ตอนที่1 หลินฟ่าน

ปีที่ 58 ตามปฏิทินสหพันธรัฐ

ไม่ไกลจากกองบัญชาการกองทัพอวกาศบนดวงจันทร์ วิทยาลัยการทหารระหว่างดวงดาว

ตอนเที่ยง  ภายในโดมจำลองระบบนิเวศเทียมบริเวณลานกว้าง    หลินฟ่านนอนอย่างเกียจคร้านบนสนามหญ้าโดยหลับตาราวกับว่าเขากำลังเพลิดเพลินกับการงีบหลับในแต่ละวัน

เมื่อพูดถึงหลินฟ่านเขาถือได้ว่าเป็นที่รู้จักกันดีในวิทยาลัย ในฐานะปีศาจของระบบบัญชาการยานรบในรอบร้อยปี แต่ในขณะเดียวกันเขาก็ถูกเรียกว่าเป็นนักเรียนตัวปัญหาของทั้งวิทยาลัยในรอบพันปี

เรียกว่าได้ว่าเป็นเสน่ห์ในรอบร้อยปีของระบบบัญชาการยานรบเพราะเขาสามารถเอาชนะอาจารย์ผู้สอนทั้งหมดในการต่อสู้จำลองกองยานรบเมื่อเข้ามาในวิทยาลัยครั้งแรก

ตามตรรกะปกติหลินฟ่านที่มีความสามารถเช่นนี้ เขาควรเป็นความภาคภูมิใจของสถาบัน

แต่ในความเป็นจริงแตกต่างออกไปเล็กน้อย อาจารย์ทุกคนกล่าวถึงหลินฟ่านด้วยสองคำ

“ปวดหัว!!!...”

เพราะผู้ชายคนนี้มักจะนอนอย่างเกียจคร้านตราบเท่าที่มีเวลา  เขาจึงมักจะคิดหาโอกาสที่จะนอนหลับอยู่เสมอ

ทำให้คนที่เห็นรู้สึกว่าไม่มีแรงจูงใจในตัวเอง แต่ทุกครั้งที่ทำการทดสอบจำลอง ผู้ชายคนนี้กลับได้ที่ 1!!!

ด้วยเหตุนี้เอง เพื่อแก้ไขนิสัยที่เกียจคร้านของเขา อดีตคณบดีของวิทยาลัยจึงวิ่งไปที่ศูนย์บัญชาการใหญ่กองทัพอวกาศบนดวงจันทร์ที่อยู่ติดกันเป็นพิเศษ และได้ทำการเชิญ

‘พันเอกวูด สก็อตต์’   วัย 29 ปีจากสหพันธรัฐและหลินฟ่านมาทำการจำลองสงครามยานอวกาศ.

พันเอกวูด กลายเป็นพันเอกของสหพันธรัฐเมื่ออายุ 29 ปี เป็นผู้บัญชาการกองเรือเล็ก เป็นผู้อนาคตไร้สิ้นสุดและเรียกได้ว่าเป็นผู้ที่มีโอกาสได้เลื่อนยศเป็นได้ ‘นายพล’มากที่สุดในยุคสมัยใหม่

ตามความตั้งใจเดิมของคณบดี คือการทำลายความมั่นใจของหลินฟ่าน ให้เขาได้รู้ว่าแม้ว่าเขาจะเป็นปีศาจที่มีพรสวรรค์ แต่เขายังเด็กและยังมีอะไรให้เรียนรู้อีกมาก ดังนั้นอย่าเกียจคร้านให้มากนัก

แต่ผลลัพธ์กลับเกินความคาดหมายของทุกคน หลินฟ่านได้เอาชนะพันเอกวูดและกระทั่งทำให้เขารู้สึกสงสัยในชีวิตตัวเอง

ยานรบหนึ่งร้อยลำปะทะยานรบหนึ่งร้อยลำ หลินฟ่านกวาดล้างกองเรือของฝ่ายตรงข้ามแลกกับความเสียหายอขงยานรบเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

