บทที่ 15 ควบคุมพลังงานไฟฟ้าระดับกลาง
บทที่ 15 ควบคุมพลังงานไฟฟ้าระดับกลาง
เมื่อเข้ามาในห้องใต้ดิน หยางป๋อขมวดคิ้วเล็กน้อย ห้องใต้ดินแห่งนี้ดูเหมือนห้องฝึกยุทธ์ มีกระสอบทราย หุ่นไม้สำหรับฝึกกังฟูแบบในโลกเก่าของเขา อุปกรณ์ออกกำลังกายบางอย่าง รวมทั้งอาวุธเย็นจำนวนหนึ่ง
ฟิ้ว! หยางป๋อผิวปากเป่าเสียงหวีดหวิว เหตุการณ์ครั้งก่อนทำให้เขาหวาดกลัวอยู่บ้าง หากเขาไม่พบปลาประหลาดนั่น มันอาจกัดเอาชีวิตเขาไปแล้ว
หลังจากผิวปากเสียงหวีดแล้ว ไม่พบความผิดปกติใดจากคลื่นเสียง เขาจึงหยิบถุงขยะออกมา เริ่มเก็บกวาด รื้อทุกอย่างที่นี่แล้วใส่ลงในถุงขยะ
สิ่งที่สะดุดตาที่สุดคือเบาะนั่งสมาธิไม่กี่ใบ ไม่รู้ทำจากหนังขนสัตว์อะไร เพียงแค่มองความสวยงามของขนเหล่านี้ ก็รู้ว่าไม่ใช่สัตว์ธรรมดา ส่วนไม้ฝึกยุทธ์พวกนี้ หนักและหนามาก คาดว่าไม่ได้ทำจากไม้ธรรมดา
หยางป๋อไม่รู้ว่าขยะเหล่านี้จะถูกจัดการอย่างไรในที่สุด แต่ในเมื่อบริษัทกล้ารับงานนี้ก็ต้องมีวิธีการของตัวเองแน่นอน
ที่ให้ผู้อยู่อาศัยมาทำสิ่งเหล่านี้ ส่วนหนึ่งเพราะพวกเขาไม่รู้จักหนังและขนของสัตว์ป่าคุ้มครองทั้งหมด รวมถึงพืชคุ้มครองด้วย อีกอย่างคือถึงผู้อยู่อาศัยออกไปพูด ก็ไม่มีหลักฐาน
แต่สำหรับผู้กลายพันธุ์ที่มีชิป ผู้พิพากษาสามารถจับคลื่นสัญญาณของชิปผ่านอุปกรณ์บางอย่างว่าพวกเขาโกหกหรือไม่
อาวุธเย็นทั้งหมดถูกทำลายให้สั้นลงจนใส่ถุงขยะได้ ทั้งหอก ขวาน ดาบสองมือ ดูเหมือนวัสดุจะธรรมดา
ต่อมาเป็นพรมบนพื้น แค่ดูก็รู้ว่าไม่ใช่ของธรรมดา เขาจึงตัดมันออกแล้วก็ยัดใส่ถุงไป
หุ่นไม้สำหรับฝึกกังฟูก็ทุบให้แตกพอที่จะใส่ถุงขยะได้
เบาะนั่งสมาธิที่ทำจากขนสัตว์ไม่รู้ชนิด ก็โยนลงถุงขยะด้วย
เก็บกวาดอย่างละเอียด ไม่พบของมีค่าใดๆ บนผนังเดิมคงมีของอยู่ แต่ถูกเอาออกไปก่อนแล้ว อาจเป็นวิธีฝึกยุทธ์โบราณอะไรทำนองนั้น ของที่ตั้งอยู่ตรงนั้นก็หายไปด้วย
หลังเก็บเสร็จ ยังต้องเอาขยะเหล่านี้ไปส่งยังสถานที่ที่กำหนด มองห้องใต้ดินที่ว่างเปล่า หยางป๋อถือว่าทำภารกิจเสร็จสิ้น
