บทที่ 504 : พิธีสวดส่งวิญญาณ (2)
[แฟนเพจBamแปลNiyay:ลงแบบราคาถูกโคตรในmy-novel(ลงช้ากว่าThai-novel100ตอน)กับthai-novelเท่านั้น หากอ่านที่อื่นนอกจากสองเว็บนี้คือไม่ใช่ผมนะ ถ้าเจอคนอ่านก็อปดันเยอะกว่าก็ท้อเป็นนะครับ]
[ถ้าอ่านฟรีแบบเถื่อนไม่ว่าจะได้มายังไงนั้น ผมไม่ว่าเลยครับ และต่อให้ไม่มีคนอ่าน ผมก็ยังจะแปลต่อจนจบด้วย แต่ถ้าจะจ่ายเงินให้เว็บหรือคนที่copyไปขายอีกที คุณโคตรแย่เลยครับ]
[หลังแปลจบจะมีการแก้คำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้น ดังนั้นถ้าคุณอ่านแบบเถื่อน ก็เชิญเลยครับ เพราะมันไม่มีอัพเดทให้หรอก]
บทที่ 504 : พิธีสวดส่งวิญญาณ (2)
ฉันดีดนิ้วของฉัน
[ผู้ใต้บังคับบัญชาอันดับหนึ่งของโลกิ ไอเซลล์ มาแล้วค่าาาาาาาาาาาา!]
ไอเซลล์ปรากฏตัวพร้อมกับท่าไชโย
"ไอเซลล์"
[คะ!? เกิดอะไรขึ้นคะโลกิ? ถ้าเบื่อก็มาบอกมาเลยค่ะ….]
“ถ้าเราทำภารกิจทั้งหมดที่นี่สำเร็จ ทาวน์เนียจะกลับคืนสู่สภาพเดิมไหม?”
ไอเซลล์กระพริบตามองมาที่ฉัน
“พวกเขาจะฟื้นคืนชีพพร้อมกับทุกคนที่ตายไปแล้วทั้งหมดหรือเปล่า?”
[ทำไมจู่ๆ ถึงทำแบบนี้ล่ะคะ? ฉันบอกโลกิก่อนหน้านี้ว่าคุณ CEO เขาสร้างพิกมีอัพมาเพื่อจุดประสงค์นั้น ทำไมโลกิถึงถามแบบนี้ล่ะคะ?]
"ไม่ ฉันแค่อยากถามอีกที ”
[เกิดอะไรขึ้นคะ?]
ไอเซลล์มองมาที่ฉันราวกับว่าเธอไม่รู้อะไรเลย
ฉันหัวเราะเบาๆ เธอเป็นรับผิดชอบระดับต่ำสุดของลำดับชั้นบริษัท ไม่มีทางที่เธอจะรู้ความลับของบริษัทแน่นอน
'แล้วฉันควรทำอย่างไรดี?'
ฉันจะพบข้อมูลนั้นเมื่อฉันปีนหอคอย
แต่….
'ฉันไม่อยากปล่อยมันเป็นไปแบบนี้'
ฉันเหนื่อยกับการถูกแทงข้างหลัง
เมื่อฉันมาที่นี่ครั้งแรก ฉันไม่มีอำนาจหรืออิทธิพลใด ๆ แต่ตอนนี้สิ่งต่าง ๆ เปลี่ยนไป
อันที่จริงก็ควรทำในสิ่งที่สามารถทำได้ไม่ว่ามันจะเป็นอะไรก็ตาม
ดีกว่ายืนเฉยๆและโดนมีดแทงใช่ไหม? ฉันหยิบกระดาษที่ยับยู่ยี่ออกมาจากถังขยะข้างโต๊ะ
<คำเชิญ>
[เราตัดสินใจจัดปาร์ตี้เฉลิมฉลองให้กับโลกิ แรงค์เกอร์อันดับต้นและฮีโร่ที่ช่วยพิกมีอัพให้พ้นจากอันตราย! ทันทีที่ตอบกลับบริษัทจะเตรียมสถานที่....]
นี่คือคำเชิญเข้าร่วมงานปาร์ตี้ที่บริษัทส่งมาให้ฉันหลังจากที่ลาสกันดาเสียชีวิต
แน่นอนว่าฉันฉีกมันเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยทันทีที่ได้รับมัน แต่หลังจากนั้นก็มีการส่งคำเชิญที่มีเนื้อหาเดียวกันมาให้ฉันหลายครั้ง แม้จะกลับมาที่ทาวน์เนียแล้วก็ตาม
'ฉันแค่คิดว่ามันน่าจะมีอะไรดีๆซ่อนอยู่'
ฉันกางคำเชิญยู่ยี่บนโต๊ะแล้วอ่านช้าๆ
“ปาร์ตี้ฉลองชัยชนะ….”
