บทที่ 1 จุดเริ่มต้น

นี่คือ? จุดจบของข้าอย่างนั้นรึ?

นั่นคือความคิดแรกที่โผล่ขึ้นมาในหัวของหลงเฉิน ในวันนั้นควรจะเป็นวันเฉลิมฉลองของเขา

มันเป็นวันเกิดครบรอบ 19 ปีของเขา ซึ่งหลังจากที่เขาหลังเลอยู่นาน ในที่สุดเขาก็สามารถรวบรวมความกล้ามากพอที่จะสารภาพรักกับเพื่อนสมัยเด็ก การสารภาพรักของเขา หลินหยินตอบรับคำขอของเขาด้วยความดี ความรู้สึกของพวกเขาทั้งสองคนเชื่อมถึงกัน และหญิงสาวที่เขาหลงรักมานานในที่สุดก็กลายเป็นแฟนของเขา

แต่น่าเสียดาย สิ่งต่างๆ ไม่ได้เป็นไปตามที่เราต้องการเสมอไป

ระหว่างทางกลับบ้าน มีชายคนหนึ่งวิ่งตรงมาหาเขา และมีหญิงสาววัยกลางคนกรีดร้องอยู่ด้านหลังชายคนนั้นอย่างสุดเสียงว่า “ขโมย”

หลงเฉินรับรู้ได้ทันทีว่าชายที่วิ่งตรงเข้ามาหาเขานั้นเป็นหัวขโมย เขาอยากจะหลีกทางหลบไปอยู่ด้านข้างและปล่อยให้ชายคนนั้นวิ่งผ่านไปเพื่อให้ตัวเองไม่ให้ตัวเองมีปัญหา แต่มโนธรรมของเขากลับไม่ยอมให้เขาทำเช่นนั้น เมื่อเขาเห็นสีหน้าที่โศกเศร้าและน้ำตาของหญิงสาววัยกลายคนที่วิ่งตามหัวขโมย มันก็ทำให้จิตใจของเขาหวั่นไหว

หลงเฉินตัดสินใจพยายามหยุดหัวขโมยและขวางทางมันไว้ แต่สิ่งต่างๆนั้นมักไม่เป็นไปตามแผนที่เขาวางเอาไว้ เขายังเป็นเด็กไร้เดียงสา และค่อนข้างไร้ประสบการณ์ ทันทีที่เขายืนขวางทางหัวขโมย หัวโขมยผู้นั้นก็หยิบมีดออกมาจากกระเป๋าด้วยความรวดเร็ว โดยที่หลงเฉินไม่ทันสังเกตเห็น ทันทีที่เขาคว้าตัวจับหัวขโมย ก็มีมีดแทงเข้าไปในหน้าอกของหลงเฉิน ความเจ็บปวดทำให้เขาตัวสั่นสะท้านและหายใจลำบาก แต่เขาก็ไม่ได้ปล่อยมือ แม้จะได้รับความเจ็บปวดแสนสาหัสนี้ก็ตาม

ผู้คนเริ่มเข้ามาช่วยเขา และจับหัวขโมยลงกับพื้น แต่ทันทีที่หัวขโมยถูกจับตัวได้แล้ว หลงเฉินก็ทรุดตัวลงกับพื้นและมีเลือดไหลออกมาจากหน้าอกของเขาไม่หยุด เขากำลังเจ็บปวดอย่างรุนแรง และรู้ทันทีว่าเขาคงมีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน มันทำให้เขาสงสัยว่าที่เขาเข้าไปยุ่งเกี่ยวนั้นเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องหรือไม่? ถ้าเขาปล่อยให้หัวขโมยวิ่งผ่านไป เขาก็คงมีชีวิตอยู่ต่อและไม่เจ็บปวดแบบนี้

พรุ่งนี้เป็นวันอาทิตย์ เขาควรจะสนุกไปกับการออกเดทครั้งแรกกับแฟนสาวแท้ๆ แต่ตอนนี้เรื่องพวกนั้นกลับกลายเป็นเพียงแค่ความฝันอันเรือนราง

“ข้าสงสัยว่าแม่จะเสียใจแค่ไหนถ้ารู้ว่าข้าตาย? แล้วหยินเอ๋อจะเสียใจด้วยหรือไม่?”

