ข้านี่แหละจอมเวทไร้เทียมทาน ตอนที่ 20
ข้านี่แหละจอมเวทไร้เทียมทาน ตอนที่ 20
"อาหวี่!"
หยานจีและจั่วมู่เกอต่างก็กรีดร้องออกมา
"วจนศักดิ์สิทธิ์ ฮีล!"
"วจนศักดิ์สิทธิ์ โล่!"
จั่วมู่เกอชูคทา จากนั้นแสงสีขาวก็ไหลเข้าไปในร่างของหลินอวี่
+395
ค่าพลังชีวิตที่ลดลงไปเกือบจะกลับมาเต็มในทันที
อย่างไรก็ตาม ทันทีที่พลังชีวิตของหลินอวี่ฟื้นฟูกลับมา เงาดำสายหนึ่งก็พุ่งใส่เขาจากทางด้านหลัง
ประกายแสงกระพริบวูบ โล่วจนศักดิ์สิทธิ์พลันแตกกระจายเป็นชิ้นๆ ตัวเลขดาเมจปรากฏขึ้นอย่างต่อเนื่อง
-78
-76
-77
-77
-78
"อะไรกัน?! พลังป้องกันของเจ้านักเวทนี่มันแปลกๆ!"
มองดูค่าพลังป้องกันที่สูงอย่างผิดปกติของศัตรูผู้นี้ รูม่านตาสีแดงเข้มของเงาดำก็หดวูบ มันพึมพำออกมาด้วยความเหลือเชื่อ
วินาทีถัดมา เงาดำก็เปลี่ยนกลับไปเป็นหมอกและหายตัวไป
ในเวลาเดียวกันนั้นก็มีเสียงแหวกอากาศดังขึ้น ลูกธนูหลายดอกพุ่งฉิวเข้าหาหลินอวี่
ตอนนี้เองหยานจีก็ได้สติกลับมา เธอก้าวออกไปยืนอยู่เบื้องหน้าหลินอวี่ก่อนจะใช้หอกปัดลูกธนูที่ระดมยิงเข้าใส่หลินอวี่
เคร้ง เคร้ง!
มีธนูสองดอกที่หลุดรอดเข้ามาปักเข้าที่ไหล่ของเธอ
-43
-45
"บ้าเอ๊ย! พวกมันเป็นแค่พวกฝึกหัดไม่ใช่รึไง?!"
ณ ตำแหน่งที่ห่างออกไป เสียงหนึ่งครางต่ำอย่างไม่พอใจ
เงาร่างจำนวนสามร่างค่อยปรากฏขึ้นมา
สิ่งมีชีวิตทรงปัญญาที่มีรูปร่างเป็นหนุเหยียดตัวขึ้นตรง
ที่ยืนอยู่ด้านหน้าสุดคือนักรบที่มีความสูงราวสองเมตร บนร่างสวมใส่เกราะหนัก ในมือถือดาบใหญ่และโล่เอาไว้
ถัดจากเขาเป็นนักธนู
และที่ด้านหลังของทั้งสองคือหมอผีที่สวมเกราะสีแดงเข้ม ทั่วร่างประดับประดาไปด้วยกระดูก ในไม้ถือไม้เท้าโทเทม
ส่วนนักฆ่าที่ลอบโจมตีหลินอวี่ก่อนหน้านี้ไม่ได้ปรากฏตัวออกมาด้วย เขายังคงซ่อนตัวอยู่ภายในเงา
"มนุษย์หนู?! ทำไมที่นี่ถึงมีมนุษย์หนูได้?!"
หยานจีเพิ่มความตื่นตัว สองมือกำหอกเอาไว้แน่น
มนุษย์หนูเป็นเผ่าพันธุ์สิ่งมีชีวิตที่มีสติปัญญาซึ่งอาศัยอยู่ในมิติลับใกล้กับเมืองประกายแสง และพวกมันกระทั่งเคยทำสงครามกับมนุษย์มาก่อน
ตามเหตุผลแล้วพวกมันไม่สมควรจะออกจากประตูมิติและมายังที่นี่ได้!
