ตอนที่ 29 คืนสังหาร
ตอนที่ 29 คืนสังหาร
“บอสของพวกแกน่ะขี้ขลาดชะมัด ทิ้งพวกแกหนีเอาตัวรอดคนเดียว”
ชายผมสั้นผิวขาวรู้สึกพึงพอใจนักกับการเหยียบย่ำและบั่นทอนจิตใจเหยื่อของเขา เพื่อแสดงอำนาจที่ตนมีเหนือกว่า
"เฮ้ย แกน่ะ ชื่ออะไรวะ? ทำหน้าไม่พอใจแบบนั้นตอนฉันหักแขนไอ้นั่นเหรอ?"
คนที่เขาถามหันมามองอย่างเกรี้ยวกราดก่อนจะสบถออกมา "ไปถามแม่แกสิวะ?" คำตอบนั้นคือวิลล์ที่เงยหน้าขึ้นจ้องตอบด้วยความอาฆาต
ท่าทางแบบนี้ยิ่งทำให้ชายผมสั้นตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก เขาชอบนักเวลาเหยื่อต่อต้านอย่างสิ้นหวัง เพราะมันจะยิ่งทำให้เขาได้รับความสะใจอย่างล้นเหลือในภายหลังเมื่อได้ "สั่งสอน" มัน!
"ดี ฉันหวังว่าแกจะยังปากดีได้แบบนี้หลังจากที่ฉันหักกระดูกแกนะ"
ปัง!
ทันใดนั้นเอง ชายผมสั้นต่อยเข้าที่ท้องของวิลล์เต็มแรง วิลล์รับกับแรงกระแทกมหาศาลไม่ไหว รู้สึกเหมือนเครื่องในบิดเป็นเกลียว และสำรอกออกมาโดยไม่ตั้งใจเพราะความจุกเสียด
ชายผมสั้นหลบไม่ทัน ทำให้อาเจียนกระเด็นไปเปรอะเต็มรองเท้า ยิ่งทำให้เขาเดือดดาล!
"ไอ้สารเลว! ฉันจะฆ่าแกซะเดี๋ยวนี้เลย!"
การที่เขาสติแตกทำให้พวกสมาชิกแก๊งค์แบล็คแบร์ที่ทำงานให้บุทเชอร์หวาดผวากันไปหมด
แต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น ประตูเหล็กกล้าหนาหนักของที่ซ่อนกลับถูกทุบจนทะลุ ตัวประตูพุ่งออกไปอย่างกับกระดาษบางๆ ก่อนฟาดเข้าที่ชายผมสั้นเต็มๆ
"ใครอยู่ตรงนั้น!!"
ลางสังหรณ์ของริคตันกลายเป็นจริง เขารีบคว้าตัวชายผมสั้นและหลบไปหลังบังเกอร์ทันที!
พวกสมุนแก๊งค์สะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงประตูถูกพัง รีบคว้าปืนพกขึ้นมาจ่อไปยังทางเข้าทันที!
หรือว่า...จะเป็นพวกแก๊งค์แบล็คแบร์ที่รอดชีวิตมาช่วยเหลือพรรคพวกกันนะ?
แต่ถ้าใช่จริง พวกมันก็กำลังขุดหลุมฝังตัวเองด้วยการบุกมาถึงที่นี่
"ไอ้เหี้ย มึงเป็นใครก็ช่าง กูจะเจาะกระโหลกมึงให้พรุนแน่!"
ด้านชายผมสั้นพยายามลุกขึ้นโดยมีลูกน้องช่วยประคอง เขากระอักเลือด หน้าตาเละเทะไปหมด แขนหักไปข้างหนึ่ง ซี่โครงหักหลายซี่ เรียกได้ว่าสภาพดูไม่ได้
ทว่า ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ บริเวณนั้นกลับเงียบกริบ เหมือนความสงบก่อนพายุจะโหมกระหน่ำ....
