บทที่ 316: โปรดตามเรากลับไป
เฟิ่งมู่ชิงสั่นสะท้านไปทั้งตัวพร้อมกับที่น้ำสีใสเอ่อล้นเต็มดวงตา แต่นางก็ไม่ได้ตอบคำถามเขาออกไป “ไม่เป็นไร ถ้าเจ้าไม่…” เสียงของจวินหรูเย่ยิ่งแผ่วเบาลงเรื่อย ๆ ชั่วอึดใจนั้นหญิงสาวแทบหยุดหายใจ นางรีบยื่นมือออกไปกอดเขาเอาไว้แน่นพร้อมกับพูดว่า “จวินหรูเย่ ใจข้าเป็นของท่าน ได้ยินชัดเจนหรือไม่!” บัดนี้ไ...