บทที่ 1 ชูเหลียง
"ยินดีที่ได้พบ ข้ามีนามว่าชูเหลียง" ชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนเก้าอี้แนะนำตัวด้วยเสียงที่อบอุ่นอ่อนโยนพร้อมรอยยิ้มที่ทรงเสน่ห์
ชายหนุ่มคนนี้แต่งตัวสวยงาม แขนเสื้อพับเป็นระเบียบ เขามีรูปร่างเพรียวบางและมีผมยาวห้อยลงมาจากขมับถึงไหล่ปกคลุ่มใบหน้าที่ขาวสมบูรณ์แบบบางส่วนของเขา ด้วยใบหน้าที่ใสสะอาดประกอบกับดวงตาที่ดูไร้เดียงสาของเขา ทำให้เขาดูเด็กมากทีเดียว
"ยินดีที่ได้พบท่านชู ตัวข้า ผู้รับใช้คนนี้ชื่ออี้เหนียนหง" [4]
ผู้ที่อยู่ตรงข้ามกับเขาเป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์ที่มีใบหน้าที่อ่อนหวาน ผมหนาดำขลับของเธอปักด้วยปิ่นสีทองอันงดงาม และใบหน้าที่น่ามองของเธอชวนให้นึกถึงดอกพีช - เรียบเนียนและขาวสีแดงอมชมพู
เธอปิดรอยยิ้มเล็ก ๆ น้อย ๆ ด้วยแขนเสื้อเพื่อให้คนเห็นเพียงดวงตาที่ใสแวววาวของเธอ
ตรงกลางของพวกเขาเป็นโต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหารอร่อยหลากสีและกลิ่นหอมล้อมรอบด้วยเฟอร์นิเจอร์ที่หรูหราในห้อง แสงเทียนที่ร้อนระอุสะท้อนกับภาพวาดของภูเขาและสายน้ำที่แขวนอยู่ข้างเตียง
"คุณหนู ชื่อของท่าน... ช่างสง่างามยิ่งนัก" ชูเหลียงพูดด้วยรอยยิ้ม
"ท่านชู นี่เป็นครั้งแรกที่ท่านมาที่นี่หรือ" อี้เหนียนหงมองหน้าของเขาและเอ่ยถามเบา ๆ
"เป็นเช่นนั้น" ชูเหลียงพยักหน้า "ผู้ใหญ่ของข้าห้ามข้ามาที่นี่ เขาบอกว่าข้านั้นยังเด็กเกินไป..."
เมื่ออี้เหนียนหงได้ยินเช่นนั้นเธอก็เอ่ยถามทันที “ท่านชู ท่านอายุเท่าไหร่หรือ”
"สิบเจ็ด" ชูเหลียงตอบ
"อืม ท่านก็มิได้เด็กขนาดนั้นแล้ว ท่านควรจะมาให้เร็วกว่านี้เสียด้วยซ้ำ" อี้เหนียนหงพูดด้วยรอยยิ้ม "เมื่อท่านได้ผ่านมันไปแล้ว ท่านก็จะมิใช่เด็กอีกต่อไป"
"ข้า... จริง ๆ แล้วข้าเคยเรื่องนี้มาหลายครั้งครั้ง แต่แค่อยู่แถวที่อยู่ของข้า และพวกเขาทั้งหมด... อายุน้อยกว่า..." ชูเหลียงยอมรับด้วยรอยยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน "นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าได้พบกับคนที่เป็นผู้ใหญ่อย่างท่าน"
"ฮ่าๆ " สายตาของผู้หญิงหยุดอยู่ที่คนหนุ่ม "คนหนุ่มอย่างท่านยังไม่รู้ถึงความสุขของการอยู่กับผู้หญิงที่มีอายุมากกว่าหรือ"
ชูเหลียงพูดอย่างหนักแน่นว่า "คุณหนู ถ้าข้ายังสัญญาณและประสบการณ์ โปรดยกโทษให้ข้าด้วย ข้าหวังว่าท่าน... จะช่วยข้าให้ตามทัน.."
