ชุมชนเล่ยเฉิง! เจ้าของร้านวัสดุอุปกรณ์การช่าง (อ่านฟรี 25/08/2567)

“ช้ามาก! นี่เลทมาห้าสิบนาทีแล้วนะ! ลูกค้าโทรมาด่าฉันแล้วเนี่ย!” ชายร่างอ้วนผู้หนึ่งยืนชี้หน้าพนักงานส่งของที่เพิ่งจะมาถึง พนักงานคนนั้นก็ได้แต่ก้มหัวขอโทษเพราะเขาผิดจริง ๆ

“ขอโทษด้วยครับ ผมจะอธิบายให้ลูกค้าของคุณฟังเอง ต้องขอโทษจริง ๆ นะครับ” เย่เซวียนกล่าวออกมาอีกครั้งด้วยความสำนึกผิด

“คราวหลังไม่ต้องเสนอหน้าอยากเป็นฮีโร่แบบนั้นหรอกนะ! โทรเรียกรถโรงบาลแล้วก็ออกมาได้แล้ว” ชายร่างอ้วนยังคงโกรธอยู่เล็กน้อย แต่เขาก็เริ่มมีน้ำเสียงอ่อนลงเมื่อเห็นท่าทางสำนึกผิดของอีกฝ่าย

ถึงยังไงอีกฝ่ายก็มีเหตุผลที่สมควร จะไปต่อว่าชายหนุ่มอย่างเดียวก็ไม่ได้

‘พี่ชาย พี่ช่วยคนเจ็บมาไม่ใช่เหรอ ทำไมเขาต้องด่าพี่ด้วยล่ะ ?’ เด็กน้อยที่ลอยตัวตามมาด้วยตลอดเวลาถามออกมา เขาพบว่าเขาสามารถลอยได้หลังจากที่ตามชายหนุ่มอยู่สักพัก ตั้งแต่นั้นมาเด็กน้อยก็ลอยตัวไม่ยอมหยุด

‘มันก็ใช่ แต่ว่าพี่ชายก็ทำผิดในเรื่องหน้าที่การทำงานจริง ๆ’ เย่เซวียนตอบกลับไปในใจ

เขาพบว่าตัวเขาสามารถสื่อสารกับอีกฝ่ายได้ขอเพียงส่งเสียงในใจแล้วคิดว่าจะให้อีกฝ่ายได้ยินก็เท่านั้น ซึ่งนั่นก็รวมถึงการสื่อสารกับวิญญาณตนอื่น ๆ ด้วย ก่อนหน้านี้เขาลองทักทายวิญญาณผู้ชายตนหนึ่งที่แขนขาดไปหนึ่งขาด มันเลยทำให้อีกฝ่ายวิ่งไล่เขามาด้วยท่าทางน่ากลัวจนเขาเผลอเตะอีกฝ่ายจนกระเด็นออกไป จนตอนนี้เขาก็ยังรู้สึกผิดอยู่นิดหน่อยอยู่เลย

‘แต่ต่อให้พี่ต้องเลือกอีกครั้ง พี่ก็จะเลือกช่วยชายชราคนนั้นเหมือนเดิมนั่นแหละ’ เย่เซวียนตอบเด็กน้อยกลับไป

แม้ว่ามันจะผิดต่อหน้าที่การงานของเขาก็จริง แต่เขาก็ไม่คิดว่าสิ่งที่เขาทำลงไปมันผิดสักนิด ต่อให้ย้อนเวลากลับไปได้เขาก็เลือกที่จะทำเช่นเดิมอยู่ดี

“ครับ.. ผมขอตัวรีบไปส่งของให้ก่อนนะครับ” เย่เซวียนตอบกลับไปก่อนที่ทั้งสองจะพูดคุยกันอีกเล็กน้อยแล้วแยกย้ายกันไป

ชายหนุ่มขี่รถนำพัสดุที่ได้รับมาไปยังตำแหน่งที่ระบุไว้ในแอปพลิเคชั่นของทางเหม่ยฟาส ใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงเขาก็มาถึงชุมชนขนาดกลางแห่งหนึ่ง เป้าหมายของเขาอยู่ที่ร้านขายอุปกรณ์การช่างในชุมชนแห่งนี้

ไม่รู้ว่าเป็นความบังเอิญหรือโชคชะตาดลใจ เพราะชุมชนแห่งนี้ชื่อว่าชุมชนเล่ยเฉิงซึ่งเป็นชุมชนที่เย่เซวียนต้องได้รับจากหลี่เจิ้งในอีกไม่กี่วันนี้พอดี

“อ๋อ! ที่นี่เองสินะ เดี๋ยวไปส่งของก่อนแล้วค่อยวนดูรอบ ๆ สักหน่อยก็แล้วกัน” เย่เซวียนกล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น ถึงยังไงอีกไม่กี่วันที่นี่ก็จะเป็นของเขาแล้ว

ถ้าเขาไม่ทำการสำรวจไว้สักหน่อยก็คงจะจัดการชุมชนแห่งนี้ให้มันดีขึ้นไม่ได้ ดังนั้นต้องตั้งใจเสียหน่อยแล้ว!

