ตอนที่ 224 โจวล่าง ผู้ไม่ยอมปล่อยวาง

“โอ้โห ผู้ชายคนนี้เป็นใครอีกล่ะ เขามาที่นี่เพื่อมาไล่ตาม ดอกไม้งาม เซี่ย?”

“ใช่ ดูเหมือนว่าเขาจะอายุ 30 ปีได้ ดอกไม้งาม เซี่ย ของเราก็มีเสน่ห์แรงเกินไปจริงๆ”

“ก็ใช่น่ะสิ ลองดูสิว่า ดอกไม้งาม เซี่ย ของเราสวยขนาดไหน”

“ไม่รู้ว่าถ้า เพื่อนร่วมชั้น ซู เห็นแล้วจะรู้สึกยังไง…”

ในฟอรั่ม นักศึกษาได้พากันพูดคุยวิพากษ์วิจารณ์กันอย่างคึกคัก

แม้แต่ในเวลาเรียนช่วงบ่ายก็ยังมีเพื่อนร่วมชั้นหลายคนคุยกัน ราวกับว่าพวกเขาสนุกไปกับมันอย่างไม่รู้สึกเหนื่อย

เนื่องจากหัวข้อนี้ได้รับความนิยมขนาดนี้ กลุ่มเพื่อนๆ ของ ซูเหวิน นั้นที่ต่างเข้าไปเยี่ยมชมฟอรั่มอยู่บ่อยๆ ดังนั้นพวกเขาจึงพากันทราบข่าวนี้อย่างรวดเร็ว

ทุกคนจึงรีบมุ่งหน้ากลับไปที่หอพักในบ่ายวันนั้น และเพื่อนๆ ของเขาก็บอกเรื่องนี้กับ ซูเหวิน ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น

แถมยังส่งรูปไปให้เขาได้ดูด้วย

“ฮ่าฮ่า ซูเหวิน ดูสิ เหยาเหยา ของนายโดนคนไล่ตามจีบอีกแล้ว”

“ใช่แล้วๆ แถมยังมาจากนอกมหาลัยด้วย”

“และดูจากในภาพผู้ชายคนนี้ขับรถ Bentley เสียด้วย ดูเหมือนจะเป็นคนรวยอีกแล้ว เหล่าซู นายมีคู่แข่งเพิ่มอีกคนแล้วนะ ฮ่าฮ่าๆ…”

ในหอพัก เพื่อนๆ ต่างหัวเราะ พลางพูดคุยกันไปด้วย

น้ำเสียงพวกเขาแอบล้อเลียนอยู่ไม่น้อย

“ฉันรู้นานแล้ว อีกอย่างเธอสวยขนาดนั้น หากไม่มีใครไล่ตามเธอสิแปลก?”

“ในเมื่อฉันคบกับเธอแล้ว มันก็เป็นธรรมดาที่ฉันต้องยอมรับสิ่งเหล่านี้ได้”

เมื่อเผชิญกับการเยาะเย้ยของเพื่อนๆ ซูเหวิน เขากลับยิ้มอย่างสงบ

เขาไม่ได้เอาเรื่องนี้มาใส่ใจเลยด้วยซ้ำ

ท้ายที่สุดแล้ว ในเมื่อเขากับ เสี่ยวเหยา ตัดสินใจคบหากันแล้ว จะสนใจคนอื่นไปทำไม?

แม้ว่าศัตรูความรักจะเยอะแค่ไหน สิ่งนี้ย่อมไม่สามารถหยุดพวกเขาได้

แต่จะว่าไปแล้ว..

ตอนนี้เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ซูเหวิน จึงตัดสินใจส่งข้อความถึง เซี่ย ซินเหยา ถามเธอโดยตรงจะดีกว่า

เขาไม่ได้ว่าต้องการอยากถามเรื่องอื่นใด

เพียงแต่ตอนนี้ในสังคมมีคนทุกประเภท

บางคนมักทำทุกอย่างเพื่อบรรลุวัตถุประสงค์

เขาต้องการส่งข้อความไปถาม เสี่ยวเหยา

เผื่อว่าผู้ชายคนนั้นพูดจาอะไรที่ไม่ดี หรือข่มขู่อะไรเธอ

คิดแล้ว เขาก็ส่งข้อความไป

“คุณรู้เรื่องนี้ด้วย?”

