มาพนันกันสักหน่อยดีไหม (อ่านฟรี 09/08/2567)

“ตามนี้นะ นายเก็บไว้หนึ่งฉบับ ฉันเก็บไว้หนึ่งฉบับ ส่วนวิดีโอนี่ก็อัพลงในกลุ่มวีแชทพนักงานก็แล้วกัน” เล่อปู๋กล่าวออกมาหลังจากที่ทุกคนเซ็นสัญญากันเรียบร้อย

นับว่าเป็นการทำสัญญาที่แปลกอยู่ไม่น้อย เพราะฝั่งนึงมีเพียงเย่เซวียนลงชื่อเพียงคนเดียว ส่วนอีกฝั่งมีพวกพนักงานคนอื่น ๆ ลงชื่อกันเยอะมาก นับแล้วเกินยี่สิบคนเลยทีเดียว

“ตามนั้น งั้นฉันขอตัวไปเอาของก่อนก็แล้วกัน มีคิวส่งเช้าด้วย” เย่เซวียนเก็บเอกสารแผ่นหนึ่งเข้าไปในกระเป๋ากางเกงอย่างลวก ๆ ก่อนจะเดินผ่านกลุ่มพนักงานเหล่านั้นไปโดยไม่แม้แต่จะสนใจที่จะกล่าวคำทักทายแม้แต่น้อย

กระเป๋าใส่ของ แท็บเล็ตที่ใช้ในการดูข้อมูลรวมถึงตำแหน่งของลูกค้า รวมถึงใช้โทรติดต่อลูกค้าก่อนนำสินค้าส่งด้วย กุญแจมอเตอร์ไซต์ไฟฟ้า หมวกกันน็อค เย่เซวียนตรวจเช็คทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อนจะทำการนำของเหล่านั้นออกมาจากห้องเก็บของส่วนกลางแล้วเดินกลับไปหาเปาหยุน

“เรียบร้อยแล้ว ขอรายชื่อพัสดุที่ฉันต้องส่งวันนี้ด้วยนะ” เย่เซวียนกล่าวกับเปาหยุนด้วยความสุภาพ

“เอาไปสิ อยู่ในโกดังที่สองนะ” เปาหยุนยืนกระดาษรายชื่อให้กับชายหนุ่มไป

“นี่... ถ้านายมีเงินไม่พอจริง ๆ มาเอาของฉันไปก่อนก็ได้นะ” เปาหยุนแอบสะกิดเย่เซวียนที่กำลังจะจากไปพร้อมกระซิบบอกเขาเบา ๆ

เขาไม่อยากให้ชายตรงหน้าต้องขายสมบัติจากปู่ของตัวเองแบบนั้น ถึงแม้ตัวเขาจะถูกชายตรงหน้ายืมเงินเช่นกันและไม่ได้มีเงินมากมายนัก แต่เขาก็เป็นเพียงชายโสดอายุสามสิบ พอจะมีเงินให้ชายตรงหน้ายืมได้อยู่สักหมื่นหยวนนั่นแหละ

เขาเข้าใจความรู้สึกของคนที่มันไม่มีจนต้องหากู้ดี อย่างน้อยชายตรงหน้าของเขาก็ยังรู้จักหาเงินมาคืนโดยตลอด ไม่ได้หนีหนี้หรือไร้ความรับผิดชอบอะไร แถมต่อให้โดนด่าว่าเขาก็แทบไม่เคยตอบโต้เลยด้วยซ้ำ

“ขอบคุณมากนะครับ คุณเป็นรุ่นพี่ที่ดีมาก ๆ เลยทีเดียว ถ้ามีโอกาสผมจะตอบแทนคุณเอง” เย่เซวียนยิ้มรับพร้อมกล่าวขอบคุณออกมา

เขารู้สึกดีกับชายตรงหน้าของเขาจริง ๆ แม้จะไม่ได้มีฐานะอะไรมากนัก แถมยังเป็นเพียงแค่เพื่อนร่วมงานกัน แต่นอกจากจะไม่ดูถูกเขาแล้ว ชายตรงหน้ายังเสนอความช่วยเหลือให้เขาอีกต่างหาก

เมื่อเตรียมของทุกอย่างเสร็จแล้ว ชายหนุ่มก็ขี่มอเตอร์ไซต์ไฟฟ้าออกจากเหม่ยฟาสไปยังที่หมายแรกอย่างรวดเร็ว

...

