ตอนที่ 166 เขาตายแล้ว
ตอนที่ 166 เขาตายแล้ว
เซฟาโล่ถูกทรมานจนจำไม่ได้
เขาถูกขังอยู่ในคุกและกำลังจะตาย เจโรมและอสูรตัวผู้อีกตนหนึ่งทำหน้าที่เฝ้าเขา
เพื่อไม่ให้เซฟาโล่ตายเร็วเกินไป ตงย่าจะทำชามยาตามใบสั่งของไอร่าและส่งไปให้เซฟาโล่ทุกวันเพื่อช่วยยืดอายุเขา
เจโรมเฝ้าอยู่ที่นั่นระยะหนึ่ง เพื่อรอให้ตงย่านำมายามาส่งให้
เซฟาโล่เงยหน้าขึ้นมองเจโรมซึ่งอยู่ไม่ไกล ทันใดนั้นเขาก็พูดว่า “หากข้าจำไม่ผิด มู่เย่คือน้องเขยของเจ้าใช่หรือไม่”
เจโรมเหลือบมองเขา “ไม่ใช่กงการอะไรของเจ้า”
เซฟาโล่หัวเราะเบา ๆ เผยให้เห็นฟันของเขาที่ปกคลุมไปด้วยเลือดและสิ่งสกปรก “แล้วเจ้ารู้หรือไม่มู่เย่ตายแล้ว”
เจโรม “...”
“ดูจากหน้าตาเจ้าแล้ว เจ้าก็คงอยากจะรู้สินะว่ามู่เย่ตายเพราะเหตุใด”
การแสดงออกของเจโรมมืดมนมาก “หากเจ้าพูดอีกเพียงคำเดียว ข้าจะตัดลิ้นเจ้าออกเสีย”
อย่างไรก็ตาม เซฟาโล่รู้ดีว่าเขาไม่กล้าที่จะตัดลิ้นของเขา ท้ายที่สุด คอนริยังคงต้องการรู้เรื่องอีกมากมายจากเขา
เซฟาโล่ยิ้มอย่างไม่เกรงกลัว “เพราะมู่เย่พบว่าเผ่าแม่น้ำดำกำลังจะโจมตีเผ่าหมาป่าภูเขาหิน เขาต้องการส่งข่าวให้พวกเจ้ารู้ น่าเสียดายที่ระหว่างกลับมายังภูเขาหิน เขาตายเสียก่อน งี่เง่าที่สุด”
เจโรมทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาเอื้อมมือออกไปและยกเซฟาโล่ที่เดินกะเผลกขึ้นมาจากพื้นด้วยเจตนาฆ่า
“หุบปากของเจ้าเสีย”
อสูรตัวผู้อีกตนดึงเจโรมออกไปอย่างรวดเร็ว “อย่าหุนหันพลันแล่น ใจเย็นก่อน”
เซฟาโล่มองไปที่เจโรมที่กำลังโกรธและหัวเราะเสียงดังออกมา
ไม่ว่าในกรณีใดเขาก็ไม่มีทางออก เขาจะไม่ยอมให้คนอื่นทำได้ง่าย ๆ เช่นกัน!
