บทที่ 56 คุณหนูหลิวเชียร์แกเหรอ? คิดว่าตัวเองเป็นใคร?
[แฟนเพจBamแปลNiyay:ลงแบบราคาถูกโคตรในmy-novel(ลงช้ากว่าThai-novel100ตอน)กับthai-novelเท่านั้น หากอ่านที่อื่นนอกจากสองเว็บนี้คือไม่ใช่ผมนะ ถ้าเจอคนอ่านก็อปดันเยอะกว่าก็ท้อเป็นนะครับ]
[ถ้าอ่านฟรีแบบเถื่อนไม่ว่าจะได้มายังไงนั้น ผมไม่ว่าเลยครับ และต่อให้ไม่มีคนอ่าน ผมก็ยังจะแปลต่อจนจบด้วย แต่ถ้าจะจ่ายเงินให้เว็บหรือคนที่copyไปขายอีกที คุณโคตรแย่เลยครับ]
[หลังแปลจบจะมีการแก้คำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้น ดังนั้นถ้าคุณอ่านแบบเถื่อน ก็เชิญเลยครับ เพราะมันไม่มีอัพเดทให้หรอก]
บทที่ 56 คุณหนูหลิวเชียร์แกเหรอ? คิดว่าตัวเองเป็นใคร?
ซูเฉียนโม่และหลิวหมิงรุ่ยหยุดทะเลาะวิวาทกันแล้ว แต่ทั้งคู่ยังคงกอดอกด้วยท่าทางเย่อหยิ่ง และมองไปคนละทาง
กู่เฉินหนานเหลือบมองซูเฉียนโม่ที่อยู่ทางซ้าย แล้วหันไปมองหลิวหมิงรุ่ยที่อยู่ด้านขวา เขาเองก็ทำอะไรไม่ถูก "เราจะไปด้วยกันได้ไหมเนี่ย?"
[นี่พวกเธอสองคนเป็นอะไรกัน อารมณ์เสียเร็วเกินไปไหม?]
[ฉันรู้ว่าเสน่ห์ของฉันมันมากมาย แต่เธอสองคนไม่จําเป็นต้องทำแบบนี้เลย!]
[พวกเธอเป็นคนสำคัญในตงไห่ คงน่าอายแย่ถ้าคนอื่นได้ยินเรื่องอะไรแบบนี้เข้า!]
หลังจากที่เสียงภายในใจของกู่เฉินหนานปรากฏขึ้น ผู้หญิงสองคนก็สบตากัน
พวกเธอทั้งสองดูเขินอายเล็กน้อย
เขาพูดถูก ที่ผ่านมาพวกเธอทำตัวไม่เหมาะสมเลย
ถึงพวกเราอยากจะฟังความคิดภายในใจของกู่เฉินหนาน แต่ไม่เห็นจําเป็นต้องทะเลาะกันเหมือนเด็ก ๆ เลยนิ?
เมื่อคิดได้เช่นนี้ ซูเฉียนโม่ก็เป็นคนแรกที่ทําลายบรรยากาศที่น่าอึดอัดใจ
เธอหัวเราะคิกคัก เสียงหวานสดใสพลันดังขึ้น "เราแค่ล้อเล่นเองน่า!"
เมื่อเห็นซูเฉียนโม่พูดขึ้น หลิวหมิงรุ่ยก็รีบทําตาม "ใช่ ใช่แล้ว! ฉันแค่ล้อเล่นกับพี่สาวเฉียนโม่เอง!"
แม้ว่าหลิวหมิงรุ่ยยังคงไม่พอใจที่ซูเฉียนโม่อ้างว่าเป็นคู่หมั้นของกู่เฉินหนาน
แต่ซูเฉียนอุตส่าห์หาทางออกให้ เช่นนั้นเธอก็ควรจะทำเป็นคล้อยตามไป
นอกจากนี้ กู่เฉินหนานยังไม่เคยพูดด้วยว่าเขาชอบซูเฉียนโม่ ดังนั้นหลิวหมิงรุ่ยจึงยังคงมั่นใจในตําแหน่งของเธอว่าตัวเธอเหนือกว่ามาก
ต่อไปนี้ ผู้หญิงที่ดีกว่าอย่างฉันนี้แหละจะชนะ!
