๋อควบคุมหุ่นยนต์ของตัวเอง ตอนนี้เริ่มคุ้นเคยแล้ว มือซ้ายทำท่าทางรวดเร็วต่อเนื่องไม่กี่ครั้ง ย่อตัวหมุนตัวหลบการโจมตีจากหุ่นยนต์อีกตัว
เร่งความเร็ว!
ต่อด้วยการควบคุมเป็นชุด หุ่นยนต์ถีบเท้าซ้าย เจ็ทแพ็คด้านหลังคำรามดังสนั่น หุ่นยนต์ของหยางป๋อพุ่งเข้าใส่อีกฝ่ายด้วยความเร็ว 2 เท่าของเสียงในทันที พร้อมกับใบมีดพลาสมาในมือส่องแสงจ้า สั่นสะเทือน 180,000 ครั้งต่อวินาที
"ยินดีด้วยกับ แปดผู้ขี้บ่น เสร็จการฝึกต่อสู้ขั้นเริ่มต้นแล้ว สามารถเข้าเล่นเกมได้ในขณะนี้" เสียงไพเราะดังขึ้นเมื่อเห็นหุ่นยนต์ของอีกฝ่ายถูกตัวเองตัดขาดจนพิการ
ฉากหลังของเกมคือคือการแพร่กระจายของไวรัสในห้องทดลองต่อต้านมนุษย์ ผู้คนบางส่วนกลายเป็นมนุษย์กลายพันธุ์ที่มีพลังอำนาจมากมายเหลือเชื่อ แม้แต่สัตว์ป่าก็กลายพันธุ์ไปด้วย
หยางป๋อดูภูมิหลังเกมคร่าวๆ ที่เหลือไม่ได้สนใจเท่าไหร่ หยางป๋อมาเพียงเพื่อสัมผัสประสบการณ์เท่านั้น ในเมื่อมันเป็นเกมในตำนาน
"เฮ้อ แต่ค่าบริการข้อมูลชั่วโมงละ 300 เครดิตนี่มัน " หยางป๋อมองทิวทัศน์ตรงหน้า สวยงามมาก
ป้อมเหล็กขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่บนยอดเขา มองไปทางขวามือเป็นทุ่งราบไกลสุดลูกหูลูกตา มองไปทางซ้ายมือเป็นภูเขาสูงชันที่มองไม่เห็นที่สิ้นสุด สถานที่เกิดขึ้นในเกมเรียกว่าฐานทัพที่ 16
ค่าบริการข้อมูลใช้ทำอะไรหรือ...เหมือนกับค่าบัตรเข้าเกมเลย
"ช่างเถอะ เล่นชั่วโมงเดียวก็ออกจากเกม เกมหมานี่คงทำเงินได้มากจริงๆ" หยางป๋อพบว่ามีผู้เล่นไม่น้อย ในระยะมองเห็นอย่างน้อยก็มีผู้เล่นหลายร้อยคน
ดูแผนที่เล็กๆ ทางการแบ่งแผนที่ตามระดับฝีมือของผู้เล่นเป็นพื้นที่ปลอดภัย และ พื้นที่อันตราย ไม่แนะนำให้ผู้เล่นไปในพื้นที่อันตรายที่ทางการระบุไว้
หยางป๋อเดินตามป้ายบอกทางออกจากป้อมเหล็ก ป้อมเหล็กด้านบนมีปืนเลเซอร์ขนาดยักษ์ ดูสมจริงมาก
มองท้องฟ้าเป็นสีเทาหม่นไปทั่ว
ออกจากฐานทัพแล้วมีสองทาง ทางภูเขาสูงชันเป็นพื้นที่อันตราย หยางป๋อเป็นคนว่าง่ายจึงไปทางทุ่งราบ
หยางป๋อควบคุมหุ่นยนต์ ขณะเดียวกันก็ทำท่าทางต่างๆ เช่น หยิบมีดตัดพลาสมาขึ้นมาโบกไปมา เหมือนของเล่นในมือเด็ก บางครั้งก็เร่งความเร็ว สัมผัสรสชาติของความเร็วและความตื่นเต้นเร้าใจ น่าเสียดายที่ตัวไม่รู้สึกอะไร มีแค่สัมผัสด้านการมองเห็น
ข้างหน้ามีต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง หยางป๋อหัวเราะเบาๆ แล้วพุ่งเข้าใส่ เจ็ทแพ็คเปิดขึ้นอย่างรวดเร็ว หุ่นยนต์กระโดดออกไปด้วยความเร็วเหนือเสียง มีดตัดพลาสมาในมือกรีดผ่านต้นไม้ไปในพริบตา
การบิน +1!
