บทที่ 520 : เหมือนการฆ่าแมลง (6)
[แฟนเพจBamแปลNiyay:ลงแบบราคาถูกโคตรในmy-novel(ลงช้ากว่าThai-novel100ตอน)กับthai-novelเท่านั้น หากอ่านที่อื่นนอกจากสองเว็บนี้คือไม่ใช่ผมนะ ถ้าเจอคนอ่านก็อปดันเยอะกว่าก็ท้อเป็นนะครับ]
[ถ้าอ่านฟรีแบบเถื่อนไม่ว่าจะได้มายังไงนั้น ผมไม่ว่าเลยครับ และต่อให้ไม่มีคนอ่าน ผมก็ยังจะแปลต่อจนจบด้วย แต่ถ้าจะจ่ายเงินให้เว็บหรือคนที่copyไปขายอีกที คุณโคตรแย่เลยครับ]
[หลังแปลจบจะมีการแก้คำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้น ดังนั้นถ้าคุณอ่านแบบเถื่อน ก็เชิญเลยครับ เพราะมันไม่มีอัพเดทให้หรอก]
บทที่ 520 : เหมือนการฆ่าแมลง (6)
"เปิดประตู! พวกบ้า! เปิดประตูเดี๋ยวนี้!”
ปัง! ปัง!
ชายร่างใหญ่มาเคาะประตูเชื่อมต่อกับตู้ถัดไปของรถไฟ
ทางเข้ารถไฟขบวนนี้แต่เดิมเป็นประตูอัตโนมัติที่เปิดเองเมื่อมีคนมายืนอยู่หน้ารถไฟ
อย่างไรก็ตามตอนนี้ประตูนั้นก็ไม่สามารถใช้งานได้เช่นกัน
“ไอ้เวรเอ้ย!”
ปั้ก!!!
ชายร่างยักษ์นั้นไม่สามารถควบคุมความโกรธได้จึงทุบประตูด้วยมือของเขา
แต่ก็ไม่มีรอยขีดข่วนบนประตูเหล็กแม้แต่น้อย
'มันถูกทำให้แข็งแกร่งกว่าปกติ'
หน้าต่างถูกล็อคและประตูก็ถูกปิดเช่นกัน
ก๊าซพิษยังคงพ่นออกมาจากช่องระบายอากาศ
มันเป็นห้องที่ปิดสนิท
"มันนั้นกำลังทำอะไร? เขาบอกจะพาพวกเราไปยังจุดหมายปลายทางอย่างปลอดภัย!”
“เอ่อ ไม่ ผม….”
พนักงานชายเองก็ตื่นตระหนกเช่นกัน
ใช่…ใครจะจินตนาการได้ว่าจะมีการโจมตีด้วยแก๊สพิษบนรถไฟหลักของบริษัท
พนักงานพูดด้วยสีหน้าซีดเซียว
"โปรดรอสักครู่นะครับ! ทีมฉุกเฉินได้รับการติดต่อแล้ว! มีเจ้าหน้าที่รออยู่ในรถไฟขบวนนี้ด้วย…”
<อ่า อ่า ทดสอบไมโครโฟน ทดสอบ>
"นั้น! เสียงวิศวกรของเรา….”
<อ๊าาาก!>
เสียงกรีดร้องอันน่าสยดสยองดังออกมาจากลำโพง
กรั้ก!!!
ตามด้วยเสียงเนื้อถูกหั่นเป็นชิ้นๆ
<ฮาน อิสรัต นายคิดว่ามันเป็นไปตามที่นายคิดไหม?>
“....”
<นายคิดว่านายชนะแล้วงั้นเหรอ? อย่าสิ อย่าได้ยามใจกับเราเลย เพราะมันไม่ได้ง่ายแบบนั้น>
ดูเหมือนว่าตอนนี้แม้แต่ห้องเครื่องก็ถูกยึดไปแล้ว
ระบบรักษาความปลอดภัยก็คงโดนแฮ้กแล้ว
หมายความว่าพวกมันเจาะเครือข่ายความปลอดภัยโดยไม่ได้ใช่รอยประทับงั้นเหรอ?
<ช่วยฉันด้วย! ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด… … .>
<เพิ่มความเร็วของคุณ มันช้ามากจนฉันง่วงแล้ว>
<อ่า โอเค!>
<หือ? จะไปถึงสถานที่ทดสอบหรืออะไรสักอย่างเร็วๆ นี้ๆไหม? ถ้าหยุดแกตายแน่..>
และเสียงรบกวนดังออกมาและลำโพงก็หยุดลง
“เอ่อ เหมือนว่าคนขับ…”
พนักงานที่พึมพำบางอย่างออกมาล้มลงในไม่ช้า
ก๊าซพิษได้กระจายไปเต็มตู้รถไฟแล้ว เหล่าฮีโร่ใช้พลังของพวกเขาทั้งหมดในการกระแทกประตูครั้ง หรือแม้กระทั่งใช้เวทย์มนตร์เพื่อพังประตู แต่สุดท้ายต่างก็นอนอยู่กับพื้นทีละคน และไม่ว่าจะทำอะไรประตูมันก็เปิดไม่ออกเลย
“โลกกว้างใหญ่...และมีคนพิเศษมากมาย”
เจนน่าพูดอย่างว่างเปล่า
เลือดสีแดงไหลออกจากปากของเจนน่า
“ฉันประมาท…ถ้าระวังมันคงไม่เป็น…แบบนี้….”
