ข้านี่แหละจอมเวทไร้เทียมทาน ตอนที่ 18

ข้านี่แหละจอมเวทไร้เทียมทาน ตอนที่ 18

"ฉันหมายถึง ในอนาคตพวกเราจะได้ตั้งทีมถาวรด้วยกันไง"

จั่วมู่เกอยิ้ม

"ทีมถาวร?"

หลินอวี่ชะงัก

เขาไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อน

โดยปกติแล้วคำถามนี้มักจะถูกพิจารณาก็ตอนที่เรียนมหาวิทยาลัยแล้ว

เมื่อผู้มีพลังพิเศษเข้าเรียนมหาวิทยาลัย เรื่องสำคัญที่สุดก็คือ ตามหาเพื่อนร่วมทีมที่ใช่ เพื่อนร่วมทีมที่สามารถไว้ใจได้ เพื่อรวมตัวกันตั้งทีมถาวร

เผชิญหน้ากับศัตรูที่แข็งแกร่งด้วยกัน

ยิ่งเป็นมหาวิทยาลัยชั้นนำ ผู้มีพลังพิเศษที่พบเจอก็จะยิ่งแข็งแกร่ง

ผู้มีพลังพิเศษทุกคนต่างก็อยากจะเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยชั้นนำ นี่จึงเป็นเหตุผลที่ทุกคนอยากจะเข้ามหาลัยชื่อดัง

ซึ่งจั่วมู่เกอและหยานจีเองก็แข็งแกร่งพอจะเข้ามหาวิทยาลัยชั้นนำ

ผู้มีอาชีพหายากนั้นใช่ว่าจะเสาะพบได้โดยง่าย

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้หลินอวี่ยังไม่มีความคิดเรื่องจะตั้งทีมกับใคร

"เอาไว้คุยเรื่องนี้ทีหลังเถอะ"

หลินอวี่ยิ้มกล่าว

หยานจีพยักหน้า

"พวกเราสามารถเข้าเรียนมหาลัยที่เดียวกัน"

หลินอวี่ยิ้ม

"ก็เป็นไปได้"

ประโยคสนทนาของทั้งสามคนนั้นดูปกติธรรมดาสำหรับพวกเขา แต่สร้างความตกตะลึงให้กับนักเรียนคนอื่นๆ

โดยเฉพาะหลี่ซวน

เขารู้เรื่องราวต่างๆมากกว่าพวกนักเรียน ดังนั้นเขาย่อมทราบถึงอำนาจของตระกูลแห่งอัศวินมังกรเพลิงและนักบวชวจนศักดิ์สิทธิ์

เรื่องที่เขาคาดคิดไม่ถึงก็คือ ผู้มีพลังพิเศษที่แข็งแกร่งและมีอาชีพหายากอย่างหยานจีและจั่วมู่เกอจะเป็นฝ่ายชวนหลินอวี่ตั้งทีมถาวร

ซึ่งนั่นหมายความว่าพวกเธอไว้วางใจเขาอย่างมาก!

นี่หลินอวี่ต้องแข็งแกร่งขนาดไหนกัน?!

ยิ่งกว่านั้นคือ หลินอวี่ปฏิเสธ!

ทำไมถึงต้องเป็นเขา?!

ไม่ใช่ว่าเขาเป็นแค่นักเวทธรรมดางั้นเหรอ?

หลี่ซวนรู้สึกว่าความรู้ความเข้าใจของเขาเกิดการพลิกตลบเล็กน้อย

ไม่นาน พวกนักเรียนก็ตั้งทีมขึ้นมา

หลี่ซวนได้สติกลับมา

เขาเปิดปากขึ้นแล้วพูดว่า

"เอาล่ะ ตอนนี้พวกเธอก็ตั้งทีมกันแล้วเรียบร้อย ไปกันเถอะ ถ้าพวกเธอเจอหนูดีบุก ใช้พวกเธอร่วมมือกันจัดการ ฉันจะได้ชี้ให้เห็นถึงสิ่งที่ต้องปรับปรุงในการประสานงาน"

"ครับ/ค่ะ!"