ว่ากันว่าหลังจากที่วูดกลับไป เขาได้เข้ารับคำปรึกษาจากจิตแพทย์นานถึงสามเดือนก่อนที่เขาจะกลับมาเป็นปกติ

ผู้มีอำนาจหลายคนของกองทัพอวกาศคิดว่าเป็นคณบดีของสถาบันที่จงใจแซกแซงการทดสอบ เพื่อทำให้กองทัพอวกาศต้องอับอายและสถานกาณ์เช่นนั้นก็ดำเนินอยู่สักพัก

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาทางวิทยาลัยจึงต้องปล่อยให้หลินฟ่านอยู่คนเดียว ไม่อย่างนั้นพวกเขาจะทำอะไรได้อีก??

ท้ายที่สุดแล้วเมื่อพูดถึงการบังคับบัญชากองยานรบ ไม่มีใครในทั้งวิทยาลัย รวมถึงบรรดาอาจารย์ที่สามารถเป็นคู่ต่อสู้ของชายผู้นี้ได้  ซึ่งทำให้ข้อโต้แย้งทั้งหมดเพื่อโน้มน้าวหลินฟ่านกลายเป็นไร้ประโยชน์

----

ขณะนี้หลินฟ่านที่นอนอยู่บนสนามหญ้าเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงก็ค่อยๆลืมตาขึ้น

“ติ๊ง ขอแสดงความยินดีกับการปรับปรุงความสามารถในการ ’สั่งการปืนใหญ่’ ของโฮสต์ ระดับปัจจุบันคือ B และรางวัลคือการพัฒนาสมอง 1%”

ทันใดนั้นหลินฟ่านก็รู้สึกว่าจิตใจของเขาดูเหมือนจะแจ่มชัดขึ้นอีกครั้ง

"เปิดแผงคุณสมบัติ!"

--------------------------------------------------------------------------------------------

ผู้ถือครอง: หลินฟ่าน

ไอคิว: 380

การพัฒนาสมอง: 18% (ก่อนหน้า: 17%)

ความสามารถในการบัญชาการ: สั่งการปืนใหญ่ (B), สั่งการหลบหลีก (C), สั่งการแปรขบวน (B), สั่งการหุ่นรบ (C)

ภารกิจที่ 1ขึ้นเป็นผู้บัญชาการกองยานและมียานรบภายใต้การบังคับบัญชาอย่างน้อยสิบลำ

(รางวัล: เทคโนโลยีเครื่องยนต์แกนนวาร์ป-Warp drive)

ภารกิจที่ 2: ได้รับการแต่งตั้งยศเป็นพันเอก (รางวัล : น้ำยาปรับสภาพยีนและเปิดแผงคุณสมบัติร่างกาย)

----------------------------------------------------------------------------------------------

"ในที่สุดการสั่งการปืนใหญ่ก็มาถึงระดับ B แล้ว ตอนนี้ถ้าฉันเผชิญหน้ากับวูดอีกครั้ง ฉันแน่ใจว่าเรือรบจะเอาชนะเขาโดยไม่ได้รับความเสียหายแน่นอน"

เมื่อเห็นว่าความสามารถในการสั่งการปืนใหญ่ใน บนแผงระดับการสั่งการเปลี่ยนเป็นระดับ B และระดับ C อีกสองตัว หลินฟ่านก์พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เวลาที่มนุษย์ได้เข้าสู่ยุคการเดินทางข้ามดวงดาวนั้นสั้นเกินไปและประสบการณ์ในการทำสงครามระหว่างดวงดาวนั้นก็ยังคงตื้นเขินมาก ดังนั้นแม้ว่าวูดจะมีชื่อเสียงโด่งดังในกองยานของสหพันธรัฐ แต่เขาก็ยังเป็นแค่เด็กอมมือในสายตาของอารยธรรมเก่าแก่อื่น ๆ

การเอาชนะคู่ต่อสู้ในการจำลองของระบบที่หลินฟ่านต่อสู้ในทุกวัน แม้แต่คู่ต่อสู้รุ่นเยาว์ก็ยังมีฝีมือดีกว่าวูดมาก

