ตอนที่ 300

ตอนที่ 300

หลังจากออกจากเมืองตะวันตกเฉียงเหนือ เต๋าซุนก็เดินทางไปยังเมืองใบไมเปิ้ลต่อ

 เสี่ยวกุ้ยจื่อ และ เหยาเซิงหนาน ยังคงอยู่ที่นั่น

เมืองที่มีลักษณะคล้ายใบเมเปิ้ลนี้จะเบ่งบานในสีสันอันเหี่ยวเฉาในช่วงฤดูใบไม้ร่วง

 อากาศค่อยๆเย็นลงแล้ว

 เต๋าซุนชอบฤดูใบไม้ร่วงนี้เล็กน้อย

 และยังชอบฤดูฝนที่ต่อเนื่อง เขาจำได้ว่าตอนที่เขายังเด็กมากเขาชอบเดินท่ามกลางสายฝน

　　เมื่อเขามาถึงเมืองใบเมปิ้ล เสี่ยวกุ้ยจื่อ และ เหยาเซิงหนาน ก็ยังคงอาศัยอยู่ที่ลานบ้านหลังเดิม

 อาการบาดเจ็บของเสี่ยวกุ้ยจื่อหายดีแล้วเช่นกัน

“พี่ใหญ่ !!” เสี่ยวกุ้ยจื่อ ทักทายเต๋าซุนอย่างตื่นเต้นเมื่อเห็นเขามาถึง

 “ดูเหมือนช่วงนี้เจ้าจะมีชีวิตที่ดีเลยหนิ ” เต๋าซุนถามด้วยรอยยิ้ม

 “ไม่เลยขอรับ ข้าเบื่อจะตายอยู่แล้ว” เสี่ยวกุ้ยจื่อยิ้มเช่นกัน

เต๋าซุนพยักหน้า หันไปหาเหยาเซิงหนานแล้วพูดว่า "นิกายจื่อเทียนล่มสลายแล้ว  "

“ท่านไม่ได้โกหกจริงๆ” เหยาเซิงหนานรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

  ท้ายที่สุด ในความทรงจำของนาง การมีอยู่ของนิกายระดับจักพรรดิที่มีจักรพรรดิสองคนก็ใหญ่โตเกินไปจริงๆ

  “เจ้าอย่าพูดกับพี่ใหญ่เช่นนั้นได้ไหม” เสี่ยวกุ้ยจื่อจ้องไปที่เหยาเซิงหนานและพูดอย่างใจเย็น

“พี่ใหญ่ซุนไม่ใช่คนโกหกเสียหน่อย จะมีอะไรกันกับแค่นิกายจื่อเทียนเล็กๆ   ”

“อื้ม ข้าอาจกังวลมากไป” เหยาเซิงหนานพยักหน้าอย่างเชื่อฟังหลังจากได้ยินคำพูดของเสี่ยวกุ้ยจื่อ

จากนั้นเขาก็มองไปที่ เต๋าซุน และพูดว่า "เช่นนั้นข้าจะบอกความลับของต้นไม้แห่งชีวิตให้กับท่าน "

 เมื่อเห็นฉากนี้เต๋าซุนก็ยิ้มเล็กน้อย

 ดูเหมือนว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้นระหว่างคนสองคนนี้สินะ…

เขาไม่คิดเลยว่า เสี่ยวกุ้ยจื่อ เด็กหนุ่มผู้มีคิ้วหนาและตาโตใสซื่อคนนี้จะเชี่ยวชาญด้านการจีบสาวด้วย

 ถึงขนาดจีบเหยาเซิงหนานติดในช่วงเวลาสั้นๆเช่นนี้

เต๋าซุนไม่ได้พูดอะไรมาก แต่หยิบดาบออกมาจากแหวน

เมื่อเห็นรูปลักษณ์ของดาบ เหยาเซิงหนานก็พูดด้วยน้ำเสียงที่คิดถึง "ดาบสังหารเทพ

อาวุธแท้จริงที่จักรพรรดิจูเทียนทิ้งไว้ ”