ทุกคนต่างก็ตั้งตาคอยด้วยความตื่นเต้น

หนูดีบุกเป็นมอนสเตอร์ดุร้ายที่มีความสามารถในการสืบพันธุ์แข็งแกร่งมาก

ทั้งยังมีอายุขัยยืนยาว

แม้ว่าความแข็งแกร่งของพวกมันจะอ่อนแออย่างมาก แต่หากต้องการจะกวาดล้างพวกมัน ก็ต้องฆ่าพวกมันตลอดเวลาต่อเนื่องกันหลายเดือน

ในทุ่งหญ้าสีเทาแห่งนี้มีหนูดีบุกอยู่มากมายนับไม่ถ้วน

ไม่นาน พวกเขาก็พบเห็นหนูดีบุกหลายกลุ่ม

นักเรียนแต่ละทีมต่างก็ค่อยๆแยกย้ายกันออกไปจัดการพวกมัน

ฟาดฟันของนักรบ ลูกไฟเล็กของนักเวท ศรแม่นยำของนักธนู และอื่นๆ ทั้งหมดโจมตีเข้าใส่พวกหนูดีบุก

หนูดีบุกกรีดร้อง จากนั้นพวกมันจึงเริ่มทำการตอบโต้

ในสายตาของหลินอวี่แล้ว นี่มันการเล่นตบแปะกันของเด็กน้อยชัดๆ

จั่วมู่เกออดหัวเราะออกมาไม่ได้เมื่อเห็นนักเรียนหญิงที่น่ารักคนหนึ่งยิงธนูปักก้นนักรบที่ยืนอยู่แถวหน้า

แม้แต่หยานจีก็ยังต้องกลั้นขำจนไหล่สั่น

หลินอวี่หรี่ตาลงมองจั่วมู่เกอ

"มีอะไรน่าขำกัน?"

ไม่เห็นจะมีอะไรน่าขำเลยสักนิด

ท่าทางของเขาราวกับผู้มีพลังพิเศษมืออาชีพที่ได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี

เสียงหัวเราะของจั่วมู่เกอทำให้นักเรียนหญิงน่ารักคนนั้นเกิดลนลานขึ้นมา ธนูของเธอถูกยิงออกไปอย่างเปะปะ และแทงเข้าทิ่มหลังหัวของหลี่ซวนที่ยืนดูอยู่

-2

นักธนูหญิงคิ้วท์ๆ "....."

นักรบผู้โชคร้าย "....."

หลี่ซวน "....."

"อุ๊บ!...."

เมื่อเห็นสีหน้าเซ็งๆของหลี่ซวนและนักธนูหญิงที่ยืนตัวสั่น หลินอวี่ก็หลุดขำออกมา

นักธนูหญิงคนนี้ ช่างมีพรสวรรค์จริงๆ!

โครตเจ๋งเป็นบ้า!

"จ๊๊ด!"

ตอนนี้เอง หนูดีบุกตาแดงที่สูงกว่าหนึ่งเมตรจำนวนสองตัวก็พุ่งเข้าหาหลินอวี่

หลินอวี่หยิบไม้เท้าออกมาจากช่องเก็บของและแจกมะเหงกหนูดีบุกไปตัวละที

-66

-67

หนูดีบุกทั้งสองไม่แม้แต่จะมีโอกาสได้กรีดร้องใด พวกมันตายทั้งท่ายืน

หลี่ซวนที่อยู่ข้างๆ เมื่อได้เห็นฉากนี้ก็ถึงกับยืนหน้าซีด

ดวงตาของเขาแทบจะถลนออกจากเบ้า

"เป็นไปได้ยังไง?"

ในใจของเขาเต็มไปด้วยคำถาม

หลินอวี่เป็นนักเวทไม่ใช่เหรอ??

ทำไมการโจมตีด้วยไม้เท้าของเขาถึงได้รุนแรงนัก?

ยิ่งกว่านั้น....

ไม้เท้านั่น.....

