ตอนที่ 7 ซื้อขาย

"อ้าว เชี่ย ฉันจ่ายค่างวดของเก่าไปแล้วนี่! มาทำอะไรที่นี่อีกวะ?"

พอเจอคนรู้จักของวิลล์ ดิโอก็ถึงกับอึ้งไปเลย นี่มันผู้ชายในชุดสูทสุดหรูที่ตะโกนคำว่า "ประสบความสำเร็จ" อยู่เต็มตัว! สุภาพบุรุษผิวขาวคนนี้ลืมตัวไปเลยว่ามีคนอื่นอยู่ นอกจากพวกเขาทั้งสาม พอเห็นวิลล์เดินเข้ามาถึงกับโวยวายลั่นห้อง

ดูเหมือนวิลล์จะรู้จักนิสัยใจคอกันดี เพราะถึงภายนอกจะดูเรียบร้อย สุภาพบุรุษคนนี้ก็ไม่ได้ปิดบังอาการหงุดหงิดเลย ส่วนวิลล์แทนที่จะโกรธกลับยิ้มแฉ่ง เป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ๆ แล้วเดินตรงไปหาแบบประชิดตัว

โห เจอฉากแบบนี้ดิโออยากจะหัวเราะออกมาดังๆ เลย แต่ต้องกลั้นสุดชีวิตเพื่อไม่ให้ขายหน้าวิลล์

เพราะวิลล์ตัวเตี้ย การที่เขาทำแบบนั้นมันเลยดูตลกสุดๆ แต่ตัวเองไม่รู้ตัวเลยว่าถึงจะเข้าประชิดตัวไปพร้อมกับทำหน้าโหด มันก็ไม่น่ากลัวอะไรเลยแม้แต่น้อย จากนั้นก็ไปดันแผงอกของผู้ชายผิวขาว แล้วพูดว่า "ไม่รู้ถ้าเจ้านาย ภรรยา แล้วก็ลูกๆ ของคุณรู้ความจริงที่น่าสนใจว่า สุภาพบุรุษข้าราชการชั้นสูงอย่างคุณเอ็ดเวิร์ด มีนิสัยเสพยาแถมมาดีลกับแก๊งเนี่ย จะรู้สึกยังไงนะ!"

น้ำเสียงเย้ยหยันของวิลล์ทำเอาเอ็ดเวิร์ดเดือดจัด แต่ก็ต้องยอมรับว่าเรื่องแบบนี้มันไม่ใช่ประเด็นใหม่อะไรในอเมริกาหรอก ดาราดังๆ นักธุรกิจประสบความสำเร็จหลายคนก็ติดยาทั้งนั้น

แต่ในขณะเดียวกัน คนที่ต่อต้านการใช้ยาก็มีมากเหมือนกัน โดยเฉพาะหน่วยงานรัฐบาล ถ้าข่าวเอ็ดเวิร์ดเสพยาหลุดออกไป รอรับใบลาออกกับใบหย่าได้เลย

เพราะฉะนั้นวิลล์ถึงได้กดดันไม่เลิก ถึงรู้ว่าแบบนี้ต้องสร้างความไม่พอใจให้เอ็ดเวิร์ดแน่ๆ แต่ยังไงๆ ตราบใดที่ไพ่ตายนี้อยู่ในมือวิลล์ เอ็ดเวิร์ดก็ทำอะไรเขาไม่ได้

พอบอกไปแบบนั้นก็ถึงคิวเอ็ดเวิร์ดโมโหบ้างแล้ว "ไอ้สารเลว! นี่เหรอการปฏิบัติต่อลูกค้าของพวกแก?!"

"ขอโทษนะ ลูกค้า? ลูกค้าเค้าไม่ตะคอกใส่ผมตั้งแต่ก้าวเข้าประตูหรอกนะ" วิลล์แคะขี้หูแล้วดีดใส่หัวเอ็ดเวิร์ดเลย

เอ็ดเวิร์ดโกรธมากจริงๆ แต่หายใจลึกๆ แล้วต้องบังคับให้ตัวเองยิ้มออกมาแบบฝืดๆ

"เอาน่า ฉันก็เป็นลูกค้าขาประจำที่น่ารักของคุณไม่ใช่เหรอ?"

ถึงจะเดือดแค่ไหนก็เข้าใจว่าตัวเองก็ผิดบางส่วน เอ็ดเวิร์ดถอนหายใจแล้วพูดว่า "โอเคๆ ขอโทษที่ทำตัวไม่ดีเมื่อกี้ แต่แกต้องเข้าใจนะว่าถ้าใครรู้ว่าฉันมีส่วนเชื่อมโยงกับแก๊งของแก ตำแหน่งในรัฐบาลของฉันคงจะจบสิ้นกันง่ายๆ เลยล่ะ"

วิลล์ก็เข้าใจนะว่าเอ็ดเวิร์ดคิดยังไง ตอนนี้ที่เอ็ดเวิร์ดอธิบายดีๆ แบบนี้ทุกอย่างก็เลยสงบลง ส่วนเขาก็เลยนิ่งเงียบไป

ดิโอดันมาตกใจสุดๆ ตอนที่รู้ว่าเอ็ดเวิร์ดเป็นข้าราชการ ช็อคยิ่งกว่าตอนที่วิลล์ข่มขู่พนักงานรัฐบาลคนนี้เลยด้วยซ้ำ!