ดวงตาของเจโรมแดงก่ำขณะที่เขาจ้องมองอีกฝ่าย เขาหวังว่าจะได้ฆ่าไอ้สารเลวตนนี้เสีย
เพื่อนของเขากอดเขาไว้แน่น ป้องกันไม่ให้เขาโจมตีเซฟาโล่
ทันใดนั้น เพื่อนของเขาสังเกตเห็นร่างที่ประตูห้องขัง จึงถามอย่างจริงจังว่า “ใครอยู่ข้างนอก ออกมานะ”
ครู่ต่อมา เซียร่าก็เดินเข้ามาพร้อมกับชามยา
วันนี้ตงย่าควรจะเป็นผู้ส่งยา แต่เขามีภารกิจอื่นและไม่สามารถมาได้ด้วยตนเอง เขาจึงฝากเรื่องนี้ไว้กับเซียร่า
ทันทีที่เซียร่าเข้าใกล้ห้องขัง เธอได้ยินสิ่งเซฟาโล่พูดทั้งหมด
มู่เย่ตายแล้ว
น้องชายของเธอเสียชีวิตไปแล้ว
เซียร่ายืนอยู่ตรงทางเข้าประตูห้องขังราวกับหุ่นเชิดที่ไม่มีชีวิตชีวา
เจโรมอดไม่ได้ที่จะตกใจเมื่อเห็นเธอเช่นนี้ เขาพูดอย่างรวดเร็วว่า “อย่าเชื่อสิ่งที่เขาพูด เขาโกหก”
แต่เซฟาโล่จงใจแยกคำโกหกของเขาออกจากกัน
“มู่เย่ถูกยี่หวาทอดทิ้งนานแล้วและเสียชีวิตระหว่างทางกลับมายังภูเขาหิน หากเจ้าไม่เชื่อที่ข้าพูด ก็ลองไปค้นหาซากศพเขาด้วยตนเองสิ บางทีเจ้าอาจจะพบชิ้นส่วนร่างของเขาที่ยังไม่ถูกสัตว์ป่ากิน”
เจโรมตะโกนด้วยความโกรธ “พอแล้ว”
รอยยิ้มของเซฟาโล่ดุร้ายและพอใจในตนเอง “เหตุใดเจ้าถึงกลัวที่จะบอกความจริงกับนาง เหตุใดเจ้าต้องโกหกนาง เจ้ารู้สึกดีที่ได้เล่นกับความรู้สึกของนางราวกับคนโง่อย่างนั้นหรือ”
“ไม่จริง” เจโรมเอื้อมมือไปจับมือเซียร่า “อย่าเชื่อเรื่องไร้สาระจากเขา ออกไปจากที่นี่ก่อนเถอะ”
เซียร่าโยนยาใส่เขา “อย่าแตะต้องตัวข้า เจ้าโกหก”
เจโรมถูกสาดยา
แต่เขาไม่สนใจเรื่องนั้น ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่เซียร่าในขณะที่เขาพูดอย่างกังวลว่า “มันไม่ใช่อย่างที่เจ้าคิด มากับข้า ข้าจะอธิบายให้เจ้าฟัง ตกลงหรือไม่”
“เจ้าไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรทั้งนั้น แค่บอกข้าว่ามู่เย่ตายแล้วใช่หรือไม่”
เจโรมเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นเวลานาน ในที่สุดเขาก็ทำได้เพียงบีบคำตอบออกมาเท่านั้น “ใช่”
ดวงตาของเซียร่าเปลี่ยนเป็นสีแดง “เจ้ารู้ทุกอย่างอยู่แล้วใช่หรือไม่ เหตุใดต้องโกหกข้า”
“ข้าไม่อยากโกหกเจ้า เพียงแต่ข้าไม่อยากให้เจ้าเสียใจ”
“ข้าจะไม่รู้สึกเสียใจที่เจ้าโกหกข้าหรืออย่างไร”
เจโรมพูดไม่ออกทำได้เพียงขอโทษต่อไป “ข้าขอโทษ ข้าขอโทษจริง ๆ ...”