ดังนั้นอย่าคิดว่าความสามารถของหลินฟ่านที่มีเพียงระดับ B และ C นั้นอ่อนแอ เพราะสิ่งนี้ไม่ได้ประเมินตามมาตรฐานของสหพันธรัฐ อาจกล่าวได้ว่าการที่สามารถไปถึงระดับ A นั้นเป็นระดับสูงสุดของสหพันธรัฐในปัจจุบันอยู่แล้ว

อย่างไรก็ตาม การประเมิณของระบบยังมีระดับ S, SS, SSS, EX ซึ่งเป็นระดับที่อยู่เหนือระดับ A

“เฮ้อ เป็นเวลาสิบปีแล้วที่ฉันมายังโลกนี้ และฉันก็กำลังจะสำเร็จการศึกษาในหนึ่งปี”

เมื่อแหงนมองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวผ่านฝาครอบครึ่งวงกลมโปร่งใสของโดมจำลองระบบนิเวศน์ หลินฟ่านก็เกิดมีอารมณ์ที่ซับซ้อนขึ้น  เป็นเวลาสิบปีแล้วที่เขาเดินทางมาที่นี่

ใช่แล้ว หลินฟ่านไม่ใช่คนอขงโลกนี้ แต่บังเอิญเดินทางข้ามมิติมาที่นี่และเข้าไปสิงร่างของบุคคลนี้ด้วยชื่อและนามสกุลเดียวกันกับเขา

อย่างไรก็ตาเขายังมีระบบที่มีชื่อเรียกว่าระบบผู้บัญชาการยานรบสุดแกร่งซึ่งสามารถช่วย ให้หลินฟ่านเชี่ยวชาญความสามารถที่ผู้บัญชาการกองยานระหว่างดวงดาวจำเป็นต้องมี

ดังนั้น เมื่อทุกคนคิดว่าหลินฟ่านขี้เกียจ  แต่กลายเป็นว่าเมื่อใดก็ตามที่เขามีเวลา หลินฟ่านก็กำลังศึกษาอย่างสิ้นหวังในพื้นที่จำลองของระบบ   ในสภาพแวดล้อมที่เสมือนจริงและระบบจะจำลองกองยานของเผ่าพันธุ์ต่างๆเพื่อทำจำลองการต่อสู้

ในสภาพแวดล้อมเสมือนจริง 100% ไม่มีสิ่งใดแตกต่างจากสงครามจริงๆ ยกเว้นว่าพวกเขาจะไม่ได้ตายจริงๆ

“หลินฟ่านทำไมนายถึงมานอนที่นี่อีกแล้วล่ะ? อาจารย์ตามหานายมานานแล้วนะ”

ทันใดนั้นเสียงที่ชัดเจนและไพเราะก็ดังมากระทบหูของเขา และหลินฟ่านก็รู้ว่านั่นคือเอ็มม่าที่กำลังมองเขาอยู่

เอ็มม่าเกิดในครอบครัวที่ร่ำรวยในอเมริกาเหนือ เธอเป็นที่หนึ่งเสมอไม่ว่าเธอจะทำอะไรเมื่อตอนที่เธอยังเป็นเด็ก  เธอมีความภาคภูมิใจราวกับหงส์จนกระทั่งเธอได้เข้าเรียนที่ วิทยาลัยการทหารระหว่างดวงดาวและได้พบกับหลินฟ่าน

หลินฟ่านมองไปที่เอ็มม่า ผู้ซึ่งมีรูปลักษณ์ไม่มีใครเทียบได้และมีรูปร่างอันเร่าร้อน แล้วก็รู้สึกเขินอายในใจเล็กน้อย

ท้ายที่สุดแล้ว เขาใช้สูตรโกงเพื่อกดเอ็มม่าผู้ซึ่งควรจะเป็นอัจฉริยะที่โดดเด่นที่สุดในสถาบันในรอบร้อยปีไว้ภายใต้เงาของเขา และกลายเป็นที่สองแทน

เมื่อเห็นหลินฟ่านมองเธอด้วยสายตาที่เหมือนจะขอโทษเล็กน้อย เอ็มม่าก็รู้สึกแปลกมาก             มันหมายความว่าอย่างไรกัน?

