บทที่ 55 นับถอยหลัง (5-1 ฟรี)
[ไม่ขอสัญญานะครับ เดี๋ยวโดนว่าอีก 555 แต่วันนี้อาจลงเพิ่ม 3-4 ตอน]
บทที่ 55 นับถอยหลัง (5-1)
เพราะการปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหันของผู้กำกับเคียวทาโร่และทีมงานของเขา ทีมงานบีดับเบิลยูเอนเตอร์เทนเมนต์หลายสิบชีวิตจึงหยุดสิ่งที่พวกเขากำลังทำอยู่และมองไปที่ผู้กำกับเคียวทาโร่
"...ผู้กำกับเคียวทาโร่? ผู้กำกับเคียวทาโร่ ทาโนกุจิไม่ใช่เหรอนั่น?”
ในทางกลับกัน พนักงานที่ไม่รู้จักผู้กำกับเคียวทาโร่ก็ถามคนที่รู้จักเขา
"นั่นใครเหรอ? คนดัง? ผู้กำกับ? นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นเขาเลยแฮะ แถมเขายังพูดภาษาญี่ปุ่นอีก"
“... เขาเป็นที่รู้จักกันดีในญี่ปุ่น ในชื่อผู้กำกับเคียวทาโร่ ทาโนกุจิ เป็นผู้กำกับที่ประสบความสำเร็จมาก”
ในขณะที่พนักงานกำลังกระซิบคุยกัน ซีอีโอชเวซองกุนก็คว้ามือที่ผู้กำกับเคียวทาโร่ยื่นออกมาทันที แต่เขาก็ยังมีคำถามมากมายในใจ
‘ทำไมผู้กำกับชั้นปรมาจารย์คนนี้ … ถึงมาที่นี่กัน?'
เป็นการมาเยือนที่น่าประหลาดใจจริง ๆ ในเวลาเดียวกัน คังวูจินผู้ซึ่งอยู่ในห้องสำนักงานของซีอีโอและเห็นสถานการณ์ในสำนักงาน เขาก็รู้สึกประหลาดใจเช่นกัน แน่นอนว่าแค่ในใจเท่านั้น
'หา? ผู้กำกับชาวญี่ปุ่นคนนั้น... เขาเป็นคนที่มอบรางวัลให้ฉันในเทศกาลภาพยนตร์นิ‘
คังวูจินที่ได้พบกับผู้กำกับเคียวทาโร่ก็สามารถรับรู้ตัวตนของอีกฝ่ายได้อย่างรวดเร็ว ในไม่ช้า สีหน้านิ่งเฉยพลันปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา วูจินเองก็เคยได้ยินมาเหมือนกันว่าผู้กำกับเคียวทาโร่มีชื่อเสียงในญี่ปุ่น
แล้ว? ทำไมเขาถึงมาที่นี่?
ผู้กำกับเคียวทาโร่และวูจินแค่เคยได้พูดคุยกันในช่วงพิธีปิดของเทศกาลภาพยนตร์เท่านั้น ประมาณ 5 นาทีมั้ง? เพราะมันวุ่นวายมาก เขาจึงจำไม่ได้ดีนัก ดังนั้นสำหรับวูจิน ผู้กำกับเคียวทาโร่จึงให้ความรู้สึกเหมือนเป็นลุงข้างบ้าน
-ฟึบ...