[เรารายงานและประณามการกระทำชั่วร้ายของลาสกันดา]
[มาร่วมกันคิดหามาตรการป้องกันไม่ให้เกิดเรื่องเดียวกันนี้ขึ้นอีกในอนาคต]
[อัลฟ่าซีโร่]
'อัลฟ่าซีโร่?'
ฉันหันไปพูดกับไอเซลล์ที่ยืนเงียบๆ อยู่ข้างๆ ฉัน
“อัลฟ่าซีโร่คืออะไร?”
[อัลฟ่าซีโร่?]
ฉันยื่นคำเชิญไปให้ไอเซลล์
ไอเซลล์รับมันไปเเละอ่านทีล่ะบรรทัด
[กรี๊ดดดดดดดด!]
จู่ๆเธอฉันก็กรี๊ดออกมา
“มีอะไรผิดปกติเหรอ? เฮ้ ได้ยินฉันไหม?”
[อัล อัล อัลฟ่าซีโร่… ]
“ผู้ชายคนนี้ทำไม?”
[พิกมีอัพ…เขาเป็นผู้กำกับเกมนั้น]
ไอเซลล์จ้องมองที่ด้านล่างของคำเชิญ
[นี่คือลายเซ็นของเขาอย่างแน่นอน....]
“เขาเจ๋งมากเลยเหรอ?”
[อัลฟ่าซีโร่อยู่ในตำแหน่งเดียวกับซีอีโอที่ดูแลเรื่องราวของพิกมีอัพ! โลกิได้สิ่งนี้มาจากไหนคะ? ฉันเคยเห็นลายเซ็นนี้ที่โรงเรียนนางฟ้าเท่านั้น!]
หมายความว่าเขาเทียบเท่ากับผู้บริหาร
แต่ถ้าคนนั้นเป็นบอส ก็จะมีผู้ออกแบบเกมแยกต่างหาก
ดูจากเนื้อหาของเกมแล้ว เขาอาจจะไม่ธรรมดาเช่นกัน
[สุดยอดเลยโลกิ! นี้……มันเป็นเส้นทางสู่ความสำเร็จ คุณอาจจะถูกทาบทามในฐานะผู้บริหารของบริษัท!]
ไอเซลล์โบกบัตรเชิญด้วยแก้มแดงระเรื่อ
[เลขาฯ สำนักงาน ไปต่างประเทศ! เฮลิคอปเตอร์ส่วนตัว! เชฟ 7 ดาว! คฤหาสน์และวิลล่าที่งดงาม! สิ่งนี้ไม่สามารถเกิดขึ้นได้! ในที่สุดก็เป็นวันที่สดใสสำหรับฉันเหมือนกัน……ฮึ!]
ฉันดึงแก้มของไอเซลล์
“เสพย์ภาพลวงตาแฟนซีในปริมาณที่พอเหมาะ มันไม่ดีต่อสมองเธอ”
[แต่! ความจริงที่ว่าผู้กำกับปรากฏตัวต่อหน้า หมายความว่าเขาเต็มใจที่จะสอดแนมโลกินะคะ...….]
“ถ้าเป็นเธอ เธอจะเข้าร่วมบริษัทที่ผลิตเกมมังงะแบบนี้ไหม?”
เทลสัญญากับฉันว่าจะดำรงตำแหน่งผู้บริหารในบริษัทหากฉันปีนขึ้นไปจนสุดหอคอย แต่ข้อเสนอนั้นถูกปฏิเสธ
“มันเป็นคำเชิญ แล้วฉันต้องไปใช่ไหม?”
[ว้าว! พาฉันไปด้วย! พาฉันไปกับคุณนะคะๆๆๆ!]
ไอเซลล์กลิ้งไปมาบนโต๊ะและเริ่มดิ้น
[ฉันไปด้วย! ไปด้วย ไปด้วย!]
“……ฉันไม่ได้บอกนะว่าจะไป”
[ทำไมล่ะคะ?! โอกาสแบบนี้จะไม่กลับมาอีกแล้วโลกิ!]
ผู้ชายคนนี้มันขนาดนั้นเลยเหรอ?
