Chapter 204 : ยามาโมโตะ เรียวมะหายสาบสูญ (1)
ดาบพิษเปิดใช้งาน ‘อัสนีวสโย’ เพื่อเพิ่มความเร็วในการเคลื่อนที่และตามติดมดมรกตที่กำลังบินหนีไปอย่างกระชั้นชิด
สิ่งที่น่าประหลาดใจสำหรับหลินเซวียนก็คือแม้จะทำถึงขั้นนี้แล้วอีกฝ่ายก็ยังรวดเร็วเข้าขั้นน่าฉงนอยู่ดี
“ต้องลองใช้สกิลตรวจสอบลองส่องดู”
หลินเซวียนควบคุมให้ดาบพิษโยนสกิลตรวจสอบขั้นสูงออกไปทำให้ทราบข้อมูลของมดที่กำลังบินหนีอยู่เบื้องหน้าในทันที
“ขอบเขตที่7เลเวล6 ค่าสถานะคือ....ความอดทน10 , พละกำลัง10 , พลังเวทย์300 , ความเร็ว650?”
“สกิลแรกคือ [บุตรแห่งผืนป่า] ที่เวลาอยู่ในพื้นที่ที่ปกคลุมไปด้วยป่าไม้จะเพิ่มความเร็วขึ้น20%”
“สกิลที่สองคือ [บุตรแห่งผืนฟ้า] ซึ่งจะเพิ่มความเร็วในการบินขึ้น25%อย่างถาวร”
“สกิลสุดท้ายคือ [การตกผลึกของต้นไม้บรรพกาล] เกรดทองดำ - เพิ่มความเร็วอีก15%!”
หลินเซวียนตกตะลึงยิ่งนัก
เชี่ย...เจ้านี่มันแม่แบบชั้นดีของราชันย์แดนลับเลยนี่หว่า
ถ้าเจ้ามดมรกตนี่รอดไปได้และเติบโตต่อไปมันคงกลายเป็นอสูรขอบเขตที่9ในอนาคตแน่ๆ
ยิ่งไปกว่านั้นสกิล [การตกผลึกของต้นไม้บรรพกาล] เองก็น่าจะเป็นสกิลที่เกิดมาจากสมบัติระดับตำนานที่ชิมาดะ ริวยะเอ่ยว่าอัดแน่นไปด้วยพลังชีวิต
“หนีไปเถอะแล้วมารอดูกันว่าแกจะหนีได้ซักกี่น้ำ!”
หลินเซวียนควบคุมร่างดาบพิษให้เร่งความเร็วขข้นไปอีก
ข้อได้เปรียบเดียวของเจ้ามดบินได้นี่ก็คือความเร็วของมัน สกิลบนร่างของมันแทบทั้งหมดล้วนเกี่ยวข้องกับความเร็วทั้งสิ้น
ข้อเสียของมันนั้นเห็นได้อย่างชัดเจนคือมันบอบบางประดุจกระดาษ
ค่าสถานะเกือบทั้งหมดเองก็ไปยัดรวมกันอยู่ที่ค่าความเร็วจนสิ้นและค่าความอดทนเองก็ต่ำจนน่าสังเวชมีเพียง10แต้มเท่านั้น!
พลังชีวิตที่ได้จากค่าความอดทน10แต้มนั้นน้อยจนน่าสมเพช ตราบใดที่ดาบพิษเข้าไปในระยะ10เมตรของเจ้ามดบินได้นั่นได้เขาก็สามารถใช้สกิลโจมตีมันได้จากระยะไกล!
คราแรกนั้นความเร็วในการบินของเจ้ามดนั่นค่อนข้างรวดเร็วมากแต่เมื่อปีกมันถูกใช้งานอย่างต่อเนื่องความเร็วกฌค่อยๆลดลง
ระยะห่างระหว่างดาบพิษและมันจึงค่อยๆหดแคบลงเหลือเพียง500เมตร 400เมตร 300เมตร...100เมตร 50เมตรและ30เมตร! จนกระทั่งเหลือเพียง10เมตร!