หลังจากนั้นไม่นาน เซี่ย ซินเหยา ก็ส่งข้อความมา

ดูเหมือนจะคาดการณ์ไว้แล้ว

“เอ่อ.. คือว่า เพื่อนๆ บอกผมว่าวันนี้ตอนเที่ยง มีคนมาไล่ตามคุณที่หน้าประตูมหาลัย แล้วเขาไม่ได้ทำอะไรกับคุณ หรือข่มขู่อะไรคุณใช่ไหม?”

ซูเหวิน ถามทันที

“ไม่เลย ผู้ชายคนนั้นเขาเป็นคนที่หลงตัวเองมาก”

“ฉันจะพูดยังไงดีล่ะ เอิ่ม...เหมือนกับคุณหลงตัวเองแต่ยิ่งไปกว่าคุณเยอะเลย~”

(*≧▽≦)

หลังจากพูดจบเธอก็ส่งอิโมจิมา

“......”

ซูเหวิน หน้าชาแล้ว

โอเค!

เมื่อเห็น เสี่ยวเหยา พูดได้แบบนี้ พอคิดแล้วดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้ถูกอีกฝ่ายคุกคามใดๆ เลย

และดูเหมือนเขาจะคิดมากไปเอง

แต่ก็ใช่ ในเมื่ออีกฝ่ายสามารถตามหา เสี่ยวเหยา เจอได้ เขาเองก็จำเป็นต้องตรวจสอบอีกฝ่ายให้ชัดเจนเช่นกัน และคงรู้แล้วว่าเธอเป็นลูกสาวของ เซี่ย เฉิงตง

แบบนี้เขาจะไปเอาความกล้ามาจากไหนมาข่มขู่เธอ?

แต่สิ่งที่ ซูเหวิน ไม่รู้ก็คือ ชายหนุ่มคนนี้ที่ชื่อ โจวล่าง แน่นอนว่าเขาไม่กล้าคุกคาม เซี่ย ซินเหยา จริงๆ แต่อีกไม่ถึงสองวันเขาจะมาข่มขู่เขา…

……..

สองวันต่อมา ในร้านกาแฟแห่งหนึ่งใกล้กับมหาวิทยาลัยเทียนเวย

มีชายหนุ่มสองคนนั่งอยู่ริมหน้าต่าง

คนหนึ่งคือ ซูเหวิน ที่เพิ่งออกมาจากมหาลัยไม่นาน

อีกคนหนึ่งคือ โจวล่าง จาก เจียงฉือ กรุ๊ป

เวลานี้ ซูเหวิน ไม่คาดคิดมาก่อนจริงๆ

เมื่อสองวันก่อน เพื่อนร่วมชั้นในมหาลัยของเขายังคงพูดถึง โจวล่าง ชายหนุ่มผู้มั่งคั่งคนนั้นอยู่

ชั่วพริบตาเดียวอีกฝ่ายก็มาหาเขาด้วยตัวเอง

“คุณเสนอเงื่อนไขฉันมาสิ?”

ในที่สุด โจวล่าง ก็พูดแล้ว

น้ำเสียงของเขายังคงหยิ่งยโสเหมือนเดิม

“หมายความว่าไง?”

ซูเหวิน ถามกลับอย่างสงสัย

“ฉันคิดว่าไม่ต้องให้ฉันพูดอะไรมากก็ได้มั้ง คุณก็ควรรู้ว่ามันหมายความว่าอะไร?”

“คุณกับ คุณหนูเซี่ย ไม่เหมาะสมกันเลย เธอเป็นคุณหนูใหญ่ของ ฮั่วซิน กรุ๊ป เธอมีสถานะโดดเด่น ส่วนคุณเป็นเพียงคนธรรมดา ช่องว่างระหว่างสถานะของพวกคุณมันกว้างใหญ่เกินไป เราต่างอยู่กันคนละโลกด้วยซ้ำ”

“เมื่อเปรียบเทียบคุณกับเธอ ก็เหมือนกับเอานกอีกามาเปรียบกับนกฟินิกซ์ แล้วมีหรือที่ดวงดาวจะเปรียบได้กับดวงจันทร์.. เห็นอยู่ชัดๆ ว่ามันเทียบกันไม่ได้?”

