บทที่ 516 : เหมือนการฆ่าแมลง (2)
[แฟนเพจBamแปลNiyay:ลงแบบราคาถูกโคตรในmy-novel(ลงช้ากว่าThai-novel100ตอน)กับthai-novelเท่านั้น หากอ่านที่อื่นนอกจากสองเว็บนี้คือไม่ใช่ผมนะ ถ้าเจอคนอ่านก็อปดันเยอะกว่าก็ท้อเป็นนะครับ]
[ถ้าอ่านฟรีแบบเถื่อนไม่ว่าจะได้มายังไงนั้น ผมไม่ว่าเลยครับ และต่อให้ไม่มีคนอ่าน ผมก็ยังจะแปลต่อจนจบด้วย แต่ถ้าจะจ่ายเงินให้เว็บหรือคนที่copyไปขายอีกที คุณโคตรแย่เลยครับ]
[หลังแปลจบจะมีการแก้คำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้น ดังนั้นถ้าคุณอ่านแบบเถื่อน ก็เชิญเลยครับ เพราะมันไม่มีอัพเดทให้หรอก]
บทที่ 516 : เหมือนการฆ่าแมลง (2)
ตอนนี้เป็นเวลาว่างสำหรับเหล่าฮีโร่ โดยปกติแล้ว มันคงเป็นเวลาที่เหมาะสมที่จะเริ่มการฝึกกับฮาลเจียน แต่ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาฉันได้หยุดตารางงานของฉันลง
“ยูเน็ตได้ยินฉันไหม? ตอบด้วย”
ฉันนั่งลงบนเก้าอี้โต๊ะและพึมพำ
ฉันหมุนแหวนไปทางมือซ้าย
“ยูเน็ต…ยูเน็ต”
ไม่มีปฏิกิริยาใดๆตอบกลับมา
แม้ว่าฉันจะรู้เหตุผล แต่ฉันก็ยังรู้สึกไม่สบายใจ
สิ่งนี้เกิดขึ้นหลังจากที่ยูเน็ตเขามารายงานความล้มเหลวของการสืบสวน ยูเน็ตรายงานฉันด้วยสีหน้าสงบ แต่ฉันบอกได้เลยว่าเธอรู้สึกแย่มาก
'บางที...เธออาจจะกำลังสืบสวนคดีลาสกันดาอีกครั้ง'
ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้วางแผนที่จะกลับมาจนกว่าจะได้รับข้อมูลบางอย่าง
นั่นก็ยากเหมือนกัน เพราะฉันได้ข้อสรุปแล้ว
แต่เนื่องจากเธอนี้ไม่ตอบสนอง ฉันจึงทำอะไรไม่ได้
'มันเหมือนกับว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น…'
ฉันสงสัยว่าจะมีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นกับนักเวทย์ระดับ 6 ดาวที่แข็งแกร่งที่สุดหรือไม่
ฉันฝึกขั้นพื้นฐานในห้องฝึกของคฤหาสน์เสร็จแล้วและเตรียมตัวเข้านอน
ก่อนจะปิดไฟและนอนลงบนเตียง
ฉันคิดย้อนกลับไปในช่วงเวลาเหล่านั้นสั้น ๆ
ฉันได้เรียนรู้ความจริงที่ซ่อนอยู่ในพิกมีอัพและไรก็ได้ก็เติบโตขึ้นไปอีกขั้น
เช่นเดียวกับฮีโร่คนอื่นๆ อีกไม่นานเราจะพัฒนาไปสู่ระดับสุดท้ายนั้นคือระดับ 6 ดาว ฉันจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าครั้งสุดท้ายที่ฉันอยู่ในระดับเดียวกับพวกก็อบลินคือเลเวล 1 เท่านั้น
'สิ่งต่างๆกำลังเป็นไปด้วยดี'
ยกเว้นก็แต่ว่าตอนนี้ยูเน็ตหายไป
แต่เวลาจะตอบคำถามนั้นเอง
ฉันหลับตาลง
ความรู้สึกแปลก ๆ ของความแตกต่างนั้น
ฉันลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง
ฉันไม่รู้ว่าฉันได้หลับสนิทจริงๆไหม ฉันพลิกตัวไปมาอย่างว้าวุ่นในใจ
'ได้เวลาแล้ว…'
จะเรียกว่าสว่างคาตาก็ไม่ผิด
ฉันคลำหาของบางอย่างที่อยู่ข้างๆเตียง
กริชที่ควรจะอยู่ที่นั่นตอนนี้อยู่ในมือของฉันแล้ว
ฉันลืมตาของฉัน
และ
ในความมืด ก็มีดาบแทงเข้ามาที่ฉันโดยไม่มีเสียงใดๆ
ตุ๊บ!
