บทที่ 36 ก่อนอื่น ขอทำกำไรให้ได้ร้อยพันล้านก่อน!

บทที่ 36 ก่อนอื่น ขอทำกำไรให้ได้ร้อยพันล้านก่อน!

ห้องทำงานของหวู่เส้าฮัว ไม่ได้ใหญ่โตนัก และก็ไม่ได้หรูหราอะไรเลย แม้แต่โต๊ะทำงานก็ยังเป็นสินค้าระดับกลางที่ซื้อมาจากอิเกีย

ต้นไม้กระถางเล็กๆ สองต้นวางอยู่บนโต๊ะทำงานอย่างไม่เป็นระเบียบ ชุดโซฟาหนังสีดำด้านหน้ามีโต๊ะกาแฟไม้ธรรมดาอยู่ แม้แต่ชาที่กำลังร้อนอยู่บนโต๊ะกาแฟ หลังจากที่เหลียง มู่ ตรวจสอบแล้ว ก็พบว่าเป็นชาธรรมดาที่ขายตามข้างทาง ราคาเพียงแค่ร้อยกว่าหยวนต่อกิโลกรัม

ในสายตาของเหลียง มู่ หวู่เส้าฮัว ยังเด็ก ในวัยนี้สามารถมีธุรกิจขนาดนี้ได้ ถ้าไม่ใช่เพราะฐานะทางบ้าน ก็ต้องบอกว่าไม่ธรรมดา แต่แค่นั้นเอง

ในฐานะอดีตผู้จัดการธนาคารของรัฐ เขาเคยเห็นผู้มีอำนาจและผู้ประกอบการรุ่นใหม่มากมาย ในบรรดาพวกนั้น มีหลายคนที่ประสบความสำเร็จมากกว่าหวู่เส้าฮัว และมีห้องทำงานที่หรูหรากว่านี้มากมาย

แต่ไม่เคยมีวันไหนที่เขาจะตาโต แม้กระทั่งต้องใส่แว่นสายตา และมองเอกสารในมือด้วยความไม่เชื่อ เหมือนอย่างวันนี้

เขาพลิกเอกสารจากหน้าแรกไปจนถึงหน้าสุดท้าย แล้วพลิกกลับมาดูอีกครั้ง จากนั้นก็ดูตราประทับและลายเซ็นที่ด้านข้างอย่างละเอียด

แม้จะเป็นสำเนา แต่ตราประทับของธนาคารกลางของจีน ไม่มีใครกล้าปลอมแปลง และไม่มีใครกล้าปลอมแปลงเอกสารการออกใบอนุญาตของธนาคารเอกชนอย่างโจ่งแจ้ง ถ้ามี เหลียง มู่ ก็ขออวยพรให้เขาไปเกิดใหม่ในชาติหน้า

“ดังนั้น การออกใบอนุญาตของธนาคารเอกชน อยู่ที่นี่จริงๆ เหรอ?”

เหลียง มู่ ยังคงไม่เชื่อ เมื่อวานเขายังบอกกับเหลียงเหว่ยเหว่ย ว่าการออกใบอนุญาตของธนาคารเอกชน ต้องมีเงื่อนไขและขั้นตอนที่เข้มงวดมาก แต่ในวันนี้ เขาก็ตบหน้าตัวเอง หลักฐานที่สมบูรณ์แบบอยู่ตรงหน้าเขา

เขามองห้องทำงานและเจ้าของห้องทำงานอีกครั้ง แต่เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่า ในบริษัทที่เรียกได้ว่า “ธรรมดา” แบบนี้ กลับมีสิ่งที่เฉพาะบุคคลระดับสูงเท่านั้นที่จะมีได้

ทำงานในวงการธนาคารมาเกือบทั้งชีวิต เขารู้ดีว่าธนาคารเอกชนมีบทบาทอย่างไร

ในขณะเดียวกัน หวู่เส้าฮัว ก็ดูท่าทีตกตะลึงของเหลียง มู่ อย่างใจเย็น ตั้งแต่ติดตามหวัง เย่ เขาก็ได้เห็นโลกกว้างมากขึ้น เมื่อก่อน ทองคำสองตันก็ทำให้เขาตาพร่า แต่ตอนนี้ มันก็เป็นเรื่องธรรมดาไปแล้ว

