บทที่ 1795 : แกรนมาสเตอร์ขั้นแปด! ยาแก่นแท้มังกรหยินหยาง! (3) (ตอนฟรี)
บทที่ 1795 : แกรนมาสเตอร์ขั้นแปด! ยาแก่นแท้มังกรหยินหยาง! (3) (ตอนฟรี)
รุ่นพี่นั้นมีเสน่ห์ แต่หวังเต็งไม่ใช่คนประเภทที่จะโดนสาวสวยตกได้
“เอาล่ะ คุณช่วยไปที่อื่นได้ไหม? คุณต้องการให้ฉันพาคุณเข้าไปด้วยหรอ?”
หลังจากรู้ตัวตนของหวังเต็งแล้ว หลินเฉียนก็ดูกระตือรือร้นมากขึ้นเล็กน้อย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอพบว่าเขาเป็นนักปรุงยาระดับแกรนมาสเตอร์ เธออยากรู้จักเขามากขึ้น
นักปรุงยาระดับแกรนมาสเตอร์คือตู้เอทีเอ็มที่สามารถเดินได้
“นายจำเป็นต้องซื้อวัสดุหรือสมุนไพรใดๆ ไหม? ที่นี่เราขายพวกมันด้วยนะ”
“ไม่ ฉันมีของอยู่แล้ว ไว้ฉันจะซื้อเพิ่มเมื่อฉันใช้มันหมด” หวังเต็งปฏิเสธด้วยรอยยิ้ม
เมื่อมาถึงจุดนี้ เขาต้องชื่นชมการมองการณ์ไกลของเขา การให้นางฟ้าดอกไม้ปลูกสมุนไพรวิญญาณต่างๆ ในชิ้นส่วนมิตินั้นกลับกลายเป็นว่ามีประโยชน์มาก
หากเขาซื้อวัสดุเหล่านี้จากสถาบัน มันก็จะต้องเสียคะแนนมากอย่างแน่นอน ซึ่งนั่นจะเป็นการสิ้นเปลือง
แน่นอนว่าไม่ใช่ทุกคนที่สามารถครอบครองชิ้นส่วนมิติได้ ดังนั้นมันจึงถือเป็นข้อได้เปรียบสำหรับเขา
ทั้งการสร้างอาณาจักรและการพัฒนาเขตข้อมูลวิญญาณถือเป็นภารกิจที่สำคัญ คนส่วนใหญ่ไม่สามารถบรรลุผลสำเร็จดังกล่าวได้ และพวกเขาก็ไม่มีเวลาที่จะมีส่วนร่วมในความพยายามดังกล่าว
ดังนั้นคนส่วนใหญ่จึงต้องปฏิบัติตามกฎระเบียบของสถาบัน
หลินเฉียนเฝ้าดูหวังเต็งจากไปด้วยความเสียใจ เธอต้องการจะพูดอีกสองสามคำ แต่ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจเลย
“โอ้ไม่นะ ฉันลืมแลกเปลี่ยนข้อมูลการติดต่อ”
เธอปรบมือด้วยความหงุดหงิดกับตัวเอง
“ฉันจะตามเขาไปดีไหมนะ? แต่เขาไปแล้ว” ในขณะนี้ จู่ๆ ก็มีคนตบไหล่ของเธอ
หลินเฉียนเกือบจะกระโดดด้วยความตกใจ อีกฝ่ายเดินเข้ามาอย่างเงียบๆ เพื่อที่เธอจะได้ไม่สังเกตเห็น
" เธอกำลังทำอะไร? เธอทำให้ฉันกลัวแทบตาย”
ผู้มาใหม่เป็นผู้หญิงสูงและสง่างาม เธอเป็นเพื่อนของหลินเฉียน พวกเธอมักจะทำงานร่วมกันที่นี่เพื่อรับคะแนน
อย่างไรก็ตาม วัตถุประสงค์หลักของพวกเธอก็ไม่ใช่การได้รับคะแนน แต่เป็นการทำความรู้จักกับนักปรุงยาบางคน
หากหวังเต็งให้ความสนใจอย่างใกล้ชิด ในตอนนี้ เขาจะสังเกตเห็นว่าพนักงานในห้องโถงใหญ่นี้ส่วนใหญ่เป็นผู้หญิงที่น่าดึงดูด
“เมื่อกี้ใครน่ะ? เขาดูหล่อมาก ฉันคิดว่าเขาขโมยวิญญาณเธอไปแล้วซะอีก” หญิงสาวตัวสูงถามอย่างสงสัย
“ฉันจะบอกให้นะ นั่นคือ…” หลินเฉียนดึงอีกฝ่ายมาด้านข้าง และทั้งสองก็เริ่มกระซิบด้วยเสียงเงียบๆ