โจวล่าง อ้าปากพูดในหลากหลายเรื่อง

และแน่นอนเขาไม่ได้มีความตั้งใจจะไว้หน้าอีกฝ่ายแม้แต่น้อย

เพราะเขารู้ดีว่ามีเพียงวิธีนี้เท่านั้นที่เขาจะสามารถทําลายความมั่นใจของอีกฝ่ายลงได้อย่างสมบูรณ์ จนทําให้อีกฝ่ายรู้สึกว่าตัวเองต่ำต้อย และถอนตัวเองออกไปแต่โดยดี..

หลังจากฟังคําพูดของอีกฝ่ายแล้ว ซูเหวิน ก็ตกตะลึงเล็กน้อย

เอาจริงๆ เขาก็อดรู้สึกไม่ได้ว่าสิ่งที่อีกฝ่ายพูดนั้น ..มีเหตุผล

เขาจึงถามกลับว่า : “ดังนั้นคุณเลยให้ผมเสนอเงื่อนไขเพื่อเลิกกับเธอใช่ไหม?”

“แน่นอน ตราบเท่าที่คุณเต็มใจเลิกกับเธอ ฉันเองยินดีที่จะรับเงื่อนไขนี้ของคุณ”

“คุณเองควรรู้ว่าคุณมันเป็นแค่คนธรรมดาเท่านั้น ถ้าคุณสร้างเงื่อนไข แล้ว ฉันจะให้เงินคุณ บางทีชีวิตของคุณอาจจะมีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นมากขึ้นนับจากนี้?”

โจวล่าง คิดว่าสิ่งที่เขาเพิ่งพูดไปเมื่อกี้มันย่อมได้ผลแน่นอน ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกมีความสุขในใจ แล้วพูดต่อทันที

“เอาล่ะ โอเค ในเมื่อคุณพูดแบบนั้นแล้ว ผมก็จะไม่พูดอะไรมากเช่นกัน”

“จริงๆ ผมก็ไม่ได้อยากเรียกร้องอะไรมากหรอกนะ ขอแค่เงินสดสักหนึ่งล้านล้านเป็นพอ ตราบใดที่คุณให้เงินสดผม ..หนึ่งล้านล้าน ผมจะรับปากคุณ”

ซูเหวิน พยักหน้า แล้วพูดอย่างจริงจัง

พอคําพูดนี้หลุดออกมา โจวล่าง พลันตกตะลึง

จากนั้นเขาลุกขึ้นตบโต๊ะทันทีดัง ‘ปัง’

“ฉันขอให้คุณเสนอเงื่อนไข ไม่ใช่ให้ล้อเล่น”

ใบหน้าของ โจวล่าง ดูน่าเกลียดขึ้นมาทันที เขาไม่เคยถูกใครล้อเล่นขนาดนี้มาก่อน ซึ่งมันทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะโกรธ

ซูเหวิน ที่เห็นเขายิ้มเย้ยหยัน แล้วพูดว่า : “คุณเองเป็นคนบอกให้ฉันเสนอเงื่อนไขได้อย่างอิสระ แต่พอฉันเสนอเงื่อนไขนี้แล้วคุณกลับไม่ปฏิบัติตาม หรือนี่เป็นเพราะคุณ ..ไม่มีเงิน?”

