บทที่ 524 : เหมือนการฆ่าแมลง (10)
[แฟนเพจBamแปลNiyay:ลงแบบราคาถูกโคตรในmy-novel(ลงช้ากว่าThai-novel100ตอน)กับthai-novelเท่านั้น หากอ่านที่อื่นนอกจากสองเว็บนี้คือไม่ใช่ผมนะ ถ้าเจอคนอ่านก็อปดันเยอะกว่าก็ท้อเป็นนะครับ]
[ถ้าอ่านฟรีแบบเถื่อนไม่ว่าจะได้มายังไงนั้น ผมไม่ว่าเลยครับ และต่อให้ไม่มีคนอ่าน ผมก็ยังจะแปลต่อจนจบด้วย แต่ถ้าจะจ่ายเงินให้เว็บหรือคนที่copyไปขายอีกที คุณโคตรแย่เลยครับ]
[หลังแปลจบจะมีการแก้คำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้น ดังนั้นถ้าคุณอ่านแบบเถื่อน ก็เชิญเลยครับ เพราะมันไม่มีอัพเดทให้หรอก]
บทที่ 524 : เหมือนการฆ่าแมลง (10)
<ขออภัยค่ะนายท่าน ดูเหมือนว่านายท่านจะตกอยู่ในอันตรายในขณะที่ฉันไม่อยู่>
“เธอติดต่อฉันมาได้ยังไง? ฉันไม่มีแหวนเลยด้วยซ้ำ”
<แหวนเป็นเพียงเครื่องมืออำนวยความสะดวกในการสื่อสารกับอาจารย์ ฉันสามารถติดต่อกับนายท่านได้ทุกเมื่อที่ต้องการ>
“แล้วทำไมเธอไม่ได้ติดต่อมาาเลยหลังจากผ่านไปหนึ่งสัปดาห์…?”
<การสืบสวนเรื่องนั้น……ฉันกำลังทำมันอยู่ค่ะ>
สืบสวนเรื่องนั้น
ฉันหรี่ตาลง
ไม่ต้องถามว่ายูเน็ตต้องสอบสวนไปเพื่ออะไร หลังจากรายงานความล้มเหลวครั้งนั้นยูเน็ตก็กำลังตรวจสอบเรื่องของลาสกันดาแยกกัน แต่เรื่องนี้ฉันได้รู้หลายอย่างชัดเจนแล้ว
ยูเน็ตรู้ไหมว่าฉันติดต่อกับผู้บริหารระดับสูงของโมเบียส?
“ได้เรื่องมั้ย?”
<……ค่ะ>
หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ยูเน็ตก็ตอบ
“เธอบอกว่ามันจะแฮ็คได้ยาก เธอใช้วิธีไหน? วิธีการอะไรที่เธอใช้?”
<...นายท่านจะค้นพบมัน….เร็ว ๆ นี้>
ฉันขมวดคิ้ว
ระหว่างืที่เธอพูด เธอมีการหยุดเว้นระหว่างในการพูดซึ่งมันแปลกมากๆ
'จะพบมันเร็ว ๆ นี้?'
ฉันส่ายหัว
ตอนนี้ฉันปัญหาที่ต้องจัดการก่อน
<นายท่านไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ เราจะรีบแก้ไขค่ะ>
“พวกมันสร้างความรำคาญให้กับเธอเช่นกัน ไม่จำเป็นต้องรีบเร่ง ฉันจะพยายามจัดการให้เสร็จเร็วที่สุด”
<ไม่ค่ะ นายท่านเพียงแค่มุ่งความสนใจไปที่ภารกิจของนายท่าน>
ฉันเอนหลังพิงกำแพง
มันแตกต่างไปจากบรรยากาศปกติโดยสิ้นเชิง
“ยูเน็ต เกิดอะไรขึ้น?”
เธอหายไปเกือบสิบวันและไม่ได้ติดต่อฉันมาเลย
เกิดอะไรขึ้นกับเธอ
แม้ว่างานของยูเน็ตจะยุ่ง แต่เธอก็มักจะติดต่อฉันอยู่เสมอ
<นายท่านค่ะ ฉันไม่รู้ว่านายท่านจำได้ไหม…>
ยูเน็ตพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย
<เมื่อเราพบกันครั้งแรก ฉันขอให้นายท่านอยู่กับเราที่นี่>
ความทรงจำของเหตุการณ์นั้นยังคงชัดเจนในใจฉัน
เธอพาฉันไปที่ชั้นบนสุดของเนลม์ไฮมฟ์ ซึ่งที่นั้นเป็นปราสาทสีดำสนิท และถามฉันจริงจัง
และฉันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องกลับมายังโลกในเวลานั้น ดังนั้นฉันจึงปฏิเสธเธอไป
'แล้วทำไมถึงพูดเรื่องนั้นที่นี่?'
<ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้คิดให้รอบคอบก่อน...>
“...”
<นายท่านและเราแตกต่างกันมากตั้งแต่เรื่องต้นกำเนิด ฉันตาบอดเพราะความโลภและได้ขอร้องนายท่านด้วยคำขอที่งี่เง่านั้น ต้องขออภัยอีกครั้งนะคะ>
เสียงของเธอนั้นจมลึกลงไป
“มีอะไรหรือเปล่ายูเน็ต? พูดให้มันชัดเจนสิ! ทำไมจู่ๆเธอ….”
<นายท่าน ฉัน……กับนายท่าน… … .>
การสื่อสารถูกตัดขาดไปทันที
ฉันยืนงงอยู่สักพัก
เธอกล่าวว่าการตรวจสอบเรื่องลาสกันดานั้นเสร็จสิ้นแล้ว
จากนั้น หลังจากที่พูดบางอย่างที่ไม่สามารถเข้าใจได้ต่อไปเรื่อยๆ จู่ๆเธอก็ตัดการสนทนาไปทันที
ความหมายที่ฟังแล้วนั้นก็ไม่ชัดเจน
ยูเน็ต ซีดที่ฉันรู้ว่าไม่เคยมีพฤติกรรมที่ไร้เหตุผลเช่นนี้
ฉันวิ่งออกจากเรือ เจนน่าและเวคิสที่กำลังคุยกันหันมองมาทางฉันด้วยความตกใจ
“เตรียมตัวออกเดินทางได้เลย”
เจนน่าคงอ่านสีหน้าของฉันออกแล้วจึงรีบเข้าไปในห้องนักบิน
ใบหน้าของเวคิสแข็งกระด้างขึ้น
"เกิดอะไรขึ้น?"
“ฉันต้องตรวจสอบอะไรบางอย่างอย่างเร่งด่วน”
ฟู้ว!!
ลูเซ็ทลอยขึ้นไปในอากาศ
ข้างๆกันนั้น มีเรือเหาะหลายลำแล่นผ่านกระแสน้ำวนแห่งมิติ
ตราสัญลักษณ์บริษัทโมเบียสถูกประทับไว้ที่ด้านข้างของเรือเหาะ สมาชิกของทีมปราบภายในบริษัท พวกเขาถูกส่งไปลงโทษนายท่านที่ก่อการก่อการร้ายโดยไม่ได้รับอนุญาต
“ฉันควรกำหนดพิกัดไว้ที่ไหน? นี่คือระบบอัตโนมัติ….”
"ในเมือง"
ก่อนอื่นต้องค้นหาสถานการณ์ในห้องรอก่อน
'การสอบสวนเรื่องลาสกันดาสิ้นสุดลงแล้วเหรอ?'
ฉันขอโทษ แต่ฉันสืบเรื่องนี้ได้ก่อนเธอแล้ว
ขั้นตอนของพิกมีอัพยังไม่เสร็จสิ้น และ 'การฟื้นฟูโลก' ซึ่งเป็นแกนหลักของเกมก็หายไป
และอัลฟ่าซีโร่ก็ให้ทางเลือกแก่ฉัน กลับไปที่โลกหลังจากเสร็จสิ้นภารกิจแล้ว หรือฉันควรอยู่ที่นี่และแก้ไขข้อผิดพลาด?
'มีอะไรอีกหรือเปล่า?'
หากไม่สามารถเปิดเผยสาเหตุที่แท้จริงและหาวิธีแก้ไขปัญหานี้
เนื่องจากข้อผิดพลาดเชื่อมโยงกับต้นกำเนิดของโมเบียส พวกเขาจึงบอกว่าไม่สามารถบอกได้จนกว่าจะไปถึงเซิร์ฟเวอร์ที่ 1 ตอนนี้ฉันเลือกกลับไปที่ห้องรอก่อน
“ยังไงก็ตาม ฉันจะนำมันกลับด้วยระบบอัตโนมัติ!”
เจนน่ารีบออกไปจากดาดฟ้า
ลูเซ็ท หันไปด้านข้างและเริ่มหลบหนีจากกระแสน้ำวนแห่งมิติ
แสงปกคลุมทั่วร่างกายของฉันพร้อมกับความรู้สึกคุ้นเคยของการลอยตัว เมื่อคุณออกจากที่นี่ คุณจะเชื่อมต่อกับสนามด้านนอกเมืองมิติทันที
ในที่สุดเมื่อฉันลืมตาขึ้นอีกครั้ง
นรกที่ลุกเป็นไฟอันไม่มีที่สิ้นสุดถูกเปิดออก
ฟู้วว!