สำหรับหลินฟ่านนั้น   เอ็มม่ามักจะมีความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก  มีความเกลียดชังเล็กน้อย มีความอยากรู้อยากเห็นมากๆ และแม้กระทั่ง...

อย่างไรก็ตาม เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีอะไรผิดปกติกับตัวเอง

“อาจารย์มีอะไรกับฉันหรือเปล่า”

“ฉันไม่รู้ แต่ถ้าฉันเจอนาย อาจารย์ให้ฉันบอกนายว่าให้ไปที่ห้องคณบดี   นายไปทำอะไรมาอีก??”

“เธอไม่รู้จักฉันหรือไง!! ฉันจะทำอะไรได้นอกจากนอน?”

ฉันทำอะไรงั้นเหรอ? ก็เหมือนกับที่ฉันทำบ่อยๆไง  ฉันเองที่ลำบากน้อยที่สุดในวิทยาลัย หลังเลิกเรียนก็แค่นอน(เข้าระบบจำลองเพื่อเรียน)

หลินฟ่านมองเอ็มม่าด้วยความเบื่อหน่าย ผู้หญิงคนนี้ไม่มีการศึกษา เธอพูดดีๆไม่ได้หรือไง

“เอาล่ะ พี่ชายปีศาจหลิน รีบหน่อย ฉันคิดว่าคณบดีน่าจะกำลังรอนายอยู่!”

"ก็ได้ๆๆ!"

หลินฟ่านยืนขึ้นอย่างไม่เต็มใจ ดึงเสื้อผ้าที่ยับเล็กน้อยแล้วเดินออกไปข้างนอก

เมื่อมองไปที่หลินฟ่านที่กำลังจะเดินออกจากโดมจำลองระบบนิเวศ เอ็มม่าหยุดเขาและเดินไปข้างหน้า เธอเอื้อมมือออกไปและจัดเสื้อผ้าของหลินฟ่านสองสามครั้ง

“ตัวโตขนาดนี้แล้วยังทำตัวเลอะเทอะอยู่อีก ไม่เห็นเหรอว่าเสื้อผ้ามันเปื้อนฝุ่นน่ะ!!”

"เอ่อ....."

ฉากนี้เกือบจะเหมือนกับภรรยาที่กำลังจัดเสื้อผ้าให้สามีของเธอตอนที่เขาออกไปข้างนอก และหลินฟ่านก็ผงะไปชั่วขณะหนึ่ง

"เอาล่ะ!"

หลังจากทำความสะอาดเสื้อผ้าของหลินฟ่านแล้ว  เอ็มม่าก็เงยหน้าขึ้นและมองไปที่หลินฟ่าน   และเพื่อจะพบว่าดวงตาของหลินฟ่านดูแปลก ๆ เล็กน้อยยามเขามองมาที่เธอ?

ช่วงเวลาต่อมา เมื่อเอ็มม่านึกถึงที่เธอพึ่งทำไปเมื่อกี้  เธอก็เริ่มหน้าแดง

เมื่อรู้สึกว่าบรรยากาศเริ่มน่าอายมากขึ้นเรื่อยๆ เอ็มม่าจึงรีบออกจากโดมจำลองระบบนิเวศโดยไม่หันกลับมามอง

“แปลก ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงยังเขินอยู่ล่ะ? นี่ไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อย”

หลินฟ่านอดไม่ได้ที่จะพึมพำกับตัวเองโดยไม่รู้ตัวเมื่อมองไปที่เอ็มม่าที่ออกจากโดมไปอย่างรวดเร็ว

ห้านาทีต่อมาหลินฟ่านมาที่ประตูห้องทำงานของคณบดีชั้นบนสุดของวิทยาลัยแล้วเคาะประตู

"เข้ามา!"

