CD บทที่ 502 ข้อตกลงอันน่ารังเกียจ
แม้ว่าจะไม่ทราบชื่ออย่างเป็นทางการของเธอ แต่จ้าวหยู่ก็สามารถบอกได้ว่าหญิงสาวที่อยู่หน้าประตูบ้านของเขาคือตำรวจหญิงจากสถานีรุ่ยหยาง
ในตอนแรก จ้าวหยู่คิดว่านามสกุลของหญิงสาวคือจิน เนื่องจากตำรวจคนอื่น ๆ เรียกเธอว่าจินเหม่ย แต่เขาไม่คาดคิดว่านามสกุลของเธอคือซู และชื่อเต็มของเธอคือซูจินเหม่ย
จ้าวหยู่คิดว่าตำรวจหญิงน่าจะเพิ่งเข้าร่วมทีมเมื่อไม่นานมานี้ และเธอน่าจะเป็นเสมียนเหมือนหลี่เบ่ยหนี อย่างไรก็ตาม หญิงสาวคนนี้มีรูปร่างที่สมส่วนและน่ารักด้วยดวงตากลมโตคู่หนึ่ง โดยรวมแล้วเธอดูน่ารักมากทีเดียว
เขาสงสัยว่าทำไมเธอถึงมาตามหาเขา นั่นทำให้เขารู้สึกสงสัยอย่างเห็นได้ชัด
เธอคนนี้เลือกที่จะมาพบฉันที่โรงแรม มันอาจมีความหมายพิเศษเบื้องหลังเรื่องนี้หรือไม่?
แต่พอเขาเปิดประตู จ้าวหยู่ก็เข้าใจว่าทำไมเธอถึงมาหาเขา เพราะว่ามีอีกคนอยู่ข้างหลังซูจินเหม่ยด้วย ซึ่งคน ๆ นั้นก็คือผู้กองคนปัจจุบันของสถานีรุ่ยหยาง เสี่ยวจาง!
จนถึงขณะนี้ จ้าวหยู่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเสี่ยวจางมากนัก เขารู้เพียงแค่ว่าเมื่อตอนที่เหมี่ยวอิงเป็นผู้กอง เธอเข้มงวดกับเขามาก แถมเธอยังเสนอให้เขาได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นผู้กองก่อนที่เธอจะออกจากสถานีอีกด้วย
“สวัสดี คุณตำรวจจ้าว!” เสี่ยวจางทักทายจ้าวหยูอย่างสุภาพ
ก่อนที่จ้าวหยู่จะตอบ เสี่ยวจางได้เข้าไปในห้องของจ้าวหยู่กับซูจินเหม่ย แล้วปิดประตูตามหลังพวกเขา ซูจินเหม่ยยังคงมองลงไปที่พื้น ตามหลังเสี่ยวจางอย่างใกล้ชิด
“ผู้กองจาง มันหมายความว่าอย่างไร?”
แม้ว่าจ้าวหยู่จะเดาได้ว่าทำไมพวกเขาถึงมาที่นี่ แต่ด้วยความสุภาพ เขาต้องแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง
“คุณตำรวจจ้าว ฉันทิ้งงานทั้งหมดของเช้านี้เพื่อมาที่นี่” เสี่ยวจางมองดูจินเหม่ยแล้วพูด “ฉันคิดว่า… คุณควรเข้าใจสิ่งที่ฉันหมายถึงใช่ไหม? บอกฉันเกี่ยวกับสิ่งที่คุณบอกกับจินเหม่ยเมื่อวานนี้ทีสิ!”
“แล้วไงล่ะ?” จ้าวหยู่เปิดม่านออก แสงแดดส่องเข้ามาจากภายนอก “ฉันแค่แสดงความคิดเห็นของฉันเท่านั้น เมื่อไม่มีหลักฐาน ก็ไม่มีอะไรพิสูจน์ได้ว่าสิ่งที่ฉันพูดเป็นเรื่องจริง นอกจากนี้ ฉันเป็นเพียงพยานเท่านั้น และคดีนี้ไม่อยู่ภายใต้การดูแลของฉันด้วยซ้ำ!”
