บทที่ 3 มือจับทองคำแท่ง
บทที่ 3 มือจับทองคำแท่ง
หวังเย่ ไม่ลังเลใจ โทรไปยังหมายเลขที่หยางเฉิงจวิน ให้มาทันที
"สวัสดีครับ ใครหรือครับ" เสียงทุ้มดังมาจากปลายสาย
"ผมมาจากการแนะนำของเฒ่าหยาง" หวังเย่กล่าว
ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถามว่า "เฒ่าหยางคนไหนหรือ"
"หยางเหลาอู๋ จากซิงเฉิง" หวังเย่บอกชื่อเล่นของหยางเฉิงจวิน
คนอีกฝั่งดูเหมือนจะวางใจมากขึ้น เสียงสูงขึ้นเล็กน้อย ถามว่า "มีอะไรให้ช่วยหรือครับ"
"ผมมีของสีเหลืองจำนวนหนึ่งที่ต้องการจัดการครับ!"
หยางเฉิงจวินเคยบอกเขาว่า "ของสีเหลือง" หมายถึงทองคำ เงิน และอัญมณีที่มาจากแหล่งที่มาไม่ชัดเจน
"เข้าใจกฎกติกาไหม" คนปลายสายถาม
"เข้าใจครับ!"หวังเย่ตอบอย่างมั่นใจ "คุณกำหนดเวลาและสถานที่ ถ้าราคาเหมาะสมคุณก็รับไปทั้งหมด ขอแค่เงินสด ไม่ต้องเบอร์ติดต่อ"
ข้อกำหนดที่หวังเย่พูดถึงก็เป็นสิ่งที่หยางเฉิงจวินบอกเขาไว้ เมื่อจำนวนเงินถึงระดับหนึ่ง วิธีนี้จะปลอดภัยที่สุด
หลังจากทั้งสองตกลงเวลาและสถานที่กันแล้ว ก็วางสาย
......
บ่ายสองโมง ที่ร้านเหล้าเล็กๆ ชานเมืองหลงเฉิง
ร้านเหล้าที่เปิดในเวลานี้ย่อมไม่มีลูกค้าสักเท่าไร หวังเย่มาตามนัด หลังจากคุยกับพนักงานแล้ว ก็เดินเข้าไปในห้องส่วนตัวห้องหนึ่ง
สิบนาทีต่อมา ประตูห้องก็ถูกเปิดออก ชายวัยกลางคนร่างผอม สวมแว่นตาทองคำ ท่าทางสุภาพเดินเข้ามา
ชายวัยกลางคนแอบมองหวังเย่อย่างไม่ปิดบัง ก่อนจะนั่งลงตรงข้ามหวังเย่ ไม่พูดอะไรมาก เข้าเรื่องตรงๆ ว่า "ผมขอดูของก่อน"
หวังเย่พยักหน้า เปิดเป้ออก นำแท่งทองหนักอึ้งออกมา "ปัง!" วางลงบนโต๊ะชาไม้
ชายวัยกลางคนใส่ถุงมือยางสีขาวอย่างมืออาชีพ ยกแท่งทองขึ้น ก่อนอื่นก็ชั่งน้ำหนักดู จากนั้นก็หยิบแว่นขยายออกมาตรวจสอบแท่งทองอย่างละเอียด
"ไม่มีเครื่องหมายของธนาคารใดๆ แม้แต่การหลอมใหม่ก็ยังไม่ต้องทำ ต่อไปนี้ผมจะตรวจสอบความบริสุทธิ์ หากดีพอ ผมจะเสนอราคาที่คุณพอใจ" ชายวัยกลางคนยิ้มมุมปากเล็กน้อยแล้วกล่าว
จากนั้น ชายวัยกลางคนหยิบแท่งทองเดินออกจากห้อง หวังเย่ ไม่ได้ขัดขวาง และไม่สนใจด้วยซ้ำ หันไปจิบชาบนโต๊ะแทน
ครู่หนึ่งต่อมา ชายวัยกลางคนกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง มือถือแท่งทองก้อนเดิม สีหน้ามีความกระตือรือร้นมากขึ้นเล็กน้อย
"ขออนุญาตแนะนำตัว ผมนามสกุลหลี่ ในเมื่อเป็นเพื่อนของเฒ่าหยาง เรียกผมว่าพี่หลี่ก็พอ"
"เรียกผมว่าหวัง ..." พูดถึงชื่อของตัวเอง หวังเย่นึกถึงคำเตือนของหยางเฉิงจวิน จึงเปลี่ยนคำพูดว่า "เรียกผมว่าเสี่ยวหวังก็พอ"
ชายวัยกลางคนที่อ้างตัวว่าพี่หลี่ทักทายอย่างกระตือรือร้นครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดว่า "เพิ่งตรวจสอบไปเมื่อกี้ ความบริสุทธิ์เทียบเท่ากับสินค้าจากธนาคารประชาชนจีนเลยทีเดียว น้องชายเก่งมากเลย แต่ไม่รู้ว่ามีเท่าไหร่..."