หยางป๋อไม่รู้ว่าห้องใต้ดินนี่อยู่ที่ไหน ที่ไม่รู้เพราะตอนที่เขามาถึงก็ลงรถในลานจอดใต้ดินแล้ว ตอนกลับก็เช่นกันนั่งรถออกจากลานจอดใต้ดิน
กลับมาถึงบริษัท หลิวจื๋อเจี๋ยลูบหัวตัวเองแล้วถามหยางป๋อ "ออกปฏิบัติภารกิจคนเดียวครั้งแรก รู้สึกเป็นอย่างไรบ้าง"
"ไม่มีปัญหาครับ" หยางป๋อมองผมบางๆของหลิวจื๋อเจี๋ยแล้วรู้สึกแปลกใจ การรักษาอาการนี้ ใช้ยาปรับพันธุกรรมไม่กี่เม็ดก็พอ แล้วที่เรียกหลิวจื๋อเจี๋ย บริษัทชื่ออันจื๋อเจี๋ย ไม่รู้ว่ามีความเกี่ยวข้องกันหรือไม่
"นายมีคำถามอะไรหรือเปล่า?" หลิวจื๋อเจี๋ยเห็นว่าหยางป๋อไม่มีท่าทีจะจากไป จึงถามขึ้น
"เจ้านายการฝึกอบรมระดับ E เมื่อจบแล้ว ยังมีการฝึกอบรมระดับสูงขึ้นไปหรือไม่ และมีเงื่อนไขอะไรบ้างครับ" หยางป๋อยังคิดว่าการอัปเกรดศักยภาพตัวเองให้ดีขึ้นจะดีต่อตัวเขา
"ต้องใช้คะแนนสะสม หนึ่งครั้งของการฝึกจำลองระดับ E ต้องการ 3,000 คะแนน ระดับ D ต้องการ 10,000 คะแนน ส่วนระดับที่สูงกว่านี้ต้องมีระดับที่สูงว่านี้ถึงจะรู้ได้ ตามระดับของนายตอนนี้ สูงสุดสามารถข้ามไปฝึกระดับ D ได้ แต่หากความสามารถส่วนตัวของนายถึงระดับที่สอดคล้องแล้ว บริษัทจะมีการอบรมแนะนำงานให้ฟรี" หลิวจือเจี๋ยอธิบาย
หยางป๋อถามต่อ "ขอบคุณเจ้าน่ย ผมว่าผมรับภารกิจที่มีมูลค่าสูงกว่านี้ได้"
"นายลองดูที่แพลตฟอร์มรับงาน มันจะอัปเดตใหม่ทุกเช้าเวลาแปดโมง ภารกิจที่มีมูลค่าสูงอยู่ในแพลตฟอร์มนั้น มันเป็นที่ต้องการอย่างมาก" ตอนนี้หลิวจื๋อเจี๋ยปฏิบัติต่อหยางป๋อเหมือนพนักงานธรรมดาคนหนึ่งแล้ว
"เข้าใจแล้วครับ" หยางป๋อเข้าใจ แต่โอกาสที่จะทำภารกิจเพื่อเก็บเลเวลทักษะของเขาค่อนข้างต่ำ เพราะตอนนี้ระดับของเขาอยู่ในระดับต่ำสุด
หยางป๋อออกจากบริษัท พูดตามตรง เงินเดือนที่นี่ค่อนข้างสูง แถมความเครียดในการทำงานก็ไม่มาก แต่นั่นก็ถูกต้องแล้ว ในโลกที่มีความก้าวหน้าทางวิทยาศาสตร์เช่นนี้ หากยังบีบคั้นคนงานต่อ คนงานก็จะไม่ทำ แย่สุดก็แค่กลับไปใช้ชีวิตแบบหมูที่บ้าน