เธอลืมคำสัญญาที่เธอให้ไว้กับหวังเต็งเมื่อกี้นี้แล้ว
บางทีเธออาจรู้สึกว่ามันเป็นความลับที่สามารถแบ่งปันกับเพื่อนได้ ดังนั้นมันจึงไม่สำคัญ
“จริงหรอ? นั่นคือเขางั้นหรอ!” หญิงสาวตัวสูงประหลาดใจ “เธอควรจับเขาไว้ดีกว่านะ ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นนักปรุงยาระดับแกรนมาสเตอร์! บางทีเราอาจเป็นคนแรกที่รู้เรื่องนี้ก็ได้”
“เธอพูดถูก อย่างไรก็ตาม มันก็ยังคงเป็นคำถามว่าเขาสามารถสร้างยาระดับแกรนมาสเตอร์ได้หรือไม่” หลินเฉียนกล่าวด้วยดวงตาเป็นประกาย
“ฉันไม่คิดอย่างนั้นนะ เขามาที่นี่เพื่อผลิตยา ไม่ใช่เพื่อหลอกลวงผู้คน ถ้าเขาไม่มีความสามารถ ทำไมเขาถึงต้องมาเสียคะแนนที่นี่ด้วย?” หญิงสาวตัวโตกล่าว
“มีเหตุผล!” หลินเฉียนพยักหน้าอย่างครุ่นคิด
“นั่นคือเหตุผลที่เธอต้องเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ขณะที่คนอื่นๆ ยังไม่รู้เรื่องนี้” หญิงสาวตัวโตแนะนำ
“มันจะได้หรอ?” หลินเฉียนเขินอาย แม้ว่านี่จะเป็นแผนของเธอ แต่ หวังเต็งก็อายุน้อยกว่าเธอมาก เธอพบว่ามันยากที่จะดำเนินการต่อ
“ถ้าเธอไม่กล้าก็ส่งมาให้ฉัน ฉันไม่อายหรอก” หญิงสาวตัวโตแซว
“ถามจริง? เรายังเป็นเพื่อนที่ดีกันอยู่รึเปล่า?” หลินเฉียนถอนหายใจด้วยความโกรธ
“มีอะไรผิดกัน? ฉันยินดีที่จะขายตัวเองเพื่อรับคะแนน ฉันจะสนใจเรื่องอายุไปทำไม” หญิงสาวตัวโตพูดอย่างไม่ใส่ใจ
“ก็ถูก ฉันต้องคว้าโอกาสนี้ไว้ ผู้คนจำนวนมากที่มากับเราได้ก้าวเข้าสู่ระดับเอกภพแล้ว แต่เรายังคงโฉบอยู่ที่ระดับนภาอยู่เลย หากเราไม่ปรับปรุงอย่างรวดเร็ว เราก็จะถูกกำจัดเอาได้” ดวงตาของหลินเฉียนเปล่งประกายด้วยความมุ่งมั่นขณะที่เธอพูด
นักสู้ที่สามารถเข้าสู่สถาบันได้ต่างก็เป็นคนที่ทะเยอทะยาน
แม้ว่าหลินเฉียนและหญิงสาวตัวโตจะเลือกวิธีนี้เพื่อให้ได้คะแนนมากขึ้น แต่พวกเธอก็ทำเช่นนี้ได้ก็เพราะความทะเยอทะยานของพวกเธอ
“เฮ้อ ฉันคิดว่าฉันจะมีโอกาสแล้วซะอีก” หญิงสาวตัวโตถอนหายใจ เพื่อนของเธอค้นพบหวังเต็งก่อน ไม่เช่นนั้นหวังเต็งก็อาจจะกลายเป็นเหยื่อของเขา
“เอาล่ะเอาล่ะ คราวหน้าถ้ามีอะไรดีๆ ฉันจะบอกเธอก่อน” หลินเฉียนหัวเราะเบาๆ
...
หวังเต็งไม่รู้ว่าเขากลายเป็นเหยื่อไปแล้ว เขามาถึงนอกห้องปรุงยาบนภูเขาไฟแล้ว
ห้องปรุงยาดูเหมือนกับวิลล่าที่ฝังอยู่ในไหล่เขา ด้านหนึ่งถูกเปิดออก และอีกด้านก็รวมเข้ากับภูเขา มันทำให้เกิดเสน่ห์อันเป็นเอกลักษณ์
หวังเต็งไม่รีบร้อนที่จะเข้าไปในห้องปรุงยา แต่เขากลับสแกนสภาพแวดล้อมรอบๆ เขาด้วยพลังวิญญาณของเขาก่อน...
