ตอนที่ 163: หนึ่งก้อนหินที่น่าตื่นตกใจ!

ภาพฉากนี้ทำให้ทุกคนรวมทั้งเหวินจุนเหยา, เจียงจินจง, เหวินไทโป ตื่นตะลึงอยู่พักหนึ่ง

กริฟฟิน ขนาดใหญ่ที่ปกคลุมท้องฟ้าปิดดวงอาทิตย์ เมื่อกี้นี้ถูกก้อนหินซัดกระแทกลอยกระเด็นหายไปเลยอย่างงั้นรึ?

พวกเขาใช้เวลานานเหมือนกัน ในการตั้งสติ.

ภายในป่า ไม่นานก็มีเสียงอุทานดังขึ้น

“โอ้วสวรรค์ ข้าไม่ได้ฝันไปใช่ไหม?  แม่ทัพอสูรระดับแปดกริฟฟินนรก ถูกสังหารด้วยก้อนหิน?”

“ข้าจะเข้าใจผิดได้อย่างไร? นี่เป็นเรื่องจริง!”

“สวรรค์ คนผู้นี้แข็งแกร่งขนาดไหนที่สามารถเอาชนะสัตว์อสูรที่ทรงพลังเช่นนี้ได้อย่างง่ายดาย?”

"ข้าเดาได้อย่างกล้าหาญว่า การฝึกฝนของผู้เชี่ยวชาญคนนี้อยู่เหนืออาณาจักรจักรพรรดิไปแล้ว!"

-

ยิ่งมีคนคาดเดามากเท่าไรก็ยิ่งรู้สึกตกใจมากขึ้นเท่านั้น

แม่ทัพอสูรระดับแปดกริฟฟินเทียบได้กับยอดฝีมือมนุษย์ของเขตจ้าววิญญาณขั้นสูงสุด.

อย่างไรก็ตาม มันกลับถูกกระแทกลอยกระเด็นออกไปด้วยก้อนหินก้อนเดียว.

คนที่ยิงก้อนหิน ต้องบอกว่าความน่ากลัวของเขานั้นเหนือจินตนาการของทุกคนอย่างแน่นอน!

“เราได้พบกับผู้เชี่ยวชาญที่ไม่มีใครเทียบได้แล้ว!”

ใบหน้าที่ดุดันชั่วร้ายบนใบหน้าของเหวินไท่โปถูกกวาดออกไป แทนที่ด้วยความตื่นตระหนกหวาดผวาอย่างหนัก

เขาอดไม่ได้ที่จะมองดูเหวินจุนเหยา

ผู้เชี่ยวชาญที่ไม่มีใครเทียบได้ ยิงกริฟฟินนรกในขณะนี้ บางทีเขาอาจจะลงมือเพื่อช่วยเหวินจุนเหยา

แม้ว่าจะไม่เป็นเช่นนั้น แต่ตอนนี้เขาก็ไม่กล้าโจมตีเหวินจุนเหยาอีกต่อไป

เมื่อเผชิญหน้ากับบุรุษที่แข็งแกร่งเช่นนี้ จำต้องระมัดระวังเอาไว้ให้มาก

แม้ว่าจะมีความเป็นไปได้ไม่ถึงหนึ่งในหมื่น แต่เขาก็ต้องปฏิบัติด้วยความระมัดระวัง

“สตรีตัวเหม็น เจ้าได้จ้างผู้ช่วยที่ดีจริง ๆ!” เหวินไท่โปจงใจด่าว่าเหวินจุนเหยา

เขารู้สึกว่าสิ่งหนึ่งที่ต้องทำตอนนี้คือ การยืนยันว่าผู้เชี่ยวชาญที่ไม่มีใครเทียบได้นั้นเกี่ยวข้องกับเหวินจุนเหยา หรือไม่?

เหวินจุนเหยา ดูตื่นตะลึง!

นางเป็นเพียงบุตรสาวที่ไร้อำนาจ นางจะมีคุณสมบัติที่จะมีความสัมพันธ์กับผู้เชี่ยวชาญที่ไม่มีใครเทียบได้อย่างไร?

อย่างไรก็ตามเจียงจินจงผู้มากประสบการณ์ ไม่ได้ง่ายเหมือนกับเหวินจุนเหยา.

เขายิ้มและเอ่ยออกมาว่า: "คุณหนูของข้าคือผู้ถูกเลือก นี่คือวาสนาของนาง!"

คำเอ่ยของเขาดูคลุมเครือ และเขาไม่ได้บอกโดยตรงว่าเหวินจุนเหยามีความเกี่ยวข้องกับผู้เชี่ยวชาญที่ไม่มีใครเทียบได้แต่อย่างใด

ท้ายที่สุดแล้ว ยอดฝีมือไร้ที่เปรียบผู้นี้ไม่อาจดูหมิ่นได้เช่นกัน.

หากเป็นยอดฝีมือจริง ๆ ย่อมสามารถมองเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่นี่ได้อย่างแน่นอน.

หากอีกฝ่ายถูกบังคับให้เข้ามาพัวพันเรื่องน่ารำคาญของพวกเขา จะกลายเป็นว่าพวกเขาได้ยุแหย่อีกฝ่ายไป?