กลับถึงบ้าน หยางป๋อก็ตรวจดูข่าวสารในพื้นที่ก่อน ข่าวหนึ่งดึงดูดความสนใจของเขาได้อย่างรวดเร็ว พลเมืองระดับ C หนึ่งคนเกิดอุบัติเหตุที่ไหนสักแห่ง มีรูปถ่ายจากที่เกิดเหตุด้วย หยางป๋อมองคนที่นอนอยู่หน้ารถประจำทาง ดวงตาหดเกร็ง
"นี่มันไม่ใช่คนที่เมื่อเดือนก่อนที่ฉันสงสัยว่ากำลังตามฉันอยู่เหรอ?" หยางป๋อมองชายคนนี้ คนนี้เมื่อเช้ายังอยู่ข้างหลังเขาเลย แต่ตอนนั้นใส่แว่นดำ สวมเสื้อฮู้ดมีฮู้ดจึงไม่ทันสังเกต
"โว้ย มันเป็นใคร?" หยางป๋อรู้สึกอึดอัดใจมาก ชายคนนั้นเป็นใคร เมื่อเดือนก่อนยังจ้องเขาอยู่ ครั้งนี้ก็ยังมาอีก
พลเมืองระดับ C พวกนี้ถือเป็นชนชั้นสูงแล้ว
หลังจากนั้นหยางป๋อค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับชิปชีวภาพ ตามที่บริษัทชิปบอกชิปชีวภาพเป็นสิ่งที่ปลอดภัยอย่างยิ่ง สามารถรวมเข้ากับเนื้อเยื่อสมองได้
"โว้ย ไม่รู้อีกฝ่ายตายยังไง แน่ใจหรือว่าโดนฆ่าตายด้วยไฟฟ้า?" หยางป๋อสบถในใจทุกอย่างมืดมนเหมือนอยู่ในหมอก
จากนั้น หยางป๋อหยิบหมวกจำลองเสมือนขึ้นมา ดูอยู่ซักพัก ตอนนี้ถ้าเขาต้องการฝึกซ้อมจำลอง ต้องใช้คะแนน 3,000 คะแนนต่อครั้ง ถ้าเขาเลือกฉากหรือมีสิ่งมีชีวิตอันตรายก็ต่องเพิ่มอีก 1,000 คะแนนต่อครั้ง
หยางป๋อเช็คคะแนนสะสมของตัวเอง มีมากกว่า 20,000 คะแนน เงินเดือนจากอันจือเจี๋ยขั้นต่ำคือ 15,000 เครดิต รวมกับภารกิจที่ทำทุกวัน เดือนหนึ่งได้ 30,000-50,000 เครดิตอย่างแน่นอน ภารกิจคนเดียวขั้นต่ำก็ 1,000 กว่า แถมวันหนึ่งทำงาน 6 ชั่วโมง เกินเวลาคิดเป็นชั่วโมงละ 150 เครดิต ทำงาน 5 วันต่อสัปดาห์ เสาร์อาทิตย์ทำงานล่วงเวลาได้เงินเพิ่มเป็นสองเท่า
สวัสดิการดีจนหยางป๋อรู้สึกว่าถ้าไม่ทำงานพาร์ทไทม์ ตัวเองคงจะเสียใจแย่ แต่เทียบกับการที่มีกินมีใช้โดยไม่ต้องทำอะไรแล้ว ก็ไม่รู้สึกว่ามันดีอะไรขราดนั้น
หากเขาตองซื้อผักซื้อเนื้อเองเพื่อทำอาหาร ราคาจะแพงมาก เฉพาะผักกับเนื้อที่หยางป๋อใช้มาทำอาหารกินเองในแต่ละวันแล้ว ก็ตกวันละ 100 กว่าเครดิตเป็นอย่างน้อย แต่ไม่ต้องจ่ายค่าส่วนกลาง ค่าน้ำค่าไฟ ก็ถือว่าดี