ไม่มีใครสังเกตเห็นว่าบานประตูเหล็กที่กระเด็นไปนั้นมีรอยบุ๋มเป็นรูปกำปั้นหลายแห่ง
"พวกแกสองคน ไปดูข้างหน้าสิวะ"
ริคตันถือปืนในมือ สั่งลูกน้องสองคนไปตรวจดูว่าใครคือต้นเหตุ คนอื่นๆ ในแก๊งค์ก็เริ่มผ่อนคลายเล็กน้อย เพราะอย่างน้อยพวกเขาก็ไม่ใช่คนออกไปเสี่ยง
เหตุการณ์เกิดขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว ประตูเหล็กดีๆ พังได้ยังกับของเล่น แขกไม่ได้รับเชิญคนนี้คงเตรียมตัวมาอย่างดี นั่นคือสิ่งที่พวกสมาชิกแก๊งค์บุทเชอร์คิด
แล้วพวกเขาก็ตระหนักได้ว่า สมาชิกแก๊งค์แบล็คแบร์คงไม่มีศักยภาพพอจะทำแบบนี้...หรือว่าจะเป็น เดอะ พันนิชเชอร์?
ริคตันตัวสั่นด้วยความกลัวเมื่อคิดถึงความเป็นไปได้นั้น!
แต่ขณะเดียวกันริคตันก็สะกิดใจได้ว่าบางอย่างไม่ชอบมาพากล ถ้าเป็นเดอะ พันนิชเชอร์จริงๆ การพังประตูก็แค่การประกาศศักดา หลังจากนั้นเสียงร้องโหยหวนและเสียงปืนก็น่าจะดังกระหึ่มไปนานแล้ว พวกเขาคงไม่เหลือรอดสักคน
ด้วยความคิดนั้น สมาชิกแก๊งค์บุทเชอร์สองคนจึงค่อยๆ ย่างเท้าไปที่ประตูอย่างระวัง ปืนในมือพร้อมเหนี่ยวไกทุกเมื่อ
เงาร่างสีทองในชุดเกราะยืนจังก้าอยู่ที่ทางเข้า แต่แปลกที่ไม่มีใครมองเห็นได้เลย!
ดิโอซ่อนตัวอยู่ ได้เห็นทุกสิ่งทุกอย่างผ่านสายตาของ [เดอะ เวิลด์] และแน่นอน เขาเห็นฝันร้ายทั้งหมดที่วิลล์ต้องเผชิญ
เขายังจัดการกับพวกยามหน้าประตูด้วยการใช้ [เดอะ เวิลด์] บิดร่างของพวกนั้นโดยไม่ทิ้งร่องรอยไว้เลยด้วย
หลังสูดลมหายใจลึกๆ ดิโอก็ส่งคำสั่งโจมตีเด็ดขาดไปยัง [เดอะ เวิลด์]!
[เดอะ เวิลด์] ได้ค่าพลังทำลายล้างและความเร็วระดับ A ซึ่งยากจะอธิบายด้วยตัวเลขหรือค่าสถานะเพียงอย่างเดียว การได้เห็นด้วยตาของตนเองคือวิธีที่ดีที่สุดในการรับรู้ถึงความแข็งแกร่งอันแท้จริงของมัน!
ตู้ม! ตู้ม!
ทันทีที่สมาชิกแก๊งค์บุทเชอร์ผู้เคราะห์ร้ายทั้งสองเดินเข้ามาใกล้ พวกเขาไม่ได้รู้สึกถึงสิ่งผิดปกติใดๆ แต่จู่ๆ ก็มีแรงมหาศาลกระทบเข้าที่อกจนตัวกระเด็นไปติดผนังห้อง!
"ปัง! ปัง!"