เมื่อถึงจุดนี้ฝ่ามือของดาบพิษก็พลันควบแน่นสายฟ้าออกมาก่อนจะเขวี้ยงมันเข้าใส่มดบินได้ตัวนั้น
ประกายสายฟ้าฟาดเข้าใส่มดมรกตอย่างแม่นยำและพลันก่อเกิดเป็นตรวนอัสนีเส้นใหญ่กักขังพันธนาการมันเอาไว้
มดบินได้ส่งเสียงกรีดร้องออกมาอย่างน่าสังเวชและปีกทั้งสองข้างของมันเองก็ถูกสายฟ้าเผาไหม้เป็นตอตะโก
ความเร็วของมันจึงลดลงอย่างมหาศาลเพราะเหตุนี้
เมื่อเห็นเช่นนี้ดาบพิษก็มีความสุขขึ้นมาเล็กน้อย เขารีบเดินเข้าไปคว้าร่างของมันขึ้นมาในทันที
“ในที่สุดก็จับแกได้แล้ว” หลินเซวียนยิ้มแต้
ในเวลานี้เองเขาที่ใช้สกิลตรวจจับขั้นสูงอยู่ตลอดพลันพบว่ามีใครบางคนกำลังมุ่งหน้าตรงเข้ามาหาเขาด้วยความเร็วสูงยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นเพื่อนเก่าเพื่อนแก่เสียด้วย
“ยามาโมโตะ เรียวมะ? ดูเหมือนจะมาคนเดียวซะด้วย”
หลินเซวียนขมวดคิ้ว
เจ้าหมอนี่คิดจะฆ่าเขางั้นหรอ?
ไม่ถึงสามนาทีต่อมาร่างของยามาโมโตะ เรียวมะก็ปรากฏตัวขึ้นราวกับลมพายุและจับจ้องมองมาที่ดาบพิษด้วยแววตาเย็นชา
ในเวลาเดียวกันเขาก็ยังสังเกตเห็นร่างของมดมรกตในมือของดาบพิษด้วยเช่นกัน
มดมรกตตัวนั้นเป็นเป็นสิ่งมีชีวิตดังนั้นจึงไม่อาจเก็บเข้าไปในอุปกรณ์เก็บของหรือมิติส่วนตัวได้
“มีแค่นายคนเดียวงั้นหรอ?” ดาบพิษถามขึ้น
ยามาโมโตะ เรียวมะแค่นเสียงเยาะ “คิดว่าฆ่าแกต้องใช้คนซักกี่คนล่ะ?”
หลังจากกล่าวจบเขาก็หยุดไปชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ส่งมดมรกตนั่นมาแล้วฉันจะเหลือซากศพสมบูรณ์ไว้ให้”
ดาบพิษหัวเราะคิกคัก
ในเมื่อไม่มีใครตามเจ้าหมอนี่มาแถมยังไม่มีคนอยู่รอบๆบริเวณนี้อีกถ้างั้นก็คงไม่มีใครรู้เรื่องราว
หลินเซวียนเดิมทีก็วางแผนว่าก่อนจะออกจากแดนต้นกกก็จะฆ่าเจ้าหมอนี่ทิ้งอยู่แล้ว
เช่นนั้นแล้วต่อให้ยามาโมโตะ ชินจิรู้เรื่องเข้าแล้วเกิดหัวร้อนขึ้นมาก็คงไม่อาจหาตัวเขาเจออยู่ดี
แต่ตอนนี้เมื่อไม่มีใครอยู่รอบๆพอดีถ้างั้นก็เป็นโอกาสอันดีที่จะลงมือ
ดาบพิษกระชากปีกที่ถูกเผาจนยับเยินของมดมรกตออกและเอาเชือกจากมิติส่วนตัวออกมามัดร่างของมันเอาไว้จนแน่นหนาก่อนจะโยนมันออกไปข้างๆ
ในเวลาเดียวกับที่มดมรกตถูกโยนลงบนพื้นยามาโมโตะ เรียวมะก็กระทืบเท้าลงบนพื้นอย่างรุนแรงและพุ่งเข้ามาราวกับกระทิงคลั่ง
ดาบทาชิตรงเอวของเขาถูกชักและเหวี่ยงออกมาอย่างรวดเร็ว!
อย่างไรก็ตามเขากลับไม่รู้สึกเลยว่าดาบของตัวเองฟันโดนสิ่งมีชีวิต
การโจมตีครั้งนี้พลาดเป้า!