ฉันเตะบางคนลงจากเตียงแล้วกระโดดออกไป
เมื่อฉันสัมผัสที่คอ เลือดก็ซึมออกมาจากบาดแผล
ถ้าลึกลงไปอีกหน่อย…….
<แข็งแกร่ง….ถ้ามันเป็นคนปกติหัวก็คงจะขาดไปแล้ว มีเหล็กพันรอบผิวไหม?>
ภายในห้องที่มืดมิด
ร่างขาวๆราวกับเงายืนอยู่ตรงนั้น
'ไอ้สารเลวคนนี้… .'
ฉันยื่นมือออกไปทันที
หลุมดำถูกเปิดออก และไบฟรอสถูกดึงออกมาทันที
<ฮาน อิสรัต>
เงานั้นเอ่ยถึงชื่อของฉันอย่างชัดเจนแล้วพูดต่อ
<คัมภีร์ลับแห่งสวรรค์อยู่ที่ไหน?>
<อย่าคิดที่จะซ่อนมัน ฉันรู้ว่านายมีความเกี่ยวข้องกับเนลม์ไฮมฟ์ คิดว่าถ้าแอบย้ายจะไม่โดนจับเหรอ? หากนายตุกติกนายเดือดร้อนแน่>
'เขาเข้ามาได้ยังไง?'
ในช่องว่างแห่งมิติทีมป้องกันและอาวุธต่างๆเตรียมพร้อมตลอด 24 ชั่วโมง
นอกจากนี้ยังมีการติดตั้งกับดักเวทย์มนตร์และสิ่งอำนวยความสะดวกในการเฝ้าระวังต่างๆ ที่ทางเข้าด้านนอกของห้องรอ
แต่พวกเขาผ่านช่องว่างนั้นมาและเข้ามาในห้องของฉันที่ชั้น 5 เหรอ?
'มันดูง่ายจัง'
นั่นหมายความว่าทักษะการลักลอบของผู้ชายคนนี้เกินระดับการป้องกันของทาวน์เนียมาก
'อย่างน้อยก็ระดับปรมาจารย์'
แม้แต่พลังของมังกรดำที่ถูกเปิดใช้งานตลอดเวลาก็ยังถูกทะลุทะลวงเข้ามาได้
ถ้าเป็นปกติเขาอาจจะถูกตัดหัวไปแล้ว
<อย่ากลัวจนเกินไป เพราะฉันแค่แวะมาทักทาย..>
"…พวกนายเป็นใคร?"
<ถ้าลองคิดดูดีๆสิว่าเราเป็นใคร?>
ฉันพินิจมองดูเงาตรงหน้า
แม้ว่ามันจะอยู่ตรงหน้าฉัน แต่ฉันมองไม่เห็นหน้ามันชัดเจน
'มันเป็นทักษะการปิดกั้นการรับรู้เหรอ?'
นักฆ่าระดับปรมาจารย์
ร่างกายเป็นเหมือนหมอก และเสียงก็เต็มไปด้วยเสียงรบกวน
ไม่เพียงแต่ใบหน้าเท่านั้น แต่ยังรวมถึงร่างกายและเสียงด้วย
ฉันหันหน้าไปอย่างรวดเร็ว
ใครคือนักฆ่าที่อยู่ตรงหน้าฉัน?
ผู้ชายคนนี้รู้จักคัมภีร์ลับแห่งสวรรค์
รู้ว่าฉันยังเกี่ยวข้องกับเนลม์ไฮมฟ์อีกด้วย
และฉันก็สรุปได้ในไม่ช้า
'มันเป็นพวกที่ติดตามลาสกันดา'
ตอนนั้นฉันไล่พวกเขาออกไปแล้วอย่างแน่นอน
แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าฉันจะไม่ถูกล่า
'แล้วอีกอย่าง…….'