เมื่อเห็นบรรยากาศผ่อนคลายระหว่างผู้หญิงสองคน กู่เฉินหนานก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก "ดีแล้วล่ะ งั้นผมจะขอตัวกลับก่อน พวกคุณสองคนก็ควรกลับบ้านเร็ว ๆ เถอะ"
ผู้หญิงสองคนสบตากันแล้วพูดพร้อมกัน "ไม่มีทาง!"
"หา?"
คิ้วของกู่เฉินหนานขมวดเข้าหากัน ขณะที่เขาถามด้วยความโกรธ "พวกคุณสองคนต้องการอะไรกันแน่เนี่ย?"
ผู้หญิงสองคนโอบแขนของกู่เฉินหนานพร้อมกัน ทั้งยังพูดเป็นเสียงเดียวว่า "นาน ๆ ทีเราจะได้ออกไปข้างนอกด้วยกัน คุณ/นายจะหนีไปไหนไม่ได้เด็ดขาด!"
[ฮึ่ม!]
[เมื่อกี้เธอสองคนไม่ใช่ว่ากำลังทะเลาะกันอยู่เหรอ? ไหงจู่ ๆ ก็กลายเป็นเหมือนพี่สาวน้องสาวได้ยังไง?]
"หมายความว่าที่จะไม่ปล่อยให้หนีไป? นี่พวกคุณกําลังบอกว่าตอนนี้ผมจะกลับบ้านก็ไม่ได้แล้วเหรอ?" กู่เฉินหนานพูดอย่างไม่พอใจ
"ไม่ได้~"
หลิวหมิงรุ่ยเขย่าแขนของกู่เฉินหนาน "เฉินหนาน เพื่อนของพ่อฉันเป็นเจ้าของสระว่ายน้ำส่วนตัว ทําไมเราไม่ไปว่ายน้ำด้วยกันล่ะ?"
ว่ายน้ำ?!
คิ้วของกู่เฉินหนานขมวดเข้าหากัน เขาคิดว่าที่เธอพูดมันแปลกมาก
เพราะในสามตระกูลนี้ ตระกูลกู่ ตระกูลซู หรือตระกูลหลิว มีตระกูลไหนไม่มีสระว่ายน้ำส่วนตัวกัน?
ถ้าอย่างนั้นทำไมหลิวหมิงรุ่ยถึงชักชวนไปว่ายน้ำ?
กู่เฉินหนานเอียงศีรษะของเขาอย่างสงสัย แล้วเหลือบมองหลิวหมิงรุ่ย แต่สายตาของเขก็าถูกดึงลงไปโดยสัญชาตญาณเพราะรูปร่างทรวดทรงที่ดูดีของเธอ
อ่า!
กู่เฉินหนานเข้าใจทันที
ยัยจอมวางแผนตัวน้อย เธอต้องการทำให้ซูเฉียนโม่ยอมแพ้เพราะทรวงทรงองเอวของเธอสินะ?
เมื่อเห็นว่ากู่เฉินหนานไม่ตอบ สักพักหลิวหมิงรุ่ยจึงถามซูเฉียนโม่ "พี่เฉียนโม่ อยากไปไหมกันไหมคะ?"
ซูเฉียนโม่พยักหน้าโดยไม่ต้องคิดเลย "ไปแน่นอน!"
เธอหวังว่าจะได้ว่ายน้ำกับกู่เฉินหนานเพียงลำพังงั้นเหรอ?
ฝันไปเถอะ!