หลังจากที่เหวินไท่โปได้ยินสิ่งนี้ เขาก็ไม่สามารถตัดสินใจใด ๆ ได้

หลังจากคิดซ้ำแล้วซ้ำอีก เขาก็มองออกไปทางชายหาด:

“เมื่อกี้ก้อนหินถูกยิงมาจากที่นั่น เราไปเยี่ยมยอดฝีมือกันเถอะ!”

หลังจากเอ่ยจบเขาก็รีบไปที่ชายหาดพร้อมกับคนกลุ่มหนึ่ง

เหวินจุนเหยากัดฟันและมองไปที่เจียงจินจง: "ลุงเจียง พวกเราก็ไปที่นั่นด้วยกันเถอะ!"

"ตกลง!"เจียงจินจงที่พยักหน้าเห็นด้วย

ตอนนี้หากพวกเขากลับไป พวกเขาก็จะเข้าใกล้ขอบเขตอิทธิพลของตระกูลเหวินมากขึ้นเท่านั้น

สู้ไปยังชายหาด ตายเอาดาบหน้าดีกว่า

บางทีอาจจะพลิกสถานการณ์ พบกับยอดฝีมือไร้ที่เปรียบที่ยิงก้อนหินก้อนนั้นก็เป็นได้.

ทั้งสองรีบติดตามเหวินไท่โปไปข้างหลัง  และเคลื่อนตัวไปทางชายหายทะเลอย่างรวดเร็ว

และในเวลาเดียวกัน

หลินซวนพาเด็กหญิงทั้งสี่ออกมาจากบ่อทราย

“เสด็จพ่อ เมื่อกี้ข้าดูเหมือนนกกระจอกเทศขนแดงไหม?” เสวียนหยูถามอย่างตื่นเต้นพร้อมกับดวงตากลมโตของนางที่กระพริบตาอย่างคาดหวัง

"ฮ่าฮ่า เหมือน!" หลินซวนปลดปล่อยกลิ่นอายเพื่อทำความสะอาดร่างกายของเด็กหญิงตัวเล็ก  ๆ พลางส่ายหน้าไปมาพร้อมรอยยิ้ม

เสวียนซีส่ายหน้าแล้วเอ่ยออกมาว่า:

“ข้าคิดว่าครั้งต่อไปเราควรทาสีบนร่างด้วยหมึกสีแดง มันจะทำให้เหมือนนกกระจอกเทศขนนกสีแดงมากขึ้น!”

เสวียนจู และ เสวียนหาน พยักหน้าเห็นด้วยพร้อม ๆ กัน: "ใช่!"

“ไม่มีปัญหา เจ้าสามารถเล่นอะไรก็ได้ตามที่เจ้าต้องการ ไม่ว่าเรื่องอะไร พ่อจะจัดการให้กับเจ้าเอง!” หลินซวนเอ่ยออกมาเล็กน้อย.

จากนั้นเขาก็แผ่กลิ่นอายออกไป.

แผ่พุ่งกระจายอาบไปทั่วร่างของเด็กหญิงตัวน้อยทั้งสาม ชำระล้างตั้งแต่หัวจรดเท้า.

"ว้าว~ สะอาดมาก!"

“ใช่แล้ว การมีเสด็จพ่ออยู่ข้าง ๆ เป็นเรื่องดี!”

เด็กหญิงตัวเล็ก  ๆ มีความสุขมาก และโน้มตัวไปข้างหน้าเพื่อหอมแก้มหลินซวนอย่างมีความสุข.

หลินซวน เช็ดน้ำลายบนใบหน้าของเขา และอดไม่ได้ที่จะส่ายหน้าด้วยรอยยิ้ม

เจ้าตัวน้อยน่ารักเหล่านี้ทิ้งน้ำลายบนใบหน้าของเขามากขึ้นเรื่อย ๆ

"อาวุโส!"

ในขณะนั่น จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงอันต่ำต้อยแผ่วเบาดังขึ้นข้างหลังเขา

หลินซวนหันกลับไป

กลุ่มของเหวินไท่โป เหวินจุนเหยา และเจียงจินจง ยืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว

อันที่จริง หลินซวนรู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้นในป่าตั้งแต่แรก

ถ้าไม่ใช่เพราะการปรากฏตัวของกริฟฟินนรก เขาก็คร้านที่จะเข้าไปยุ่งเกี่ยว.

ตอนนี้ดูเหมือนว่าการยิงก้อนหินออกไปของเขา จะทำให้คนกลุ่มนี้หวาดกลัว และกำลังตามหาคนที่ลงมือ.

หลังจากเห็นหน้าของหลินซวน แล้วเหวินไท่โปและทุกคนถึงกับผงะไป

ตัวตนของหลินซวนที่ราวกับเป็นเทพเซียน รูปลักษณ์ที่หาได้ยากยิ่งในโลกนี้ ทำให้พวกเขาทุกคนเต็มไปด้วยความประหลาดใจ.