เปลวไฟพุ่งออกมาเหมือนจะกลืนกินดาดฟ้าเรือ
หากลูเซ็ทไม่ได้หลบเลี่ยง มันคงโดนเปลวไฟความร้อนสูงเป็นพิเศษโดยตรงพุ่งใส่แล้ว
ท้องฟ้าทั้งหมดกลายเป็นสีแดง
ฉันคิดว่าดวงอาทิตย์กำลังขึ้นต่อหน้าต่อตาฉัน
“นี่ นี่มันอะไรกัน…!”
“เจนน่า เข้าไปข้างใน!”
เจนน่ารีบเข้าไปในเรือ
จากนั้นเสาโลหะบนดาดฟ้าเรือก็เรืองแสงสีแดง
ถ้าไม่ใช่เพราะมีรูปร่างของมังกรบังมันไว้ มันก็คงจะไหม้เป็นจุลเเล้ว
“เวคิส นายโอเคไหม?”
“……ยังงไหวครับ”
ควันสีขาวลอยขึ้นมาจากแขนที่ปกคลุมปากของเวคิส
ม่านพลังเวทย์ของลูเซ็ทถูกเปิดใช้งานอย่างช้าๆ ความร้อนด้านนอกก็ลดลงอีก เมื่อนั้นฉันก็สามารถมองไปรอบ ๆ ได้
สิ่งแรกที่ฉันสังเกตเห็นคือซากเรือเหาะกองเต็มไปหมด
ตัวเรือทำจากโลหะพิเศษแตกเป็นเสี่ยง ชิ้นส่วนโลหะที่เคยประกอบเป็นเรือเหาะนั้นโค้งงอเหมือนทอฟฟี่เหลวๆเนื่องจากมันกระทบกับสภาพแวดล้อมที่มีอุณหภูมิสูงมาก ฉันเจอสัญลักษณ์ของห้องรอนางแพทย์ต๊อกโบกิด้วย
'มันเป็นการซุ่มโจมตีเหรอ?'
ฉันคิดว่าพวกเขาพยายามซุ่มโจมตีเราทันทีที่เราออกมา
หากดูที่ซากปรักหักพัง ไม่ใช่แค่หนึ่งลำหรือสองลำ น่าจะอย่างน้อยสิบลำ
แต่ตอนนี้เหลือเพียงเศษซากเท่านั้น
ฉันมองไปด้านข้าง
กองเรือปราบปรามโมเบียสที่กำลังจะออกจากเมืองมิติ ก็ตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน
เรือเหาะหลายลำกำลังลุกไหม้อย่างรุนแรงและควันต่างๆก็ลอยฟุ้งขึ้นมา
'มันไม่สามารถต้านทานได้'
การป้องกันใดๆ ก็ตามไม่มีความหมายเมื่อเผชิญกับความร้อนอันเลวร้ายนี้
เราอาจจะอยู่ในสถานการณ์เดียวกับซากเรือเหาะที่อยู่ใกล้เคียง
เพราะไม่ใช่ใครอื่นนอกจากฉันที่ทำให้มันเป็นเช่นนั้น
'วิธีการของยูเน็ต'
วิธีการแฮ็คที่มีอยู่ใช้ไม่ได้
ดังนั้น จึงมีทางเดียวเท่านั้นที่ฉันคิดออก
บุคคลที่ใกล้ชิดกับยูเน็ตและดูเหมือนจะรู้ความลับที่ซ่อนอยู่ในพิกมีอัพ
รีเจียนเหรอ? ไม่เพราะเขาตั้งใจฝึกซ้อมมาทั้งวัน มูเดน…ก็เป็นไปไม่ได้ด้วยเหตุผลเดียวกัน นิฮาคุเองก็ไม่เก่งเรื่องการแฮ็คข้อมูล จากนั้นจึงเหลือเพียงคนเดียวเท่านั้น คนคนหนึ่งที่มองหา 'บางสิ่งบางอย่าง' ก่อนที่ฉันจะมาที่เนลม์ไฮมฟ์
ฉันมองออกไป
เงาสีดำโบกสะบัดอยู่ในเปลวไฟที่มีอุณหภูมิสูงมากจนชวนให้นึกถึงดวงอาทิตย์
<คุณได้ติดต่อกับอัลฟ่าซีโร่>
สายตาอันเร่าร้อนมุ่งตรงมาที่ฉัน
<ไอ้สารเลวนั่นพูดอะไรบ้าง?>
“...”
<หากคุณต้องการบันทึกของโมเบียสให้ไปเซิร์ฟเวอร์ที่ 1?>
มันเป็นเสียงที่เย็นชามากซึ่งไม่เข้ากับไฟที่อยู่รอบๆ ตัวของเธอเลย
ฉันกลืนน้ำลายลงคอเงียบ ๆ
<นายท่าน กลับไปที่โลกซะ!>
เธอพูดต่อ
<สถานที่นี้ไม่เหมาะกับนายท่าน….>