“ขอโทษนะพ่อ พ่อพูดถูก ลูกชายของท่านมันโง่ แม้แต่หัวขโมยคนเดียวก็ยังหยุดไม่ได้และตายจากไป” เขาอยากจะหัวเราะกับสภาพในปัจจุบันของตัวเอง ทว่าภายใต้ความเจ็บปวดแสนสาหัส มันกลับกลายเป็นเพียงเสียงร้อง

ก่อนที่เขาจะรู้สึกตัว วิสัยทัศน์ของเขาก็เริ่มมืดมนลงอย่างช้าๆ จนกระทั่งเห็นเพียงแค่ความมืดมิด ทำได้แค่ได้ยินเสียงรถพยาบาลที่กำลังใกล้เข้ามา แล้วจู่ๆ ทุกสิ่งทุกอย่างก็จบลง มันไม่มีแสง ไม่มีเสียง และไม่มีความเจ็บปวด

เขาสงสัยว่าเขาตายไปแล้วหรือเปล่า เพราะก่อนหน้านี้เขาไม่รู้สึกอะไรเลย นอกจากความว่างเปล่า แต่ตอนนี้เขากลับรู้สึกได้อีกครั้ง แม้ว่าสิ่งที่เขารู้สึกจะเป็นความเจ็บปวด แต่นี่เป็นความเจ็บปวดที่แตกต่าง เมื่อเทียบกับความเจ็บปวดที่เขารู้สึกตอนกำลังจะตาย มันไม่ใช่อะไรเลย

เขายังคงรู้สึกตัว ได้กลิ่นและได้ยินเสียงอากาศที่ไหลเวียนอยู่ในห้อง และกำลังนอนอยู่บนอะไรบางอย่างที่อ่อนนุ่ม อาจจะเป็นเตียงหรืออะไรสักอย่าง เขาสงสัยว่าตอนนี้เขาอยู่ในโรงพยาบาลหรือไม่ และได้หมอช่วยชีวิตเอาไว้

เขาพยายามลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ อย่างระมัดระวัง และกวาดสายตามองรอบๆตัวเขา จากนั้นเขาก็ก้มมองร่างกายของตัวเอง แต่กลับไม่พบบาดแผลหรือรอยแผลเป็นบนหน้าอก มันทำให้เขารู้สึกสับสนและมองไปรอบๆ สิ่งที่เขาเห็นมันทำให้เขารู้สึกสับสนมากยิ่งขึ้นไปอีก ตอนนี้เขาอยู่ในห้องที่หรูหรา แต่ดูโบราณ ภายในห้องไม่ได้มีของมากมายนัก นอกจากเตียงนอนและสิ่งของไม่กี่อย่าง รวมถึงหนังสือไม่กี่เล่ม

ก่อนที่จิตใจของเขาเริ่มกระวนกระวาย เขาก็รู้สึกปวดหัวอีกครั้ง ราวกับว่ามันกำลังจะระเบิด ก่อนที่ความทรงจำแปลกๆหลั่งไหลเข้ามาในหัว หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง ทุกอย่างก็จบลง ความเจ็บปวดได้ไป เขาฉลาดพอที่จะเข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้น ตัวเขาได้ตายไปแล้ว และเดินทางมาสู่โลกใหม่อยู่ในร่างกายที่เขาเคลื่อนไหวอยู่ในตอนนี้

ตอนนี้เขามีความทรงจำของสองโลก ความทรงจำแรกจากโลกที่แล้ว ความทรงจำที่สองคือความทรงของร่างกายที่เขาครอบงำอยู่ เขายืนขึ้นและเดินไปที่หน้ากระจกโบราณที่แขวนอยู่บนผนัง และแน่นอนว่าสิ่งที่เขาเห็นคือใบหน้าเจ้าของความทรงจำที่สองที่เขาครอบงำอยู่

จากความทรงจำ ทำให้เขาเข้าใจเรื่องพื้นฐานบางอย่าง ตอนนี้เขาอาศัยอยู่ในอาณาจักรที่เรียกว่า “อาณาจักรสุ่ย” ในเมืองหลวงที่เรียกว่าเมืองมังกร ส่วนเจ้าของร่างที่เขาครอบงำอยู่นั้นมีชื่อว่าหลงเทียน และปีนี้เขาอายุ 12 ปี แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังประหลาดใจกับความหล่อเหลาของเขา