“ถ้าคุณไม่มีเงินก็อย่าได้มาคุยโว”

จริงๆ แล้ว เหตุผลที่ ซูเหวิน พูดอย่างนั้นไป เพราะเขารู้ดีอยู่แล้วว่าอีกฝ่ายไม่สามารถให้ได้อย่างแน่นอน

“คุณ…”

โจวล่าง โกรธมาก

“ดูเหมือนว่าตั้งแต่แรก.. คุณไม่มีความตั้งใจเสนอเงื่อนไขใดกับฉันจริงๆ”

หลังจากที่ โจวล่าง โกรธ เขาได้จ้องมองไปที่ ซูเหวิน อีกครั้ง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก

“ถูกต้อง เรื่องนี้เราไม่มีอะไรให้พูดกันตั้งแต่แรกแล้ว เสี่ยวเหยา กับฉันเป็นแฟนกัน ซึ่งมันเป็นเรื่องของเราทั้งสองคน ไม่ว่าเราจะเหมาะสมกันหรือไม่ก็ตาม.. มันไม่มีเหตุใดๆ ให้คนนอกอย่างคุณเข้ามาแทรก และคุณอย่าได้มุ่งหวังเรื่องนี้มากเกินไป”

“นอกจากนี้ ในอนาคตคุณอย่าได้ไปรบกวน เสี่ยวเหยา อีก หากฉันรู้เรื่อง อย่ามาตำหนิฉันที่ไม่เกรงใจละ..”

ในเวลานี้ เสียงของ ซูเหวิน แผ่วเบาติดเย็นชาจนทำให้บรรยากาศโดยรอบพลันหนาวเย็นขึ้น

สิ่งที่เขามีความสุขที่สุดในชีวิต เกรงว่าจะเป็นการที่เขากับ เสี่ยวเหยา ได้เป็นแฟนกัน

หากคุณอยากให้เราทั้งคู่เลิกกัน, แม้ว่าภูเขาจะถล่ม แผ่นดินจะแยกออก แม้นทะเลจะเหือดแห้ง มันก็เป็นไปไม่ได้!

แล้ว.. มันนับประสาอะไรกับผู้ชายที่โผล่ออกมาจากไหนไม่รู้ที่อยู่ตรงหน้าเขาคนนี้

ขณะเขาพูดไปพลาง ภายใต้สายตาที่จ้องมองมาด้วยความโกรธแค้นของ โจวล่าง เขาก็ลุกขึ้นยืน และเดินออกจากร้านไป

โจวล่าง มองไปที่แผ่นหลังของ ซูเหวิน ที่กำลังจากไป ในใจของเขาเวลานี้มันกลับเต็มไปด้วยความโกรธ

ดูแล้ว เหมือนว่าเขาต้องหาใครสักคนมาสอนบทเรียนให้กับ ผู้ชายคนนี้...

ขณะเดียวกัน ข้างนอก..

ซูเหวิน ที่เพิ่งเดินออกจากร้านกาแฟมา เขารู้สึกพูดไม่ออกจริงๆ

โจวล่าง ผู้นี้ช่างดื้อรั้นมากจริงๆ หลังจากตามหา เซี่ย ซินเหยา แล้วก็มาตามหาเขาอีกครั้ง

เมื่อยี่สิบนาทีก่อน เมื่อมีคนมาบอกเขาว่า คุณชายโจว คนนั้นอยากพบเขา ในเวลานั้น เขาแทบไม่อยากจะเชื่อเลยด้วยซ้ำ

โดยไม่คาดคิด.. พอเขาเดินออกจากประตูมหาลัย กลับเห็นว่าอีกฝ่ายมาที่นี่จริงๆ

มิหนำซ้ำมันเกินไปจริงๆ ที่อีกฝ่ายยังคาดหวังที่จะใช้วิธีนี้เพื่อล่อลวงเขา

อ่า!

ดูเหมือนว่าแฟนสาวของเขาจะสวยมากจนผึ้งบินมาตอมไม่น้อยเลย

โดยเฉพาะคนอย่าง โจวล่าง ซึ่งเขาไม่ทางเป็นคนแรกแน่นอน สรุปแล้วดูเหมือนเขาต้องปรับตัวให้คุ้นชินกับมัน

จากนั้นเขาส่งข้อความ และบอกเรื่องนี้กับ เซี่ย ซินเหยา

หลังจากนั้นไม่นาน เซี่ย ซินเหยา ก็ส่งอิโมจิสีหน้าตกใจมาก่อน แล้วจึงถามอยากรู้อยากเห็นว่า : “เขาพูดว่าอะไรบ้าง?”