หรือจะเปิดร้านข้าวมันไก่สูตรเถ้าแก่ที่นี่สักสาขาดีนะ ?

“อยู่ตรงนั้นนี่เอง!...ขอโทษนะครับ! ผมเอาของมาส่งครับ!” เย่เซวียนมองเห็นร้านขายวัสดุ-อุปกรณ์ก่อสร้างขนาดใหญ่ตรงหัวมุมด้านหน้าพอดี เขาขี่รถไปจอดก่อนจะตะโกนเรียกออกมา

ไม่นานก็มีชายกลางคนหน้าตาดุดันเดินออกมาด้วยความหงุดหงิด เขามองเย่เซวียนด้วยสายตาเอาเรื่อง ทำเอาชายหนุ่มรู้สึกกลัวอยู่นิดหน่อย

“ทำไมมาช้าอย่างนี้! รู้ไหมว่าลูกค้าบ่นขนาดไหน!” ชายกลางคนกล่าวออกมาด้วยความโมโห

“ขอโทษจริง ๆ ครับ พอดีว่าเกิดอุบัติเหตุมีคนขับรถชนคนแก่ ผมเลยแวะอยู่ช่วยครับ” เย่เซวียนก้มหัวให้ก่อนจะกล่าวออกมา แต่แทนที่ชายกลางคนจะต่อว่าอะไรมากกว่าเดิม เขากลับนิ่งเงียบไปเสียอย่างนั้น

ครึ่งหลัง

“อา.. ถ้าอย่างนั้นก็ไม่เป็นไร เอาของมาวางตรงด้านในได้เลย” ชายกลางคนตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง ก่อนจะยืนรอให้ชายหนุ่มไปเอาของลงจากหลังรถแล้วเดินตามเขาเข้าไปในร้าน

ภายในร้านมีอุปกรณ์ก่อสร้างครบทุกชนิด ตั้งแต่ปูนซีเมนต์ กระเบื้อง ผนัง ท่อน้ำ ท่อนเหล็ก อุปกรณ์ตกแต่งภายนอก ภายใน หิน ดิน ทราย อิฐ และทุกอย่างที่จำเป็นต้องใช้ในการก่อสร้างล้วนมีจำหน่ายภายในร้านแห่งนี้

“วางไว้ตรงนั้นแหละ แล้วก็เอาเอกสารมาให้เซ็นได้เลย” เจ้าของร้านอุปกรณ์ก่อสร้างชี้ไปยังโต๊ะไม้ด้านในก่อนจะกล่าวออกมา หลังจากนั้นเขาก็เดินไปนั่งที่เก้าอี้ข้าง ๆ

“เรียบร้อยแล้วครับ ขอบคุณมากนะครับ” หลังจากจัดการตามที่อีกฝ่ายบอกรวมถึงได้รับลายเซ็นปิดงานเรียบร้อย เย่เซวียนก็กล่าวขอบคุณออกมา

“ว่าแต่...พอจะเล่าเรื่องอุบัติเหตุให้ฟังหน่อยได้ไหม” ชายกลางคนกล่าวถามออกมาพลางตบเก้าอี้ข้าง ๆ เป็นสัญญาณว่าให้นั่งด้วยกัน

เขาก็แค่อดเก็บความอยากรู้อยากเห็นเอาไว้ในใจไม่ไหวก็เท่านั้น อีกอย่างจะได้ตัดสินใจถูกด้วยว่ามันมีเหตุผลเพียงพอหรือเปล่า เขาจะได้กล่าวชื่นชมพนักงานคนนี้ให้กับทางบริษัทขนส่งฟัง เผื่อว่าจะได้รับอะไรบ้าง

“เอ.. ก็ได้นะครับ” เย่เซวียนนิ่งคิดเล็กน้อยก่อนจะตอบตกลง

เพราะว่าวันนี้เขาเลือกที่จะจัดส่งตามออเดอร์ออนไลน์แทน ทำให้เลือกได้ว่าจะรับของตอนไหนหรือจะส่งกี่ที่ก็ได้ ส่วนที่มีปัญหาในการส่งครั้งแรกนี้เป็นเพราะเขากดรับออเดอร์ตั้งแต่ก่อนออกมาจากที่ทำงาน ทำให้พอเจออุบัติเหตุแล้วล่าช้าก็ย่อมโดนต่อว่าเป็นธรรมดา

เย่เซวียนนั่งลงตรงเก้าอี้ที่ชายกลางคนตบเบา ๆ ก่อนหน้านี้ หลังจากนั้นเขาก็เล่าเรื่องเกือบทั้งหมดให้อีกฝ่ายฟัง ตั้งแต่ที่ว่าไปเจอชายชรากำลังถูกชายใส่สูทเหยียบอยู่ จนถึงตอนที่ชายชราถูกรถพยาบาลช่วยไป แต่เขาไม่ได้เล่าเรื่องหวังเฉาและสิ่งที่เขาได้รับมา เพราะชายหนุ่มเล่าแค่ว่าพอเข้าไปช่วยแล้วต่อปากต่อคำจนมีพวกนักเลงมา เขาก็ต่อสู้ไปนิดหน่อยก่อนที่รถตำรวจกับรถพยาบาลจะมาถึง หลังจากนั้นเขาก็แยกตัวจากมา

