บทที่ 548 : ประเภทภารกิจ : พิชิต (6)
[แฟนเพจBamแปลNiyay:ลงแบบราคาถูกโคตรในmy-novel(ลงช้ากว่าThai-novel100ตอน)กับthai-novelเท่านั้น หากอ่านที่อื่นนอกจากสองเว็บนี้คือไม่ใช่ผมนะ ถ้าเจอคนอ่านก็อปดันเยอะกว่าก็ท้อเป็นนะครับ]
[ถ้าอ่านฟรีแบบเถื่อนไม่ว่าจะได้มายังไงนั้น ผมไม่ว่าเลยครับ และต่อให้ไม่มีคนอ่าน ผมก็ยังจะแปลต่อจนจบด้วย แต่ถ้าจะจ่ายเงินให้เว็บหรือคนที่copyไปขายอีกที คุณโคตรแย่เลยครับ]
[หลังแปลจบจะมีการแก้คำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้น ดังนั้นถ้าคุณอ่านแบบเถื่อน ก็เชิญเลยครับ เพราะมันไม่มีอัพเดทให้หรอก]
บทที่ 548 : ประเภทภารกิจ : พิชิต (6)
ฉันเบิกตากว้างและมองไปข้างหน้า
เจ้าชายทรงที่เอนหลังบนบัลลังก์และเอามือเท้าคางมองมาที่ฉัน
ดวงตาของเราประสานกัน
<มันไม่ตลกไปหน่อยเหรอ?>
เจ้าชายก็เปิดปากของเขาเอ่ยขึ้นมา
เสียงของเขาดังชัดเจนราวกับว่าเขากำลังกระซิบอยู่ข้างๆหูฉัน
<พวกนั้นกำลังทำแบบนี้เพียงเพื่อมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกสองสามทศวรรษ แม้ว่าเราจะพยายามป้องกันการทำลายล้างนี้ไว้ แต่สุดท้ายจุดจบก็ยังต้องจบลงในหลุมศพ มันก็เหมือนกันกับที่เผ่าพันธุ์มนุษย์จะหายไปสักวันหนึ่ง>
“...”
<ฉันเสียเวลาไปกับเรื่องไร้สาระ ฉันลุกขึ้นสู้ด้วยความหงุดหงิด น้ำตาไหลและร่างกาบบอบช้ำ มีแผลไม่กี่รู้กี่แผล เลือดไหลออกมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว >
เจ้าชายยิ้มเบาๆ
<น้องสาวที่รักของฉัน>
"……ท่านพี่"
<พี่จะมอบชีวิตที่เหลือให้น้องอย่างเต็มใจ>
เจ้าชายก็พูดต่อไปเรื่อยๆ
<ไม่จำเป็นต้องต่อสู้อีกต่อไปแล้ว น้องเป็นเด็กน่ารักมาตลอดไม่ใช่เหรอ?>
ในคำพูดของเจ้าชายนั้น
มือของเฟรียซิสสั่นไหวอย่างเห็นได้ชัด
“ท่านพีี่…ท่านพี่ไม่ได้ต่อสู้เพื่อจักรวรรดิและประชาชนงั้นเหรอ?”
<พี่….พี่เคยคิดอย่างนั้น>
“นั้นมันหมายถึงอะไร?”
<ฉันคิดว่าฉันกำลังต่อสู้เพื่อจุดประสงค์ที่ยิ่งใหญ่กว่านั้นสำหรับทาวน์เนีย เพื่อจักรพรรดิ์องค์ก่อน ฉันแค่คิดว่าฉันกำลังต่อสู้เพื่อประชาชนที่เข้าตาจน อย่างไรก็ตาม…ความคิดนั่นเป็นความผิดพลาด เผ่าพันธุ์มนุษย์ไม่ได้สูงส่งขนาดนั้น ฉันโดนล้างสมอง>
“....”