“ทำใจให้สบายเถิด ท่านมิจำเป็นต้องเกรงใจข้าถึงเพียงนั้น” เธอเอื้อมมืออันอ่อนช้อยของเธอออกมาหยิบสุรารินใส่จอกแล้วผลักให้ชูเหลียงช้า ๆ "ข้าสัญญาว่าจะส่งท่านขึ้นสวรรค์เอง" อี้เหนียนหงตอบ
"อืม..." ชูเหลียงกระพริบตาด้วยความประหลาดใจ "ข้ารู้ว่าไม่ควรพูดเช่นนี้ แต่ข้าสัญญาว่าจะส่งท่านขึ้นสวรรค์เช่นกัน"
"ฮ่าๆ" อี้เหนียนหงหัวเราะคิกคักพร้อมส่งสายตาที่มีเสน่ห์ของเธอ "คนหนุ่มอย่างท่านช่างพูดอย่างกล้าหาญมากทีเดียว เข้าคิดว่าท่านคงต้องมั่นใจในตัวเองมากเป็นแน่"
"ตัวข้าเองน่ะหรือ... อาจจะไม่สมบูรณ์พร้อม แต่ข้าสามารถใช้ประโยชน์จากเครื่องมือของข้าเพื่อชดเชยข้อบกพร่องของข้าได้ดีทีเดียว" ชูเหลียงกล่าว
"เช่นนั้นหรอกหรือ ท่านใช้เครื่องมือด้วยหรือ" อี้เหนียนหงเลิกคิ้วขึ้น "ท่านเอาอะไรมาเล่นกับข้าเล่า เอามันออกมาให้ข้าดูได้หรือไม่"
"ได้สิ เช่นนั้นพวกเราก็เริ่มเร็วหน่อยก็แล้วกัน" ชูเหลียงพยักหน้า
เขาเอามือของเขาเข้าไปในกระเป๋าที่เอวของเขาและหยิบบางสิ่งบางอย่างออกมาและวางลงบนโต๊ะ
น่าแปลกใจที่มันเป็นของทรงอิฐสีทองมันวาวซึ่งดูเหมือนจะเปล่งประกายอย่างไม่ธรรมดา
รอยยิ้มของอี้เหนียนหงหายไป "ข้า.. ข้าไม่ทราบวิธีการใช้.. หากท่านต้องการที่จะเล่นเกมกับข้าด้วยเครื่องรางประหลาดนี่ ข้าไม่ต้องการที่จะมีส่วนร่วมด้วย"
"อืม..." ชูเหลียงพึมพํากับตัวเอง จากนั้นเขาก็ชี้ไปที่สิ่งที่อยู่ข้างหลังผู้หญิงและถามว่า "นั่นคืออะไร"
อะไรงั้นหรือ
อี้เหนียนหงรีบหันมองไปข้างหลัง
และจังหวะนี้ จู่ๆ ชายหนุ่มผู้ที่ดูหนุ่มอ่อนก็กระโดดขึ้น เขารีบคว้าอิฐจากโต๊ะและทุบไปที่ท้ายทอยของผู้หญิงคนนั้นอย่างรวดเร็ว
ผั้วะ!
อิฐสีทองอร่ามหล่นจากมือของชูเหลียงและเปล่งแสงสีทองส่องออกมา ทันใดนั้นควันสีดําก็พวยพุ่งออกมาจากจุดที่ผู้หญิงคนนั้นเพิ่งถูกตี
"อ๊าาาา!" อี้เหนียนหงจับหัวและกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด
"แก... แกโกหกข้า!" เธอตะโกนและถอยหลัง
ควันดำยังคงพวยพุ่งออกมาจากหัวของเธอราวกับน้ำพุ เธอมีกลิ่นอายของปีศาจที่หนาแน่นขึ้น ความสดใสของเธอหายไป
จากนั้นเธอก็กลายเป็นแมงมุมยักษ์ยาวประมาณหนึ่งจาง [1] หน้าท้องของแมงมุมตัวนี้มีใบหน้าของมนุษย์อยู่ - ใบหน้าของผู้หญิงอยู่ที่นั่น อย่างไรก็ตามความงามที่เหมือนดอกพีชของเธอได้จางหายไปและถูกแทนที่ด้วยความชั่วร้ายและความโกรธเกรี้ยว
ปีศาจแมงมุมไม่คาดคิดว่าชายหนุ่มคนนี้ที่ดูไม่มีพิษมีภัยจนไม่สามารถทำร้ายแม้แต่แมลงวันเพียงตัวเดียวได้จะทำตัวโหดเหี้ยมได้เพียงนี้ ความโกรธแค้นของเธอที่มีต่อเขาปรากฏมาบนใบหน้าของเธอเต็มไปหมด
สถานะที่แท้จริงของเธอถูกเปิดเผยโดยการโจมตีของอิฐนั้น
ในเวลานี้ชูเหลียงได้เก็บอิฐทองคํากลับเข้ากระเป๋าแล้ว
เขาจ้องมองปีศาจที่น่ากลัวตรงหน้าเขาอย่างสงบ เขาหัวเราะและพูดว่า "ข้ามิได้โกหก นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าจะฆ่าปีศาจด้วยตัวเอง"
"กรี๊ดด!!" ปีศาจแมงมุมตัวใหญ่กรีดร้องซ้ําแล้วซ้ําอีก "เจ้า ไอ้เด็กเหลือขอเจ้ามาจากที่ใดกัน ข้าจะฉีกเจ้าให้เป็นพัน ๆ ชิ้นเลยคอยดู!"
