ระบบสินค้าลดราคาขั้นเทพ ตอนที่ 166 ไร้ประโยชน์ก็แค่ฆ่าทิ้ง

ระบบสินค้าลดราคาขั้นเทพ ตอนที่ 166 ไร้ประโยชน์ก็แค่ฆ่าทิ้ง

มณฑลซุยอวิ๋น ที่พักของกองทัพใหญ่ของตระกูลซวนหยวน ภายในกระโจมแห่งหนึ่ง

ซวนหยวนหมิง ผู้สวมชุดคลุมสีขาวบริสุทธิ์ มีจี้หยกคาดเอวอยู่ มือกำลังกุมผ้าขาวผืนหนึ่งไว้

เขายกขึ้นมาอุดปากไว้

เห็นได้ชัดว่า บนผ้าสีขาวผืนนั้นเปื้อนคราบเลือดเป็นทาง

แต่ถึงอย่างนั้น ดวงตาของซวนหยวนหมิงก็ยังคงเป็นประกาย แม้ใบหน้าของเขาจะขาวซีดขึ้นไปอีก แต่กลับค่อย ๆ เผยรอยยิ้มออกมา

"ใช่แล้ว"

"ถูกต้องแล้ว"

"หากเช่นนั้นล่ะก็"

"ความวุ่นวายในมณฑลซุยอวิ๋นจะต้องทวีคูณขึ้นเรื่อย ๆ แน่นอน และเมื่อถึงเวลานั้น ตระกูลซวนหยวนของเราก็จะมีโอกาสยึดครองมณฑลซุยอวิ๋นได้อย่างสมบูรณ์"

เมื่อพูดจบ ซวนหยวนหมิงก็เดินไปนั่งที่โต๊ะในทันที เขาหยิบพู่กันขึ้นมา เริ่มเขียนอะไรบางอย่างลงบนกระดาษ

เวลาผ่านไปไวเหมือนพริบตา

ผ่านไปอีกหนึ่งสัปดาห์แล้ว

ในสัปดาห์นี้

การบุกโจมตีของมนุษย์เงือกเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง

ส่วนมณฑลซุยอวิ๋น

จากการช่วยเหลือของกองทัพจากขุมอำนาจต่าง ๆ ก็สามารถต้านทานการบุกรุกของมนุษย์เงือกไว้ได้พอสมควร

เพียงแต่ว่า

ไม่รู้ด้วยสาเหตุใด ดูเหมือนว่าเมื่อเวลาผ่านไป การป้องกันของทุกคนจะยิ่งลำบากมากขึ้น

ทวีปซวนหยวน

มลฑลว่านกู่

ที่ตำหนักอันมืดสลัวแห่งหนึ่งของหอพันโอสถ หนึ่งในขุมอำนาจชั้นนำ

เหยาจือหัว จ้าวหอคนปัจจุบันของหอพันโอสถกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่หรูหราอย่างสงบนิ่ง สีหน้าดูเคร่งเครียดอยู่บ้าง

การบุกโจมตีของเผ่ามนุษย์เงือก

มณฑลซุยอวิ๋นขอความช่วยเหลือจากหอพันโอสถด้วย

แต่เมื่อไม่นานมานี้ หอพันโอสถเพิ่งสูญเสียกองทัพหลายสิบล้านที่ตระกูลหลัวแห่งมณฑลตงหวง

รวมกับการปรากฏตัวขึ้นของ "ศาลาโอสถเทพ"

ประกอบกับอุปสรรคที่ถูกบีบบังคับอีกหลายอย่าง ทำให้พวกขุมอำนาจใต้ปกครองของหอพันโอสถนั้นไม่พอใจในการปกครองของหอพันโอสถมากขึ้นเรื่อย ๆ

ถึงแม้ว่าตอนนี้ยังไม่มีการก่อกบฏอะไร แต่เมล็ดพันธุ์แห่งความไม่พอใจก็ได้ผลิดอกออกผลขึ้นมาแล้ว

วันข้างหน้า หอพันโอสถจะยิ่งลำบากขึ้นอีก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการไปช่วยเหลือมณฑลซุยอวิ๋นอะไรนั่นเลย

"ท่านจ้าวหอ"

ในตำหนักมืดมิดแห่งนี้

จ้าวซวี่ ผู้บัญชาการใหญ่ของ "กองทัพตะวันคลั่ง" สวมชุดเกราะสีเพลิงร้อนแรง คาดดาบส่งกระแสความร้อนสูงไว้ที่เอวปรากฏตัวขึ้นที่นี่

"เป็นอย่างไรบ้าง?"

