บทที่ 92 งานเลี้ยงคฤหาสน์ม่วง
บทที่ 92 งานเลี้ยงคฤหาสน์ม่วง
"แล้วอีกอย่าง…"
เฉินเซียนเหอหยุดชั่วครู่แล้วพูดว่า "ข้าอยากพาเต้าชวนไปที่เมืองกวงอัน และสอนเขาไปพร้อมๆ กัน ถือว่าเป็นการฝึกฝนผู้สืบทอดธุรกิจอาวุธวิเศษของตระกูล"
เมื่อได้ยินเช่นนี้
เฉินเต้าเสวียนอดไม่ได้ที่จะมองไปที่ขมับของเฉินเซียนเหอที่ดูซีดเซียวลง เขารู้สึกคอแห้งผากเล็กน้อย
"ตกลง"
เฉินเต้าเสวียนพยักหน้า "ข้าจะไปบอกเต้าชวนให้"
"อืม"
เฉินเซียนเหอยิ้ม "ถ้าอย่างนั้นก็ไม่มีอะไรแล้ว เจ้าไปทำธุระของเจ้าเถอะ ข้ากลับก่อนล่ะ"
หลังจากพูดจบ
เฉินเซียนเหอก็บินไปที่ถ้ำบำเพ็ญเพียรของเขา ในเทือกเขาทองแดงคนเดียว
มองดูร่างของเฉินเซียนเหอที่หายไปจากสายตา เฉินเต้าเสวียนก็มองเห็นเป็นภาพเบลอ
ณ เวลานี้
เขาเพิ่งตระหนักได้ว่า อาสิบสามชรามากแล้วจริงๆ
เฉินเต้าเสวียนพยายามอย่างเต็มที่ ที่จะยึดชีวิตของอาสิบสามที่ค่อยๆ เลือนหายไป แต่เขากลับพบว่า เขาทำอะไรไม่ได้เลย…
ไม่ใช่ว่าไม่มีสมบัติล้ำค่า ที่สามารถเพิ่มอายุขัยได้ในทะเลหมื่นดวงดาว
แต่สมบัติล้ำค่าแบบนั้น ไม่ต้องพูดถึงว่าไม่มีใครขาย
แม้ว่าจะมีคนขาย แต่มันก็ไม่ใช่สิ่งที่ตระกูลเฉินจะหาได้ในตอนนี้
"จริงสิ งานประมูลของตระกูลโจว!"
เฉินเต้าเสวียนนึกอะไรบางอย่างออก เขากำหมัดแน่น
เขาจำได้ว่า ดูเหมือนว่าจะมีผลแดงชาดพันปี ที่สามารถเพิ่มอายุขัยของผู้ฝึกตนได้สามสิบปี ในการประมูลของตระกูลโจวครั้งนี้
เขาแค่ไม่รู้ว่า ตระกูลเฉินจะสามารถจ่ายราคาผลแดงชาดนี้ได้หรือไม่?
เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ เฉินเต้าเสวียนก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ
เขารู้ดีว่า แม้เฉินเซียนเหอจะใช้สมบัติล้ำค่าที่ยืดอายุขัยได้ แต่มันก็เป็นเพียงการชะลอความตายเท่านั้น
เลือดและลมปราณของเฉินเซียนเหอเหือดแห้งไปนานแล้ว และไม่ใช่สิ่งที่สมบัติล้ำค่าหนึ่งชิ้นจะชดเชยได้
นั่นหมายความว่า เฉินเซียนเหอไม่มีหนทางบรรลุขอบเขตสร้างรากฐานได้อีกต่อไป!