"ข้าน่ะหรือ”
“ข้าเป็นศิษย์ของนิกายฉูซาน ข้าได้รับรายงานว่ามีปีศาจตนหนึ่งปลอมตัวเป็นโสเภณีในตึกเขียวและลอบคร่าชีวิตผู้คน”
“และตามคําสั่งของนิกายฉูซาน.. ข้ามาเพื่อฆ่าเจ้า!” ชูเหลียงพูดเสียงดัง
"ศิษย์นิกายฉูซานงั้นหรือ" ปีศาจแมงมุมกล่าวอย่างสั่นเครือ
เธอรู้สึกหวาดกลัวทันที นิกายฉูซานเป็นหนึ่งในนิกายเซียนอมตะทั้งเก้า [2] แม้ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาชื่อเสียงของพวกเขาจะลดลง แต่ชื่อของพวกเขาก็ยังคงสร้างความหวาดกลัวให้กับเหล่าปีศาจได้อยู่ดี
ปีศาจแมงมุมอ้าปากกว้างและยิงแสงสีแดงกระจายเป็นตาข่ายขนาดใหญ่กลางอากาศและพุ่งเข้าหาชูเหลียง จากนั้นใบหน้าของเธอก็หันไปที่ประตู เธอรวบรวมกำลังไว้ที่ขาทั้ง 8 เพื่อรีบวิ่งหนี
อย่างไรก็ตาม กลอุบายของเธอในการพยายามหยุดศัตรูล้มเหลว
ชูเหลียงรีบหลบใยแมงมุม เขายื่นมือซ้ายออกมา โดยมีนิ้วชี้และนิ้วกลางชี้ไปด้านหน้า
แล้วเขาก็กู่ร้อง "ทักษะจัดการกระบี่ เปิดใช้งาน!"
สร้อยข้อมือที่ข้อมือซ้ายของเขาส่องแสงแล้วกลายเป็นลำแสงและยิงไปที่ปิศาจแมงมุม ในที่สุดลำแสงก็กลายเป็นกระบี่!
มันพุ่งไปอย่างรวดเร็ว
ปีศาจแมงมุมร่างใหญ่มิอาจหลีกเลี่ยงการจู่โจมของชูเหลียงได้ ลำแสงกระบี่ของชูเหลียงแทงเข้าไปที่ร่างปีศาจแมงมุมอย่างจัง
"อ๊ากกกก!"
ปิศาจแมงมุมยักษ์ตัวนี้ส่งเสียงร้องดังสนั่นหวั่นไหวก่อนที่ล้มลงและตกลงไปที่ชั้นล่างของอาคารอย่างเสียงดัง เธอกระแทกลงกับพื้น เมื่อพื้นดิน เผยให้เห็นกระดูกนับไม่ถ้วนที่เธอซ่อนไว้ใต้พื้น เห็นได้ชัดว่าปีศาจแมงมุมได้คร่าชีวิตผู้คนไปมากมายที่นี่ก่อนจะสิ้นลมหายใจไปในวันนี้
กลุ่มแสงสีทองที่คนธรรมดามองไม่เห็น บินออกมาจากร่างปีศาจ บินเข้าไปในร่างชูเหลียง
เขาพึงพอใจมาก เขาเอากระบี่ของเขากลับมา และกระบี่ก็กลายเป็นสร้อยข้อมือที่ข้อมือของเขาอีกครั้ง
และในที่สุดชูเหลียงก็ได้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
นี่เป็นครั้งแรกที่ชูเหลียงที่ออกมาจากเขาฉูซานได้กำจัดปีศาจเพียงลำพัง แม้เจ้าตัวจะมีสีหน้านิ่งเฉย แต่เขาก็ค่อนข้างกังวลมาตลอด
ระดับการบ่มเพาะของปิศาจแมงมุมตนนี้ไม่สูงนัก แต่มันเก่งเรื่องการปลอมตัว ปีศาจตนนี้สามารถกลายเป็นมนุษย์ได้สมบูรณ์แล้ว มันยากที่จะแยกมันออกจากมนุษย์ หากปราศจากข้อมูลที่ถูกต้องและสิ่งประดิษฐ์วิเศษของเขา ชูเหลียงอาจไม่สามารถจัดการกับมันได้อย่างง่ายดายเพียงนี้
...