"ศาลาโอสถเทพถูกปิดตายไปหมดแล้วหรือไม่?"

"โอสถที่หอพันโอสถผลิตออกมา ที่จำแนกปันส่วนให้กับบรรดาขุมอำนาจต่าง ๆ นั้น พวกเขาซื้อกันรึไม่?"

"แล้วเรื่องข่าวลือที่ว่าร้ายหอพันโอสถ ใครเป็นคนปล่อยไป เจ้าสืบออกมาได้รึยัง???"

เหยาจือหัว จ้าวหอคนปัจจุบันของหอพันโอสถ พูดด้วยใบหน้าเย็นชา

"ท่านจ้าวหอ"

"เมื่อศาลาโอสถเทพปิดทีไรก็จะเปิดขึ้นมาใหม่อีกไม่หยุดหย่อน ไม่ว่าจะใช้วิธีสังหาร หรือวิธีการอื่นใดก็ไม่สามารถปิดมันลงอย่างถาวรได้เลย"

"โอสถที่หอพันโอสถผลิตออกมาให้บรรดาขุมอำนาจใหญ่นั้น ถึงพวกเขาจะซื้อไปแล้ว แต่ก็มีท่าทีไม่พอใจมากขึ้นเรื่อย ๆ"

"ส่วนเรื่องคนปล่อยข่าวลือว่าร้ายหอพันโอสถนั้น..."

"ข้ายังสืบไม่พบเลยขอรับ"

เมื่อพูดจบ

จ้าวซวี่ ผู้บัญชาการใหญ่ของ "กองทัพตะวันคลั่ง" ก็คุกเข่าลงข้างเดียว ก้มศีรษะลงเล็กน้อย

เหยาจือหัวที่นั่งอยู่บนตำแหน่งจ้าวหอนั้น สีหน้าก็ยิ่งแข็งกร้าวเย็นชาขึ้นไปอีก

"ศาลาโอสถเทพยังยอมปิดอีกหรือ?"

"บรรดาขุมอำนาจต่าง ๆ ไม่พอใจหอพันโอสถมากขึ้นหรือ??"

"คนปล่อยข่าวลือยังสืบไม่ได้หรือ???"

เหยาจือหัวงึมงำ

ครั้งนี้ เขารู้สึกว่าหัวของตัวเองจะแตกร้าวเสียให้ได้

สำนักเภสัช

หอพันโอสถ

สองขุมอำนาจชั้นนำของมลฑลว่านกู่ครอบครองมลฑลนี้มาหลายสิบปีแล้ว ไม่มีใครกล้าต้านทานหรือขัดขืนความปรารถนาของทั้งสองตำแหน่งนี้

แต่ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อใด บรรดาขุมอำนาจที่อยู่ใต้อาณัติของหอพันโอสถในมณฑลว่านกู่เริ่มไม่พอใจกับอำนาจการปกครองของหอพันโอสถมากขึ้นเรื่อย ๆ

เป็นเพราะการปรากฏตัวของ "ศาลาโอสถเทพ" ทำให้อำนาจของหอพันโอสถค่อย ๆ ลดลงหรือไม่?

หรือว่า...

เป็นเพราะตระกูลหลัว???

ภายในตำหนัก

จ้าวซวี่ ผู้บัญชาการใหญ่กองทัพตะวันคลั่งได้หายตัวไปแล้ว เหลือเพียงเหยาจือหัว จ้าวหอคนปัจจุบันของหอพันโอสถที่นั่งอยู่บนบัลลังก์อย่างเหนื่อยหน่าย สีหน้าดูหมองคล้ำ

"ศาลาโอสถเทพหรือ?"

"ตระกูลหหลัวหรือ?"

"และบรรดาขุมอำนาจที่คอยท้าทายอำนาจของหอพันโอสถอยู่เรื่อย ๆ พวกนั้น?"

"ยิ่งไปกว่านั้น..."

"ยังมีเรื่องการบุกโจมตีของเผ่ามนุษย์เงือกในมณฑลซุยอวิ๋นนั่นอีก?"

