บทที่ 12 นั่งแท็กซี่ไปซื้อรถ

บทที่ 12 นั่งแท็กซี่ไปซื้อรถ

หยุนเฉิง พื้นที่ชายแดน

"ฉันจะส่งนายได้แค่นี้ ถ้าเดินอีกไม่กี่กิโลเมตรและข้ามแม่น้ำ นายก็จะออกจากเขตแดนเป็นที่เรียบร้อย" หวังเย่บอกกับลิงน้อย

ในตอนนี้ ลิงน้อยสวมใส่อุปกรณ์ป้องกันตัวครบถ้วน หวังเย่ได้มอบปืนอัตโนมัติให้เขาด้วย รวมถึงปืนพก มีด และเสื้อเกราะกันกระสุน ตลอดจนกระเป๋าเป้ทหาร ครบทุกอย่าง

"พี่หวัง ต่อไปไม่รู้ว่าจะได้พบกันอีกเมื่อไหร่" ลิงน้อยพูดด้วยความเศร้าใจ แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกซาบซึ้งในน้ำใจของหวังเย่

เมื่อได้รับข่าวว่าเขาเจอเรื่องร้าย หวังเย่ก็รีบมาหาในทันที และใช้วิธีการต่างๆ ติดต่อกับเขา ไม่เพียงแค่มอบอุปกรณ์เท่านั้น แต่ยังเป็นการให้กำลังใจ ทำให้เขารู้ว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ก็ยังมีคนคอยห่วงใยและสนับสนุนเขาอยู่

คิดถึงเรื่องนี้ ลิงน้อยก็รู้สึกอบอุ่นในใจ แม้จะไม่รู้ว่าหวังเย่ตอนนี้กำลังทำอะไร แต่การที่เขาสามารถได้รับอุปกรณ์ "หรูหรา" เช่นนี้ในประเทศ ก็คงจะต้องเสี่ยงมากมาย ซึ่งอาจจะอันตรายกว่าสถานการณ์ของตัวเขาด้วยซ้ำ

ในช่วงเวลาหนึ่ง ลิงน้อยอยากจะเปิดปากขอร้องให้หวังเย่อยู่ด้วยเพื่อช่วยเหลือ แต่เมื่อนึกถึงหมายจับที่ออกมา เขาคงจะเป็นแค่ภาระให้กับหวังเย่เท่านั้น

"พวกเราเป็นผู้ชายโตๆกัน แล้ว อย่ามาอ้อนวอนกันเลย จำสิ่งที่ฉันบอกไว้ได้หรือไม่?" หวังเย่ตบหลังลิงน้อยและถาม

"จำได้ครับพี่หวัง!"

ลิงน้อยยืนตรงและสวมมือไหว้

"ไม่ว่าจะเป็นผู้ต้องหาหรือทหารเก่า ผมจะไม่ทำร้ายชาวจีนที่ไม่มีความผิด และจะไม่ทำการใดๆ ที่เป็นอันตรายต่อประเทศชาติ!"

นี่แหละคือสิ่งที่หวังเย่ชื่นชมในตัวของลิงน้อยมากที่สุด

แม้จะถูกสังคมปฏิบัติอย่างไม่เป็นธรรม และถูกเจ้าหน้าที่คอร์รัปชันข่มเหง แต่ลิงน้อยก็ไม่เคยโกรธแค้นใคร ไม่เคยท้อแท้ และเขายังคงรู้จักตำแหน่งของตัวเอง พร้อมทั้งยึดมั่นในหลักการของตน ซึ่งเป็นเหตุผลที่หวังเย่กล้าที่จะมอบอาวุธอันตรายเหล่านี้ให้กับเขา

"เอาไว้ใช้ระวังๆ นะ เพราะที่นั่นไม่มีกฎหมายที่ชัดเจน"

หวังเย่ยื่นถุงเล็กๆ ที่หนักอึ้งให้กับลิงน้อย ลิงน้อยรับมาโดยไม่รู้เรื่อง เมื่อเปิดดูก็พบแสงวาววับของสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นทองคำ

ลิงน้อยกลั้นไม่ให้ปากพูดอะไร แต่ก็ตบบ่าของหวังเย่แรงๆ

"แสดงความเคารพ!"

