บทที่ 13 การควบคุมพลังงานแสง!

บทที่ 13 การควบคุมพลังงานแสง!

ตอนนี้หยางป๋อไม่สนใจแล้วว่าทำไมสถานการณ์ทดสอบนี้จึงดูสมจริง เขาเปลี่ยนชุดป้องกันฉนวนชุดใหม่ หยิบพลั่วขึ้นมาแล้วแทงปลาไหลไฟฟ้าตรงๆ

ปลาไหลไฟฟ้าถูกกระตุ้น ปล่อยไฟฟ้าออกมาอย่างต่อเนื่อง ปลาทองในบ่อตายหมด ลอยหงายท้องขึ้นมาเกลื่อนบ่อ

กร๊อบ! ปลาไหลไฟฟ้าโดนพลั่วของหยางป๋อโจมตีจังๆ จนมันกระโดดขึ้นมาทันที สายตาและมือของหยางป๋อเคลี่นที่อย่างรวดเร็ว ก่อนจะฟาดพลั่วโดนมันอย่างจัง

การควบคุมพลังงานไฟฟ้า +1!

หยางป๋อหัวเราะในใจ แต่ภายนอกยังคงหยิบถุงขยะออกมา เก็บศพปลาไหลที่โดนพลั่วทุบหัวแตก รวมถึงศพปลาทองพวกนั้นขึ้นมา

ทำความสะอาดสวนทั้งหมดเสร็จแล้ว ผลการประเมินสุดท้ายของการทดสอบจำลองคือ 85 คะแนน หักคะแนนเพราะตอนจัดการกับปลาไหลไฟฟ้าควรใช้เครื่องมือเฉพาะ และยังมีพืชพิษอีกต้นหนึ่งที่ไม่หาเจอปะปนอยู่กับพืชอื่นๆ

"เมื่อกี้ฉันตอบสนองไวมาก พอปลาไหลไฟฟ้าขยับนิดเดียว ตัวเองก็รู้ได้ทันทีว่ามันจะไปทางไหน นี่มันความสามารถมองเห็นไดนามิกหรือเปล่านะ?" หยางป๋อถอดหมวกจำลองออก จิบชาไปด้วยครุ่นคิดไปด้วย

ทักษะ! เขาพึมพำคำว่าทักษะในใจออกมาครั้งหนึ่ง

ว่ายน้ำ: ระดับกลาง (24/100)

มองเห็นแบบไดนามิก: ระดับเริ่มต้น (4/10)

การอำพราง: ระดับเริ่มต้น (4/10)

การควบคุมพลังงานไฟฟ้า: ระดับเริ่มต้น (1/10)

การระบุตำแหน่งด้วยคลื่นเสียง: ระดับเริ่มต้น (1/10)

"เฮ้อ พลังของบริษัทนี่บ้าไปแล้ว ตอนที่ฉันเข้าไปฝึกในโลกจำลอง ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกๆ มันสมจริงเกินไป แต่ก็ไม่ใช่ของจริง สงสัยว่าจะโดนตกแต่งภาพหรือเปล่านะ?"

"การควบคุมพลังงานไฟฟ้า นี่มันเรื่องอะไรกัน? ปล่อยไฟฟ้าเหมือนปลาไหลหรือไง?" หยางป๋อกำลังครุ่นคิดว่าจะทดสอบยังไงดี

ในขณะเดียวกันที่บริษัทอันจื๋อเจี๋ย หลิวจื่อเจี๋ยได้รับชุดข้อมูลมาชุดหนึ่ง มองดูข้อมูล มีทั้งสีแดง สีเขียว และสีทอง

"ปฏิกิริยาประสาทตอบสนองไวขนาดนี้ หรือว่าความสามารถด้านนี้ของเขาตื่นแล้วหรือ?" หลิวจื่อเจี๋ยเปิดคอมพิวเตอร์ พิจารณาภาพเหตุการณ์ที่หยางป๋อใช้พลั่วฟาดหัวปลาไหลไฟฟ้าแตกอย่างละเอียด เร็ว แรง แม่น คนปกติทั่วไปไม่มีทางทำได้แน่ ถ้าจะฟันที่ตัวปลาไหลไฟฟ้า นั่นยังพอไหว แต่นี่ที่หัว แถมยังอยู่ในน้ำด้วย

"รอดูไปก่อนแล้วกัน" อย่างไรก็ตาม หลิวจื่อเจี๋ยก็ไม่กล้ามั่นใจ เพราะความสามารถบางอย่างก็ยังค่อนข้างไม่ค่อยมีประโยชน์เท่าไหร่

หยางป๋อตัดสินใจว่าจะยังไม่ทำการทดสอบใด ๆ ในขณะนี้ แล้วฉันควรทำอะไรก่อนดี?