คราวนี้ หวังเย่ไม่รีบหยิบแท่งทองที่เหลือออกมา กลับครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วถามว่า "ราคาเท่าไหร่"
เมื่อถามถึงราคา พี่หลี่ไม่ได้ให้คำตอบโดยตรง แต่หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา เปิดเบราว์เซอร์ ค้นหาราคาทองคำบน ไป๋ตู แล้วส่งให้หวังเย่ดู
"ปัจจุบันราคาทองคำในประเทศอยู่ที่ 282 หยวนต่อกรัม แต่เสี่ยวหวังก็รู้ว่า พวกเราในธุรกิจนี้ไม่สามารถใช้ราคาตลาดได้ สินค้าของคุณดี ผมให้ 220 หยวนได้ ถ้าสินค้าเยอะ ก็ขึ้นราคาได้อีกนิด!"
หวังเย่ไม่รีบตอบ แต่เริ่มคิดคำนวณอย่างรวดเร็วในใจ ตามการชั่งเมื่อคืนที่แล้ว หากขายแท่งทองทั้ง 9 แท่งในราคานี้ จะได้เงินประมาณ 200,000 หยวน คิดว่าตัวเองเพิ่งสำรวจครั้งแรก แค่ในห้องเดียว ก็ได้เงิน 200,000 หยวนแล้ว ช่างน่าตื่นเต้นจริงๆ
เมื่อคิดชัดเจนแล้ว หวังเย่ก็หยิบแท่งทองที่เหลือออกมาทีละแท่ง ทั้งหมด 9 แท่ง วางเรียงบนโต๊ะชาเป็นรูปพีระมิดขนาดเล็ก ภายใต้แสงไฟ ส่องประกายระยิบระยับ
ในดวงตาของพี่หลี่ผ่านแวบหนึ่งของความร้อนแรง ในใจขอบคุณหยางเฉิงจวินขึ้นมา หากไม่ได้เขาแนะนำ ธุรกิจนี้คงไม่ตกมาอยู่ที่เขา ต้องรู้ว่าแท่งทองที่มีความบริสุทธิ์สูงมาก ไม่มีเครื่องหมายใดๆ และตรวจสอบแล้วว่าไม่มีประวัติมืดในระยะหลัง หากจัดการเล็กน้อย ก็สามารถขายในราคาตลาดได้เลย
นั่นก็หมายความว่า เพียงแค่ 9 แท่งทองตรงหน้า เขาก็จะได้กำไรมากกว่า 50,000 หยวนแล้ว
แม้ว่า 50,000 กว่าหยวนสำหรับเขาจะไม่ได้มากมายอะไร แต่คนตรงหน้าที่สามารถหยิบแท่งทองออกมา 9 แท่งได้อย่างเปิดเผยเช่นนี้ พลังหนุนหลังคงไม่น้อย บางทีธุรกิจครั้งนี้อาจเป็นแค่การทดสอบก็ได้!
หลังจากที่พี่หลี่เข้าใจสิ่งเหล่านี้แล้ว เขาก็ได้เพิ่มราคาจาก 220 เป็น 230 ทำให้หวังเย่ ได้รับเงินจำนวน 207,000 หยวนในทันที
ตามที่ได้ตกลงกันไว้ก่อนหน้านี้ เงินที่ได้รับไม่ใช่ธนบัตรใหม่เอี่ยมที่เบิกจากธนาคาร และไม่ได้เรียงลำดับเลขที่ติดกัน มีทั้งหมด 20 ปึก ซึ่งหวังเย่ได้เก็บใส่กระเป๋าเป้ของเขา
ก่อนจากไป พี่หลี่ได้เตือนว่า "คุณสามารถใช้เงินจำนวนเล็กน้อยนี้ได้อย่างสบายใจ การฝากเงินที่ธนาคารก็ไม่มีปัญหา จะไม่ทำให้เกิดความสนใจ ตามความเป็นจริงแล้ว หากไม่ถึง 30-50 ล้านหยวน ก็ยากที่จะดึงดูดความสนใจ ดังนั้นคุณสามารถใช้ได้อย่างสบายใจ!"