“ไม่น่าเชื่อ...เธอนี่เป็นคนดีกว่าที่คิดนะ ไม่นึกว่าจะหน้าตาดีแล้วยังจิตใจดีอีก” ชายกลางคนกล่าวชื่นชมออกมาทำให้เย่เซวียนอดหน้าแดงไม่ได้ เขาไม่คิดว่าจะมาถูกคนอื่นชมต่อหน้าแบบนี้

“เธอนี่น่าชื่นชมจริง ๆ ฉันให้นี่เป็นเงินพิเศษนะ ไม่ต้องไปบอกคนอื่นล่ะ!” ชายกลางคนหยิบเงินออกมายื่นให้กับเย่เซวียน

“ไม่ได้หรอกครับ เงินตั้งพันหยวนมันมากไปครับ!” เย่เซวียนที่เห็นจำนวนเงินก็กล่าวปฏิเสธออกมา แต่ชายกลางคนก็ยืนยันว่าให้รับเอาไว้ ทำยังไงเขาก็ไม่ยอมเก็บเงินนั้นไปจนชายหนุ่มต้องรับมา

“ขอบคุณมากนะครับ เดี๋ยวถ้ามีงานก่อสร้างอะไรผมจะสั่งซื้อวัสดุและของที่จำเป็นจากร้านคุณเอง!” เย่เซวียนที่รู้สึกดีกับอีกฝ่ายไม่น้อยก็กล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ

ถึงยังไงเขาก็กำลังจะได้รับบริษัทก่อสร้างมาอยู่ในมือ คงจะมีออเดอร์ให้ทำการก่อสร้างไม่น้อย ถึงแม้เขาจะไม่รู้ว่าราคาของร้านแห่งนี้มันถูกหรือแพงกว่าร้านอื่น แต่เขาก็มองว่าถ้ามีออเดอร์มาให้ต่อเนื่องหรือการสั่งซื้อจำนวนมากก็คงพอจะต่อรองราคากันได้อยู่

“ฮ่าฮ่าฮ่า เธอนี่ตลกจริง ๆ นะ เอาเป็นว่าถ้าจะซื้ออะไรก็โทรมาบอกได้ตลอดเลย ฉันจะให้ราคาพิเศษแน่นอน!” เจ้าของร้านกล่าวออกมาก่อนจะยื่นบัตรที่มีชื่อและเบอร์โทรของเขาให้

ความจริงแล้วเขาก็ไม่ได้ใส่ใจในคำพูดของพนักงานส่งของตรงหน้าสักนิด เพราะเขามองว่าอีกฝ่ายคงแค่อยากจะหาเรื่องมาพูดคุยก็เท่านั้น แต่ถึงยังไงเขาก็ยังคงรักษาน้ำใจของอีกฝ่ายเอาไว้

เพราะยังไงก็ไม่แน่ว่าในอนาคตอีกฝ่ายอาจจะอยากสร้างบ้าน หรือมีญาติพี่น้องสนใจซื้อสิ่งต่าง ๆ ที่ใช้ในการก่อสร้างก็ได้ การมีลูกค้าในอนาคตเอาไว้ก็ไม่ได้เสียหายอะไร

“แล้วธุรกิจของคุณลุงเป็นยังไงบ้างเหรอครับ ? ขายดีไหม ?” เย่เซวียนที่เห็นว่ามีลูกค้าเข้าออกร้านไม่ขาดสายเลยลองถามดู

“มันก็เหมือนจะดีนะ แต่แทบไม่ได้กำไรเลย ส่วนใหญ่มีแค่ลูกค้าปลีกที่มาซื้อของเล็กน้อยน่ะ” ชายกลางคนกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเหน็ดเหนื่อย

“ลำบากแย่เลยนะครับ” เย่เซวียนกล่าวออกมาด้วยความเห็นใจ ทำเอาชายกลางคนถึงกับมึนงงว่าทำไมพนักงานส่งของตรงหน้าถึงมาเห็นใจเขากันนะ ?

“ว่าแต่ผมขอถามอะไรอีกสักอย่างได้ไหมครับ ?” เย่เซวียนที่นึกขึ้นได้เลยกล่าวถามออกมาอีกครั้ง คำถามนี้นับว่าสำคัญสำหรับเขาไม่น้อยเลยทีเดียว

“ว่ามาสิ ถ้าตอบได้ฉันจะตอบ” ชายกลางคนก็ยิ้มให้อย่างไม่คิดอะไรมาก

แม้ว่าบางคำถามมันอาจจะเสียมารยาทในสายตาคนอื่น แต่สำหรับเขาเรื่องแค่นี้ไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก...