บทที่ 9 คนที่ตายก็เป็นได้เพียงขยะ

บทที่ 9 คนที่ตายก็เป็นได้เพียงขยะ

หอพักของพ่อมดฝึกหัดระดับ 1 ที่เพิ่งรับการเลื่อนขั้นจะตั้งอยู่บนชั้นที่ 6 จนถึงชั้นที่ 9 แต่ส่วนใหญ่จะอาศัยอยู่บนชั้นที่ 6

โซลคิดว่าเมื่อเขากลับมาถึงหอหัก เขาจะได้เห็นข้ารับใช้นำหนังสือและสิ่งของต่างๆ มาด้วย แต่ไม่คาดคิด เขาจะได้เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยที่หน้าประตูห้อง 604 ของเขา

ซิด พ่อมดฝึกหัดระดับ 2 ที่รับผิดชอบในการทดสอบ กำลังยืนกอดอกมองดู โซลที่กำลังเดินมากับ เคลี

สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม

หัวใจของเขาธอร์บีบรัดแน่น มองไปยังสมุดปกแข็งที่อยู่บนไหล่ซ้ายของเขา

มันลอยอยู่นิ่งๆ โดยไม่มีท่าทีที่จะเปิดออกเลยแม้แต่น้อย

เขาถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ยืดอกและ เผชิญหน้ากับสายตาที่จ้องมองมาของ ซิด และเดินตรงเข้าไปหาอีกฝ่าย

"ท่านผู้อาวุโส กำลังมองหาข้าอยู่งั้นหรือ" โซลก้มหัวลงจ้องมองไปยังมือของ ซิด

โดยทั่วไปแล้ว พ่อมดฝึกหัดระดับ 2 จะไม่ปรากฏตัวที่นี่

พ่อมดฝึกหัดระดับ 1 หลายคนตื่นตระหนกก่อนจะตีตัวออกห่างด้วยความประหลาดใจ

พวกเขาต่างตกตะลึง กับวิธีที่ซิดได้สังหารเด็กอ้วนก่อนหน้านี้ สำหรับเด็กที่มาจากภายนอก แม้ว่าพวกเขาจะเพียงแต่มอง มันก็ไม่ต่างกับฝันร้ายเลย

แม้แต่ เคลี ก็ยังอยู่ห่างออกไปกว่า 3 จ้องมองมาที่นี่อย่างเฉยชา

ซิดลงมือลง รอยยิ้มเหยียดหยามเริ่มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา

เขาโน้มตัวกับข้างหน้าพูดกับ โซลว่า "ข้ารู้ว่าเจ้าโกงในการทดสอบ"

ทันใดนั้น โซลก้เงยหน้าขึ้นมอง ซิด ด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม

"อย่างไรก้ตาม ข้าจะไม่ยกเลิกผลการทดสอบของเจ้า" ซิดยืดตัวขึ้น กอดอกน้ำเสียงของเขาค่อยๆผ่อนคลายลง

"รู้ไหม คนที่มีดีแค่พลังจิต แต่ไม่มีพรสวรรค์ด้านเวทมนต์ เมื่อกลายเป็นพ่อมดฝึกหัด ... พวกเขาจะทุกข์ทรมานยิ่งกว่าตายซะอีก! ฮ่าๆๆๆ..."

ซิด พูดด้วยเสียงที่ดังนั้น เหล่าพ่อมดฝึกหัดที่อยู่ด้านหลังเขาเริ่มซุบซิบกัน

"ข้ารอคอยที่จะได้ยินข่าวการตายของเจ้า หากศพของเจ้ายังสมบูรณ์ ข้าก็ไม่รังเกียจที่จะทำให้เจ้ากลายเป็นหุ่นขี้ผึ้ง และตั้งไว้ที่ชั้น 4 เพื่อย่ำเตือนเหล่าข้ารับใช้ผู้ต้อยต่ำเหล่านั้น"

โซลรู้สึกชาตั้งแต่หัวลงมาจรดเท้า

ซิดรู้สึกพอใจกับสีหน้าที่ซีดเซียวของ โซลมาก เขาถอยหลังไปครึ่งก้าวมองดู โซลราวกับกำลังชื่นชมผลงานของตัวเอง

"เอาละ ข้าหวังว่าจะได้พบเจ้าในครั้งต่อไปนะ"

เขาเยาะเย้ยออกมาก่อนจะแสดงสีหน้าโหดเหี้ยม และหันหลังกลับไป

พ่อมดฝึกหันที่อยู่ทางเดินหลบออกไปให้พ้นทาง ตัวติดชิดกำแพง กลัวว่าส่วนใดส่วนหนึ่งของเขาจะไปขวางทางผู้อาวุโส

เมื่อคนนั้นหายลับไปจากทางเดิน โซลก็ถอนหายใจออกมายาวๆ รู้สึกว่าแขนขาของเขาที่แข็งเกร็งเริ่มฟื้นฟูกลับมา

เขาก้มหน้าลงเตรียมตัวกลับไปห้อง เขาไม่ได้มองคนรอบข้างแม้แต่น้อย

ตัวเขาเลือกที่จะเป็นพ่อมดฝึกหัด เขารู้ดีว่าพรสวรรค์ของเขานั้นแย่เพียงใด ดังนั้นแม้ว่าต้องเผชิญหน้ากับการเหยียดหยามและการเยาะเย้ยจากผู้คน โซลก็จะไม่ยอมแพ้

เขาเอื้อมมือออกไปเปิดประตู แต่ก็ต้องเห็นใบหน้าที่บิดเบี้ยวของ ดยุค

"ซานฉี.... เขาต้องตายเพราะแพ้ให้กับขยะอย่างเจ้างั้นหรือ?" หน้าอกของ ดยุค สั่นพอง "ขยะอย่างเจ้าที่ไม่สามารถผ่านการทดสอบเวทมนตร์ได้ด้วยซ้ำ! จงกลับไปเป็นข้ารับใช้แล้วเน่าตายซะไป!"

เปลวเพลิงภายในหัวใจที่ลุกโชน แผดเผาจนคอของเขาเริ่มมีควัน

ทันใดนั้นโซลก็ยื่นมือซ้ายของเขาออกไป

ฝ่ามือที่เป็นโครงกระดูกสีขาวจับหัวของ ดยุค แน่น

หัวของเขาถูกบีบด้วยมือโครงกระดูก มันเปราะบางราวกับลูกโปร่ง

เสียงสาปแช่งของ ดยุค กลายเป็นเสียงกรีดร้อง

"อา! อ๊าา! อ๊าาา"

เขาถูกบังคับให้คุกเข่าลงด้วยพลังอันมหาศาลของโซล

"เจ้าพวกที่ตาย... นั้นแหละที่เป็นขยะ" โซลกัดฟังพูดออกมา

เขาเงยหน้าขึ้นมองไปยังพ่อมดฝึกหัดที่บนทางเดินด้วยสีหน้าจริงจัง และเริ่มออกมาแรงอีกครั้ง

"อ๊ากกก!!"

เสียงร้องโหยหวนของ ดยุค เริ่มดังขึ้นเรื่องๆ ราวกับเป็นเข็มที่เจาะทะลวงเข้าไปในสมองของทุกคน

พวกเขาอดไม่ได้ที่จะล่าถอยออกมา

อย่างไรก็ตาม ทันใดนั้นก็มีมือจับเข้าที่แขนซ้ายของโซล

โซลหันกลับไปด้วยดวงตาที่แดงก่ำ เขาเป็นว่า เคลี ได้มาถึงด้านหลังเขาแล้ว

นางมอง โซล ด้วยสีหน้าที่เฉยชา ราวกับว่านี้คือโซลที่นางรู้จักงั้นหรือ

เคลี หยิบหนังสือกฏของพ่อมดฝึกหัดในมือเธอขึ้นมา ให้โซลดู

"กฏข้อที่สาม ห้ามมิให้พ่อมดฝึกหัดสังหารกันเอง ผู้ที่ฝ่าฝืนจะถูกถลกหนัง หากเจ้าต้องการสังหารเขาจริงๆ ก็ควรทำให้ที่ลับตา"