การต่อสู้จบลงแล้ว แต่ชูเหลียงมิได้รีบจากไป ตรงกันข้าม เขานั่งลงและหลับตาครุ่นคิด
สติของเขาดำดิ่งลงและเข้าสู่พื้นที่มืด ที่นี่ว่างเปล่า ยกเว้นเพียงหอคอยสีขาวสูงตระหง่านที่ตั้งอยู่เบื้องหน้าของเขา
หอคอยสง่างามนี้มีความสูง 9 ชั้น ลักษณะเป็นโครงสร้างหกเหลี่ยม มันเต็มไปด้วยคําจารึก ภาพวาดที่ซับซ้อนและลึกลับ เปล่งประกายด้วยความกดดันของความเก่าแก่โบราณ
ชูเหลียงเดินเข้าไปในหอคอยสีขาวและพบว่าภายในเต็มไปด้วยห้องขังที่ล้อมรอบด้วยรั้วเหล็กสีดําแนวตั้ง หอคอยนี้เป็นคุก! เขาเดินผ่านห้องขังห้องแล้วห้องเล่า พวกมันดูราวกับทอดยาวไม่รู้จบ อย่างไรก็ตาม ทุกห้องขังว่างเปล่า.. ยกเว้นหนึ่งห้อง
ภายในห้องมีเงาสีทองเลือนรางอยู่ภายใน ลักษณะของมันคล้ายแมงมุมตัวใหญ่
ในห้องขังไม่มีประตู มีแต่กําแพงสีแดงระเรื่อสลักคําว่า “ชำระล้าง” ชูเหลียงเข้าไปใกล้และสัมผัสเบา ๆ
ครืนน！
แสงสีแดงและเงาสีทองหายไป
มีกลุ่มแสงสีขาวปรากฏอยู่แทนและมันลอยออกมาจากห้องขัง
ทุกครั้งที่ชูเหลียงฆ่าปีศาจ เหล่าปีศาจจะปรากฏในหอคอยนี้ เขาสามารถได้รับของมีค่าได้โดยการชำระล้างมันจากเงาเหล่านี้ สิ่งเหล่านี้เป็นรางวัลสำหรับความพยายามของเขาในการกำจัดปีศาจ
ชูเหลียงเอื้อมมือไปจับแสงสีขาวนั้น แสงของมันหายไปอย่างรวดเร็ว เหลือเพียงมัดเชือกสีแดงในมือของเขา เขารู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงบางอย่างในตัวเขา
[เชือกผูกมาร] : เมื่อใช้กับศัตรู ผู้ใช้ต้องใช้พลังชี่พื้นฐานเพื่อกระตุ้นการใช้งานของเชือกผูกมมา จากนั้นมันก็จะผูกมัดเข้ากับเป้าหมายอย่างแน่นหนาด้วยวิธีการมัดแบบกระดองเต่า [3] และทำให้ศัตรูหมดพลังในการต่อสู้ ทำลายการป้องกันทางจิตใจ หรือแม้แต่เปิดเผยตัวตนซ่อนเร้น]
1. เป็นหน่วยวัด 1 จาง ยาวประมาณ 3.3 เมตร
2. การจัดอันดับ มี 9 นิกายชั้นนำที่ได้ชื่อว่านิกายเซียนอมตะทั้งเก้า
3. คล้าย ๆ การมัดแบบ BDSM ในหนังผู้ใหญ่... (*'ー'*)
4. น่าจะเป็นหนึ่งในชื่อชนิดของดอกโบตั๋น ถือเป็นชื่อที่ไพเราะและแสดงถึงความงดงามของสตรีได้เป็นอย่างดี