หวังเย่และลิงน้อยพร้อมใจกันยกมืออย่างเคร่งขรึม

"ระวังตัวด้วยนะพี่ชาย!"

"นายก็เช่นกัน!"

ร่างของลิงน้อยค่อยๆ ห่างออกไป จนกระทั่งสูญหายไปในที่สุด หวังเย่มองตามด้วยความหวังว่า สักวันหนึ่ง เขาจะกลับมาอีกครั้ง

"ฟู่..."

เมื่อร่างของลิงน้อยหายลับไปจนสิ้นสุด หวังเย่ก็หายใจยาวๆ มองขึ้นไปยังดวงจันทร์ในท้องฟ้า จากนี้ไปก็ต้องฝากให้ลิงน้อยดูแลตัวเองต่อไป

การส่งลิงน้อยไปยังดินแดนที่ไร้กฎหมายและสนับสนุนให้เขามีอาวุธและเงินทุน ก็เป็นการเตรียมเส้นทางหลบหนีไว้ให้กับตัวเขาเองด้วย

...

เมื่อเดินทางจากเมืองชายแดนกลับสู่เมืองหลงแล้ว ก็เป็นวันถัดมา หวังเย่หายตัวไปถึง 3 วัน ซึ่งไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะไม่มีใครคอยห่วงใย อย่างน้อยก็มีคุณหลี่ที่โทรหาเขาหลายครั้ง

"เราตกลงกันไว้แล้วไม่ใช่เหรอครับ?" หวังเย่ถาม

"ใช่แล้ว แต่ช่วงนี้เขาก็ยุ่งอยู่กับเรื่องอื่น ฉันเลยเลื่อนไปบ้าง แต่ตอนนี้เขากลับมาแล้ว"

หลังจากทักทายกันสักพัก ก็รีบเข้าสู่เรื่องหลัก

พี่หลี่ได้นัดหมายกับลูกค้าที่ต้องการจัดตั้งธนาคารส่วนตัวแล้ว ลูกค้ารายนี้เป็นหัวหน้าของกองทุนส่วนตัวในเมืองหลวง ซึ่งมีกระแสเงินทุนจำนวนมหาศาล และยังดำเนินกิจกรรมในวงการเงินเงียบๆ อีกด้วย

หวังเย่ไม่เคยจัดการกับคนเช่นนี้มาก่อน แต่ก็ไม่ได้กลัวหรือหวั่นไหว บอดี้การ์ดหมายเลข 1 ของเขาได้ทยอยส่งสิ่งที่หวังเย่ต้องการมาให้อย่างต่อเนื่อง ตั้งแต่เพชรพลอยที่มีค่าจนถึงอาวุธและอุปกรณ์ต่างๆ ตามคำสั่งของหวังเย่ ซึ่งหากนำมารวมกันก็เพียงพอที่จะเสริมกำลังให้กับหน่วยทหารได้

สถานีรีไซเคิลของดาวเคราะห์ และทรัพยากรมหาศาลที่เป็นของเขาบนดาวเคราะห์นั้น คือรากฐานความมั่นคงทางการเงินที่แท้จริงของหวังเย่

หลังจากที่นัดหมายวันและสถานที่ไว้แล้ว หวังเย่ไม่ได้รีบร้อนไปที่นั่น แต่เขาขึ้นรถไปยังศูนย์บริการรถเบนซ์แทน

เงินสดที่หวังเย่มีอยู่ไม่เหลือมาก แต่ก็ไม่ใช่ปัญหา เพียงแค่โทรหาพี่หลี่ ก็ได้รับการโอนเงินสองล้านหยวนมาทันที

พี่หลี่ไม่ต้องกังวลว่าหวังเย่จะไม่สามารถคืนเงินได้ เพราะนอกจากทองคำที่เขามีแล้ว บ้านครึ่งหลังที่หวังเย่ถือครองก็มีมูลค่าสามสี่สิบล้านหยวน สองล้านหยวนนี้ถือว่าเป็นเพียงเศษเสี้ยวเท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้น ครั้งที่แล้วที่ช่วยหวังเย่ซื้อบ้าน พี่หลี่ก็ได้รับค่าบริการมากกว่าแสนหยวนด้วย

ในที่สุด ก็ได้ผลประโยชน์ตามสัดส่วน นี่แหละคือศิลปะการทำธุรกิจ!