อย่างน้อยเท่าที่เฉินเต้าเสวียนรู้ มันไม่มีทางที่ผู้ฝึกตนที่สูญเสียเลือดและลมปราณ จะประสบความสำเร็จในการบรรลุขอบเขตสร้างรากฐานได้
น่าเสียดาย หากการผงาดขึ้นของตระกูลเฉินเกิดขึ้นเร็วกว่านี้ห้าสิบปี เฉินเซียนเหอย่อมสามารถบรรลุขอบเขตสร้างรากฐานได้อย่างแน่นอน
มีผู้ฝึกตนที่มีรากจิตวิญญาณระดับล่างจำนวนมาก ที่ประสบความสำเร็จในการบรรลุขอบเขตสร้างรากฐาน
การที่รากจิตวิญญาณย่ำแย่ มันหมายถึงเรื่องความเร็วในการบำเพ็ญเพียรช้าเท่านั้น แต่ความเร็วในการบำเพ็ญเพียร มันสามารถชดเชยได้ด้วยปัจจัยภายนอก
ตัวอย่างเช่น โอสถเสริมพลังปราณ ไข่มุกจิตวิญญาณวารี และสมบัติล้ำค่าเสริมอื่นๆ พวกมันสามารถชดเชยปัญหาเรื่องรากจิตวิญญาณที่แย่ของผู้ฝึกตนได้
ดังนั้น สำหรับผู้คนส่วนใหญ่ รากจิตวิญญาณเป็นเพียงเงื่อนไขหนึ่งในการพิจารณาว่า พวกเขาจะฝึกฝนต้นกล้าเซียนเหล่านี้หรือไม่? แต่มันไม่ใช่เงื่อนไขเดียว และไม่ใช่เงื่อนไขที่สำคัญที่สุด
เพราะรากจิตวิญญาณที่ไม่เพียงพอนั้น มันสามารถชดเชยได้ด้วยทรัพยากรบ่มเพาะ
แต่พรสวรรค์อื่นๆ เช่นอุปนิสัยและความเข้าใจนั้น ยากที่จะชดเชยด้วยปัจจัยภายนอก
ดังนั้น นิกายใหญ่ๆ อย่างนิกายกระบี่เฉียนหยวนหรือตระกูลใหญ่ๆ นอกจากจะให้ความสำคัญกับคุณสมบัติรากจิตวิญญาณของศิษย์แล้ว พวกเขายังใช้วิธีการต่างๆ ในการทดสอบและฝึกฝนอุปนิสัยของศิษย์อีกด้วย
หากเฉินเซียนเหออายุน้อยกว่านี้สักยี่สิบหรือสามสิบปี เขาสามารถใช้ทรัพยากรเพื่อยกระดับขอบเขตบำเพ็ญเพียรของเขาไปสู่ขอบเขตสร้างรากฐานหรือสูงกว่านั้นได้
อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เลือดและลมปราณของเฉินเซียนเหอเหือดแห้งไปหมดแล้ว ไม่ต้องพูดถึงสมบัติล้ำค่า แม้แต่การเชิญหยวนอิงเจิ้นจวิน(ทารกวิญญาณเทวะ) มา พวกเขาก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้ สิ่งที่ทำได้มากที่สุดคือ… ยืดอายุขัยออกไปได้เพียงเท่านั้น
…..
ในพริบตา ครึ่งปีก็ผ่านไป
ทะเลทิศตะวันตกเฉียงใต้ของทะเลหมื่นดวงดาว
เรือฟ้าครามของตระกูลเฉินแล่นไปบนผิวน้ำทะเลสีคราม เฉินเต้าเสวียนสวมชุดนักพรตเต๋าสีน้ำเงิน ผมของเขามัดเป็นมวย ใบหน้าที่หล่อเหลาและผอมเพรียวของเขามองไปที่เกาะขนาดมหึมาที่ปรากฏขึ้นในระยะไกล
เกาะแห่งนี้มีชื่อว่าเกาะจินอู่(อีกาทองคำ)
เป็นเพราะเมื่อมองลงมาจากท้องฟ้า เกาะแห่งนี้ดูเหมือนกับอีกาที่ตกลงบนผิวน้ำทะเล
เกาะจินอู่เป็นที่ตั้งของตระกูลหยาง ตระกูลที่ใหญ่เป็นอันดับสองแห่งเมืองกวงอัน
ตระกูลหยางตั้งอยู่ในเมืองหลิงหยวน เมื่อเทียบกับเมืองกวงอัน ชื่อเสียงของเมืองหลิงหยวนนั้นด้อยกว่ามาก โดยทั่วไปแล้ว ยกเว้นศิษย์ตระกูลบางคน แทบจะไม่มีผู้ฝึกตนอิสระคนใดเคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน
ซึ่งแตกต่างจากเมืองกวงอันบนเกาะหลิงเป่ยอย่างสิ้นเชิง ซึ่งไม่เพียงแต่เป็นที่รู้จักในทะเลหมื่นดวงดาวเท่านั้น แม้แต่ในแคว้นชางโจว เมืองเซียนกวงอันก็เป็นเมืองเซียนที่มีชื่อเสียงมาก
ชื่อเสียงของเมืองเซียนกวงอันนั้น แยกไม่ออกจากความแข็งแกร่งของตระกูลโจว!