จั่วมู่เกอเองมีสีหน้าเคร่งเครียด ขณะเดียวกันเธอก็ร่ายเวทรักษาให้หลินอวี่อีกครั้ง
+386
ตอนนี้เอง หลินอวี่จึงค่อยได้สติกลับมา
เขาระบายลมหายใจแล้วจึงพูดว่า
"หยานจี มู่เกอ ขอบคุณพวกเธอมาก"
เมื่อครู่เขาบังเกิดความกลัวขึ้นมาจริงๆ หากไม่ใช่เพราะจั่วมู่เกอฮีลให้เขาได้ทันเวลา และหยานจีก็ต้านทานลูกธนูให้กับเขา
บางทีเขาคงถึงคราวคับขันจริงๆ
"ขอบคุณทำไมกัน ก็พวกเราเป็นทีมเมทกันไม่ใช่เหรอ?"
สายตาของจั่วมู่เกอจับจ้องอยู่ที่มนุษย์หนูทั้งห้าที่เบื้องหน้าเขม็ง บนใบหน้าไร้ซึ่งรอยยิ้มตามปกติ
มนุษย์หนูทั้งห้านี้สร้างความกดดันแก่เธออย่างมาก
........................
หนูนักรบ คอนกรีฟ ที่ยืนอยู่ด้านหน้าสุดขมวดคิ้วเบาๆ
"การลอบโจมตีนักเวทฝึกหัดของพวกเราล้มเหลวงั้นรึ?"
หนูหมอผี วิเวียน ที่ยืนอยู่ด้านหลังหรี่ตาลง
"สามคนนี้น่าจะเป็นสุดยอดอัจฉริยะของพวกมุษย์ โดยเฉพาะเจ้านักเวทนั่น
มันแข็งแกร่งมาก พวกเราต้องฆ่าพวกมันก่อนที่พวกมันจะเติบโตจนแข็งแกร่งยิ่งกว่านี้!"
หนูมือธนู เจฟฟรีย์ แสยะยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่ดูเย็นเยียบ
"เอาน่า พวกมันเพิ่งต่อสู้มานานแล้ว เรี่ยวแรงของพวกมันคงจะเหลืออยู่ไม่เท่าไหร่
โดยเฉพาะนักบวชวจนศักดิ์สิทธิ์ เดาว่าคงเหลือมานาอีกไม่มากแล้ว เมื่อไม่มีสกิลคอยรักษา พวกเราก็ฆ่าพวกมันได้ไม่ยาก!"
คอนเกรฟก้าวเดินออกไป เจตนาต่อสู้ปรากฏขึ้นในดวงตาสีน้ำตาลเข้มอย่างชัดเจน
"รีบจบการต่อสู้ซะ นี่เป็นอาณาเขตของพวกมนุษย์ หลังจากฆ่าพวกมันแล้ว พวกเราก็จะกลับกันทันที!"
"ฮี่~ คิดไม่ถึงเลยว่าจะบังเอิญจับได้เหยื่อตัวใหญ่แบบนี้ คงขี้เกียจไม่ได้แล้วสินะ~"
เจฟฟรีย์ยิ้มขณะรั้งดึงสายธนู
...................
ที่อีกด้านหนึ่ง หลี่ซวนและพวกนักเรียนต่างก็ตื่นตะลึงและตื่นเต้นเมื่อเห็นพวกหลินอวี่ทั้งสามทำการล้างบางฝูงหนูดีบุก
แต่ทันใดนั้นเอง เหตุการณ์ต่อมาก็ทำให้พวกเขาต้องตกใจ
หลี่ซวนมองดูพวกมนุษย์หนูที่ปรากฏตัวขึ้นมาด้วยสีหน้าย่ำแย่สุดขีด
"บ้าเอ๊ย! นั่นมันมนุษย์หนู?! พวกมันมาที่นี่ได้ยังไง?!"