เสียงที่ดูชราหน่อยแต่เต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวาดังออกมา

เมื่อผลักประตูเปิดออก หลินฟ่านก็เข้าไปในห้องคณบดี

ในขณะนี้ยังมีชายวัยกลางคนในชุดทหารอยู่ด้านในห้องของคณบดีหลี่ฟู่หลินด้วย หลินฟ่านได้เหลือบมองดูยศของเขา ‘นายพลห้าดาว!!’

ได้กลายเป็นนายพลระดับห้าดาวตั้งแต่อายุเท่านี้!! หลินฟ่านได้คาดเดาตัวตนของอีกฝ่ายอย่างเงียบๆ

“ท่านคณบดี ท่านเรียกผม มีอะไรหรือครับ?”

“ไม่ต้องรีบ ให้ฉันแนะนำให้เธอรู้จักก่อน นี่คือนายพลเหลียงซิงเฉิน ผู้บัญชาการฐานทัพดาวอังคาร กองทัพอวกาศสหพัธรัฐ”

“วิทยาลัยการทหารระหว่างดวงดาว ภาคบัญชาการที่ 55 หลินฟ่าน ทำความเครพผู้บัญชาการเหลียง!”

หลินฟ่านสลัดคราบความเกียจคร้านและและทำความเครพเหลียงซิงเฉินในแบบทหารทันที!

นี่คือบุคคลในตำนานที่ถูกกล่าวถึงซ้ำแล้วซ้ำเล่าในตำราเรียน วีรบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดในการปกป้องระบบสุริยะ และผู้บัญชาการที่โดดเด่นที่สุดของกองยานระหว่างดวงดาวของมนุษยชาติ

อย่างไรก็ตาม ข้อมูลของเหลียงซิงเฉินถูกเก็บว่าเป็นความลับสุดยอดของสหพันธรัฐ ข้อมูลที่เปิดเผยภายนอกกล่าวถึงเฉพาะชื่อและผลงานที่ผ่านมาเท่านั้น

ส่วนอายุเท่าไหร่และรูปร่างหน้าตาเป็นอย่างไรนั้น ขออภัย  ข้อมูลเหล่านี้เป็นข้อมูลที่เป็นความลับระดับ SSS และจะไม่เปิดเผยต่อสาธารณะเด็ดขาด

ถึงกระนั้น เหลียงซิงเฉินก็ยังคงเป็นหนึ่งในผู้ที่ได้รับความเคารพนับถือมากที่สุดหลังจากที่ หลินฟ่านข้ามมิติมา

ตอนนี้เมื่อเจอตัวจริงแล้ว หลินฟ่านก็รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย

ตามบันทึกของสหพันธรัฐ  การป้องกันระบบสุริยะล้มเหลว  โดยสูญเสียกองยานหลักสามในสี่กองยานของสหพันธรัฐ เนื่องจากเหลียงซิงเฉินนำกองยานสุดท้ายเข้าต่อสู้เพื่อพลิกกระแสน้ำและเอาชนะกองยานของจักวรรดิอ็อกซ์ได้มากกว่าสิบเท่าในแถบดาวเคราะห์น้อย ทำให้อารยธรรมของมนุษย์ได้รับการปกป้องและไม่ถูกทำลาย

อาจกล่าวได้ว่า เหลียงซิงเฉินเป็นวีรบุรุษของเผ่าพันธุ์มนุษย์ทั้งหมด

คณบดีอ้าปากกว้างมองดูหลินฟ่านอย่างเหลือเชื่อ ‘ผู้ชายคนนี้ทำตัวจริงจังและการกระทำที่เข้มงวดเช่นนี้เป็นด้วยหรือ?’

“ฮิฮิ เหล่าหลี่ นี่แตกต่างจากที่คุณบอกกับผมนะ!”

"ฉัน..."