<จริงๆ แล้วนั้นจักรวรรดิไม่ได้มีความสำคัญอะไรเลย สำหรับทุกสิ่งทุกอย่างไม่มีอะไรเลย แม้ว่าจะมีคนเป็นสิบล้านคน แต่ฉันจะภักดีกับสิ่งที่ฉันไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาได้อย่างไรจริงไหม?>
เฟรียซิสกำหมัดของเธอแน่น
<นักบุญ ราชาสัตว์ร้าย และแม้แต่ผู้นำของสี่ตระกูลหลัก พวกเขาเองก็ต่างทำเพื่อความมั่งคั่งและอำนาจของตนเองทั้งนั้น ส่วนฉันมีเป้าหมายเพียงเป้าหมายเดียว นั้นมันก็เหมือนกันแม้ว่าฉันจะเกิดใหม่ก็ตาม บางทีถ้าฉันไม่มีพลังพิเศษ พวกเขาคงไม่ทนก้มหน้ารับใช้ฉันหรอก>
ไม่มีคำพูดใดออกมาจากปากของเขาอีก
เจ้าชายยิ้มแล้วหลับตาลง
"ท่านพี่…"
และร่างของคริสตัสส่วนใหญ่ได้หลุดออกมา
“เอาล่ะ……ฉันเข้าใจทั้งหมดแล้ว”
ฉันกางปีกของฉันออกมา
ในเวลาเดียวกัน เขาก็ยื่นมือซ้ายออกมาเช่นกัน
สายฟ้าสีแดงเข้มแผ่กระจายออกไปและพันธนาการกับสัตว์ประหลาดในอากาศ
เมื่อฉันจับตัวมัน มันก็ถูกอัดแน่นเป็นจนกระดูกและเนื้อแหลกเป็นชิ้นเละๆแล้วล้มลงกับพื้น
และในที่สุดเท้าของเจ้านั้นก็โผล่ออกมาจากหลุม
มันมีขนาดเพียงประมาณ 50 เมตร ร่างใหญ่ๆที่สีดำสนิทที่ชวนให้นึกถึงอาคารขนาดใหญ่ที่เริ่มตกลงมาอย่างช้าๆ
ฉันบินขึ้นไปโดยจับไบฟรอตให้แน่น
คร๊ากกกกกกกกกกกกกกก
หนวดหลายสิบเส้นยื่นออกมาจากผิวหนังของมัน
ฉันขยับมือขวาเบาๆและใบมีดของไบฟรอตก็ตัดหนวดนั้นออกไปจนหมดที่เพื่อเคลียร์เส้นทาง
"ไป!"
เฟรียซิสยกดาบของเธอขึ้นแล้วชี้ออกไปด้านหน้า
ดาบสีทองนั้นฟาดเข้าที่ระหว่างดวงตาของเจ้ายักษ์นั้น
ดาบแห่งห้วงมิติทะลุผิวหนังของมันเหมือนแทงเข้ากับเต้าหู้โดยมันไม่สามารถต้านทานได้
และเมื่อฉันขยับเท้าของฉันเบาๆ
ความเร็วก็เพิ่มขึ้นอย่างกะทันหันในทันที
ฉันโจมตีเจ้านั้นด้วยความรวดเร็ว
[ดูรูรุง!]
['คริสตัลแห่งความโกลาหล' กลับไปที่ขอบเขตของเขาแล้ว!]
แค่การโจมตีครั้งเดียว
บอสสัตว์ประหลาดเลเวล 300 หายไปในทันที
อนุภาคแสงสว่างมากมายนับก็กระจายออกไปรอบๆท้องฟ้า
การหลอกลวงก็คือการหลอกลวง
ในเนลม์ไฮมฟ์ ฉันต้องรับมือกับความยากทุกรูปแบบเพื่อเอาชนะมัน
'มันได้ผล'
ฉันมองไปด้านข้าง
เศษชิ้นส่วนที่ควรจะตกลงมานั้นกลายเป็นผงและหายไป
สัตว์ประหลาดที่กำลังต่อสู้กับฮีโร่บนพื้นก็หยุดชะงักไปเช่นกัน พวกมันทั้งหมดกลายเป็นของเหลวข้นๆและไหลไปตามท่อระบายน้ำบนถนน
“มัน…มันจบแล้วใช่ไหม?”
“เราหยุดการบุกรุกครั้งแรกไว้ได้”
หลุมยังไม่ได้ปิดสนิทแต่คงอีกสักพักกว่าจะมีการโจมตีอักครั้ง
ฉันกระพือปีกแล้วร่อนลงไปด้านล่าง
ไม่นานฉันเหยียบลงไปบนแปลงดอกไม้
เฟรียซิสสะดุดและล้มลงกับพื้น
"ฮาน!"