“ตั้งสติไว้ อย่าด่วนสรุปอะไร”
ฉันตรวจชีพจรของซาดีน
เธอยังมีสัญญาณชีพจร
หากเป้าหมายของพวกเขาคือการฆาตกรรมล้วนๆ พวกเขาคงพ่นพิษร้ายแรงไปแล้ว
'ถ้าใช่รอยประทับได้... … .'
ประตูแบบนี้อาจถูกพังทลายลงด้วยดาบสีดำ
“ฉัน…รู้สึกง่วงนิดหน่อย”
ห้องโดยสารตอนนี้เต็มไปด้วยก๊าซพิษแล้ว
และเจนน่าก็พลิกตัวแล้วนอนลง
“ต้องมียาแก้พิษ”
“จะไปหามาจากไหน?”
“หากพวกเขาต้องการคัมภีร์ลับแห่งสวรรค์ ก็ต้องทำบางสิ่งบางอย่างเพื่อข่มขู่พวกมัน”
เจนน่าหลับตาลงครึ่งหนึ่ง
เลือดหยดหนึ่งไหลออกมาจากริมฝีปากของเธอ
“รอก่อนนะ…ฉันขอพักแป้บหนึ่ง”
ดวงตาของเจนน่าปิดลง
ฉันตรวจชีพจรทันที
ถึงแม้จะแผ่วเบาแต่ก็เต้นชัดเจน
'เธอยังไม่ตาย'
เธอแค่หมดสติ
อย่างไรก็ตามหากอากาศเช่นนี้ยังอยู่ต่อไปมันอาจจะเกิดเรื่องร้ายๆขึ้น...….
ฉันเป็นคนเดียวที่ยืนอยู่ในขบวน
ภูมิทัศน์เมืองนอกหน้าต่างยังคงเคลื่อนไปเรื่อยๆ
ทันใดนั้นประตูรถไฟที่ถูกล็อคก็เปิดออก
ฉันมุ่งหน้าไปยังช่องถัดไปผ่านประตูที่เปิดอยู่
ผู้โดยสารที่ตู้ถัดไปก็ไม่ต่างกัน พวกเขาเป็นลมหรือกำลังบิดตัวด้วยความเจ็บปวด
ฉันเป็นเพียงคนเดียวที่มีสติ
เพราะว่าฉันได้สืบทอดร่างของเผ่าพันธุ์โบราณ
พิษเพียงเล็กน้อยแบบนี้ใช้ไม่ได้ผลกับฉัน
"ช่วยฉัน…"
ชายคนหนึ่งคว้าขากางเกงของฉันแล้วหมดสติไป
ฉันสบัดเท้าเบาๆๆ แล้วเดินจากไป
รถไฟยังเคลื่อนตัวไปยังตำแหน่งที่ไม่รู้จักต่อไป
'ฉันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมรับมัน'
ฉันหัวเราะเบาๆ
มีคนโง่ทุกประเภทในโลก ทำตามจินตนาการด้วยความมั่นใจในตนเอง
ฉันไม่เคยอยู่ในสถานที่แบบนั้นมาก่อนเหรอ?
ฉันควรจะคิดถึงสิ่งนี้ตั้งแต่วินาทีที่มีการโจมตีในหอพักของฉัน
แต่ไม่ว่าจะทีีทาวน์เนียหรือที่นี่ มีคนโง่หนึ่งหรือสองคนที่ไม่คิดถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไปออก
แม้ว่าเหตุการณ์นี้จะตีตราถึงการกระทำของโมเบียสและกลายเป็นเป้าหมายของการวิพากษ์วิจารณ์จากผู้ใช้ทุกคน แต่ก็ยังมีบางคนที่ไม่คิดอะไรแบบนั้นเช่นกัน
พวกนั้นเป็นคนโรคจิตหรือนักสังคมวิทยา?
แต่มันก็ไม่สำคัญ
ฉันเดินไปรอบๆ รถอย่างสบายๆ
เป็นเวลานานแล้วที่ฉันไม่ได้รู้สึกแบบนี้
ฉันคิดว่าฉันลืมมันไปนานแล้ว
ความรู้สึกที่ฉันไม่เคยรู้สึกแม้เมื่อบ้านที่นายท่านมอบให้ฉันจะโดนระเบิด และะตู้โชว์ขนาดใหญ่พร้อมกับรูปปั้นม้าศึกหลายร้อยตัวก็ถูกระเบิด
ชรึ้ง!!!
ฉันดึงไบฟรอตออกมาทันที….