“ข้าไม่อยากได้ยินคำขอโทษจากเจ้า ข้าผิดหวังในตัวเจ้าจริง ๆ” เซียร่าหันหลังและจากไป
เจโรมต้องการไล่ตามเธอ แต่เขาได้ยินเซียร่าพูดอย่างเย็นชา “อย่าตามข้า ข้าไม่ต้องการพบเจ้าหรือพูดกับเจ้าอีก”
เจโรมทำได้แค่หยุดดูเธอเดินจากไป
เพื่อนของเขาตบไหล่และปลอบโยนเขา “ปล่อยให้เธอสงบลงสักพักเถิด เจ้าค่อยอธิบายให้นางฟังอย่างช้า ๆ นางจะต้องยกโทษให้เจ้าอย่างแน่นอน”
เจโรมก้าวไปหาเซฟาโล่และคว้าเขาไว้ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม “ตอนนี้เจ้าพอใจแล้วหรือยัง”
เซฟาโล่ยิ้ม “เจ้าโกหกนาง นางจะไม่เชื่อเจ้าอีกต่อไป ความสัมพันธ์ของเจ้าจะแย่ลงจนกว่านางจะละทิ้งเจ้า แล้วเจ้าจะตายอย่างน่าสังเวชและโดดเดี่ยว ฮ่า ๆ ๆ ๆ”
เจโรมต้องการบีบคอเขา
เพื่อนของเขารีบคว้ามือของเขาไว้ “อย่าใจร้อนสิ ผู้อาวุโสคอนริให้เราจับตาดูเขา หากเจ้าฆ่าเขา เราจะอธิบายเรื่องนี้กับหัวหน้าอย่างไร”
ในขณะนี้ เจโรมโกรธมาก
เขาโยนคำสั่งของคอนริไปหลังจิตใจของเขาและคว้าคอของเซฟาโล่ ไม่ว่าเพื่อนของเขาจะดึงแรงเพียงใด เขาก็ไม่ยอมปล่อย
เขาต้องการฆ่าเจ้าสารเลวตนนี้ เซฟาโล่!
เมื่อคอนริได้ยินข่าวจึงรีบวิ่งไป เซฟาโล่ถูกรัดคอจนตายไปแล้ว
ร่างของเขาถูกโยนลงพื้น แขนขาของเขาบิดเข้าหากัน ไม่มีจุดใดบนร่างกายของเขาที่ไม่ถูกทรมาน ร่างกายเต็มไปด้วยเลือด ดูน่าขยะแขยงอย่างยิ่ง
เจโรมยืนอยู่ด้านข้างและหอบอย่างหนัก เส้นเลือดบนหน้าผากของเขาปูด เห็นได้ชัดว่าเขายังไม่หายจากความโกรธ
คอนริเกาผมสั้นสีเงินขาวของเขาและพูดด้วยความหงุดหงิดว่า “เจโรม ข้าบอกให้เจ้าจับตาดูเซฟาโล่ อย่าปล่อยให้เขาตายง่าย ๆ เหตุใดเขาถึงตายในขณะที่ข้าจากไป”
หลังจากนั้นไม่นาน เจโรมก็ค่อย ๆ สงบลง
เขาพูดอย่างแข็งทื่อ “ข้าฆ่าเซฟาโล่เอง ข้าจะรับผิดทั้งหมด ข้าเต็มใจที่จะถูกลงโทษ”
“ข้าไม่ได้พยายามที่จะให้เจ้ารับผิดชอบ ข้าอยากได้คำอธิบายที่สมเหตุสมผลสำหรับเรื่องนี้”
เจโรมพูดอย่างเกลียดชัง “มันสมควรตาย”
“ข้ารู้ว่าเขาสมควรตาย แต่เราปล่อยให้เขาตายตอนนี้ไม่ได้ เราจำเป็นต้องงัดข้อมูลที่เป็นประโยชน์เพิ่มเติมจากเขา ข้าไม่ได้บอกเรื่องนี้กับเจ้าหรือไง ลืมแล้วหรือ”
“ข้าหาได้ลืม แต่มันช่วยไม่ได้จริง ๆ มันน่าขยะแขยงนัก”
คอนริพ่ายแพ้ต่อคำตอบของเขา ในท้ายที่สุด เขาทำได้เพียงสั่งคนอื่น ๆ “กำจัดร่างของเซฟาโล่และล้างที่นี่ให้สะอาด จะได้ไม่ดึงดูดแมลง”
เหล่าหมาป่าลงมือทันทีและโยนศพของเซฟาโล่ลงภูเขา