เจนน่ารีบวิ่งเข้ามาหาฉันทันที
ดูเหมือนว่าเธอเพิ่งผ่านการต่อสู้ที่ดุเดือดมา เกราะหนังชุ่มไปด้วยเลือดและฝุ่นเกรอะกรัง
เวคิสเองก็กำลังวิ่งเข้ามา และยืนอยู่ข้างหลังเจนน่า
ฉันหยิบยาฟื้นฟูขึ้นมาแล้วดื่มมันทันที
อึก อึก อึก
ฉันมองไปรอบๆเมืองหลวง
ฉันไม่รู้ว่าเปลวไฟเริ่มขึ้นลุกไหม้ตั้งแต่เมื่อไร แต่ถนนด้านนอกพระราชวังกลายเป็นนรกที่ลุกเป็นไฟ
เหล่าฮีโร่กำลังเดินทางกลับไปยังพระราชวังของจักรวรรดิเพื่อช่วยเหลือผู้บาดเจ็บ
<ฮึ่ม ยังอ่อนแอเช่นเคย>
ชายหนุ่มสวมชุดเกราะสีดำเดินออกไปด้านหน้า
ฮาลเจียน ซีราออส
<เจ้าสารเลวจอมหยิ่งผยองนี้มัน……>
หญิงสาวผมแดงคำรามเสียงลอดไรฟัน
นั้นคือสเตนเบิร์ก การต่อสู้ระหว่างคนทั้งสองดูเหมือนจะสงบลงแล้ว
ฮาลเจียนเล็งหอกไปที่เจ้าชาย
“มันอาจต้องใช้เวลาสักระยะหนึ่งจนกว่าการปรากฎตัวครั้งถัดไปจะเริ่มขึ้น แน่นอนว่ากระหม่อมสามารถฆ่าฝ่าบาทได้อย่างง่ายดาย”
“....”
เจ้าชายยังคงเอามือคางและฟังเงียบๆ
<ฮาน มันเป็นเรื่องยากสำหรับฉันที่จะเข้าไปยุ่งมากกว่านี้เนื่องจากมีข้อจำกัดอย่างหลาย นายสามารถป้องกันไม่ให้ทั้งสองสายพันธุ์โบราณเข้ามาแทรนกแทรงได้ แต่นายจะต้องจัดการกับพวกนั้นด้วยตัวเอง>
"ฉันเข้าใจ"
ชั้นที่ 80
มันจะไม่สิ้นลงสุดตราบเท่าที่ชายคนนั้นยังมีชีวิตอยู่
ฉันดึงไบฟรอสออกมา
<เตรียมตัวให้พร้อมกับการโจมตีซะ>
เหล่าฮีโร่ที่รวมตัวกันในปราสาทจักรพรรดิต่างเล็งอาวุธไปที่เจ้าชาย
เจ้าชายยิ้มและพึมพำ
"อย่างที่คาดไว้ เขาปิดกั้นมันไว้ได้”
“เขาทำมันได้เหรอ? ไม่นะ!!!!”
สเตนเบิร์กขมวดคิ้วเข้าหากับแน่น
จากนั้นเธอก็เข้าไปหาเจ้าชายด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“ทำไมถึงยังนิ่งแํยล่ะ? สิ่งต่างๆจะเปลี่ยนไปถ้าฝ่าบาทก้าวออกไปข้างหน้าเช่นเคย! อยากจะลองทำแบบเดิมไหม?”
"น่าผิดหวังจริงๆ"
เด็กชายผมแดงเอ่ยขึ้นมา
นั้นนคือรันเทีย
“เจ้าชายพรีออส….ฝ่าบาทกำลังวางแผนที่จะผิดสัญญากับเราใช่ไหม? เราได้ให้ฝ่าบาทยืมพลังของเราเพื่อที่จะทำลายวงจรนี้ การกระทำนี้มันมันขัดกับสัญญาของเรา”
“สัญญา….”
“ฝ่าบาทสัญญาว่าจะปลดปล่อยเราไม่ใช่รึไง? อย่างไรก็ตาม พฤติกรรมที่เพิ่งแสดงมาของฝ่าบาทไม่สอดคล้องกับเป้าหมายของเรา”
“นี้ยังมีโอกาสอยู่! ถ้าไม่อยากตายก็ลงมือทำมันซะสิ! เราจะใช้ความแข็งแกร่งของเราอีกครั้ง คราวนี้เราจะทำให้มันถึงจุดสิ้นสุด..…!
ฉึก!!!
"อ้ะ?"
สเตนเบิร์กกระพริบตาถี่ๆ
มือขวาที่มีผ้าพันแผลพันอยู่นั้นกำลังเจาะเข้าไปที่หน้าอกของเธอ
ซวก!!!
เมื่อเจ้าชายดึงมือออกมา หัวใจที่กำลังเต้นก็หลุดออกมาจากร่าง
"อะไร…กัน?"
ตู้ม!
เจ้าชายคว้าหัวใจของเธอออกมาและระเบิดมันทันที
ร่างของสเตนเบิร์กล้มลงด้านข้าง
"ฝ่ายาททำอะไรลงไป…?!!!"
รันเทียรีบถอยกลับไปด้านหลัง
มือของเจ้าชายขยับเล็กน้อย
และจากนั้น
โผล้ะ!!!
มีเสียงที่เหมือนประทัดดังขึ้น
และร่างของรันเทียที่สูญเสียศีรษะก็ล้มลงอยู่ข้างๆสเตนเบิร์ก
เจ้าชายสะบัดมือที่เปื้อนเลือดออกด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย
“นี่คือการปลดปล่อย…”