ผู้กำกับเคียวทาโร่ที่ปล่อยมือจากชเวชองกุนก็พึมพำเป็นภาษาญี่ปุ่น รอยยิ้มของเขายังคงเหมือนเดิม
“ผมมาที่นี่ด้วยตัวเอง เพราะผมคิดว่าคุณจะเข้าใจถึงความจริงใจของผม หากไม่สะดวก ไว้เราสามารถนัดประชุมอีกครั้งได้นะครับ”
ภาษาญี่ปุ่นไหลออกมาจากปากของเขา แน่นอนว่ามีล่ามอยู่คนหนึ่งอยู่ด้านข้างด้วย แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง ผู้กำกับเคียวทาโร่กลับมองไปยังคังวูจินที่นิ่งสงบ
เชื้อแห่งความเข้าใจผิดเริ่มแพร่กระจายออกไปอีกครั้งแล้ว
ชเวชองกุนยังหันไปมองวูจินพด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความตกใจ ทางพนักงานก็หันไปมองคังวูจินด้วยแววตาเดียวกัน ต่างสงสัยว่าทำไมต้องเป็นวูจิน? ในไม่ช้า สายตาหลายสิบคู่ก็จับจ้องไปที่วูจิน จากนั้นเอง คังวูจินที่กำลังมองไปรอบ ๆ ก็ตระหนักถึงบางสิ่งบางอย่าง
‘อา พวกเขามองมาที่ฉันเพราะอยากให้ฉันโชว์งั้นเหรอ? ง่ายอย่างกับปลอกกล้วยเข้าปาก’
คงได้โอกาสที่จะได้อวดภาษาญี่ปุ่นของเขา ซึ่งเขาเรียนรู้จากสูตรโกงแล้วสิ ในขณะที่เข้าเดินไปหาผู้กำกับเคียวทาโร่ คังวูจินก็พูดภาษาญี่ปุ่นด้วยเสียงทุ้มต่ำ
“สวัสดีครับคุณผู้กำกับ ผมไม่คิดเลยว่าจะได้เจอคุณอีกหลังจากงานเทศกาลภาพยนตร์”
"จริงเหรอ? แต่ผมหวังว่าจะได้พบกับคุณมากเลยนะครับ”
การสนทนายังคงดำเนินต่อไปอย่างลื่นไหล ชเวชองกุนรู้ แต่พนักงานของบริษัทบีดับเบิลยูเอนเตอร์เทนเมนต์หลายสิบคนต่างตกตะลึงกับทักษะภาษาญี่ปุ่นของคังวูจิน
ซึ่งทางผู้อำนวยการเคียวทาโร่ยังคงพูดต่อไป
“มีที่ให้คุยเป็นการส่วนตัวไหมครับ?”
"กรุณารอสักครู่ก่อนนะครับ"
คังวูจินหันไปหาชเวชองกุนทางด้านซ้าย
“เราต้องการที่คุยกันครับ”
"....เอ๊ะ? ที่คุย? อ๋อ โอ้!"
ชเวชองกุนที่รู้สึกสับสนเล็กน้อยก็รู้สึกตัวขึ้นมา
"เชิญทางนี้ได้เลย!"
สถานที่ที่ชเวชองกุนนำพวกเขาไปคือห้องทำงานของซีอีโอ ทางด้านคังวูจินก็แสดงท่าทีอย่างสุภาพต่อผู้กำกับคียวทาโร่ด้วย ในไม่ช้า ผู้กำกับเคียวทาโร่และล่ามก็นั่งอยู่ในห้องทำงานของซีอีโอ ที่นั่งฝั่งตรงข้ามคือชเวซองกุนและคังวูจิน ทีมของผู้กำกับเคียวทาโร่ที่เหลือรออยู่ข้างนอก
ตอนนั้นเอง
"วูจิน"
ชเวชองกุนกระซิบกับคังวูจิน
“ทำไมจู่ ๆ ผู้กำกับเคียวทาโร่ถึงมาหาเรากัน?”
“ผมไม่แน่ใจเหมือนกัน”
“เขามาเพราะฮเยยอนเหรอ? แต่ว่ายังไงคุณก็ควรจะอยู่นะ เพราะคุณเก่งกว่าล่ามมืออาชีพคนนั้นเสียอีก”
สำหรับวูจิน มันก็ไม่เลวเลย เพราะการเรียนภาษาญี่ปุ่นในหนึ่งวันถือเป็นเรื่องที่สนุกอย่างยิ่ง
ณ จุดนั้น เอง
“นี่เป็นครั้งแรกของผมที่มาทำอะไรแบบนี้ แต่มันรู้สึกดีมากเลยครับ”
ผู้กำกับเคียวทาโร่ที่มีผมหงอกเต็มโต๊ะได้หัวเราะและพูดเป็นภาษาญี่ปุ่น
“เป็นเรื่องดีที่นักแสดงสามารถพูดภาษาญี่ปุ่นได้ มันจึงทำให้ไม่มีความอึดอัดในการสนทนากัน ผมน่ะรู้สึกไม่สบายใจเสมอเลยเมื่อมาเกาหลี ว่าแต่อันนี้ทางคุณคังวูจินจะช่วยแปลงั้นเหรอครับ?”
วูจินพยักหน้าเล็กน้อยเพื่อตอบคำถามไป
"ครับ ผมจะช่วยแปล"
“คือผมรู้สึกผิดหวังตอนที่เราได้พูดคุยกันสั้น ๆ ที่ ‘เทศกาลหนังสั้นมิสอองแซง’ มาก มันถือเป็นการด้อยค่าความสามารถของคุณวูจินโดยเสียเปล่า ด้วยทักษะที่น่าทึ่งขอบคุณ แต่กลับได้เพียงแค่รางวัลหนังสั้นเท่านั้น ในความคิดของผม คุณมีทักษะที่ควรจะได้รับรางวัลในเทศกาลภาพยนตร์ใหญ่ ๆ เลยล่ะครับ”
"...ขอบคุณครับ"
“แม้ว่าการแสดงในเกาหลีจะมีการแข่งขันที่สูง แต่ก็น่าเสียดายนะครับที่คุณวูจินจะต้องมาติดอยู่กับหนังสั้น”
ตาแก่นี้กำลังพูดเรื่องอะไรกันเนี่ย? วูจินไม่ได้ตอบอะไรไปและยังคงเงียบ
“······”
“คุณอยู่ญี่ปุ่นนานแค่ไหนแล้วครับ?”
