บทที่153 นินจาโคโนฮะต่างหวาดกลัว ฟรี
นินจาโคโนฮะทุกคนต่างโกรธแค้นริวอุน สงครามเป็นบ่อเกิดความหายนะไปทุกหย่อมหญ้า ครั้งนี้เองก็ไม่เว้น เพื่อนของพวกเขาตายเพราะฝีมือริวอุนไปมากมาย ไม่มีทางที่พวกเขาจะยอมง่าย ๆ นอกเสียจากว่ามันจะไม่คุ้มเสีย
ทว่าเมื่อมีนินจาโคโนฮะเยอะขนาดนี้ เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่มีนินจาจากตระกูลอุจิฮะมาด้วย
ท่ามกลางคนมากมาย ได้มีนินจาสูง หน้าตาหล่อเหลาแต่เนื้อตัวดูสกปรกเพราะการต่อสู้เมื่อสักครู่ยืนอยู่
“เป็นไปไม่ได้ ฉันแน่ใจว่าเข้าใจไม่ผิด!” ในมุมหนึ่งของกองกำลังนิินจา ได้มีนินจาอุจิฮะคนหนึ่งยืนพึมพำ เขามีชื่อว่าอุจิฮะ อากิระ
แวบแรกที่เขาเห็นดวงตาของริวอุน เขาจึงมั่นใจเลยว่านั่นคือเนตรวงแหวนในตำนานนของตระกูลอุจิฮะ
“แล้วชิบะ ริวอุนมีเนตรวงแหวนได้ยังไง? แถมยังเป็นเนตรวงแหวนกระจกเงาหมื่นบุปผา”
นอกจากอุจิฮะ อากิระก็ยังมีนินจาอุจิฮะคนอื่นยืนสีหน้าหมองคล้ำอยู่อีกหลายคน พวกเขาเก็บเรื่องเนตรวงแหวนกระจกเงาหมื่นบุปผาไว้เป็นความลับ มีเพียงคนระดับสูงของหมู่บ้านและคนในตระกูลเท่านั้น
พวกเขาเองก็รู้เพียงคร่าว ๆ ไม่รู้ว่ามันทำอะไรได้บ้าง รู้แค่ว่ามันเป็นเพียงเนตรที่อยู่สูงกว่าสามโทโมเอะ
“เป็นไปได้ไหมว่าชิบะ ริวอุนมีสายเลือดอุจิฮะ?” ความคิดนี้เกิดขึ้นในใจของอากิระ ยิ่งคิดมากก็ยิ่งมีความเป็นไปได้มากขึ้นเท่านั้น
ตั้งแต่ยุคเซ็นโงคุมา ตระกูลอุจิฮะได้ต่อสู้มาหลายปี ใครจะรู้ว่ามีสายเลือดอยู่นอกหมู่บ้านบ้างหรือเปล่า ถ้าริวอุนเป็นสายเลือดนอกตระกูลของอุจิฮะจริง ทุกอย่างก็ลงตัว
“อากิระ เราควรทำยังไงดี ถ้าชิบะ ริวอุนเป็นสายเลือดตระกูลของเราจริงแล้วล่ะก็...” นินจาอุจิฮะคนหนึ่งหันมาถามอากิระ
“ไม่รู้สิ แต่ตอนนี้คือเราต้องส่งข้อมูลจากสนามรบนี้กลับไปให้ตระกูลก่อน” อุจิฮะ อากิระตัดสินใจเด็ดขาด
เขาไม่รู้หรอกว่าริวอุนคือสายเลือดนอกตระกูลหรือเปล่า แต่จากวันนี้ไป ไม่มีทางที่พวกเขาจะเก็บความลับเรื่องเนตรวงแหวนกระจกเงาหมื่นบุปผาได้อีก
ดังนั้นเขาจึงต้องส่งข้อมูลไปให้ตระกูลตัดสินใจ
ด้านริวอุน เขากระโดดลงมาจากขอบผา
“การต่อสู้นี้ควรจบลงได้แล้ว” เขาลงมายืนบนพื้นแล้วเดินไปด้านหน้าทีละก้าว ๆ
เมื่อเห็นริวอุนเดินเข้ามา นินจาโคโนฮะต่างก็ตะโกนเรียกขวัญกำลังใจ
“ฆ่า!!”