“ระดับต่างกัน” หวู่เส้าฮัว พูดกับตัวเองในใจ

หลังจากติดตามหวัง เย่ สิ่งที่เขาได้รับมากที่สุด คือการยกระดับ

ในอดีต ความฝันของเขาคือการเป็นผู้จัดการกองทุนที่มีมูลค่าพันล้าน แต่หลังจากที่ธนาคารเอกชนก่อตั้งขึ้น เพียงแค่เงินทุนที่คุณซุน และคนอื่นๆ ลงทุน ก็สูงถึงร้อยพันล้าน แม้ว่าเขาจะไม่สามารถใช้เงินทั้งหมดได้ แต่ความยิ่งใหญ่ ทำให้เขารู้สึก ดังนั้นความฝันเดิม ก็ค่อยๆ หายไป และแทนที่ด้วยการแสวงหาที่สูงขึ้น

“เช่น ทำกำไรให้ได้ร้อยพันล้านก่อน!” หวู่เส้าฮัว พูดติดตลกในใจ

หวู่เส้าฮัว คิดไปเรื่อยๆ ขณะเดียวกัน เหลียง มู่ ก็ได้สติแล้ว สีหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่เชื่อ ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นความเชื่อมั่น

เหลียง มู่ ถอนหายใจยาว “ช่างเป็นยุคสมัยที่คนรุ่นหลังเก่งกว่าคนรุ่นก่อนจริงๆ!”

ในวัยเดียวกับหวู่เส้าฮัว เขายังคงทำงานระดับล่างในธนาคาร เงินเดือนเพียงพอเลี้ยงครอบครัว ไม่กล้าคิดอะไรมาก ไม่กล้าเล่นใหญ่ขนาดนี้!

หวู่เส้าฮัว ไม่ได้คิดอะไรมาก เนื่องจากเป็นพ่อของเหลียงเหว่ยเหว่ย และหวัง เย่ ก็สั่งการมา เขาก็ทำเต็มที่

ดังนั้น หลังจากสอบถามเหลียง มู่ แล้ว เขาก็โทรหาหวัง เย่

“พี่หวัง ผมเจอพ่อของเหลียงเหว่ยเหว่ย แล้ว ประวัติและด้านอื่นๆ ไม่มีปัญหา แม้ว่าก่อนหน้านี้จะเคยเป็นแค่หัวหน้าฝ่ายธุรการของธนาคาร แต่ก็เป็นธนาคารของรัฐ มีความรู้ด้านอุตสาหกรรมสะสมมาก น่าจะไม่มีปัญหาในการดำรงตำแหน่งผู้จัดการธนาคาร”

“แน่นอน——” หวู่เส้าฮัว เปลี่ยนน้ำเสียง “ต้องให้พี่หวังเห็นด้วยตาตัวเอง แต่ในส่วนของผม ผ่านแล้วไม่มีปัญหา”

หวัง เย่ ที่อยู่ปลายสายพยักหน้าเบาๆ เขาไม่ได้มีเป้าหมายสำหรับการเลือกผู้จัดการธนาคาร เนื่องจากพ่อของเหลียงเหว่ยเหว่ย มาเสนอตัว ก็ลองดูได้ แต่บางเรื่อง ต้องแจ้งให้ชัดเจนก่อน

“ได้ คุณยุ่งอยู่ก็ทำงานไปก่อน ให้เหลียงเหว่ยเหว่ย พาพ่อของเธอมาหาผม!” หวัง เย่ กล่าว

......