หลี่ฟู่หลินเปิดปากของเขาและพูดไม่ออกอยู่พักหนึ่ง ‘นี่อาจเป็นครั้งแรกที่ฉันเจ้าเด็กนี่เป็นแบบนี้  นี่ไม่ใช่การตบหน้ากันเหรอ?’

“หลินฟ่าน ผมขอให้คุณมาครั้งนี้เพื่อถามว่าคุณวางแผนที่จะสำเร็จการศึกษาก่อนกำหนดหรือเปล่า เพราะตามความสามารถที่แท้จริงของคุณแล้ว คุณไม่สามารถเรียนรู้อะไรได้เลยจากการอยู่ในวิทยาลัย”

“ครับ ถ้าทำได้ ผมหวังว่าจะสำเร็จการศึกษาและเข้าร่วมกองยานรบของสหพันธรัฐโดยเร็วที่สุด”

หลินฟ่านยังไม่ลืมสองภารกิจที่ระบบมอบให้เขา เขาจะไม่พลาดโอกาสที่ดีเช่นนี้แน่นอน

และเหลียงซิงเฉินพูดถูก เขาไม่สามารถเรียนรู้อะไรได้เลยจากการอยู่ในวิทยาลัย

“ดีมาก การประเมินการสำเร็จการศึกษาของคุณ การจำลองสงครามกองยาน ผมจะเข้าร่วมเป็นการส่วนตัว เข้าใจไหม”

“รับทราบ ผมจะไม่ทำให้ผู้บัญชาการเหลียงผิดหวัง!”

“เอาล่ะ กลับไปก่อน พรุ่งนี้เช้าเวลา 8 โมงเช้า รายงานตัวที่อาคารจำลองสงคราม”

"รับทราบ!"

หลังจากที่หลินฟ่านทำความเครพเหลียงซิงเฉินอีกครั้ง เขาก็หันหลังกลับและออกจากห้องทำงานของคณบดี

“เธอจะทดสอบหลินฟ่านด้วยตนเองจริงๆ หรือ?”

“ท้ายที่สุดแล้ว การที่เขาเอาชนะวูดได้อย่างง่ายดาย ทำให้ผมอยากจะบีบเอาความสามารถที่แท้จริงของเขาออกมาเพื่อดูว่าเขาทำอะไรได้บ้าง”

“โอเค ก็แค่เธอมีความสุขฉันก็โอเค นี่คือเด็กที่มีเสน่ห์ที่สุดที่ฉันเคยเห็นตั้งแต่เป็นอาจารย์มา ขอมอบให้เธอรับผิดชอบแล้วกัน”

“ไม่ต้องกังวลครับ ถ้าเขาทำให้ผมรู้สึกน่าทึ่งได้ในวันพรุ่งนี้ ผมสามารถมอบตำแหน่งยศสูงสุดที่เป็นไปได้ให้เขา และปล่อยให้เขาเป็นผู้บัญชาการกองยานผสมได้”

หลี่ฟู่หลินไม่คิดว่าเหลียงซิงเฉินจะคิดการใหญ่ขนาดนี้ ตอนนี้หลินฟ่านอายุ 19 ปี นักเรียนที่วิทยาลัยการทหารควรสำเร็จการศึกษาเมื่ออายุ 20 ปี และหลังจากสำเร็จการศึกษา ถ้าได้คะแนนสูงสุดพวกเขาสามารถเป็นได้เพียงกัปตันหรือรองกัปตันของยานรบเท่านั้น

แน่นอนว่า เหลียงซิงเฉินผู้บัญชาการฐานทัพดาวอังคารได้รับสิทธิพิเศษในการเลื่อนตำแหน่งพิเศษ และตำแหน่งสูงสุดที่ทำได้คือยศพันเอก

อย่างไรก็ตามนี่ก็มีความเสี่ยงเช่นกัน การเลื่อนยศพิเศษเพื่อใช้ในการส่งเสริมกองทัพ เหลียงซิงเฉินจะต้องถูกลงโทษอย่างรุนแรงเช่นกัน หากถูกพบในภายหลังว่าบุคคลนั้นไม่มีความสามารถที่เหมาะสม

“เหลียงซิงเฉิน เอาจริงใช่ไหม?” หลี่ฟู่ไหลอดไม่ได้ที่จะกล่าวอย่างเงียบๆ

“แน่นอน หลักฐานก็คือพรุ่งนี้เขาต้องเซอร์ไพรส์ผม!”