พวกเขาพุ่งเข้าไปหาริวอุนโดยพร้อมเพรียงกัน
“วิชาเซียน: คลื่นพันปักษา” ริวอุนปะทุจักระสายฟ้าออกมารอบตัว มันเป็นการใช้อาภรณ์สายฟ้าในการโจมตี
อาภรณ์สายฟ้ารอบตัวริวอุนกลายเป็นสายฟ้า แผ่พุ่งออกไปรอบตัว ตอนนี้ตัวริวอุนเปรียบเสมือนโรงงานไฟฟ้า มีเส้นสายฟ้านับไม่ถ้วนแลบออกมา
ไม่ทันที่นินจาโคโนฮะจะได้เข้าใกล้ พวกเขาก็ถูกไอสายฟ้ารอบตัวเผาทิ้งไป
“อย่าเข้าไปใกล้ ใช้วิชานินจาโจมตี!” หัวหน้าหน่วยย่อยคนหนึ่งของโคโนฮะตะโกนสั่ง
พวกเขาทุกคนเปลี่ยนไปใช้วิชานินจาโจมตี ไม่มีใครคิดเลยว่าวิชานินจาสายฟ้าของริวอุนจะกลายเป็นระดับที่น่ากลัวขนาดนี้แล้ว
ริวอุนคนเดียว มันไม่ต่างจากการโจมตีของสัตว์หางเลยแม้แต่น้อย
ริวอุนเห็นพวกเขาจะถอยห่าง เขาก็พุ่งทะยานตามเข้าไป ไม่ให้อีกฝ่ายเว้นระยะห่างได้ สายฟ้ารอบตัวไล่แผาเผามนุษย์จนกลายเป็นตอตะโก
ชั่วพริบตา นินจาสี่สิบห้าสิบคนก็ตายไปง่าย ๆ แบบนี้
ชายหนุ่มเพียงคนเดียว ได้เปลี่ยนค่ายนินจาโคโนฮะให้กลายเป็นทุ่งสังหาร เลือดนองไปทั่วพื้น กลิ่นไหม้คละคลุ้ง
เมื่อเวลาผ่านไป ความกล้าของนินจาโคโนฮะก็ลดลง ทุกคนต่างหวาดกลัว ไม่มีใครอยากตาย จนถึงจุดที่ไม่สามารถทำใจสู้ต่อไปได้อีก
“สัตว์ประหลาด...”
“ไอ้ตัวประหลาดเอ๊ย!”
พวกเขากลัวมาก หากเป็นเพียงการสังหารหมู่ พวกเขาจะไม่กลัวเลย สิ่งที่พวกเขากลัวจริง ๆคือการสังหารหมู่ โดยตัวริวอุนนั้นยังไม่บาดเจ็บเลยสักจุดเดียว
ใช่!
อย่าพูดถึงเรื่องบาดเจ็บ จนถึงตอนนี้ พวกเขายังไม่เห็นริวอุนหายใจหอบเลยสักนิด
“พวกนายกลัวแล้วเหรอ?” ริวอุนมองเหล่านินจาโคโนฮะแล้วสาวเท้าเดินเข้าไป
การสังหารหมู่เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง สายฟ้าและฟ้าผ่า ผ่าลงมาเป็นระยะ ทุกครั้งจะมีศพของนินจาโคโนฮะเสียชีวิตไปต่ำ ๆก็สามศพ
พวกเขาไร้ซึ่งการต่อต้านใด ๆ การสังหารเกิดขึ้นจนโอโรจิมารุทนซ่อนตัวไม่ไหวอีก เขารู้ว่าหากเป็นแบบนี้ต่อไป นินจาโคโนฮะคงจะถูกชิบะ ริวอุนสังหารจนหมดแน่
“ทุกคน ถอนกำลัง เดี๋ยวนี้เลย!!” โอโรจิมารุตะโกนขึ้น
เมื่อได้ยินโอโรจิมารุตะโกน สีหน้าของพวกเขาก็เต็มไปด้วยความสุข พวกเขาตะโกนย้อนคำสั่งไปด้วยน้ำเสียงอันดังสนั่น
“ถอย!!”
ริวอุนมองโอโรจิมารุ เขารู้ว่าโอโรจิมารุจะรั้งเขาไว้เพื่อให้พวกคนในหมู่บ้านถอนกำลัง
“คิดว่าคนเดียวจะรั้งฉันไว้ได้งั้นเหรอ คุณโอโรจิมารุ” ริวอุนยิ้ม
“ไม่ลองก็ไม่รู้หรอก” หลังจากกล่าวจบ โอโรจิมารุก็เรียกงูเหลือมยาวสองตัวออกมา
มันพุ่งเข้าไปรัดร่างริวอุนเพื่อถ่วงเวลาาไว้ให้นินจาโคโนฮะหนีไป
ขณะนั้นเอง ที่ทางแยกของแคว้นแม่น้ำและแคว้นไฟ มีคนกระโดดสวนทางกันเข้าไปในป่า ชายคนนั้นมีผมสีดำ คิ้วหนา จมูกโตและสวมชุดรัดรูปสีเขียว
ใช่... เขาคือไมโตะ ได!
********************