หวังเย่พยักหน้า จากนั้นก็ขอตัวลาพี่หลี่ไป
หลังจากที่พี่หลี่กลับไปที่ร้านน้ำชาอีกครั้ง ชายร่างใหญ่คนหนึ่งก็เดินเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว
"พี่หลี่ ผู้ชายคนนั้นพกปืนมาด้วย!" ชายคนนั้นทำท่าทางเป็นปืน
"นี่เป็นเรื่องปกติมาก!" พี่หลี่ยิ้มเล็กน้อยและกล่าวว่า "เราทำธุรกิจแบบลูกค้าประจำ เป็นธุรกิจที่ต่อเนื่อง เมื่อเวลาผ่านไปและเราไว้วางใจซึ่งกันและกัน ทุกอย่างก็จะดีขึ้น ผมมีความรู้สึกว่าคุณหวังคนนี้ อาจจะกลับมาหาเราอีกในไม่ช้า!"
......
เมื่อกลับถึงบ้าน หลังจากล็อคประตูแล้ว หวังเย่จึงถอนหายใจอย่างโล่งอก
เขาดึงปืนออกมา ซ่อนมันไว้ จากนั้นจึงเทธนบัตรสีแดงฉูดฉาดทั้งหมดในกระเป๋าเป้ออกมากองไว้บนโต๊ะกลางด้วยเสียง "ฟู่ว"
"ใจเย็นๆ ใจเย็นๆ นี่เป็นแค่ฉากเล็กๆ เท่านั้น"
หวังเย่ปลอบใจตัวเอง แม้ว่าเขาจะไม่เคยเห็นเงินมากขนาดนี้มาก่อนในชีวิต เงินบำนาญของเขาถึงแม้จะสูงถึงหลักแสน แต่ยังไม่ทันได้อุ่นมือ ก็ต้องนำไปใช้หนี้จนหมด จนกระทั่งเมื่อวานนี้ เขามีเงินอยู่ในตัวเพียง 800 หยวนเท่านั้น
ด้วยคำเตือนของหยางเฉิงจุน หวังเย่จึงไม่ได้ฝากเงินเข้าธนาคารหรือใช้จ่ายทันที แต่ไปทำบัตรเงินฝากจากธนาคารต่างๆ เพิ่มอีกหลายใบ แบ่งเงิน 200,000 หยวนออกเป็นส่วนๆ และฝากแยกกัน ส่วนที่เหลืออีก 7,000 หยวนเก็บไว้กับตัว
"ไม่ควรโอนเงินให้ครอบครัวมากเกินไปในครั้งเดียว ขั้นแรกโอนแค่ 10,000 หยวนก่อนก็พอ แบบนี้จะสมเหตุสมผลกว่า"
"และจำเป็นต้องจัดตั้งบริษัทบังหน้า เพื่ออำพรางแหล่งที่มาของรายได้ นี่เป็นเพียงยอดแรก ถ้าหากมีมากขึ้นในอนาคต ก็จำเป็นต้องปกปิดให้พ้นสายตาผู้คน"
หลังจากวางแผนทุกอย่างเสร็จ หวังเย่ก็เริ่มลงมือทำ หลังจากโอนเงินให้ครอบครัวและสั่งกำชับอีกครั้ง หวังเย่ก็ไปที่ชมรมผจญภัยกลางแจ้งแห่งนั้นอีกครั้ง
"เถ้าแก่ นี่คืออุปกรณ์ที่ผมเช่าไปก่อนหน้านี้ครับ" หวังเย่ ส่งคืนอุปกรณ์ให้
เจ้าของร้านตรวจสอบอุปกรณ์อย่างละเอียดแล้วจึงพูดว่า "รอสักครู่นะ ผมจะคำนวณให้ว่าควรคืนเงินให้คุณเท่าไหร่"
"ไม่ต้องหรอกครับ" หวังเย่ส่ายหน้าปฏิเสธทันที
"หือ?" เจ้าของร้านเงยหน้าขึ้นมองหวังเย่ด้วยความงุนงง
จากนั้นเห็นหวังเย่ชี้ไปที่ชุดอุปกรณ์ทหารมาตรฐานที่จัดแสดงอยู่ในตู้กระจกของร้าน แล้วถามว่า "ชุดนั้นราคาเท่าไหร่ครับ?"