“พวกนายว่า เย่เซวียนมันจะทำได้จริงไหม ? มันดูแปลก ๆ นะ” ชายร่างผอมแห้งผู้หนึ่งที่เป็นหนึ่งในเจ้าหนี้ที่ลงชื่อในสัญญากล่าวออกมาด้วยความกังวล

เขาเพิ่งจะมารู้สึกตัวว่ามันแปลก ๆ ยังไงก็ไม่รู้ ถ้าคนที่ไม่มั่นใจว่าจะสามารถทำได้จริง ๆ จะกล้าทำสัญญาได้ยังไงกัน ?

“ไม่มีทาง! เมื่ออาทิตย์ที่แล้วมันยังมายืมเงินฉันอยู่เลย จะมีปัญญาเอาเงินที่ไหนมาคืนล่ะ” หญิงสาวหน้าตาพอใช้ได้กล่าวออกมาด้วยความรังเกียจ ถึงแม้อีกฝ่ายจะหน้าตาหล่อเหลากว่าที่คิด แต่หล่อแล้วยังไงล่ะ ? ไม่มีเงินมันก็ไร้ประโยชน์ไม่ใช่รึไงกัน!

“แต่ถ้ามันไม่มั่นใจทำไมถึงกล้าเซ็นสัญญากับพวกเราล่ะ ?” ชายหนุ่มที่มีหน้าตาค่อนข้างดีผู้หนึ่งกล่าวออกมา เขาก็มีความคิดเห็นเช่นเดียวกันกับชายร่างผอมแห้งที่กล่าวออกมาก่อนหน้านี้

“มันอาจจะขโมยเงินใครมาได้บางส่วนล่ะมั้ง แต่ยังไงก็ไม่มีทางหามาคืนพวกเราได้ครบทุกคนหรอก เงินต้นบวกกับดอกเบี้ย แถมต้องคืนทุกคนอีก เผลอ ๆ เกือบแสนหยวนเลยนะ” ฉีเป้ยกล่าวออกมาอย่างไม่ต้องคิด เขาไม่มีวันเชื่อเด็ดขาดว่าไอ้คนที่มีดีแค่หน้าตาแบบนั้นมันจะกลายเป็นคนรวยเพียงชั่วข้ามคืนได้!

ครึ่งหลัง

จะยังไงก็แล้วแต่ พวกเขาทุกคนที่เซ็นสัญญาไปนั้นไม่ได้รับรู้เลยว่า สิ่งเหล่านี้จะทำให้พวกเขาทุกคนต้องกลายเป็นคนตกงานในเวลาอีกไม่นาน

...

ปรี๊ดดดด ปรี๊ดดดด

เสียงแตรรถดังมาจากทางด้านหน้าที่ชายหนุ่มต้องขี่รถผ่านพอดี เขาเลยเลี้ยงขวาที่สี่แยกเพื่อไปดูว่ามีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น เมื่อไปถึงก็พบเข้ากับรถยนต์ยี่ห้อ Benz คันหนึ่งชนเข้ากับมอเตอร์ไซต์เก่า ๆ ที่มีตะกร้าหน้ารถคันหนึ่งอยู่ข้างทาง

ข้าง ๆ รถที่ถูกชนมีร่างของชายชราผู้หนึ่งนอนคดตัวส่งเสียงโอดโอยอยู่อย่างน่าสงสาร และอีกหนึ่งก็คือชายกลางคนในชุดสูทราคาแพงที่ยืนทำหน้าตาไม่พอใจอยู่ เขายกเท้าเหยียบไปยังหัวของชายชราที่นอนกองอยู่ด้วยความเดือดดาล

“ไอ้แก่! แกไม่รู้รึไงว่ารถของฉันราคาตั้งเท่าไร! ทำไมถึงเอามอเตอร์ไซต์เก่า ๆ แบบนั้นมาชนรถฉันวะ! จ่ายค่าซ่อมรถแล้วก็ค่าเสียเวลาให้ฉันด้วย!” ชายในชุดสูทโวยวายออกมาเสียงดังโดยไม่ได้แคร์สายตาของคนรอบข้างที่ผ่านไปมาแม้แต่น้อย

จะเรียกว่าเป็นเรื่องปกติหรือผิดปกติดีนะ ที่บริเวณนั้นก็พอมีผู้คนผ่านไปมา แต่ไม่มีใครคิดจะไปห้ามชายในชุดสูทเลยสักคน

“กะ..แก แกต่างหากที่...ขับ.. รถมาชนฉัน” ชายชราที่ถูกเหยียบหัวอยู่โต้ตอบกลับไป แต่ด้วยความเจ็บปวดทำให้เขาไม่มีแรงจะพูดออกมาสักเท่าไร