พอเห็นวิลล์ไม่โวยวายต่อ เอ็ดเวิร์ดก็เลยรีบถาม "ไหน ว่ามาสิว่ามีธุระอะไรวันนี้ ฉันไม่มีเวลามากนักหรอก แต่ตราบใดที่ยังเป็นเรื่องที่ฉันทำได้ ก็จะทำให้ เป็นการขอโทษท่าทีแย่ๆ เมื่อกี้ด้วย"

ดิโอที่ยืนอยู่ด้านหลังก็อดแอบยิ้มไม่ออกเหมือนกัน คิดในใจว่าต้องงัดไม้เด็ดมาใช้ซะแล้ววันนี้

วิลล์หัวเราะหึๆ แล้วก็บอกเอ็ดเวิร์ด ว่าตัวเองกับดิโอมามีธุระอะไร

พอฟังพวกเขาพูดจบ เอ็ดเวิร์ดก็โล่งใจ อย่างน้อยก็ไม่ใช่เรื่องยากลำบากเท่าไหร่ เพราะถึงเขาจะซื้อของกับแก๊งวิลล์ แต่เขาก็ไม่อยากยุ่งเกี่ยวอะไรกับพวกนี้เลย

"โชคดีที่เรื่องแค่นี้พออยู่ในอำนาจของฉันนะ แต่จะให้พูดตรงๆ เลยก็คือมันทำได้ยากเหมือนกัน อย่างที่แกน่าจะรู้ ฉันเพิ่งย้ายมาทำงานที่นี่ จะทำอะไรโฉ่งฉ่างไม่ได้เลย เงินเดือนมันก็ออกมายังไงล่ะ จะออกเงินมากขนาดนั้นก็เป็นไปไม่ได้"

แน่นอนว่าเรื่องนี้เป็นความจริง ดิโอก็รู้สึกแย่นิดหน่อยที่ต้องมาวุ่นวายกับเอ็ดเวิร์ดแบบนี้ แต่วิลล์กลับยิ้มเหอะๆ แล้วพูดว่า "เอาน่า รู้ๆ อยู่ว่าแกทำอะไรแบบนี้ได้สบายๆ อีกอย่าง ฉันรู้มาว่าที่สตาร์ก อินดัสทรี้บริจาคมาเนี่ย พวกทหารทั้งที่ยังประจำการหรือคนที่เกษียณไปแล้ว จะได้ส่วนลด ซื้อแค่หนึ่งในสามของราคาเต็มเท่านั้น ไหนๆ ก็เป็นเพื่อนกัน รับรองว่าแกทำเรื่องนี้ให้เราได้อยู่แล้วใช่มั้ยล่ะ?"

ดิโอดันมาตกใจสุดๆ ตอนที่วิลล์พูดแบบนี้!

มนุษย์นี่มันเห็นแก่ตัวจริงๆ เห็นคนอื่นมีโอกาสก็คิดแต่จะหาประโยชน์เข้าตัวอย่างเดียวเลย และคนพวกนี้ก็เป็นแบบนั้นแหละ ส่วนเอ็ดเวิร์ดพูดไม่ออกเลยหลังจากฟังวิลล์อธิบายอย่างละเอียด

"แกนี่ประเมินความสามารถของฉันสูงไปนะ แบบนี้ฉันทำไม่ได้จริงๆ" เอ็ดเวิร์ดพยายามดิ้นรนนิดหน่อยทั้งๆ ที่รู้ว่าดิ้นไปก็ไม่มีประโยชน์ เงินบริจาค โครงการเพื่อการกุศล อะไรพวกนี้สำหรับเอ็ดเวิร์ดก็คือกำไรดีๆ นี่เอง อีกอย่างวิลล์ก็รู้เรื่องพวกนี้อยู่แล้ว ถือว่าเป็นการลงทุนธุรกิจธรรมดาๆ สำหรับเอ็ดเวิร์ด

ส่วนพวกสตาร์กกรุ๊ปที่เป็นฝ่ายบริจาคเงินมาให้ เขายิ่งไม่สนใจว่าเงินจะไปจบที่กระเป๋าใคร ขอแค่ประชาชนรู้ว่าเขาบริจาคเงินเยอะ สร้างชื่อเสียงให้บริษัทแล้ว ที่เหลือก็ไม่ใช่ธุระอะไรที่จะต้องสนแล้ว

พอเห็นเอ็ดเวิร์ดเริ่มจะใจอ่อน วิลล์ก็เลยเติมไปอีกว่า "รู้ๆ กฎระเบียบอยู่ แต่ขอเถอะนะครั้งนี้ สาบานได้เลยว่าไม่บอกใครแน่นอนว่าเราทำธุระกัน แล้วจะไม่มาทำให้แกรำคาญอีก"

คำพูดของวิลล์เหมือนกระซิบของปีศาจ ดิโอได้แต่คิดในใจว่าเอ็ดเวิร์ดมันต้องยอมแน่เลย

"ฝากด้วยนะ เฮ้อ ไม่น่าซื้อของจากแกเลย เสียใจจริงๆ!"

"น่าๆ ไม่เป็นไรหรอก ไม่ใช่เพื่อนกันรึไง? นอกจากนี้ เรื่องแค่นี้ไม่ใช่ปัญหาสำหรับแกหรอก แล้วฉันก็ติดค้างแกอีกหนึ่งเรื่อง เผื่อแกมีอะไร ต้องการให้ทำบอกได้เลย รอเพื่อนฉันมาเซ็นเอกสารด้วยละกัน"

เอ็ดเวิร์ดรู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก "ให้เพื่อนของแกมานี่กับเอกสาร แล้วรอโทรศัพท์จากฉันละกัน จะจัดการให้เร็วที่สุดเลย ส่วนเรื่องส่วนลดจะให้เท่ากับที่ทหารได้ แต่ว่า..."

"รู้แล้วๆ ค่าน้ำร้อนน้ำชาใช่มั้ยล่ะ?"

เอ็ดเวิร์ดหัวเราะ วิลล์มันเข้าใจวิธีการทำงานจริงๆ นั่นแหละ