หากซูเฉียนโม่ปฏิเสธ เขาคงสามารถปฏิเสธหลิวหมิงรุ่ยได้ทันที แต่ในเมื่อเธอตอบตกลงแล้ว กู่เฉินหนานจึงต้องทำตัวให้เป็นสุภาพบุรุษ
“ก็ได้”
กู่เฉินหนานถอนหายใจและพยักหน้า "ถ้าเฉียนโม่อยากไป ก็ได้ งั้นเราไปกันเถอะ"
...
ณ ตระกูลเย่ บริเวณคฤหาสน์
หลินหยู่ที่หมดสติไปก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น
ไม่มีใครอยู่ตรงหน้าเขา ไม่มีเสียงใด ๆ อยู่เลย
มีเพียงเวทีที่ว่างเปล่าและเสียงแผ่วเบาที่ลอยมาจากสวน
“นี่มัน...เกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย?”
จิตใจของหลินหยู่ว่างเปล่า ยังไม่ชัดเจนว่าเกิดอะไรขึ้น เขาลงไปนอนสลบอยู่ที่พื้นได้ยังไงกัน
เขาจําได้แค่ว่าขว้างหมัดเต็มกําลังใส่กู่เฉินหนาน จากนั้นก็หมดสติไป
ทันใดนั้น ความเจ็บปวดรวดร้าวก็ปะทุขึ้นในหน้าอกของเขา
ตุ้บ~!
วินาทีต่อมา เขาก็พ่นเลือดออกมา
"โอ้ย!"
หลินหยู่จับหน้าอกของเขาและพยายามดิ้นรนเพื่อลุกขึ้นยืน
พอมองไปทางซ้ายและขวา ก็ยังไม่มีใครสักคนที่อยู่รอบ ๆ บริเวณนั้นเลย
หมิงรุ่ยอยู่ที่ไหน? อาจารย์เล่า?
เธอไม่ได้มาเชียร์ฉันเหรอ? ถึงฉันจะพ่ายแพ้อย่างย่อยยับ แต่เธอก็ไม่ควรหายตัวไปเฉย ๆ แบบนี้สิ!
ช่างเรื่องหมิงรุ่ยไปก่อน แต่อาจารย์ล่ะ?
เธออับอายที่ฉันทำให้เธอขายขี้หน้าเหรอ? เธอคงโกรธมาสินะจึงได้จากไปแบบนี้?
ไม่ คงไม่ใช่แบบนั้นแน่!
ทันใดนั้น คนรับใช้ของตระกูลเย่ก็เดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว
"สวัสดีครับท่าน การแข่งขันจบลงแล้ว กรุณาออกไปได้แล้วครับ"
"เดี๋ยวก่อน!"
หลังจากสูดลมหายใจเข้าแล้ว หลินหยู่ก็ถามว่า "ฉันจะรับรางวัล 50 ล้านได้ที่ไหน?"
เมื่อได้ยินเช่นนี้ คนรับใช้ก็ดูสับสน
"ท่านครับ ท่านไม่ใช่แชมป์นะครับ แล้วเงิน 50 ล้านมันอะไรกันครับ?"
"ก็คุณชายเย่บอกว่าตราบใดที่ฉันเอาชนะลู่เหรินเจียได้ ฉันก็จะ...แค่ แค่ก...ได้แชมป์!" หลินหยู่ขมวดคิ้วสับสน
“เฮอะ”
คนรับใช้หัวเราะเบา ๆ "ท่านลืมสิ่งที่ท่านพูดก่อนต่อสู้กับคุณชายกู่ไปแล้วเหรอครับ?"
"คุณบอกว่าถ้าคุณชายกู่ชนะ เขาก็จะแชมป์ไปครอง"
หลินหยู่ตกตะลึง รู้สึกว่าโลกกำลังหมุนติ้ว
ในตอนนั้น เขาอาจพูดโม้โอ้อวดเกินไป
ใครจะคิดกันเล่าว่ากู่เฉินหนานจะเอาชนะเขาได้จริง?