เสียงปืนรัวกราดดังก้อง ทุกคนพร้อมใจกันยิงกระสุนเข้าใส่ทางเข้า แม้พวกเขาจะไม่รู้ว่าอะไรเกิดขึ้น สองเพื่อนร่วมแก๊งค์ถึงได้ปลิวลอยไปในฉับพลัน การระดมยิงอย่างสิ้นคิดจึงเป็นทางเลือกเดียวในตอนนั้น
อย่างไรก็ตาม หลังจากที่จัดการกับสองคนนั้น [เดอะ เวิลด์] ก็ไม่ได้ปรากฏอยู่บริเวณทางเข้าอีกต่อไป มันรีบกลับมาอยู่เคียงข้างดิโออย่างรวดเร็ว
"ไอ้ห่า! หยุด! หยุดยิง!" ริคตันรีบตะโกนหลังจากกระหน่ำยิงหมดแม็กกาซีน
แม้ปืนจะหาซื้อได้ไม่ยากในอเมริกา แต่มันก็มีราคาสูง แก๊งค์เช่นพวกเขาที่ถูกขับไล่จากเฮลส์คิทเช่น จึงไม่อยากสิ้นเปลืองกระสุนมากเกินไป การต่อสู้กับแก๊งค์แบล็คแบร์เมื่อครู่นี้ก็ใช้ไปไม่น้อย หากพวกเขากระสุนหมดตอนนี้ คงตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบอย่างแน่นอน
"ใครเห็นมั้ยว่าเกิดอะไรขึ้น?" ริคตันถามขึ้นหลังจากเสียงปืนสงบลง
บางคนเบนสายตาเพื่อสำรวจสมาชิกสองคนที่ถูกซัดกระเด็นไปก่อนหน้านี้ ภาพที่เห็นทำให้ทุกคนต้องสยดสยอง ร่างกายส่วนบนของพวกเขาเละเทะจนไม่เหลือเค้าโครงเดิม ราวกับโดนรถบรรทุกพุ่งชนเต็มแรง
ไม่มีใครเชื่อสายตาตัวเอง ยิ่งไปกว่านั้น บริเวณทางเข้าก็ว่างเปล่าราวกับไม่มีสิ่งใด!
"เฮ้ย! ฉันคือ ริคตัน ใครอยู่ข้างนอกน่ะ? น่าจะเข้าใจผิดกัน! เราน่าจะคุยกันได้นะ"
ริคตันพยายามเจรจาต่อรองพร้อมกับส่งสัญญาณให้ลูกน้องสิบคนเตรียมซุ่มโจมตี เผื่อว่าอีกฝ่ายจะเผลอเผยตัวออกมา
เช่นเดิม ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ การกระทำนี้ทำให้ริคตันเริ่มสับสน
"แกกลัวพวกเราเพราะเรามีจำนวนมากกว่า? หรือกลัวเพราะพวกเรามีอาวุธดีกว่า?" ริคตันพยายามยั่วยุบุคคลลึกลับ ในขณะเดียวกันก็ประมวลสถานการณ์อย่างรวดเร็ว!
เขาคิดว่าหากศัตรูแข็งแกร่งจริง เหตุใดจึงโจมตีด้วยวิธีที่อ้อมค้อมแบบนี้ล่ะ? อีกฝ่ายสามารถบุกเข้ามาและสังหารทุกคนได้อย่างง่ายดาย
ข้อสรุปที่เขาได้คือ น่าจะเป็นไปตามที่เขาพูดไว้ก่อนหน้านี้ ศัตรูอาจได้เปรียบไม่ว่าจะเป็นจำนวนคนหรือความเหนือกว่าของอาวุธ!
ในฐานะหัวหน้าหนึ่งในแก๊งค์ที่ดีที่สุดหรืออาจจะเป็นที่หนึ่งของเฮลส์คิทเช่น เขามีความสุขุมรอบคอบ ประสบการณ์มากมายในฐานะผู้นำทำให้เขาประเมินสถานการณ์และวางแผนรับมือได้อย่างรวดเร็ว!