แน่นอนว่าต้องเก็บเกี่ยวผลประโยชน์สิ การสอบจำลองในแต่ละวันสูงสุดไม่เกินสองครั้ง เพราะข้อจำกัดของเวลา การประเมินแต่ละครั้งก็คือการทำความสะอาดสวน ทำความสะอาดห้อง ทำความสะอาดห้องใต้ดิน อะไรทำนองนั้น

สิ่งที่หยางป๋อเสียดายคือ ไม่ได้ค้นพบเร็วกว่านี้ แต่ก็ไม่มีทางเลือก เพราะก่อนหน้านี้มีหลายอย่างที่ยังไม่ถึงเวลา ไม่มีทางที่จะเริ่มการประเมินได้

ฆ่ากบพิษเรืองแสงหนึ่งตัว ควบคุมพลังงานแสง +1!

ฆ่าปลาไหลไฟฟ้าหนึ่งตัว ควบคุมพลังงานไฟฟ้า +1!

ฆ่าค้างคาวหนึ่งตัว ระบุตำแหน่งด้วยคลื่นเสียง +1!

ฆ่างูหนึ่งตัว: มองเห็นภาพความร้อน +1!

เมื่อใกล้จะถึงวันสุดท้ายของการฝึกอบรมหนึ่งเดือน หยางป๋อตรวจสอบทักษะที่เขาได้รับ

ว่ายน้ำ: ระดับสูง (103/1000)

การอำพราง: ระดับเริ่มต้น (4/10)

ระบุตำแหน่งด้วยคลื่นเสียง: ระดับกลาง (18/100)

มองเห็นแบบไดนามิก: ระดับกลาง (12/100)

มองเห็นภาพความร้อน: ระดับเริ่มต้น (5/10)

ควบคุมพลังงานไฟฟ้า: ระดับเริ่มต้น (6/10)

ควบคุมพลังงานแสง: ระดับเริ่มต้น (4/10)

"น่าเสียดายที่ไม่มีสัตว์กลายพันธุ์ ไม่อย่างนั้นคงได้ทักษะเยอะกว่านี้" หยางป๋อมองดูความสามารถของตัวเอง ที่สำคัญก็คือ ความสามารถที่ได้รับมานั้นเป็นแบบสุ่ม ในการทดสอบจำลองมีสิ่งมีชีวิตมีพิษ ข้างในมีแมลงหลายชนิด เช่น แมงมุม ตะขาบ มด พวกนี้ถ้าฆ่าตายก็จะไม่ได้รับความสามารถ

ไม่อย่างนั้น หยางป๋อรู้สึกว่าตัวเองคงจะมีทักษะมากมายไปแล้ว

"พรุ่งนี้ก็จะเป็นการประเมินขั้นสุดท้ายแล้วสินะ" หยางป๋อยืนที่หน้าต่าง มองดูชุมชนด้านนอกที่มืดลงไปแล้ว นอกจากไฟบนถนน ไม่มีแสงไปที่อื่นเลย

คิดในใจแวบหนึ่ง มองเห็นภาพความร้อน!

แล้วหยางป๋อก็พบว่าทัศนวิสัยของตัวเองเปลี่ยนไป กลายเป็นโหมดมองเห็นความร้อน ระยะทางประมาณหนึ่งร้อยเมตร

"ควบคุมพลังงานไฟฟ้า จะทดสอบยังไงดีนะ?" หยางป๋อกลัวจะทำให้เกิดเสียงดังเกินไป แม้จะไม่มีระบบปัญญาประดิษฐ์ตรวจจับ แต่ใครจะรับประกันได้ว่า ถ้าปล่อยพลังงานไฟฟ้าออกมา จะทำให้ไฟในห้องดับหรือเปล่า?

ขณะที่หยางป๋อยังลังเลอยู่ หลิวจื่อเจี๋ยก็กำลังจับตาดูความคืบหน้าในการฝึกของหยางป๋ออยู่

"เฮ้อ เด็กคนนี้มียีนความรุนแรงจริงๆ เวลาจัดการสัตว์พวกนี้ไม่มีความลังเลเลย"

"แบบนี้ก็ดีแล้ว สาขาอื่นๆ ก็เคยรับสมัครคนเข้ามาทำงานก่อนแล้วค่อยรายงานบริษัท" หลิวจื่อเจี๋ยถอนหายใจอย่างโล่งอก แม้ว่าจะไม่มีหลักฐานสำหรับรายงานของคนอื่นอื่น แต่ผลกระทบที่มีต่อบริษัทไม่ดีเลย ลูกค้าจะมองยังไง?

ส่วนหยางป๋อ อยู่ในห้องน้ำ นอนแช่อ่างอาบน้ำ มองดูนิ้วมือที่เปล่งแสง รู้สึกเหมือนหลอดประหยัดไฟ 15 วัตต์ที่ส่องแสงนิดๆหน่อยๆ ขาสับสนเล็กน้อย

"นี่คือการควบคุมพลังงานแสงเหรอ?"