นับว่าเงินเดือนดี แต่หากมีบ้านเป็นของตัวเอง ลองนึกเล่นๆว่า ซื้อบ้านราคา 1 ล้าน ต้องจ่ายค่าส่วนกลาง ค่าขยะ และภาษีต่างๆรวมกันถึง 10% ต่อปี หยางป๋อต้องจ่ายภาษีค่าธรรมเนียมพวกนี้ถึงปีละ 100,000 โดยไม่รวมค่าใช้จ่ายส่วนตัวอื่นๆ
การซื้อของที่นี่ก็เหมือนกับที่อเมริกาบนโลก ต้องจ่ายภาษีต่างๆ ราคาสินค้าไม่รวมภาษี ตอนซื้อต้องจ่ายภาษีเพิ่ม
"เริ่มอัพทักษะ!" หยางป๋อมองคะแนนสะสมของตัวเอง เขาสามารถฝึกจำลองระดับ E ได้หลายรอบ จึงตัดสินใจฝึกทันที
แถมเขายังเลือกปลาไหลไฟฟ้าเพิ่มเข้ามาด้วย หนึ่งครั้งของการจำลองมีค่าใช้จ่าย 4,000 คะแนน สำหรับหยางป๋อแล้ว คะแนนเป็นแค่เล็กน้อย พลังต่างหากที่สำคัญที่สุด
ห้าชั่วโมงต่อมา หยางป๋อนอนแช่อยู่ในอ่างอาบน้ำ อ่างอาบน้ำนี้ไม่สะดวกสบายเหมือนอ่างอาบน้ำฟรีจากรัฐบาล ทางนั้นจะมีน้ำไหลและรักษาอุณหภูมิอัตโนมัติ ส่วนทางนี้ต้องปรับอุณหภูมิและเปิดน้ำเอง
หยางป๋อยื่นฝ่ามือออกมา บนฝ่ามือค่อยๆมีแสงสีฟ้าของพลังไฟฟ้าปรากฏขึ้นหลายเส้น พลังไฟฟ้าเป็นสิ่งที่มองไม่เห็น ที่เป็นสีฟ้าเพราะปฏิกิริยาเมื่อสัมผัสกับอากาศ
"นี่คือพลังของการควบคุมไฟฟ้าระดับกลางสินะ เมื่อถึงระดับกลางก็ควบคุมพลังงานภายนอกได้แล้ว" หยางป๋อรับรู้ถึงความร้อนของน้ำในอ่าง และก็รู้สึกตื่นเต้นไม่น้อย
หลังจากผ่านการจำลองสองครั้ง ทักษะควบคุมพลังไฟฟ้าเพิ่มขึ้นเป็นระดับกลาง (11/100) หลังจากครึ่งชั่วโมง หยางป๋อก็เข้าใจเบื้องต้นเกี่ยวกับวิธีปล่อยพลังไฟฟ้าแล้ว
"ที่เหลือก็แค่ยังไม่รู้ว่าพลังไฟฟ้าในตัวมีมากแค่ไหน บริษัทอันจื๋อเจี๋ยนี่ดูเหมือนจะมีอิทธิพลมาก ถึงกล้าเอาปลาไหลไฟฟ้าจริงๆมาให้พนักงานฝึก แต่ก็ดีแล้ว ยิ่งที่พักพิงใหญ่ก็ยิ่งสบาย" หยางป๋อคิดได้อย่านั้น พลังไฟฟ้าในฝ่ามือก็ไหลกลับเข้าไปในร่างกายอย่างช้าๆ
"ไม่รู้ว่าไฟฟ้าในตัวจะเหมือนไฟฟ้าที่ใช้ทั่วไปไหม ถ้าเหมือนกัน เราจะชาร์จไฟให้ตัวเองได้ไหมนะ?" หยางป๋อลุกขึ้นนั่งตรงในอ่างทันที
(จบบท)