 เต๋าซุนพยักหน้า

 ต่อจากนั้น เหยาเซิงหนาน ก็ได้ส่งต่อความลับในการใช้ใบไม้มารดาของต้นไม้แห่งชีวิตให้กับเต๋าซุน

เช้าวันรุ่งขึ้น ทั้งสามคนก็ออกจากเมืองใบเมเปิ้ลและมุ่งหน้าไปยังนิกายเมฆาศักด์สิทธิ์

-

 ยักษ์ตัวนี้ตั้งอยู่ทางตะวันตกไกลเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนแปลง

 มันยังคงปกคลุมไปด้วยหมอกสวรรค์ และมีเกาะลอยอยู่บนท้องฟ้า

สิ่งก่อสร้างหลายพันแห่งกับเหมืองหอคอย และยอดเขาก็ทอดยาวไปถึงก้อนเมฆ

 บางที นอกจากช่วงเวลาแห่งการแย่งชิงโชคชะตาแล้ว   สถานที่แห่งนี้ก็มักจะสงบสุขอยู่เสมอ

เมื่อเต๋าซุนกลับมาถึงนิกายเมฆาศักดิ์สิทธิ์  เขาก็ไปที่ภูเขาของบิดาทันที

 เหล่าศิษย์ที่พบเขาระหว่างทางต่างก็ทักทายและทำความเคารพเขาในฐานะบุตรแห่งสวรรค์

นิกายเมฆาศักดิ์สิทธิ์ก็ยังคงเป็นนิกายเมฆาศักดิ์สิทธิ์เช่นเดิม และดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลย

“กลับมาแล้วรึ” บนยอดเขาเมฆา สายลมเย็นพัดโชยมา เต๋าเสี่ยวโม่ยังคงสวมเสื้อสีเขียว ยืนอยู่ริมแม่น้ำบนยอดเขา

มีผมสีขาวบนขมับของเขา เขามีรอยยิ้มอ่อนโยนปรากฏอยู่บนใบหน้า

 เขามองไปที่ เต๋าซุน และพูดอย่างมีความสุข: "เจ้าโตขึ้นมากเลย"

“ท่านพ่อ” เต๋าซุนกล่าวออกมา จากนั้นยิ้มแล้วพูดว่า “ผู้คนย่อมต้องเติบโตขึ้น”

“ถูกต้อง การอยู่ห่างจากบ้านนั้นคงไม่ค่อยจะสุขสบายเท่าไหร่สินะ” เต๋าเสี่ยวโม่พยักหน้าและพูด

“หากเจ้าพบกับความไม่เป็นธรรม เจ้าก็จงมาขอความช่วยเหลือจากนิกายซะ อย่าได้ลังเล

 อย่างน้อยพวกเรานิกายเมฆาศักดิ์สิทธิ์ก็ไม่หวาดกลัวผู้ใด”

“ข้าได้ยินมาว่าผู้นำนิกายเซียวกลับมาแล้ว?” เต๋าซุน ถามด้วยรอยยิ้ม

“ใช่ เจ้าสามารถไปเยี่ยมท่านทีหลังได้” เต๋าเสี่ยวโม่พยักหน้า

 “เขาไม่พอใจกับตำแหน่งของข้าในฐานะบุตรแห่งสวรรค์หรือไม่  ?” เต๋าซุน ถาม

“ไม่ใช่ว่าเขาไม่พอใจ เพียงแต่ว่าเขาพาเด็กหญิงคนหนึ่งที่มีความสามารถระดับสูงกลับมากด้วยเท่านั้น” เต๋าเสี่ยวโม่กล่าวด้วยรอยยิ้ม

 “บางทีเขาอาจต้องการฝึกฝนเด็กหญิงคนนั้นด้วยตัวเอง ”

“นั่นไม่สำคัญเลย ตอนนี้ข้าเติบโตพอจนถึงจุดที่ไม่ต้องพึ่งพานิกายอีกต่อไปแล้ว” เต๋าซุนส่ายหัวและพูด

“อย่างไรก็ตาม เจ้าควรพักผ่อนในนิกายสักระยะหนึ่งก่อน ในอนาคตอันใกล้นี้อาจมีเรื่องบางอย่าง” เต๋าเสี่ยวโม่กล่าว

“อีกไม่นานจะมีพิธีใหญ่ที่บ้านท่านปู่ของเจ้า เจ้าจะต้องไปในนามของข้ากับแม่ของเจ้า ”

"เมื่อไหร่หรือขอรับ?"