“อะไรนะ ? ฉันจะไปขับรถชนแกทำไมวะ เอิ๊ก!” ชายในชุดสูทตอบกลับไปก่นจะส่งเสียงเรอออกมา ถ้าสังเกตดี ๆ ดูเหมือนเขาจะมีลักษณะเหมือนคนที่ดื่มแอลกอฮอล์เข้าไปไม่มีผิด

“แก...แก... ฉันจะแจ้งตำรวจ!” ชายชรากล่าวออกมาด้วยความโกรธแค้น ถ้าไม่ติดว่าเขาขยับไม่ได้ก็คงจะโทรศัพท์เรียกตำรวจไปแล้ว

ไอ้เวรนี่ไม่เรียกตำรวจให้ไม่พอ รถพยาบาลมันก็ไม่เรียกให้! เอาแต่พร่ำบ่นเรื่องค่าเสียหายอยู่นั่นแหละ!

“เฮ้ย! ทำไมรังแกคนแก่แบบนั้นวะ!” มีเสียงที่เต็มไปด้วยความถูกต้อง ซึ่งทนมองสิ่งเลวร้ายแบบนี้ไม่ไหวดังขึ้นมา

“แล้วแกมายุ่งอะไรด้วยวะ!” ชายใส่สูทหันไปหาต้นเสียงที่อยู่ข้างหลังด้วยความโมโห

รถเขายันเยินขนาดนี้แถมประกันเพิ่งจะขาดด้วย จะเสียค่าซ่อมเท่าไรวะ! ไม่น่างกค่าประกันเลยไม่งั้นก็คงไม่ต้องมาหนักใจเรื่องค่าซ่อมแบบนี้ ไม่ใช่ว่าเขาไม่มีเงินจ่ายค่าประกัน เขาเป็นถึงเจ้าของบริษัทเจิ้งหลี่คอนดัคชั่นที่มีมูลค่าบริษัทถึงร้อยล้านหยวน!

แถมเขายังกินไวน์ตอนขับรถมาด้วย คิดว่าทางใกล้ ๆ แค่นี้คงไม่น่าจะมีปัญหาอะไร ไม่คิดไม่ฝันว่าตอนที่กำลังเคลิ้ม ๆ จะมีไอ้แก่กับมอเตอร์ไซต์เก่า ๆ อยู่ด้านหน้าพอดีเลยชนเข้าอย่างจัง

โชคดีที่เขาเหยียบเบรกไปนิดหน่อย ไม่งั้นชายแก่ตรงหน้าคงตายคาที่ไปแล้ว

“ฉันเห็นแกทำร้ายคนสูงอายุไม่ได้ว่ะ! ผิดถูกก็รอตำรวจมาตัดสินสิ รถก็หรูไม่มีกล้องหน้ารถรึไง ?” เจ้าของเสียงที่เต็มไปด้วยความถูกต้องชี้ไปยังรถเบนซ์ที่จอดอยู่ในสภาพด้านหน้ายุบเข้าไปนิดหน่อยกล่าวออกมา

“แล้วไอ้พนักงานจน ๆ แบบแกมายุ่งอะไรด้วยวะ! ถ้าไม่อยากตกงานก็รีบไปไกล ๆ ตีนเลยไป!” ชายใส่สูทมองการแต่งตัวของอีกฝ่ายก่อนจะตัดสินใจได้ในทันทีว่าเป็นเพียงพวกพนักงานจน ๆ เท่านั้น เขาจึงโบกมือไล่และไม่ได้ให้ความสนใจอีก

เขายังคงเอาเท้าเหยียบหน้าของชายแก่ต่อเพื่อเป็นการระบายอารมณ์ ในขณะที่ครุ่นคิดไปด้วยว่าจะทำยังไงต่อดี จะเรียกคนมาจัดการ ? หรือจะจับไอ้แก่นี่ไปด้วยดี ?

ผั๊วะ! โอ๊ย!

“เป็นอะไรมากไหมลุง ให้ผมเรียกรถพยาบาลเลยไหม” หลังจากเดินไปเตะขาของชายใส่สูทจนมันกระเด็นถอยหลังไปนั่งอยู่กับพื้น เย่เซวียนก็เดินไปปัดฝุ่นตามตัวให้ชายชราก่อนจะกล่าวถามออกมาด้วยความเป็นห่วง

ขอแค่ไม่ใช่คนที่นิสัยแย่จนเกินไป ถ้าเป็นผู้ที่แก่ชราแล้วมันมักจะทำให้เย่เซวียนนึกถึงปู่ของตัวเองจนมองข้ามไม่ได้มาเสมอ

ถึงเมื่อก่อนเขาจะไม่ค่อยมีเงินก็เถอะ …