“อืม…” เสี่ยวจางดูเหมือนจะเตรียมพร้อมสำหรับท่าทีเช่นนี้ไว้แล้ว เขามองไปที่ซูจินเหม่ยแล้วถอนหายใจ “คุณตำรวจจ้าว หลังจากการสอบสวนตลอดทั้งคืน อ้ายหลี่หลี่ยืนกรานว่าเธอเป็นผู้บริสุทธิ์ แถมเธอยังสาบานว่าเธอไม่รู้อะไรเลย”
“ตอนนี้สถานการณ์ของเราน่าอึดอัดใจมาก แม้ว่าเงินสองล้านนั่นจะถูกโอนจากบริษัทภายใต้ชื่อของอ้ายหลี่หลี่จริง ๆ แต่ก็ไม่สามารถใช้เป็นหลักฐานเพื่อเอาผิดเธอได้
กล่าวอีกนัยหนึ่ง เราไม่สามารถแน่ใจได้ว่าอ้ายหลี่หลี่เป็นผู้บงการที่แท้จริงได้หรือไม่? และเราก็ไม่สามารถคุมตัวเธอจนกว่าจะพิสูจน์ได้เช่นกัน ดังนั้นเมื่อถึงเวลาเราก็ปล่อยเธอไปเท่านั้น”
“เมื่อคืนนี้ เราได้พูดคุยกับพยานจำนวนมาก แน่นอนว่าเฉินปิงกวงได้แก้ไขพินัยกรรมของเขาจริง ๆ ก่อนที่เขาจะเข้าสู่อาการโคม่า แน่นอนว่าเขาได้ทะเลาะกับอ้ายหลี่หลี่หลายครั้งต่อหลายครั้ง
นอกจากนั้น ความสัมพันธ์ระหว่างอ้ายหลี่หลี่กับสองพี่น้องก็แย่มากทีเดียว เห็นได้ชัดว่าพวกเธอไม่ลงรอยกันอย่างรุนแรง โดยไม่มีทีท่าจะยอมลดราวาศอกกันเลยแม้แต่น้อย”
เขายังคงให้รายละเอียดเกี่ยวกับคดีกับจ้าวหยู่ต่อไป
“โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่เฉินปิงกวงเข้าสู่อาการโคม่า เธอก็ยังมีเรื่องกับสองพี่น้องอยู่ตลอด แถมยังรุนแรงกว่าเก่า มันทำให้เกิดเหตุการณ์วุ่นวายในโรงพยาบาลมาอย่างต่อเนื่อง!
ดังนั้นจากมุมมองของฉัน อ้ายหลี่หลี่น่าสงสัยมาก หากสองพี่น้องเสียชีวิตจากอุบัติเหตุ ทรัพย์สินอันมหาศาลของตระกูลเฉินก็จะตกไปอยู่ในมือของเธอ”
ขณะที่เสี่ยวจางพูด เขาก็ลอบสังเกตจ้าวหยู่อย่างระมัดระวัง เขาเห็นว่าเขาดึงดูดความสนใจของจ้าวหยู่ได้สำเร็จ ดังนั้นเขาจึงพูดต่อว่า
“สำหรับพวกเรา มันถูกเรียกว่าคดีฆาตกรรมครอบครัวผู้มั่งคั่ง! ดูเหมือนเป็นสิ่งที่ชนชั้นแรงงานไม่สามารถเข้าใจได้ แต่มันเป็นเรื่องธรรมดามากในหมู่คนในสังคมชั้นสูง! อย่างไรก็ตาม…”
จากนั้น เสี่ยวจางมองไปที่จินเหม่ย และพูดต่อว่า
“เมื่อฉันได้ยินการวิเคราะห์ของคุณตำรวจจ้าว ฉันก็เข้าใจได้ทันที ถ้าอ้ายหลี่หลี่เป็นผู้บงการเบื้องหลัง เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังทำแบบนั้นโดยมีความเสี่ยงสูง!
แม้ว่าเฉินปิงกวงจะเสียชีวิตไปแล้วจริง ๆ แต่ตามกฎหมายแล้ว เธอสามารถรับมรดกได้ห้าสิบเปอร์เซ็นต์ ซึ่งก็น่าจะหลายพันล้านแล้ว
สำหรับผู้คนทั่วไป หลายพันล้านกับหลายสิบล้านถือว่ามูลค่ามันแตกต่างกันมาก”
เสี่ยวจางส่ายหัว
“เธอสามารถได้รับเงินหลายพันล้านอย่างสบาย ๆ ทำไมเธอจะต้องเสี่ยงจ้างนักฆ่าด้วยล่ะ?”