"หรือเป็นเพราะเลเวลยังต่ำเกินไป?" หยางป๋อมองนิ้วมือที่เปล่งแสง เมื่อกี้ลองใช้ไปหลายรอบ ส่วนที่เปล่งแสงสามารถเปลี่ยนเป็นที่ไหนก็ได้ในร่างการของเขา แต่ไม่สามารถแยกจากร่างกายได้

คิดในใจ หยางป๋อมองไปที่นิ้วชี้ที่กำลังส่องแสง แล้วยกนิ้วกลางขึ้นมาด้วย ที่ปลายนิ้มทั้งสองกำลังเปล่งประกายสว่างจ้า แล้วแสงก็ยิ่งสว่างขึ้นเรื่อยๆ สว่างยิ่งขึ้นเรื่อยๆ

"ทำได้จริงๆด้วย" หยางป๋อรู้สึกถึงความร้อนที่ปล่อยออกมาจากปลายนิ้วอย่างชัดเจน

จากนั้นเขาก็จุ่มนิ้วลงไปในน้ำในอ่าง

ซู่ซ่า!

น้ำในอ่างเริ่มปล่อยไอน้ำออกมาทันที พร้อมกับเสียงซู่ซ่า

หยางป๋อมองส่วนล่างของตัวเองอีกครั้ง คิดในใจว่า ถ้าเอาสิ่งนี้มาให้ความร้อน...เอ่อ แต่ปัญหาคือแสงมันแยงตา

"ดูเหมือนความสามารถจะยังไม่พอนะ"

"ถ้าถึงระดับกลางแล้วจะสามารถใช้เหมือนเวทย์แสงได้ไหมนะ?"

แสงที่ปลายนิ้วจางหายไป หยางป๋ออยากจะลองใช้พลังงานไฟฟ้าดู แต่ก็กลัวว่าจะทำให้เกิดเสียงดัง

ค่อยๆทำความคุ้นเคยกับการปล่อยพลังงานแสง

"ดูเหมือนจะไม่ค่อยมีประโยชน์เท่าไหร่เลยนะ"

"เวลาปล่อยก็นานและอุณหภูมิก็ยังต่ำเกินไป"

"ตอนนี้ยังไม่เห็นสถานการณ์ในการใช้งานมันเลย" หยางป๋อลองทำไปสักพัก รู้สึกเหนื่อยล้าทางจิตใจ แต่ผลลัพธ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่

"แถมทักษะนี้จะเพิ่มขึ้นได้ก็ต้องฆ่าสัตว์เท่านั้น ปล่อยทักษะด้วยตัวเองไปหลายรอบแล้ว แต่เลเวลก็ไม่เพิ่มขึ้นเลย"

"เลเวลทักษะเพิ่มขึ้นทีละสิบเท่า ระดับเริ่มต้น 10 ระดับกลาง 100 ระดับสูง 1000 แล้วต่อจากนี้จะมีระดับอะไรอีกนะ?"

หยางป๋อคิดไปเรื่อยเปื่อยแล้วก็ไปพักผ่อน การปล่อยพลังพิเศษนั้นกินพลังงานเป็นอย่างมาก

เช้าวันต่อมาเขาตื่นขึ้นมาล้างหน้าแปรงฟัน หยางป๋อทำอาหารง่ายๆกินเอง แล้วก็ชงชา เตรียมตัวสำหรับการสอบครั้งสุดท้าย คะแนนสอบครั้งสุดท้ายยิ่งสูง ยิ่งสามารถรับภารกิจได้หลากหลายในอนาคต

หยางป๋อสวมหมวกจำลองเตรียมตัวเข้ารับการสอบครั้งสุดท้าย พูดตรงๆ การสอบแบบนี้ เป็นการสอบตาบแบบแผนการจัดการสิ่งต่างๆให้กูกต้อง สำหรับสารพิษที่แตกต่างกัน ต้องเลือกเครื่องมือที่แตกต่างกัน ขั้นตอนการดำเนินการที่แตกต่างกัน

หลักการแรกคือต้องคำนึงถึงความปลอดภัยของตัวเองก่อน แต่เวลาทำภารกิจ ถ้าเจอของมีพิษพวกนี้ ก็ต้องขอเพิ่มค่าจ้าง

เมื่อภาพเสมือนจริงเปลี่ยนไปอีกครั้งหนึ่ง หยางป๋อพบว่าตัวเองอยู่ที่หน้าประตูสวนแห่งหนึ่ง เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าการทดสอบครั้งนี้เป็นของจริงหรือเปล่า เพราะภาพเสมือนจริงสามารถปรับปรุงได้ เปลี่ยนของจริงให้เป็นของปลอม เปลี่ยนของปลอมให้เป็นของจริง

"เริ่มนับถอยหลัง" เสียงดังขึ้นในหูของหยางป๋อ การทดสอบจริงจะมีข้อจำกัดเรื่องเวลา

(จบบทนี้)