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ!”

ในเวลานี้ หลินฟ่าน ที่เพิ่งเดินออกจากส่วนพื้นที่ของอาจารย์ของวิทยาลัย ก็พบว่า เอ็มม่ากำลังมองดูเขาอย่างกระตือรือร้นอยู่ไม่ไกล ดังนั้นเขาจึงเดินเข้าไปทันที

"เธอมาทำอะไรที่นี่?"

“แค่มาเดินเล่น! มีอะไรหรือเปล่า?”

“โอ้! งั้นเชิญต่อเลย  ฉันไปก่อนนะ”

เมื่อมองไปที่เอ็มม่าที่ปากไม่ตรงกับใจแล้ว หลินฟ่านก็เม้มปากแล้วหันหน้าไปทางซ้าย

เอ็มมาผู้โกรธแค้นก้าวลงบนพื้นอย่างแรง แต่น่าเศร้าที่พบว่าเธอใช้แรงมากเกินไปจึงทำให้ข้อเท้าของเธอพลิก

‘ให้ตายเถอะ หลินฟ่าน ฉันโกรธมาก โอ้ยย...มันเจ็บ...’

เอ็มม่านั่งอยู่บนพื้นถูข้อเท้าขวา สีหน้าของเธอดูเจ็บปวดเล็กน้อย!

"เธอเป็นอะไรไหม?"

เอ็มม่าเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจเมื่อได้ยินเสียง และมองดูหลินฟ่านนั่งยอง ๆ ต่อหน้าเธอ มองดูเธอด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า

"ฉันไม่เป็นไร!"

“เธอนี่หัวรั้นจริงๆ ขึ้นมา ฉันจะพาเธอไปห้องพยาบาล”

หลินฟ่าน หันหลังกลับมาโดยไม่การตอบกลับของเอ็มม่าและนั่งลงอีกครั้ง

การกระทำนี้ เอ็มม่าเข้าใจ หลินฟ่านกำลังจะพาตัวเองไปที่ห้องหยาบาล แต่เธอไม่กล้าเธอจะยังเป็นเทพีแห่งภูเขาน้ำแข็งในสายตาของทุกคนอยู่หรือเปล่า?

“เร็วเข้า ระวังอาการบาดเจ็บเล็กๆ จะกลายเป็นเรื่องใหญ่เมื่อเวลาผ่านไป!”

“ก็ได้!”

หลินฟ่านฟังเสียงที่กล้าหาญของเอ็มม่าและอดไม่ได้ที่จะอยากสอนนิสัยเย่อหยิ่งของเด็กผู้หญิงคนนี้ แต่ก่อนที่เขาจะรอการเคลื่อนไหวครั้งต่อไป เขารู้สึกว่ามีร่างกายที่อ่อนนุ่มเอนพิงหลังของเขา และใช้มือของเธอโอบรอบคอของเขาเบา ๆ

หลินฟ่าน มึนงงอยู่พักหนึ่ง เธอหยิ่งมากเลยนิ? ทำไมจู่ๆถึงทำแบบนี้?  เธอเป็นใคร!

เธอไม่ใช่เอ็มม่า!

“ทำไมยังไม่ไปอีก?”

เมื่อมองไปที่ หลินฟ่านที่สะดุ้งเล็กน้อย เอ็มม่าก็โน้มตัวมาที่เขา พร้อมกับใบหน้าที่แดงและตะโกนเบา ๆ

ภายใต้สายตาที่อิจฉาของผู้คนนับไม่ถ้วน หลินฟ่าลุกขึ้นและเดินไปที่ห้องพยาบาลของวิทยาลัยโดยมีเอ็มม่าอยู่บนหลังของเขา