เคลี บอกโซลด้วยเสียงที่แผ่วเบา ทำให้เหล่าพ่อมดฝึกหัดและ ดยุค ที่คุกเข่าอยู่กับพื้นได้ยินอย่างชัดเจน

บางทีอาจเป็นเพราะความงดงามของนางที่ทำให้เขาใจเย็นลงนิดหนึ่ง โซลรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องมาใส่ใจขนาดนั้น

เขาปล่อยมือ และมองไปยังดยุค ที่หน้ามีรอยนิ้วคลานเข้าไปในฝูงชน

"เจ้าพูดถูก" โซล มองดยุคที่คลานออกไปอย่างรวดเร็ว "ครั้งต่อข้าควรสังหารเขาในที่ลับตา"

โซล กวาดตามองไปยัง พ่อมดฝึกหัดรอบๆ และกลับไปยังห้องพักของเขา

เมื่อเขาหันหลังเพื่อปิดประตู ก็พบว่า เคลี แทรกตัวเขามา

โซลขยับให้นางและปิดประตูเบาๆ

"เจ้าไม่ได้เอากระเป๋าเดินทางมาด้วยงั้นหรือ?" เคลี เดินไปรอบๆ ห้องของโซลเอามือกอดอกเอาไว้

โซลไม่ได้พูดอะไร

เคลี เดินกลับมาหาโซล ที่เป็นกำลังเข้าสู่ช่วงวัยรุ่น โซลสูงกว่าเธอเล็กน้อย

"แล้วเจ้าโกงการทดสอบได้อย่างไร? เจ้าแกล้งเป็นลมเพื่อเลี่ยงการทดสอบเวทมนตร์งั้นหรือ?"

โซลส่ายหัว

เคลี หันไปหาโซล และถามเขาอีกครั้ง "เจ้าไม่มีพรสวรรค์ด้านเวทมนตร์เลยงั้นหรือ?"

"ใช่"

เคลี เป็นคนเดียวที่ยืนอยู่ข้างๆ เขา โซลจึงไม่ได้อารมณ์เสียใส่นาง

"มันอาจจะเป็นเรื่องยุ่งยาก หากเจ้าไม่มีพรสวรรค์ด้านเวทมนตร์ เจ้าอาจไม่สามารถร่ายคาถาออกมาได้ ก่อนที่เจ้าจะเชี่ยวชาญมัน" เคลี กล่าวอย่างจริงจัง

"แต่มันก็ยังเป็นความจริงที่ว่าพลังจิตของเจ้า ทรงพลังที่สุดในการทดสอบวันนั้น"

เคลี ยื่นมือขวาของนางไปที่ โซล

"คนเก่งย่อมต้องคู่กับคนเก่ง เอาละ ข้าชื่อ เคลี ผู้เป็นอันดับ 1 ในการทดสอบเวทมนตร์!"

"ข้า...ชื่อ โซล!"

หลังจากเงียบอยู่ครู่หนึ่ง โซลก็ยกมือขวาออกมา

....

เพื่อนที่แปลกประหลาดก็ได้ปรากฏตัวขึ้นอย่างแปลกประหลาด

หลังจากที่ เคลี ได้จากไปแล้ว โซลก็นั่งลงที่โต๊ะ นึกถึงเหตุการณ์แย่ๆ ก่อนหน้านี้ ทำให้มุมปากของเขากระตุกขึ้น

แต่เขาก็สงบสติลงอย่างรวดเร็ว

เขาตั้งแตกต่างจาก เคลี ที่รู้สึกในฐานะอัจฉริยะ ข่าวการโกงการทดสอบของเขาคงกระจายออกไปจนกลายเป็นผลเสีย

แต่โซลไม่มีเวลาไปสนใจความคิดเห็นของคนอื่น เพื่อที่จะได้มาเป็นพ่อมดฝึกหัด เขาได้ตกอยู่ในอันตรายครั้งแล้วครั้งเหล่า