ทันใดนั้นเขาก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ หน้าของเขาพลันเปลี่ยนสี
"แย่แล้ว! พวกหลินอวี่สามคนคงใช้พลังมานาไปเยอะ คงยากที่จะรับมือกับมนุษย์พวกนั้น ไม่ได้การ ฉันต้องเข้าไปช่วย!"
ขณะที่เขากำลังจะพุ่งตัวออกไปนั้น เขาก็ต้องหยุดชะงัก
เขาหันไปมองเหล่านักเรียนที่กำลังเกาะกลุ่มกันอย่างหวาดผวา
ถ้าเขาไป แล้วใครจะดูแลนักเรียนเหล่านี้ล่ะ?
เขาเป็นอาจารย์
"ต้องแจ้งหน่วยรักษาการณ์!"
............................
"ระวังตัวด้วย มนุษย์หนูพวกนี้คงอยู่คลาสหนึ่ง และอาจจะเป็นยอดฝีมือของคลาสหนึ่งด้วย!"
เมื่อหยานจีเห็นหลินอวี่ลุกขึ้นได้แล้ว เธอก็โล่งใจ เธอยังเอ่ยเตือนออกไป
หลินอวี่จ้องมองพวกมนุษย์หนูที่อยู่เบื้องหน้าก่อนจะผงกศีรษะ
"ไม่เป็นไร ที่เหลือให้ฉันจัดการเอง"
หยานจีเหลือบมองหลินอวี่
"ได้ไง? ฉันยังสู้ไหว! ไม่ว่าจะแย่สักแค่ไหน ฉันก็จะต้านการโจมตีเอาไว้ให้นาย!"
หลินอวี่มองเธอ เขาเอื้อมมือออกไปดึงเธอกลับมา
"ถ้างั้นคอยระวังนักฆ่าให้ฉัน"
หยานจีมองแผ่นหลังของหลินอวี่อย่างลังเล
เธอยังต่อสู้ได้อีกสักพัก ยังสามารถต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับหลินอวี่ได้
อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นสีหน้าที่จริงจังของหลินอวี่ เธอก็เปิดปากขึ้น แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร
"หืม? เจ้านักเวทนั่น เกิดอะไรขึ้น?"
มนุษย์หนูทั้งสามที่กำลังจะโจมตีพลันหยุดชะงักเมื่อเห็นว่าหลินอวี่เดินมาอยู่หน้าสุด
"เพราะถือศักดิ์ศรีของบุรุษล่ะมั้ง เพราะรู้ว่ายังไงก็ต้องตายอยู่ดี ดังนั้นเลยอยากเท่โขว์สาวก่อนตาย?"
นักรบหนูคอนกรีฟแสยะยิ้ม
"ฉันชอบเจ้าหนูนี่! จะเหลือสภาพศพที่สมบูรณ์ให้ไว้ก็แล้วกัน!"
ขณะที่พูด ร่างกายของเขาก็ยืดขึ้นอย่างถือดีก่อนจะคำราม
"วิเวียน!"
วิเวียนแสยะยิ้ม แสงสีแดงปรากฏขึ้นวูบในแววตา ไม้เท้าโทเทมที่อยู่ในมือพลันกระแทกลงพื้น เกิดเป็นเส้นเลือดแผ่ขยายลุกลามจากใต้เท้า
"คลั่งเลือด!"
"โฮก!"
คอนกรีฟเงยหน้าคำราม ทั่วทั้งร่างของเขาถูกปกคลุมไปด้วยแสงสีแดงเลือด
ในดวงตาสีน้ำตาลเข้มปรากฏแสงสีเลือดไหลผ่าน กล้ามเนื้อทั่วร่างของเขาปูดโปนขึ้นมาจนเห็นเส้นเลือดอย่างชัดเจน
วินาทีถัดมา เขาก็พุ่งฉีกอากาศเข้าหาหลินอวี่ด้วยความหยิ่งผยอง
"ชาร์จ!"