เขามีผมสีดำเข้ม ใบหน้าเรียวยาว จมูกสมส่วนและมีรอยยิ้มที่สวยงาม แต่สิ่งที่ดึงดูดมากที่สุดคือดวงตาสีเหลืองอันงดงาม นัยน์ตาของเขานั้นมีสีเหลืองอ่อน ในโลกก่อนเขาเคยเห็นคนที่มีดวงตาสีฟ้าหรือสีน้ำตาลมานับครั้งไม่ถ้วน แต่ไม่เคยเห็นคนที่มีดวงตาสีเหลืองทองเช่นนี้มาก่อน เสมือนกับดวงอาทิตย์ที่แผดเผา

หลังจากที่ชื่นชมตัวเองอยู่หลายนาที เขาก็กลับไปนอนบนเตียงและเริ่มครุ่นคิดเรื่องต่างๆที่เขารู้ หลงเทียนเป็นหลานชายของผู้นำตระกูลหลง ซึ่งตระกูลหลงนั้นเป็น 1 ใน 3 มหาอำนาจของอาณาจักรสุ่ย ส่วนอีก 2 ตระกูลคือ ตระกูลฉินและตระกูลกู่

ว่ากันว่าทั้งสามตระกูลนี้มีพลังอำนาจเทียบเท่ากับตระกูลจักรพรรดิแห่งอาณาจักรสุ่ย และปู่ของหลงเทียน หลงเหรินนั้นคือ หนึ่งในผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในอาณาจักรสุ่ย ระดับบ่มเพาะพลังของเขาต่ำกว่าจักรพรรดิเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

บิดาของหลงเทียน หลงจุนเป็นบุตรคนที่สองของหลงเหริน และว่ากันว่าเขามีความสามารถโดดเด่นที่สุดในบรรดาลูกหลานของหลงเหริน เมื่ออายุ 29 ปี ระดับบ่มเพาะพลังของเขาก็ได้บรรลุระดับทองขั้นสูงสุดแล้ว ทุกคนต่างชื่นชมในพรสวรรค์ของเขา ถึงขั้นเกือบได้เป็นผู้นำตระกูลคนต่อไป และนั่นคือเรื่องทั้งหมดก่อนที่จะเกิดโศกนาฎกรรมขึ้น

วันหนึ่ง เขาได้ถูกลอบสังหาร ข่าวลือแพร่สะพัดว่านักฆ่าทั้งสามคนที่ลอบสังหารหลงจุนนั้นมีระดับบ่มเพาะพลังที่สูงกว่าเขามาก เขาต่อสู้กับพวกมันอย่างดุเดือด และสามารถสังหารนักฆ่าได้หนึ่งคน ส่วนอีกสองคนได้รับบาดเจ็บหนัก แต่อนิจจา ท้ายที่สุดเขาก็ตายระหว่างการต่อสู้

เหตุการณ์ดังกล่าวทำให้หลงเหรินโกรธมาก และพยายามตามหาผู้บงการ แต่ว่าทุกครั้งที่เขาสอบสวน กลับไม่พบข้อมูลอะไรเลย

หลงจุนมีบุตรชายเพียงคนเดียวเท่านั้น คือ หลงเทียนผู้ที่มีพรสวรรค์เหนือกว่าพ่อของเขา และเขาสามารถยกระดับตระกูลหลงให้สูงขึ้นได้

หลงเทียนได้รับการยกย่องว่าเป็นอัจฉริยะที่จะปรากฏตัวขึ้นในรอบล้านปี เขาเริ่มฝึกฝนวรยุทธตอนอายุ 6 ปี และบรรลุระดับหลอมกายาขั้นสูงสุดแล้ว หลังจากฝึกฝนเพียงแค่สองปี มันเป็นความสำเร็จที่คนธรรมดาต้องใช้เวลาอย่างน้อย 4-5 ปีเพื่อไปถึง

โลกที่เขามาถึงดูเหมือนจะเป็นโลกแห่งจอมยุทธ ในแต่ละระดับจะมี 10 ขั้น ก่อนที่จะทะลวงผ่านระดับถัดไป ซึ่งตอนนี้หลงเทียนอยู่ในระดับหลอมกายาขั้นสูงสุดแล้ว เขาสามารถทะลวงผ่านระดับก่อจิตวิญญาณได้ในอีกหกเดือนข้างหน้า แต่เหตุการณ์ต่างๆมักไม่เป็นไปตามที่ทุกคนคิด

เพราะตัวเขาเองก็ตกเป็นเป้าหมายของการลอบสังหารเช่นกัน