“ก่อนหน้านี้ คุณบอกว่าเฉินปิงกวงเปลี่ยนพินัยกรรมก่อนที่เขาจะโคม่าใช่มั้ย?” จ้าวหยู่กล่าว “ถ้าเขาแก้ไขพินัยกรรมของเขา มันจะส่งผลกระทบต่อผลประโยชน์ของอ้ายหลี่หลี่ไม่ใช่เหรอ? ด้วยเหตุนี้ เธอจึงจำเป็นต้องจ้างนักฆ่าเพื่อผลประโยชน์ของเธอ”
“ไม่มีทาง” เสี่ยวจางตอบ “เราได้พูดคุยกับทนายความเกี่ยวกับเรื่องพินัยกรรมแล้ว ไม่ว่าเฉินปิงกวงจะเปลี่ยนแปลงพินัยกรรมของเขาอย่างไร แต่ในฐานะภรรยาของเขา เธอก็จะได้รับการคุ้มครองทางกฎหมาย ซึ่งหมายความว่าเธอจะได้รับทรัพย์สินครึ่งหนึ่งของเขาอย่างแน่นอนไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม
ข้อแตกต่างเพียงอย่างเดียวก็คือเกี่ยวกับหุ้นของบริษัท แม้ว่าจำนวนจะไม่น้อย แต่หากเธอไม่ได้รับส่วนนี้ มันก็ไม่ได้ส่งผลต่อทรัพย์สินโดยรวมของเธอมากนัก!”
“เว้นแต่ว่าเฉินปิงกวงเต็มใจที่จะบริจาคทรัพย์สมบัติทั้งหมดของเขาให้กับสาธารณะ มันถึงจะส่งผลต่อผลประโยชน์ของอ้ายหลี่หลี่ แต่ในเวลานั้น เฉินปิงกวงมีสุขภาพแข็งแรง ดังนั้นเขาจึงไม่มีวันเขียนพินัยกรรมดังกล่าว นอกจากนี้ เขาต้องพิจารณาความสัมพันธ์ของลูกสาวของเขาอีกด้วย”
“ผู้กองจาง ฉันไม่แน่ใจว่าทำไมคุณถึงเล่าเรื่องทั้งหมดนี้ให้ฉันฟัง?” ทันใดนั้น จ้าวหยู่ก็พูดด้วยสีหน้าโง่เขลาว่า “คุณลืมสิ่งที่ฉันบอกคุณไปก่อนหน้านี้แล้วเหรอ? คดีนี้ไม่ได้อยู่ภายใต้การดูแลของฉัน!”
“ฟังสิ่งที่ฉันจะพูดก่อน” เสี่ยวจางกล่าวอย่างรวดเร็ว “เราพิจารณาคดีนี้ตามแนวทางความคิดของคุณ หากอ้ายหลี่หลี่ถูกจำคุก ใครจะเป็นผู้ได้รับผลประโยชน์คนต่อไป? สุดท้ายก็พบว่ามีคนเดียวจริง ๆ ซึ่งคน ๆ นั้นคือลูกพี่ลูกน้องของเฉินปิงกวง”
“เขามีชื่อว่าเฉินปิงเซียน!”
เขาเว้นช่วงเพื่อให้อีกฝ่ายจดจำข้อมูลใหม่ ถัดจากนั้น เขาก็พูดต่อว่า
“ไม่เพียงแต่เป็นญาติที่ใกล้ชิดเฉินปิงกวงเท่านั้น เขายังเป็นผู้ถือหุ้นของบริษัทอีกด้วย หากเฉินปิงกวงเสียชีวิต และอ้ายหลี่หลี่ถูกตัดสินจำคุก เขาก็จะเป็นผู้สืบทอดคนต่อไป
ยิ่งไปกว่านั้น ไม่เพียงแต่เขาจะสืบทอดทรัพย์สินเท่านั้น เขายังสามารถสืบทอดหุ้นของเฉินปิงกวงได้อีกด้วย เขาจะกลายเป็นเจ้าของบริษัทเครือไป๋ซือหลี่ทั้งหมด!”
เสี่ยวจางพูดอย่างตื่นเต้น แต่จ้าวหยู่ยังคงสงบมาก
“เสร็จแล้วเหรอ? มีอะไรอีกไหม?”
“อืม…” เสี่ยวจางหน้าแดงและพูดว่า “คุณตำรวจจ้าว ฉันจะตรงไปตรงมากับคุณ ฉันมาที่นี่เพื่อขอความช่วยเหลือจากคุณ ฉันหวังว่าคุณจะช่วยชี้แนะฉันได้!”
‘เฮอะ!’