“มีข่าวลือว่าจักรพรรดิหวู่เหลียงแห่งหวู่เหลียงเทียนนั้นเป็นบุรุษที่หล่อเหลางดงามที่สุดในบรรดาแดนอมตะเก้าสวรรค์”

“ข้าโชคดีที่ได้เห็นพระพักษณ์ของจักรพรรดิหวู่เหลียง แต่เมื่อเปรียบเทียบกับบุรุษหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าข้า กลับยังนับว่าด้อยกว่ามาก!”

เหวินไท่โปเต็มไปด้วยความรู้สึกประหลาดใจอย่างลึกซึ้ง

แค่รูปลักษณ์ที่ไม่มีใครเทียบได้ของหลินซวน

ก็ทำให้ทุกคนคิดว่าเขาต้องมีภูมิหลังที่ไม่ธรรมดาและแข็งแกร่งไร้เทียมทาน

“มีอะไรผิดปกติกับพวกเจ้า?” หลินซวนถามเบา ๆ

เหวินไท่โปเอ่ยอย่างรวดเร็วว่า "ขออภัย ผู้อาวุโสคือผู้ใช้ก้อนหินโจมตีกริฟฟินนรกใช่หรือไม่"

แม้ว่าหลินซวนจะยังดูเด็ก แต่เหวินไท่โปก็ยังคงใช้คำว่า "อาวุโส"

เขารู้สึกว่าเมื่อต้องเผชิญหน้ากับบุรุษผู้ที่ไม่ธรรมดาผู้นี้ จำต้องระมัดระวัง ต้องให้ความเคารพมากเท่าไหร่ยิ่งดี.

"ใช่." หลินซวน พยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจ “พายุเฮอริเคนแห่งกริฟฟินนรกเกือบจะรบกวนบุตรสาวของข้า มีปัญหาอะไรไหมที่ข้าจัดการมันไป”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าของเหวินไท่โปและคนอื่น ๆ ก็เปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก

จริงหรือ!

กริฟฟินนรกถูกโจมตีโดยบุรุษที่หล่อเหลาสง่างามผู้นี้.

"ไม่มีปัญหา! ไม่มีปัญหา!"

เหวินไท่โปที่มีสีหน้ายิ้มแย้มทันที

“สัตว์ตนนั้น กล้ารบกวนผู้อาวุโสและทำให้องค์หญิงน้อยทั้งสี่ตกใจ มันสมควรแล้ว!”

ผู้ติดตามที่อยู่ข้างหลังเขาก็พยักหน้าทีละคน แสดงให้เห็นว่าหลินซวนทำถูกต้องแล้ว

เมื่อเห็นท่าทางของพวกเขา เหวินจุนเหยาและเจียงจินจงก็เผยท่าทางเหยียดหยาม.

คนเหล่านี้ก่อนหน้านี้เต็มไปด้วยความอหังการ กดขี่ข่มเหงผู้อื่นอย่างไร้ความละอาย.

โดยไม่คาดคิดเพียงชั่วพริบตา พวกเขาทั้งหมดก็เปลี่ยนไปเป็นรูปลักษณ์ของคนขี้ประจบสอพลอไปเสียแล้ว

ทว่า

เมื่อคิดว่าหลินซวนอายุน้อยและทรงพลังมาก ทั้งคู่ก็รู้สึกว่าพวกเขาควรเคารพมาก

ดังนั้นเหวินจุนเหยา และเจียงจินจง จึงได้กล่าวคำทักทายพร้อม ๆ กัน: "ข้าได้พบผู้อาวุโสแล้ว!"

"ใช่." หลินซวน พยักหน้าเบา  ๆ จากนั้นหันไปมองบุตรสาวอันล้ำค่าของเขา

สาวน้อยสี่คนกำลังเก็บเปลือกหอยบนบุรุษหาด

เสวียนหานหยิบเปลือกหอยหลากสีขึ้นมาแล้วชูไว้สูงทันทีด้วยความตื่นเต้น

"ว้าว ดูสิ เปลือกหอยนี้ดูดีมาก!"

เสวียนจู,เสวียนซี และ เสวียนหยู วิ่งเข้ามารวมตัวกันทันที

"ใช่ มันสวยมาก!"

"ข้าก็อยากหาชิ้นส่วนที่ดูดีนี้แบบนี้ด้วยเหมือนกัน จะได้นำมันกลับไปที่เป่ยเสวียนเทียน!"

เมื่อได้ยินบทสนทนาของเด็กหญิงตัวเล็ก  ๆ ทุกคนก็ดวงตาเบิกกว้างสว่างขึ้นในทันที

พวกเขาได้ยินอย่างชัดเจนว่าเด็กหญิงตัวเล็ก  ๆ เอ่ยสามคำว่า "เป่ยเสวียนเทียน"

ทันใดนั้น สมองของทุกคนก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว

เป่ยเสวียนเทียน.

สาวน้อยแฝดสี่คน.

บุตรสาวของอาวุโสที่หล่อเหลาราวกับอมตะ

ด้วยการรวมกันของเงื่อนไขทั้งสามนี้แล้ว ทำให้ทุกคน ดวงตาหดเกร็งไปในทันที

“จักรพรรดิเป่ยเสวียนเทียน!”