อย่างที่ทราบกันดีว่า แคว้นชางโจวประสบภัยพิบัติหลายครั้ง ทำให้ผู้ฝึกตนระดับสูงในแคว้นลดน้อยลง
จนถึงขณะนี้ เหลือเพียงบรรพบุรุษของตระกูลเย่เพียงคนเดียว ที่เป็นผู้ฝึกตนขอบเขตแก่นทองคำ และเขายังเป็นเพียงผู้ฝึกตนขอบเขตแก่นทองคำขั้นต้นเท่านั้น
เมื่อมองจากมุมมองนี้ ความแข็งแกร่งโดยรวมของตระกูลโจวนั้น ด้อยกว่าตระกูลเย่เพียงเล็กน้อย
ในแคว้นชางโจวทั้งหมด มีตระกูลเพียงไม่กี่ตระกูลที่สามารถเทียบได้กับตระกูลโจว
บรรพบุรุษของตระกูลโจว เขาบรรลุขอบเขตคฤหาสน์ม่วงขั้นปลาย และกำลังจะทะลวงขอบเขตแก่นทองคำในไม่ช้า
แถมยังมีอัจฉริยะของตระกูลโจวอย่างโจวมู่ไป๋อีก เขาคือบุคคลในรายชื่ออัจฉริยะจือฝู(คฤหาสน์ม่วง)
อย่างที่ทราบกันดีว่า ผู้ฝึกตนที่สามารถติดอันดับรายชื่อรายชื่ออัจฉริยะจือฝู ตราบใดที่พวกเขาไม่ตกตายกลางคัน พวกเขาก็เกือบจะกลายเป็นจินตันเจิ้นเหริน(อริยะแก่นทองคำ) อย่างแน่นอน
จากอายุและพรสวรรค์ของโจวมู่ไป๋ โอกาสที่เขาจะทะลวงขอบเขตแก่นทองคำนั้น สูงกว่าบรรพบุรุษของตระกูลโจวเสียอีก
เมื่อมองจากมุมมองนี้
เป็นที่เข้าใจได้ว่า ทำไมผู้ฝึกตนตระกูลโจวถึงหยิ่งผยองในเมืองกวงอัน เพราะนี่คือความมั่นใจที่เกิดจากความแข็งแกร่งของตระกูล!
หรือพูดให้ถูก มันคือความมั่นใจที่โจวมู่ไป๋มอบให้!
ไม่ว่าจะเป็นบรรพบุรุษของตระกูลโจวที่เกือบจะถึงขอบเขตแก่นทองคำ หรือโจวมู่ไป๋ที่จะกลายเป็นจินตันเจิ้นเหรินในอนาคต ตระกูลโจวสามารถแทนที่ตระกูลเย่ที่อยู่ในตำแหน่งที่น่าอับอาย และกลายเป็นตระกูลอันดับหนึ่งในแคว้นชางโจวได้ในทันที
เมื่อถึงเวลานั้น
ขอบเขตอิทธิพลของตระกูลโจวจะขยายออกไปมากกว่านี้… อีกสิบเท่า!
ผลประโยชน์ที่ได้รับนั้น เราไม่สามารถคำนวณเป็นตัวเลขได้…
ในตอนนี้ เเรือฟ้าครามได้เทียบท่าที่ท่าเรือเกาะจินอู่แล้ว
เฉินเต้าเสวียนพบว่ามีเรือจำนวนมากจอดอยู่ที่ท่าเรือ
บนท้องฟ้า
เขายังเห็นแสงของผู้ฝึกตนขอบเขตสร้างรากฐาน ที่บินผ่านไปมาอย่างต่อเนื่อง
หกเดือนผ่านไป
ขอบเขตบ่มเพาะของเฉินเต้าเสวียนก็ก้าวหน้าขึ้นมากเช่นกัน โดยเขามาถึงขอบเขตหลอมรวมพลังปราณขั้นแปดแล้ว และอยู่ห่างจากขอบเขตหลอมรวมพลังปราณขั้นเก้าเพียงก้าวเดียว
จนถึงตอนนี้ เฉินเต้าเสวียนยังไม่อยากจะเชื่อเลย
เขาเลื่อนระดับจากขอบเขตหลอมรวมพลังปราณขั้นสาม เป็นขอบเขตหลอมรวมพลังปราณขั้นแปด ในเวลาเพียงสองปี!
เฉลี่ยแล้ว เขาเลื่อนระดับสองขั้นครึ่งต่อปี!