“ด้วยเหตุผลบางอย่าง ผมคงไม่อาจตอบได้ครับ”
"อ๋อ ผมเข้าใจแล้ว ขอโทษทีนะครับ"
ในเวลานี้เอง ชเวชองกุนผู้ที่กำลังฟังการสนทนาภาษาญี่ปุ่นระหว่างทั้งสองคนก็ได้เข้ามาแทรก
"คือว่าขอโทษนะครับ คุณผู้กำกับ คุณมาที่นี่เพราะนักแสดงฮงฮเยยอนหรือเปล่าครับ?”
วูจินแปลความหมายทันที ส่วนทางผู้กำกับเคียวทาโร่ก็ค่อย ๆ ส่ายหัวไปมา
“คุณฮงฮเยยอนก็เป็นนักแสดงที่มีชื่อเสียงในญี่ปุ่นเช่นกันครับ เธอเป็นนักแสดงที่ยอดเยี่ยม การแสดงในเรื่อง ‘สำนักงานนักสืบ‘ ของเธอน่าประทับใจมาก แต่วันนี้ผมมาที่นี่เพราะนักแสดงคังวูจินต่างหาก”
ฉันเหรอ? เขามาหาฉันเหรอ? ทำไมกันล่ะ? ดูเหมือนว่าสถานการณ์จะเปลี่ยนไปอย่างไม่คาดคิด ตอนนั้นเอง
“คุณวูจิน คุณคิดยังไงกับการเดบิวต์ในญี่ปุ่นครับ?”
จู่ ๆ ผู้อำนวยการเคียวทาโร่ก็ถามคำถามด้วยสีหน้าจริงจัง วูจินยังคงทำหน้านิ่งเหมือนโป๊กเกอร์ แต่ภายในใจเขาตกใจมาก
'บ้าหรือเปล่าเนี่ย? ฉันเพิ่งเริ่มแสดงได้แค่สองเดือนเองนะ ให้ไปญี่ปุ่นมันหมายความว่ายังไงกัน?’
เขาไม่ได้เสแสร้ง แต่พูดไม่ออกจริง ๆ ทว่าเพราะการแสดงเป็นคนเย็นยะเยือกมาโดยตลอด ยามนี้เขาจึงดูเหมือนกำลังไตร่ตรองข้อเสนอของผู้กำกับเคียวทาโร่
“เป็นเรื่องธรรมดาที่คุณจะกังวล ตอนนี้คุณมีงานไหนที่ยืนยันว่าต้องถ่ายทำไหมครับ?”
ผู้เชี่ยวชาญนิติจิตวิทยาเสเพลยังอยู่ระหว่างจัดการเรื่องออกฉาย ส่วนเรื่องของผู้กำกับควอนกีแท็กยังไม่ได้ยืนยัน กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ วูจินมีเพียงคำตอบเดียวีท่จะให้ไป
“ยังไม่มีครับ”
"เข้าใจแล้ว..."
เมื่อได้ยินคำตอบ ผู้กำกับเคียวทาโร่ก็ถอนหายใจออกมา
'อย่างที่คาดไว้ ช่างเป็นอะไรที่น่าเสียดายแทนจริง ๆ ’
ผู้กำกับเคียวทาโร่ใช้เวลาสองสามวันในการตรวจสอบสถานะและประวัติของคังวูจินในวงการนักแสดงเกาหลี ทว่ามันกลับไม่มีอะไรอยู่เลย ในไม่ช้า ผู้กำกับเคียวทาโร่ที่หลับตาลงครู่หนึ่งก็สบตากับคังวูจิน
“ตอนนี้ผมกำลังเตรียมตัวทำงานชิ้นต่อไป เรื่องของผมได้รับการยืนยันแล้ว เรากำลังอยู่ในขั้นตอนการดัดแปลงนวนิยายญี่ปุ่นที่มีชื่อเสียงและประมาณ 80% ของบทเสร็จสมบูรณ์แล้ว”
ผู้อำนวยการเคียวทาโร่กล่าวอย่างมั่นใจ
“ผมอยากทำโปรเจกต์นั้นกับคุณวูจินครับ”