 “เช้าวันรุ่งขึ้นของอีกหนึ่งปีหลังจากนี้ !”

 เต๋าซุนก็พยักหน้า

บ้านตระกูลของท่านปู่นั้นตั้งอยู่ในแดนเหนือรกร้างของทวีป

เต๋าซุนไม่ได้คิดจะไปแต่เนิ่นๆ เขาตัดสินใจที่จะทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับเทพดาบอมตะเจียงหยุนก่อน  โดยการนำมรดกกลับไปสู่ตระกูลเจียง

และตระกูลเจียงนั้นก็อยู่บนแดนเหนือรกร้าง   พูดง่ายๆก็คือมันอยู่ระหว่างทางพอดี

หลังจากคุยกับพ่อของเขาได้สักพัก เต๋าซุนก็จากไปและกลับไปที่ยอดเขาเดียวดายของเขา

แม้ว่าเขาจะไม่ได้มาที่นี่เป็นเวลานาน สาวใช้สองคนเหมิงซูกับเซี่ยหยินก็ยังคงดูแลที่นี่อย่างดีจนสะอาดเอี่ยม

 ทั้งสองคนเตรียมน้ำร้อนไว้ และเต๋าซุนก็เริ่มอาบน้ำร้อนด้วยความช่วยเหลือของสาวใช้ทั้งสอง

 หลังจากอาบน้ำอุ่นแล้ว เจ้าปลาน้อยปางซูก็รีบวิ่งมาทันที

หลังจากที่ไม่ได้เจอกันมาเป็นเวลานาน ตอนนี้ปางซูแข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิมเป็นอย่างมาก

 ซึ่งดูสูงและแข็งแรงกำยำไม่น้อย ไม่ได้ดูเหมือนเด็กน้อยตัวอ้วนที่เขาจะเรียกว่าปลาน้อยได้อีกต่อไป

 สิ่งที่สำคัญที่สุดคือตอนนี้ระหว่างที่ปางซูหายใจออกมา มันก็ปรากฏกลิ่นอายที่ไม่อาจอธิบายได้ออกมาด้วย

 มันราวกับว่ากล้ามเนื้อทุกส่วนในร่างของเขาประสานเข้ากับทุกลมหายใจ

ไม่ว่าจะเป็นเคล็ดบ่มเพาะ "ทรงพลัง" ที่เต๋าซุมอบให้เขาก่อนหน้านี้ หรือร่างอสูรพยัคฆ์นภา พวกมันก็ล้วนดูเหมือนจะถูกฝึกฝนได้อย่างสมบูรณ์แบบ

 ผู้อาวุโส 3 ต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการพาปางซูออกไปฝึกฝน

“พี่เต๋าซุน” ปางซูก็ยิ้มออกมาด้วยความดีใจและเขินอาย

 “ช่วงนี้เจ้าเป็นยังไงบ้าง” เต๋าซุน พูดด้วยรอยยิ้ม

“ท่านปู่พาข้าออกไปที่เผ่าเสือและรับมรดกของพวกเขามาด้วยขอรับ” ปางซูก็ยิ้มและพยักหน้า

เมื่อได้ยินคำพูดของปางซู เต๋าซุนก็ยิ้มเล็กน้อย ดูเหมือนว่าครั้งนี้ผู้อาวุโสสามจะลงแรงไปไม่น้อยเลยทีเดียว