ความเร็วนี้ ไม่ด้อยไปกว่าโจวมู่ไป๋ในตอนนั้นเลย…
เขายังสงสัยว่า หากเขายังมีเงื่อนเงื่อนไขในการบำเพ็ญเพียรเหมือนอย่างเช่นในปัจจุบัน เขาอาจจะทำลายสถิติการบ่มเพาะขอบเขตสร้างรากฐานของโจวมู่ไป๋ก็เป็นได้
จนกระทั่งเรือฟ้าครามหยุดสนิท
เฉินเต้าเสวียนก็กระโดดขึ้นไปในอากาศ และบินไปที่ท่าเรือ
ณ ท่าเรือ
มีผู้ฝึกตนขอบเขตหลอมรวมพลังปราณจำนวนมากเช่นเดียวกับเฉินเต้าเสวียน พวกเขาส่วนใหญ่เป็นศิษย์ตระกูลขอบเขตหลอมรวมพลังปราณ และมีผู้ฝึกตนอิสระเพียงส่วนน้อยเท่านั้น
เห็นได้ชัดว่า
ผู้ฝึกตนอิสระเหล่านี้ที่ได้รับเชิญจากตระกูลหยาง พวกเขาต่างก็มีความสามารถพิเศษ
เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะเป็นคนที่ไร้ประโยชน์ นอกเหนือจากขอบเขตบ่มเพาะ
ขอบเขตหลอมรวมพลังปราณขั้นแปดของเฉินเต้าเสวียนนั้น ไม่เด่นนักในฝูงชน
ผู้ฝึกตนเหล่านี้ ที่สามารถเป็นตัวแทนของตระกูลขอบเขตหลอมรวมพลังปราณในการเข้าร่วมงานเลี้ยงคฤหาสน์ม่วง โดยทั่วไปแล้ว พวกเขาเป็นผู้นำตระกูลที่นำศิษย์รุ่นเยาว์ที่โดดเด่นที่สุดของตระกูลมาด้วย
คนที่อยู่คนเดียวอย่างเฉินเต้าเสวียนนั้น หาได้ยากในฝูงชน
ดังนั้นเขาจึงดึงดูดความสนใจของบางคน
"สหายเต๋า ขอคารวะ"
ขณะที่เขากำลังมองไปรอบๆ
ผู้ฝึกตนวัยกลางคนร่างท้วมและดูเป็นมิตรคนหนึ่งเห็นเฉินเต้าเสวียน ดวงตาของเขาเป็นประกาย เขาก้าวไปข้างหน้าและโค้งคำนับให้เฉินเต้าเสวียน "ข้าคือผู้ฝึกตนจากตระกูลจางแห่งเกาะหลิงหู ขอถามว่าท่านคือสหายเต๋าจากตระกูลเฉินแห่งเกาะซวงหูใช่หรือไม่?"
เมื่อได้ยินคำทักทายนี้ ก็มีเสียงกระซิบกระซาบดังขึ้นในฝูงชน
"ผู้ฝึกตนตระกูลเฉิน?"
"ตระกูลเฉินไหน?"
"ตระกูลเฉินที่ขายอาวุธวิเศษในตลาดนัดผู้ฝึกตนอิสระของเมืองกวงอันไง"
"เป็นตระกูลเฉินนั้นหรือ? ได้ยินมาว่าพวกเขามีความสัมพันธ์กับตระกูลโจว ข้าไม่รู้ว่าจริงหรือไม่!?"
"มันต้องเป็นข่าวลือแน่อยู่แล้ว ตระกูลโจวจะไปอุปถัมภ์ตระกูลขอบเขตหลอมรวมพลังปราณได้อย่างไร ใช่ไหม?"
"..."
เมื่อได้ยินคำทักทายนี้
เฉินเต้าเสวียนหยุดเดิน แล้วมองไปที่อีกฝ่าย "โอ้? สหายเต๋าจำข้าได้งั้นหรือ?"
เมื่อเห็นเฉินเต้าเสวียนตอบ ผู้ฝึกตนอ้วนก็ยิ้มจนแก้มปริ
"ตอนที่ข้าไปที่ร้านกระบี่หงอินเพื่อซื้อกระบี่บิน ข้าโชคดีที่ได้พบกับสหายเต๋า"
"อ้อ… ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง"
เฉินเต้าเสวียนยิ้มและเชิญ "ถ้าเช่นนั้น ทำไมเราไม่ไปด้วยกันล่ะ"
"ข้ายินดียิ่ง!"
ผู้ฝึกตนอ้วนตื่นเต้นมากเมื่อได้ยินเช่นนี้
ตระกูลเฉินคือตระกูลช่างหลอมอาวุธที่ได้รับความนิยมอย่างมากในเมืองกวงอัน ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา
แม้แต่ตระกูลขอบเขตสร้างรากฐานก็ยังพยายามที่จะผูกมิตรกับพวกเขา โดยหวังว่าจะได้รับอาวุธวิเศษที่หลอมสร้างโดยตระกูลเฉินก่อนผู้อื่น…