ตอนแรกฉันนึกว่าเป็นขยะเลยโยนทิ้งไป
'ไม่รับประกันได้ไหมว่าจะไม่ใช่กับดัก?'
อย่างไรก็ตามจะไม่มีอะไรต้องกังวลเกิดขึ้น
เพราะมันยังคงมีประโยชน์สำหรับฉัน
ไม่เช่นนั้นเทลก็ไม่จำเป็นต้องก้าวก่ายในตอนที่ฉันเลื่อนเป็นฮีโร่ระดับ 2 ดาว
'ถ้าอยากรู้ตอนจบของพิกมีอัพ... … '
ต้องได้รับสิทธิ์ระดับอัลฟ่าหรือสูงกว่า
ตามคำอธิบายของไอเซลล์บุคคลที่ส่งคำเชิญนี้มีระดับซีโร่ซึ่งเป็นระดับสูงสุดในบรรดาอัลฟ่า
'ฉันเดาว่าฉันน่าจะต้องเสี่ยง'
ไม่มีทางรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต
เพียงเพราะความเป็นไปได้ของกับดักมีน้อย แต่ไม่ได้หมายความว่ามันไม่อันตราย
ฉันลูบคางของฉัน
ฉันจะทำแบบนี้บ่อยๆในเวลาที่คิดอะไรบางอย่าง
[ไปกันเถอะนะ โอเคไหม? โลกิ!]
ไอเซลล์มองมาที่ฉันด้วยดวงตาที่สดใส
ฉันไม่ได้บอกว่าจะไป และก็ไม่ได้บอกว่าจะพาเธอไปด้วย
ฉันเงยหน้าขึ้น
เสื้อคลุมขนหมาป่าของลาสกันดาที่แขวนอยู่บนผนังเหนือโต๊ะดึงดูดสายตาของฉัน
ฉันเอามันเป็นรางวัลหลังจากที่เขาเสียชีวิต
'ฉัน….'
ฉันอยากจะรู้
เหตุผลที่เขาอยากไปเซิร์ฟเวอร์ที่ 1
เหตุผลที่เขามอบชีวิตของเขาให้ฉัน
'ฉันก็แค่อยากรู้ไม่ได้เหรอ?'
ถ้าเป็นฉันเมื่อก่อนฉันคงจะหัวเราะกับมันสักพักแล้วโยนคำเชิญทิ้งไป
ฉันสงสัยว่ามีความจำเป็นต้องก้าวเข้าไปในสถานที่อันตรายหรือไม่
ถ้าแบบนั้น…ฉันกำลังจะตายเพราะความอยากรู้อยากเห็น
ฉันถอนหายใจลึกๆ แล้วมองดูด้านหลังของคำเชิญ
ข้อมูลการติดต่อถูกเขียนไว้ที่ด้านล่างของด้านหลัง
[1004 - 5858 - 8282]
เขากำลังล้อเล่นหรือเปล่า?
"ไแเซลล์"
[คะ?]
“ฉันจะติดต่อเขาที่นี่ได้ยังไง?”
ไอเซลล์เดินเข้ามาหาฉันและมองดูหมายเลขนั้น
[นี่คือเบอร์โทรศัพท์ของบริษัท…เอ่อ เดี๋ยวนะ โลกิ แล้ว…… !]
“จัดกระเป๋าซะ เคลียร์งานซะอย่าเหลืองานค้างและทำทุกอย่างให้เสร็จเร็วๆ”
[อ่าโอเคๆๆๆ! ฉันจะไปจัดการทันที!]
ไอเซลล์พยักหน้ารัวๆและหายตัวไปทันที
ฉันเอนหลังลงบนเบาะเก้าอี้
'ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นสิ่งที่ดีหรือไม่'
ถ้ายูเน็ตรู้ เธออาจจะพยายามหยุดฉัน
การเข้าสู่ดินแดนของศัตรูโดยไม่เข้าใจเจตนาของศัตรูก็ไม่ต่างจากการฆ่าตัวตาย
“….”
ฉันหยิบเสื้อคลุมขนหมาป่าที่แขวนอยู่บนไม้แขวนเสื้อออกมา
เสื้อคลุมสีน้ำเงินเข้มบุด้วยผ้าและหนัง และคอของเสื้อคลุมคลุมด้วยขนสีขาวบริสุทธิ์
'ไม่เหมาะสำหรับฉันที่จะสวมใส่'
ฉันหัวเราะและนำเสื้อคลุมแขวนกลับคืนที่เดิม