นักฆ่าที่แม้แต่ชนชั้นสูงของเนลม์ไฮมฟ์ยังหาพวกที่เหลือไม่เจอ
มีข้อสรุปเดียวเท่านั้น
'อันดับที่ 21'
ชื่อของ นายท่าน : นายแพทย์ต๊อกโบกี
เขาเป็นผู้ใช้ PVP ระดับสูงสุดบนเซิร์ฟเวอร์ โดยเชี่ยวชาญเฉพาะในด้านนักฆ่าเท่านั้น
คนเหล่านี้ได้เห็นฉากที่ฉันและเนลม์ไฮมฟ์จัดการลาสกันดาในการต่อสู้ครั้งนั้น
ในเวลานั้น เวทย์มนตร์ตรวจตราขนาดใหญ่ของยูเน็ตที่อยู่รอบๆ พื้นที่ แต่ถึงอย่างนั้นก็ดูเหมือนว่าจะใช้กับเขาคนนี้ไม่ได้และเขาคงไล่ตามฉันขณะที่ฉันออกเดินกลับมาที่ทาวน์เนีย
<ในที่สุดนายก็เข้าใจแล้วใช่ไหม? แต่มันก็สายไปซะแล้วล่ะ…>
ผู้ชายคนนั้นยื่นนิ้วชี้ออกมา
และด้วยเสียงหัวเราะแปลกๆ เขายื่นสิ่งของมาให้ฉัน
<เราจะดูแลแหวนเจ้าปัญหานี้ให้ จะได้ไม่มรีใครสามารถเข้ามาแทรกแซงได้>
เขาหมุนแหวนสีดำแวววาวแล้ววางมันไว้ในมือของเขา
มันคือแหวนที่ฉันสวมที่มือซ้าย มันเป็นช่องทางเดียวของฉันในการติดต่อกับเนลม์ไฮมฟ์ ดูเหมือนว่ามันจะถูกเอาออกไประหว่างการต่อสู้ในครั้งแรก
'…ฮ่า'
ฉันรู้ว่ามันจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นสักวันหนึ่ง
ฉันถอนหายใจและรวบรวมกำลังทั้งหมดในร่างกายของฉัน
'ฉันมีโอกาสชนะ'
เพราะพวกนักฆ่าอ่อนแอในการต่อสู้แบบเผชิญหน้า
เนื่องจากมันไม่สามารถฆ่าฉันได้ในระหว่างการโจมตีครั้งแรก มันจึงคุ้มค่ากับการต่อสู้ด้วยเช่นกัน
<ฮาน อิสรัต หากต้องการมีชีวิตอยู่ ให้เตรียมคัมภีร์ลับแห่งสวรรค์ไว้จนกว่าฉันจะมาเยือนในครั้งต่อไป เพราะมันไม่ใช่สิ่งที่เหมาะกับนาย นี่คือคำเตือน!!>
"คำเตือน? ฉันไม่แน่ใจว่านายหมายถึงอะไร”
ฉันหมุนดาบของฉัน
<ฮิฮิฮิ นายไม่กลัวเลย ฉันชอบจริงๆ>
นักฆ่าหัวเราะเสียงดัง
และเขาก็หายไปโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า
ไม่ว่าจะปรากฏตัวหรือหายตัวไป ฉันก็ไม่สามารถจับตาดูเขาได้เลย
'นี่จบแล้วเหรอ?'
ฉันวางมือบนคอของฉัน
เลือดสีแดงปรากฏบนปลายนิ้วของฉัน
สิ่งนี้ทำให้ฉันเริ่มปวดหัว
ฉันเปิดประตูออกไปอย่างแรง
ภายในห้องโถงใหญ่ของคฤหาสน์
ร่างเจ็ดร่างห้อยไปมาบนเพดาน
พวกเธอทั้งหมดเบิกตากว้างและลิ้นก็จุกปากออกมา
'ไอ้สารเลว…….'
ผู้ช่วยแม่บ้านที่ไรก็ได้มอบให้เป็นของขวัญของฉัน
เธอถูกแขวนคอกลางอากาศ
'ร่างกายของเธอ…...มัน….เต็มไปด้วยรอยแผล'
ทุกส่วนของร่างกายมีแผลฉกรรจ์เต็มไปหมด
ก่อนตายเธอคงทรมานด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส
แหมะ!
หยดเลือดจากศพตกลงบนตู้โชว์ขนาดใหญ่ด้านล่าง
<ระเบิด…….>
ทันใดนั้น ศพที่ห้อยอยู่บนเชือกก็พองตัวเป็นลูกบอล
<ศิลปะ….>
'อะไรวะ'
ฉันเตะราวบันไดแล้วกระโดดลงไปทันที
ฉันเตะหน้าต่างแล้ววิ่งออกจากบ้านอย่างรวดเร็ว
ตู้ม!!!!
การระเบิดครั้งใหญ่ปกคลุมทั่วทั้งคฤหาสน์
[คำเตือน!]
[ฮีโร่ของนายท่าน '???' ???(???)' บุกเข้ามาในห้องรอแล้ว!]
[※ไม่สามารถตรวจจับผู้บุกรุกได้เนื่องจากผลของทักษะพิเศษ]