หลี่ซวนจ้องมองไม้เท้าของหลินอวี่อย่างเหม่อลอย

ทันใดนั้นเขาก็พบว่าตัวเองมองหลินอวี่ไม่ออกเลยแม้แต่น้อย

นักเรียนคนนี้เป็นแค่นักเวทธรรมดาๆจริงเหรอ?

สายตาของเขาเอาแต่จ้องอยุ่ที่หลินอวี่จนลืมสนใจนักเรียนคนอื่นๆไปโดยสิ้นเชิง

ผ่านไปครู่หนึ่ง ในใจของเขาก็เกิดความยินดี

หลี่ซวนเป็นผู้มีพลังพิเศษคลาสแรก ดังนั้นเขาย่อมแข็งแกร่งประมาณนึง

การปกป้องเหล่านักเรียนตัวน้อยนั้นไม่เป็นปัญหาแต่อย่างใด

ไม่นาน หลังจากที่เขาให้คำแนะนำพวกนักเรียนแล้ว

พวกนักเรียนก็ดูเหมือนจะต่อสู้กันเป็นทีมมากขึ้น

ยิ่งพวกเขาเดินลึกเข้าไปเท่าใดก็ยิ่งมีหนูดีบุกโผล่ออกมามากขึ้น

ยิ่งเวลาผ่านไปหลี่ซวนก็ยิ่งยากจะดูแลพวกนักเรียนได้อย่างทั่วถึง

หยานจีหยิบอุปกรณ์ออกมาสวมใส่ จากนั้นจึงกราดแทงหอกใส่พวกหนดีบุกจำนวนหลายร้อยตัวด้วยค่าความเสียหายหลักร้อย

จั่วมู่เกอเองก็เริ่มร่ายเวทคุ้มครองให้พวกนักเรียนที่กำลังตกอยู่ในอันตราย

สถานการณ์ที่เริ่มตึงเครียดจึงกลับไปผ่อนคลายดังเดิม

เพื่อนร่วมชั้นหลายคนต่างก็มองหยานจีและจั่วมู่เกอด้วยแววตาสำนึกขอบคุณและตกตะลึงในเวลาเดียวกัน

"นี่เหรอพลังของผู้มีอาชีพหายาก? แข็งแกร่งมาก!"

ค่าความเสียหายของการโจมตีปกติจากหยานจีนั้นรุนแรงกว่าสกิลของพวกเขาเป็นสิบเท่า

โล่ของจั่วมู่เกอก็สามารถดูดซับดาเมจได้เกือบพัน

น่ากลัวมาก!

ขณะที่อีกด้านหนึ่ง หลี่ซวนขมวดคิ้วเบาๆ

"แปลกมาก! แปลกมาก! ทำไมถึงมีหนูดีบุกเยอะขนาดนี้? นี่มันเยอะเกินไปแล้ว"

หลังจากนิ่งคิดอยู่ชั่วขณะ เขาก็พลันตะโกนขึ้น

"ทุกคนฟังทางนี้ พวกเราจะกลับกันแล้ว!"

จี๊ด!

จี๊ด!

จี๊ด!

ทันทีที่สิ้นเสียงของเขา เสียงของหนูดีบุกจำนวนมากก็ดังขึ้นจากทุกหนทุกแห่ง

ฝูงหนูที่สูงเท่าครึ่งตัวคนหลั่งไหลกันมาจากทุ่งหญ้าสีเทา เมื่อมองจากไกลๆแล้วจะเห็นราวกับคลื่นสีเทากำลังโถมเข้าหากลุ่มของพวกเขา

"อะไรกัน? ทำไมถึงเยอะขนาดนี้?!"

หลี่ซวนเบิกตากว้าง ลมหายใจของเขาเริ่มติดขัด

เหล่านักเรียนที่ได้เห็นฉากอันน่าสยดสยองนี้ต่างก็พากันหน้าซีดเผือด ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

หนูฝูงใหญ่?!

วินาทีนั้น ความคิดนี้ก็ปรากขึ้นในใจของทุกคน