ยามาโมโตะ เรียวมะเป็นนักสู้ที่มีประสบการณ์การต่อสู้อยู่ล้นเหลือ เมื่อเห็นว่าการฟันครั้งแรกพลาดเป้าเขาก็หยิบมีดสั้นออกมาจากเอวและแทงไปทางด้านหลังโดยไม่แม้แต่จะหันไปมอง!
เคร้ง!
อาวุธทั้งสองปะทะกันจนบังเกิดเสียงโลหะเสียดสี
แรงกระแทกมหาศาลผลักดันให้ร่างของยามาโมโตะ เรียวมะล่าถอยออกไปอย่างต่อเนื่องและข้อนิ้วบริเวณนิ้วโป้งเองก็ชาหนึบ
อย่างไรก็ตามดาบพิษกลับถอยออกไปเพียงสามก้าวเท่านั้น
“ไม่เลวๆสมแล้วที่เป็นถึงนักสู้เลื่องชื่อที่สุดของตระกูลยามาโมโตะอันโด่งดัง” ดาบพิษเอ่ยปากชม
สีหน้าของยามาโมโตะ เรียวมะมืดครึ้มลงเล็กน้อย
ด้วยระดับของเขาหากอยากจะรู้ว่าศัตรูแช็งแกร่งหรือเปล่าแค่ทดสอบกันที่การปะดาบครั้งแรกก็รู้แล้ว
หลังจากการโจมตีเมื่อครู่แล้วทั้งสองกระเด็นถอยออกไปนั้นตัวเขากลับล่าถอยออกมาไกลยิ่งกว่าดาบพิษ
นี่ก็หมายความว่าความแข็งแกร่งของเขาด้อยกว่าดาบพิษอยู่มากโข!
เรื่องนี้ทำให้เขาอดขมวดคิ้วมุ่นขึ้นมาไม่ได้
เป็นไปไม่ได้!
ค่าสถานะหลักของเขาคือค่าความแข็งแกร่งเชียวนะ ค่าความแข็งแกร่งของเขาสูงถึง287แต้มซึ่งก็เหนือกว่านักสู้ขอบเขตที่7เลเวล7ส่วนใหญ่เสียอีก!
ถ้างั้นเหตุใดความแข็งแกร่งของอีกฝ่ายถึงเหนือกว่าเขาล่ะ?
“อย่าพยายามคิดในสิ่งที่ไม่มีวันเข้าใจเลย” ดาบพิษหัวเราะเสียงเย็นก่อนจะกระทืบเท้าลงบนพื้นและพุ่งเข้าใส่อีกฝ่ายโดยไม่ให้ตั้งตัว
เมื่อย่นระยะเข้ามาเหลือเพียง10เมตรระยะเวลาคูลดาวน์ของสกิล [อัสนีวาโย] ก็สิ้นสุดลงพอดี
หลังจากเปิดใช้งานมันอีกครั้งความเร็วของเขาก็พุ่งทะยานและปรากฏตัวขึ้นที่เบื้องหน้าของยามาโมโตะ เรียวมะในชั่วพริบตาราวกับผีสาง
ดาบสั้นแหลมคมที่ปกคลุมไปด้วยพิษร้ายถูกจ้วงแทงเข้าใส่หัวใจของเขา!
ยามาโมโตะ เรียวมะผงะถอยไปครึ่งก้าวและพลันปรากฏโล่ขนาดเล็กขึ้นมาขวางหน้าเขาเอาไว้
“กำลังรอโล่นี่ของนายอยู่เลย” ดาบพิษแค่นเสียง
เขาใช้สกิลตรวจสอบขั้นสูงมองดูข้อมูลทั้งหมดของยามาโมโตะ เรียวมัมาแล้ว
ความสามารถของโล่นี่ป้องกันได้เพียงการโจมตีกายภาพและพิษเท่านั้น
เห็นได้ชัดเลยว่ายามาโมโตะ เรียวมะนั้นตัดสินจากวิธีการลงมือและคุณสมบัติในการลงมือสังหารของดาบพิษทำให้คิดไปว่าดาบพิษนั้นใช้การโจมตีกายภาพกับการโจมตีด้วยพิษเป็นหลัก
