บทที่ 139: อมตะคือความเหงา
บทที่ 139: อมตะคือความเหงา “ ท่านอาจารย์…” เมื่อได้ยินคำพูดที่สะเทือนอารมณ์ของลู่หยวน โจวชิงก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้อีกครั้ง เมื่อเห็นเขาแบบนี้ ลู่หยวนก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ ถ้ามันไม่ได้ผลจริงๆ และเจ้าประสบปัญหาที่เจ้าไม่สามารถจัดการได้ เจ้าก็สามารถกลับมาหาข้าได้ แล้วข้าจะคอยช่วยเจ้าเมื่อถึง...