หวังเย่ไม่ค่อยสนใจศิลปะการทำธุรกิจของพี่หลี่ ตอนนี้เขาแทบจะไม่สนใจแล้วว่าพี่หลี่จะสามารถหากำไรจากเขาได้มากน้อยแค่ไหน

เมื่อเงินทองและอัญมณีที่ได้จากการค้นหาบนดาวเคราะห์หมายเลข 1 มีมากขึ้น ความสำคัญของเงินตราก็ลดลงไปในสายตาของหวังเย่ โดยเฉพาะหลังจากเหตุการณ์กับลิงน้อย เขามองเห็นภาพใหญ่มากขึ้น

ไม่ว่าจะทำอะไร เป้าหมายของหวังเย่ก็จะชัดเจนเสมอ

เมื่อเข้าไปในศูนย์บริการ ก่อนที่พนักงานขายจะเดินมาหา หวังเย่ก็ไปยืนอยู่ในบริเวณแสดงรถยนต์

พนักงานขายที่มาสาย รีบเข้ามาแนะนำ "ท่านลูกค้า ยินดีต้อนรับสู่ศูนย์บริการรถเบนซ์ รถรุ่นที่ท่านเห็นอยู่นี้คือ S350 รุ่นพิเศษ มีเกียร์อัตโนมัติ 9 สปีด เครื่องยนต์ V6 เทอร์โบ ไม่ว่าจะเป็นแรงม้าหรือความสบายนั้น..."

แต่พนักงานขายยังไม่ทันจบคำพูด หวังเย่ก็ยกมือขึ้นหยุดเธอ

"ดูแล้วเหมือนผู้หญิง" หวังเย่ให้ความเห็นอย่างง่ายๆ

จริงๆ แล้ว S350 ก็ไม่ได้ดูแบบผู้หญิงเสียทีเดียว แต่เนื่องจากหวังเย่มีพื้นหลังเป็นทหาร เขาเคยเห็นรถยนต์ที่ติดตั้งปืนกลมาแล้ว จึงรู้สึกว่ารถรุ่นนี้ยังขาดอะไรไป

พนักงานขายไม่ได้รู้สึกท้อแท้ เพราะเธอสังเกตเห็นว่าแม้จะแต่งตัวธรรมดา แต่ท่าทางและความมั่นใจของหวังเย่บ่งบอกว่าเขาคือบุคคลที่ประสบความสำเร็จ และเป็นลูกค้าที่จริงจังกับการซื้อ ไม่เหมือนบางคนที่แต่งตัวหรูหรา แต่พอได้ยินราคาก็หาข้ออ้างหลีกเลี่ยง

"เชิญทางนี้ค่ะ คุณลูกค้า!"

พนักงานขายได้พาหวังเย่ไปยังโซนจัดแสดงอื่น ซึ่งมีรถสปอร์ตสวยงามหลายคันปรากฏขึ้นตรงหน้า

แต่ก่อนที่พนักงานขายจะเริ่มพูด หวังเย่ก็มีท่าทีดูถูกเล็กน้อย และตอบตรงว่า "พวกนี้ดูเหมือนจะสวยแต่ไม่มีประโยชน์ ผมต้องการรถที่ทั้งสวยทั้งแรง และถ้าเป็นไปได้ก็อยากให้มีความสามารถในการป้องกันตัวด้วย"

รถที่สามารถป้องกันตัวได้?

พนักงานขายฟังแล้วเกิดความงุนงง แต่เธอก็รีบกลับมาทำหน้าที่ได้อย่างมืออาชีพ

แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่ารถที่สามารถป้องกันตัวได้คืออะไร แต่เธอก็เข้าใจทันทีว่า หวังเย่ต้องการรถที่ทั้งสวย ทั้งแรง