การบิน +1!
การบิน +1!
หยางป๋อชะงัก นี่มันเกิดอะไรขึ้น?
เขาหยุดหุ่นยนต์ หยางป๋อมองดูต้นไม้ครึ่งต้นที่ถูกตัดขาด แล้วหันกลับไปค้นหาในยอดไม้อย่างละเอียด ไม่นานก็เห็นรังนกหนึ่งรัง นกสามตัวนอนอยู่บนพื้น
"นี่มันเรื่องอะไรกัน?"
"หรือว่าดาวเคราะห์นี้มีอยู่จริง?"
"ที่พูดถึงมนุษย์กลายพันธุ์ แล้วก็องค์กรต่อต้านมนุษย์ ก็เป็นเรื่องจริงด้วยเหรอ?"
"ไม่แปลกใจเลยที่มองไม่เห็นท้องฟ้า?"
ความคิดนับไม่ถ้วนผุดขึ้นในหัวของหยางป๋อ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความสามารถของเขาที่เพิ่มขึ้นหรือเปล่า ตอนนี้หยางป๋อรู้สึกว่าตัวเองคิดได้เร็วขึ้นมาก
หยางป๋อร่ายทักษะในใจ ไม่นานก็เห็นทักษะ การบิน: ระดับเริ่มต้น (3/10)
"ว้าว หรือว่าทักษะนี้สุดท้ายจะบินได้ด้วยตัวเองเลย?" หยางป๋อคิดด้วยใจที่ตื่นเต้น จากนั้นเปิดเรดาร์ของหุ่นยนต์ สแกนนกชนิดนี้
ไม่นานก็ปรากฏร่องรอยของนกจำนวนมากบนเรดาร์ นี่คือเทคโนโลยีใหม่แห่งอนาคต พืชและสัตว์ทุกชนิดมีโครงสร้างและพันธุกรรมที่แตกต่างกัน เรดาร์ค้นหานี้ส่งคลื่นออกไป ผ่านการหักเหคลื่นสะท้อนกลับมาที่แตกต่างกัน จึงแยกสิ่งมีชีวิตแต่ละชนิดได้
พูดง่ายๆ ก็คือ ถ้ามีเรดาร์แบบนี้ หากคุณอยากหาเห็ด ก็ง่ายมาก ขึ้นเขาแล้วสแกนเห็ดที่คุณต้องการ หรือเห็ดที่มีในฐานข้อมูล เรดาร์นี้สแกนทีก็รู้เลยว่าที่ไหนมีเห็ด
ดังนั้นผู้เล่นหลายคนจึงเห็นเหตุการณ์แปลกๆ หุ่นยนต์ระดับเริ่มต้นตัวหนึ่ง โบกดาบตัดแยก กระโดดขึ้นลงซ้ายขวา บางครั้งก็ยิงตัวออกไป จากนั้น...ดาบพลาสมายาว 5 เมตร ฟันนกบินที่มีน้ำหนักไม่ถึง 2 กิโลกรัม แน่นอนว่านกตัวนี้ถูกตัดขาดเป็นสองท่อนอย่างง่ายดาย ผู้เล่นที่เห็นต่างพากันวิจารณ์
"ไอ้หมอนี่มันบ้าเหรอเนี่ย
"
"น่าจะเป็นผู้เล่นใหม่"
"นั่นมันฆ่าสัตว์ตัวเล็ก แจ้งผู้ดูแลเกมหน่อยดีกว่า"
"ไอ้หมานี่ทำอะไรของมัน ค่าบริการข้อมูลชั่วโมงละ 300 เครดิต ดันมาฆ่าสัตว์ตัวเล็กเนี่ยนะ"
"พวกเพี้ยนๆ มีทุกปี รอให้ไอ้นี่กลับไปดูแลซ่อมหุ่นยนต์แล้วจะรู้ซึ้งแค่ไหน"
"อาจจะกำลังฝึกฝนทักษะอยู่ก็ได้"
"อะไรของมัน ฝึกฝนทักษะไปหาสัตว์พวกนี้เนี่ยนะ อย่างน้อยก็ต้องไปทุ่งราบหาสัตว์กลายพันธุ์สิ"
"หรือไม่ก็อาจจะเป็นพวกที่ถูกรังแกในโลกจริงมาระบายในเกมก็ได้"
หยางป๋อไม่สนใจเรื่องพวกนั้นมากนัก ตอนนี้หยางป๋อรู้สึกเสียใจเล็กน้อย "รู้อย่างนี้ น่าจะเลือกหุ่นยนต์ที่ใช้อาวุธเลเซอร์อื่นๆแทน"
(จบบท)