เหลียง มู่ กลับไปนั่งในรถเบนซ์ ไมบัค แต่ความรู้สึกเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

“เป็นยังไงบ้างพ่อ!” เหลียงเหว่ยเหว่ย รีบถาม เมื่อเหลือเพียงพ่อลูกสองคน

เหลียง มู่ เช็ดเหงื่อบนหน้าผาก ยิ้มอย่างขมขื่น “นานแล้วที่ไม่ได้เจอสถานการณ์แบบนี้ ผู้อำนวยการหวู่ แม้จะไม่ใช่คนในวงการธนาคาร แต่ก็ต้องศึกษาอย่างหนัก คำถามที่ถาม ยากขึ้นเรื่อยๆ ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อของเธอ ที่ยังคงเรียนรู้ตลอดเวลา คงจะรับมือไม่ไหวแน่!”

เหลียงเหว่ยเหว่ย ได้ยินคำตอบของพ่อ อดไม่ได้ที่จะร้อง “เย้” ผ่านด่านแรกแล้ว ถ้าผ่านด่านของประธานหวัง ได้อีก พ่อก็จะได้เป็นผู้จัดการธนาคารสาขาเมืองหลง เรื่องเงินเดือน ไม่ใช่เรื่องสำคัญ แต่ที่ทำให้เธอดีใจจริงๆ คือเห็นพ่อกลับมาทำงานอีกครั้ง

“พ่อ เดี๋ยวเจอประธานหวัง พ่อต้องระวังตัวหน่อยนะ!”

เหลียงเหว่ยเหว่ย ขับรถไป พูดไป “อย่าดูถูกประธานหวัง ที่อายุน้อย ผู้อำนวยการหวู่ เป็นแค่ตัวแทนของประธานหวัง เท่านั้น และสไตล์การทำงานของประธานหวัง.......จะอธิบายยังไงดี เหมือนสไตล์ของคนใหญ่คนโต พูดแล้วทำ เด็ดขาด และสายตาก็ดุ!”

เหลียง มู่ ที่นั่งอยู่เบาะหลัง พยักหน้ายิ้มๆ ไม่คิดว่าลูกสาวจบการศึกษา ไปทำงานในบริษัท ที่ดูธรรมดา แต่แท้จริงแล้ว ซ่อนความลับ เมืองหลง สมกับเป็นถิ่นกำเนิดของหลี่ หยวน กษัตริย์ราชวงศ์ถัง จริงๆ มีคนเก่งมากมาย

ครึ่งชั่วโมงต่อมา เหลียงเหว่ยเหว่ย ขับรถมาจอดหน้าตึกใหญ่ของหวัง เย่ ตึกนี้ ดูภายนอกยังเหมือนเดิม

“เจ้านายของลูก อยู่ที่นี่?” เหลียง มู่ สงสัย แต่คิดถึงห้องทำงานธรรมดาๆ ของหวู่เส้าฮัว ก็เข้าใจทันที

เหลียงเหว่ยเหว่ย กำลังจะตอบ แต่เห็นหวังเย่ แต่งตัวสบายๆ ใส่รองเท้าแตะ เดินออกมาแล้ว

“คนนี้ใช่ไหม?” หวัง เย่ มองเหลียง มู่ ถาม

“ใช่ค่ะ ประธานหวัง” เหลียงเหว่ยเหว่ย รีบตอบ “เขาคือพ่อของดิฉัน เหลียงมู่”

หวัง เย่ พยักหน้า ไม่พูดอะไรมาก พูดตรงๆ “งั้นไปกับผม คุณอยู่ตรงนี้ก็ได้”

พูดจบ หวัง เย่ ก็เดินกลับเข้าไปในตึกใหญ่ ไม่หันกลับมา

เหลียงเหว่ยเหว่ย งง เธอตามหวัง เย่ มาตั้งนาน ไม่เคยได้รับอนุญาตให้เข้าไปในตึกนี้ ตอนนี้ พ่อของเธอมา กลับได้รับอนุญาต ทำให้เธอประหลาดใจ

ขณะที่เหลียงเหว่ยเหว่ย กำลังงง เหลียง มู่ กลับยิ้มอย่างเฉยเมย เดินตามหวัง เย่ เข้าไปในตึก

“เหว่ยเหว่ย ลูกอยู่ตรงนี้รอพ่อแป๊บ”

ไม่นาน เงาของเหลียง มู่ ก็หายไป