“ท่านปู่ยังบอกข้าอีกด้วยว่าคุณสมบัติของข้าในตอนนี้สามารถเข้าร่วมแย่งชิงโชคชะตาได้เลยทีเดียว” ปางซูก็กล่าวทันที

 “แล้วเจ้าคิดว่าไง” เต๋าซุนถามต่อ

“ข้าไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้แม้แต่น้อย ข้าเพียงแค่อยากติดตามพี่เต๋าซุน และช่วยท่านจัดการทุกอุปสรรคที่อาจเกิดขึ้นบนเส้นทางของท่านก็เท่านั้น ” ปางซูก็ตอบ

“ข้าเห็นว่าผู้อาวุโสสามเริ่มสั่งชุดแต่งงานให้เจ้าด้วยหนิ…-” เต๋าซุนยิ้ม

ทั้งสองก็พูดคุยกันสักพัก จากนั้นเต๋าซุนก็กำลังจะเข้าสู่สภาวะฝึกฝน ดังนั้นจึงขอให้ปางซูเฝ้าหน้าประตูไว้

-

 หลังจากเข้ามาที่ห้อง เต๋าซุนก็หยิบใบไม้มารดาของต้นไม้แห่งชีวิตออกมา

ใบมารดานี้มีความเกี่ยวข้องกับต้นไม้แห่งชีวิต และ เต๋าซุนก็ไม่อาจประมาทได้

 ต้นไม้แห่งชีวิตมีความสำคัญอย่างมากสำหรับเต๋าซุน เพื่อที่จะทำให้โลกแก่นชีวิตของเขาสมบูรณ์แบบแล้ว เขาจะขาดมันไปไม่ได้

 มีตำนานเกี่ยวกับต้นไม้แห่งชีวิต

 สิ่งนี้ไม่อาจพบเจอหรือมองดูได้ในแม่น้ำแห่งโชคชะตา

 เพราะต้นกำเนิดของมันนั้นเก่าแก่พอๆกับเทพแสงศักดิ์สิทธิ์และเทพมืดโบราณ

 พวกมันทั้งหมดจึงถือว่าเป็นตัวตนที่อยู่นอกเหนือแม่น้ำแห่งโชคชะตา

ถ้ากล่าวว่าการหลอมรวมของเทพแสงศักดิ์สิทธิ์กับเทพมืดโบราณเข้าด้วยกันคือต้นกำเนิดของสายพันธุ์สิ่งมีชีวิต

เช่นนั้นต้นไม้แห่งชีวิตก็คือต้นกำเนิดของพืชพรรณทั้งปวง

 นานมาแล้ว ตั้งแต่ยุคสมัยเพิ่งเริ่มต้นขึ้น

 โลกนี้ว่างเปล่า ไม่มีสิ่งใดอยู่จริง

 หลังจากที่เทพแสงศักดิ์สิทธิ์กับเทพมืดโบราณได้สร้างสิ่งมีชีวิตขึ้นมา จนกำเนิดเป็นมนุษย์และเผ่าพันธุ์นับร้อยบนโลก

 ต้นไม้แห่งชีวิตก็ได้กำเนิดพืชพรรณทุกชนิดขึ้นมาเช่นกัน

 มันมีรูปลักษณ์คล้ายกับต้นสน

 แต่กว้างใหญ่เท่ากับต้นสวรรค์เจ็ดดารา ต้นเต๋าพงไพร และต้นปีศาจ

ต้นไม้จิตวิญญาณระดับสูงเหล่านี้แท้จริงแล้วล้วนกำเนิดมาจากต้นไม้แห่งชีวิตทั้งสิ้น

 ด้วยต้นไม้แห่งชีวิตนี้ พืชพรรณทั้งหมดที่โลกพึงมีก็ล้วนสมควรอยู่ในกำมือของเขา

 เต๋าซุนมองไปที่ใบไม้มารดาของต้นไม้แห่งชีวิตในมือของเขา และพลังจิตวิญญาณก็เริ่มไหลเวียนรอบๆร่างของเขา