ทำให้ตอนนี้ ความโกรธที่มีต่อ ซิดก็ยิ่งมากขึ้น

ตอนนี้เมื่อได้สติกลับมาแล้ว

โซลก็ฉีกกระดาษออกมาแผ่นหนึ่ง แล้วหยิบปากกาออกมา เขียนชื่อ 2 3 ชื่อลงไป

บราวน์

ซิด

คงชา

เคลี

ดยุค

บราวน์ นั้นมุ่งเป้ามาที่เขา ทั้งหมดดูเหมือนจะถูกบงการโดยคนอื่น

โซล จึงเขียนคำว่า "ศัตรู" ไว้ด้านหลังชื่อของบราวน์

ซิด นั้นดูเหมือนจะเกลียดชังโซล โซลจึงสงสัยว่าเขาคือคนที่อยู่เบื้องหลังบราวน์

แถมสมุดปกแข็งยังเตือน โซล ว่า ซิด จะสังหารเขาหลังจากการทดสอบเวทมนตร์ ประกอบกับการกระทำของ ซิด ในวันนี้ที่ได้เป็นเผยการทดสอบของเขา....

โซล เขียนคำว่า "ศัตรูตัวฉกาจ" ตามหลังชื่อของซิด เป็นเรื่องน่าเสียดายที่ในปัจจุบัน โซลไม่มีวิธีต่อกรกับศัตรูตัวฉกาจผู้นี้

เขาทำได้เพียงขอบคุณ ที่หลังจากเขากลายเป็นพ่อมดฝึกหัดแล้ว มันจึงเป็นเรื่องที่อีกฝ่ายจะจัดการเขาโดยตรง

"ต่อไป... คงชา" โซลพึมพำออกมา นี่เป็นชื่อของคนที่เปลี่ยนชะตากรรมของเขา

เขาเขียนเครื่องหมายคำถามเอาไว้ด้านหลังชื่อของ คงชา

ด้วยรูปร่างที่น่าสะพรึงกลัวของนางบวกท่าทางที่ดูลึกลับทำให้โซลรู้สึกกลัวนางถึงขีดสุด ปัจจุบัน โซล ยังไม่รู้ว่า คงชา ต้องการอะไรจากเขา

เนื่องจากตอนนี้เขายังอ่อนแอ เขาทำได้เพียงแต่พัฒนาต่อไปเท่านั้น

โซล เลี่ยงชื่อ เคลี ไป และมองยังไปชื่อสุดท้าย

ดยุค

แม้ว่าเขาจะระบายความโกรธออกไปแล้วครั้งหนึ่ง แต่เขาก็ยังรู้สึกไม่สบายใจที่ได้เห็นชื่อนี้

เขายกปรากฏขึ้นและเขียนตามหลังชื่อนี้อยากรวดเร็ว "เหยื่อ..."

"ก๊อก ก๊อก ก๊อก!"

เสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดจังหวะการเคลื่อนไหวของโซล เขาขยำกระดาษบนโต๊ะและใส่มันไว้ในกระเป๋า

เมื่อเปิดประตูออกไป มีหญิงสาวอายุ 17 หรือ 18 ปรากฏขึ้นตรงหน้าโซล นางสวมชุดที่ดูเซ็กซี่มาก โดยเผยให้เห็นหน้าอกและก้นของนาง นางกำลังเข็นรถเข็นด้วยท่าทางที่เย้ายวน

รถเข็นเต็มไปด้วย หนังสือ และอุปกรณ์การเรียน รวมถึงของใช้ในชีวิตประจำวัน

นางก้มหน้าลงยิ้มกับโซล พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวาน "สายัสสวัส ท่านโซล นี่คือหนังสือและอุปกรณ์การเรียน ที่ท่านต้องใช้ในการศึกษา ท่านต้องการให้ข้าช่วยขนเข้าไปข้างในไหม"

โซลจับรถเข็นแล้วพูว่า "ไม่ละ ขอบใจ"

หญิงสาวก้มลงจนหน้าอกของนางแทบจะถูกหัวโซลอยู่แล้ว

"แล้วท่านต้องการบริการอื่นหรือไม่เจ้าคะ?"