นั่น 50 ล้านเลยนะ... นั่นคือ 50 ล้านเลย!
สําหรับหลินหยู่ แม้แต่ 3 ล้านเหรียญก็เหมือนเงินที่ฟ้าส่งมาจากสวรรค์ ยิ่งเป็น 50 ล้านยิ่งแล้วใหญ่!
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ หลินหยู่ก็เต็มไปด้วยความรู้สึกเสียใจ
เขากําหมัดแน่นแล้วกัดฟัน
กู่เฉินหนาน! เป็นแกอีกแล้วเหรอ!
ทําไมแกต้องทําลายสิ่งต่าง ๆ ที่่ควรเป็นของฉันทุกครั้งไป?
เงิน 50 ล้านเหรียญนั่นควรเป็นของฉัน!
แม้ว่าจะโกรธมาก แต่หลินหยู่ก็ทำได้เพียงยอมรับความจริง ทั้งหมดมันเป็นเพราะคำพูดที่โอ้อวดหยิ่งผยองของตัวเขาเอง
"กรุณารีบออกไปเถอะครับ เราต้องรีบทำความสะอาด" คนรับใช้เร่งเร้า ก่อนจะหันหลังเดินจากไป
"ช้าก่อน!"
หลินหยู่ยื่นมือออกมาเพื่อหยุดเขาแล้วถามว่า "หมิงรุ่ยอยู่ไหน? เธอไปไหนกัน?"
หมิงรุ่ย?!
คนรับใช้ดูตกใจ
นี่เขากล้าเรียกคุณหนูหลิวด้วยชื่อจริงของเธอเลยเหรอ?
"ท่านพูดถึงคุณหนูตระกูลหลิวงั้นเหรอครับ?"
หลินหยู่พยักหน้า "วันนี้หมิงรุ่ยมาให้กําลังใจฉัน ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน?"
เมื่อได้ยินเช่นนี้ คนรับใช้ก็เบะปากอย่างเหยียดหยาม
"คุณชายกู่และคุณหนูหลิวออกไปแล้ว กรุณาอย่าถามอีกเลย ตอนนี้ผมยุ่งอยู่ครับ"
ขณะที่เขาหันหลังกลับ ความดูถูกก็ปรากฏขึ้นทั่วใบหน้าของเขา
บอกว่าคุณหนูหลิวมาเชียร์แกเหรอ?
แกคงต้องฝันอยู่แน่เลย!
ทุกคนรู้ว่าเธอมาเพราะคุณชายกู่ต่างหาก
เชียร์แกเหรอ? คิดว่าตัวเองเป็นใครกัน?
เขาไม่เข้าใจเรื่องไร้สาระที่ออกมาจากปากของไอ้หมอนี้จริง ๆ สงสัยสมองของเขาได้รับการกระทบกระเทือนหรือเปล่านะ?
เมื่อหลินหยู่มองไปที่คนรับใช้ที่กำลังเดินออกไป เขาก็กำหมัดแน่นอีกครั้ง
กู่เฉินหนาน!
แกพาหมิงรุ่ยไปที่ไหน?
เธอมาเชียร์ฉัน แกมีสิทธิ์อะไรพาเธอไป?
รอก่อนเถอะ ฉันจะตอบแทนคืนอย่างสาสมให้ร้อยเท่ากับความอัปยศอดสูที่แกทำฉันในวันนี้!
หลังจากที่หลินหยู่อาฆาตแค้นและสาบานจนนับครั้งไม่ถ้วน ว่าเขาจะฆ่ากู่เฉินหนานแน่ในอนาคต เขาก็เดินออกจากตระกูลเย่ไปอย่างกระโผลกกระเผลก โดยนำมือข้างหนึ่งกุมหน้าอกของตนเอาไว้