"แถมดูเหมือนชื่อเสียงของสำนักเภสัชจะพุ่งสูงขึ้นเรื่อย ๆ?"

"เรื่องยุ่งยากช่างเยอะเสียเหลือเกิน ระเบิดออกมาได้ทุกวัน ข้าซวยเข้าให้แล้ว!!!"

เขาส่ายศีรษะอย่างไร้ทางเลือก

เหยาจือหัวลุกขึ้นยืนอย่างเชื่องช้า หลังจากถอนหายใจเฮือกใหญ่

แต่เมื่อเขากำลังจะก้าวออกไปจากตำหนักเพื่อผ่อนคลาย ก่อนจะไปจัดการกับเรื่องอื่น ๆ ต่อ

ชายชราคนหนึ่งในชุดคลุมสีเขียวอ่อน ทั้งร่างปกคลุมด้วยขนสีเขียวจาง ก็ปรากฏตัวขึ้นในตำหนักอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

"เสี่ยวหัว"

"งานที่ข้าสั่งให้ทำเป็นอย่างไรบ้าง???"

ชายชราในชุดคลุมสีเขียวอ่อนถามเหยาจือหัวที่ยืนอยู่ตรงหน้า

"ใครกัน?"

ความคิดนี้แว่บขึ้นมาในใจเหยาจือหัวในทันใด

เขาชะงักไป เมื่อได้เห็นร่างของชายชรานั้น

นั่นคือถังยวี่ บรรพบุรุษของตระกูลถัง?

อะไรทำให้เขามาอยู่ที่นี่ได้?

แม้จะสงสัยในใจ แต่เหยาจือหัวก็ก้มศีรษะลงเล็กน้อย พลางตอบว่า

"ยังทำไม่สำเร็จขอรับ"

"พลังของตระกูลหลัวเกินกว่าที่ข้าคาดไว้มากเกินไป"

ขณะที่เสียงของเขาเงียบลง

บรรยากาศในห้องก็กลับมาหนักอึ้งอีกครั้ง

"ยังทำไม่สำเร็จหรือ?"

"พลังของตระกูลหลัวเกินกว่าที่เจ้าคาดเดาได้งั้นหรือ?"

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ ถังยวี่ บรรพบุรุษของตระกูลถัง ชุดคลุมสีเขียวอ่อนก็หรี่ตาลง ดวงตาอันมัวแสงฉายประกายเย็นยะเยือก พลางพูดอย่างใจเย็น

"ในเมื่อจัดการแม้แต่เรื่องเล็ก ๆ เช่นนี้ยังทำไม่ได้ แล้วจะให้เจ้าไปอยู่เพื่อเหตุใด?"

ถังยวี่พูดพลางปลดปล่อยพลังขอบเขตกึ่งเทพออกมา

เขาค่อย ๆ ยกมือขวาขึ้น หนีบนิ้วลง

พลังมหาศาลก็ส่งไปห่อหุ้มร่างของเหยาจือหัวในทันที

เสียงทุ้มต่ำดังขึ้น

เหยาจือหัวก็ระเบิดกลายเป็นหมอกเลือดในพริบตา และสลายหายไปจากโลกใบนี้ตลอดกาล

"ช่างเป็นขยะไร้ค่าเสียเหลือเกิน"

ถังยวี่ บรรพบุรุษของตระกูลถังหัวเราะเย็นชาแล้วหันหลังเดินออกจากตำหนัก ทิ้งไว้เพียงหมอกเลือดที่ลอยฟุ้งกระจายอยู่

หอพันโอสถกลับมาอยู่ใต้การควบคุมของถังยวี่ บรรพบุรุษของตระกูลถังอีกครั้ง

หรือจะพูดให้ถูกคือหอพันโอสถนี้ ไม่เคยหลุดพ้นจากอำนาจในมือของตระกูลถังไปเลย

ส่วนเหยาจือหัวนั่นหรือ???

เขาเป็นเพียงหุ่นเชิดในมือของตระกูลถังเท่านั้นเอง

เมื่อยามต้องการใช้งาน ตระกูลถังก็จะอยู่เบื้องหลังบงการหุ่นเชิดนี้

ครั้นเมื่อไม่ต้องการใช้แล้ว

แม้จะทำลายมันทิ้งไป...

ก็ไม่มีอะไรเสียหาย!!!