จ้าวหยู่ยิ้มด้วยความพึงพอใจ นั่นคือสิ่งที่เขารอคอย จริง ๆ แล้วเขาสามารถบอกได้ว่าเสี่ยวจางมาที่นี่เพื่อขอความช่วยเหลือจากเขา อย่างไรก็ตาม ถ้าเขาพูดแบบนั้นด้วยตัวเอง มันคงจะน่าอายนิดหน่อย
“ฉันได้ยินมาจากจินเหม่ยว่า…” เสี่ยวจางพูดอย่างระมัดระวัง “คุณมีวิธีค้นหาว่าใครเป็นผู้บงการเบื้องหลัง ฉันเลยสงสัยว่า… มันทำอย่างไร?”
“คุณไม่สามารถพูดเรื่องไร้สาระแบบนี้ได้” จ้าวหยู่ส่ายหัวแล้วพูด “ฉันก็แค่พูดพล่ามไปเรื่อยเท่านั้น คุณลืม ‘เรื่องนั้น’ ไปแล้วเหรอ?”
“อืม…” ตอนนี้เสี่ยวจางหน้าแดงด้วยความเขินอาย “คุณตำรวจจ้าว จากมุมมองของพี่สาวเหมี่ยว ฉันควรเรียกคุณว่าพี่เขย!
พี่เขย ตอนนั้นผมยังเด็กและไม่รู้ความ หากฉันได้ทำอะไรที่พี่เขยไม่พอใจ ได้โปรดยกโทษให้ฉันด้วย!”
เสี่ยวจางพูดถึงเหตุการณ์ที่จ้าวหยู่ขโมยเครื่องบันทึกปากกาของเขาในหยูหลางเดียน แน่นอนว่าตั้งแต่เริ่มต้น มันเป็นเพียงวิธีหลอกของจ้าวหยู่ แม้ว่าจะต้องมีการขอโทษ แต่ก็ควรมาจากคนอื่น ไม่ใช่มาจากเขา!
“วะฮ่าฮ่า! ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร น้องชายภรรยาฉัน! ฮ่าฮ่าฮ่า!” จ้าวหยู่หัวเราะเยาะเย้ย ขณะที่ซูจินเหม่ยย่อตัวลงตรงมุมห้อง ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมอง
“อืม… อีกอย่างหนึ่งนะ พี่เขย!” เสี่ยวจางเปลี่ยนหัวข้อการสนทนาทันที “สถานการณ์ของฉันตอนนี้ยุ่งยากมาก คุณก็เห็นว่าหวังเซินเหยากับทีมของเขากำลังรอเยาะเย้ยพวกเรา หากอ้ายหลี่หลี่ได้รับการปล่อยตัวโดยไม่ถูกตั้งข้อกล่าวหา และเราไม่พบฆาตกรตัวจริง ฉันคงไม่สามารถทำหน้าที่ผู้กองต่อไปได้!”
“ถ้าสถานีรุ่ยหยางเสียชื่ออย่างนี้ พี่สาวเหมี่ยวคงจะไม่พอใจอย่างแน่นอน ดังนั้น พี่เขยช่วยบอกฉันหน่อยว่าคุณพอจะมีแผนอะไรบ้าง?”
“วะฮ่าฮ่า!” จ้าวหยู่หัวเราะอย่างบ้าคลั่งและพูดว่า “ไม่ต้องกังวล น้องชาย ฉันมีแผนรับมือเป็นกะตัก อย่างไรก็ดี เพื่อคลี่คลายคดีนี้ คุณจะต้องทุ่มเททุกอย่างจริง ๆ!”
“เห็นแก่พี่สาวเหมี่ยวของคุณ ฉันจึงจะช่วยคุณในเรื่องนี้ก็ได้ แต่ว่า ไอเดียของฉันมันผิดศีลธรรมนิดหน่อย แล้วฉันในตอนนี้ก็กลับไปสู่เส้นทางที่ถูกต้องแล้ว
ดังนั้น ฉันจะทำเพียงแค่เสนอไอเดียให้พวกคุณเท่านั้น ไม่ว่าคุณจะใช้ไอเดียของฉันหรือไม่ก็ตาม ทั้งหมดมันก็ขึ้นอยู่กับคุณ!”
"โอ้ จริงสิ! มีอีกเรื่องหนึ่ง ก่อนที่ฉันจะช่วยคุณ คุณต้องช่วยฉันก่อน ฉันต้องการคุยกับอ้ายหลี่หลี่เป็นการส่วนตัว“ดวงตาของจ้าวหยู่เปล่งประกายด้วยความตื่นเต้น”ถ้าคุณไม่สามารถช่วยฉันได้ เราก็ไม่มีอะไรจะพูดกันอีกแล้ว!”
"ตกลง! ไม่มีปัญหา!" เสี่ยวจางพยักหน้าทันที "ฉันยอมรับข้อเสนอของคุณ!"
